Library Mahou

Leainhwa Talk
     แสงสว่างผ่านลอดผ้าม่านส่องมาทางฉันให้ตื่นจากเตียงนอนของใครเนี่ย ฉันสงสัยเลย
ตื่นขึ้นมาพบว่าฉันอยู่ที่.............ที่...................พระราชวัง! เห้ย!แล้วฉันมาอยู่ที่นี่
ได้ไงเนี่ย จำได้ว่าตอนนั้นพวกข้านะใช่กุญแจที่เจอมาจากหนังสือเล่มนั้นแล้วเอาไปใส่ใน
ช่องของประตูบานหนึ่งเข้า และสวดบทบ้าๆนั้นเข้า-_-* ตายแปปประตูบานนั้นก็เปิด
ออกแล้ว............................มาอยู่ตรงนี้! จำได้แล้ว เย้ๆ.............. ฮือๆๆแล้ว
เพื่อนข้าอยู่ไหนละหรือว่าทุกคนกระจายออกไปกันหมดเลย เย_แม่! แบบนี้คงจะต้องหา
ทางออกจากที่นี่เองซะแล้ว เออใช่แล้วโทรศัพท์ละ เออนั่งโง่อยู่ตั้งนาน ฉันล่วงกระเป๋า
กระโปรงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ปรากฏว่าที่นี่ไม่มีสัญญาณเลย เป็นไปได้ไง นี้มันโ
ลก4’Gนะ! แง้ๆทำไงดีเนื่ย เอ๊ะ!ฉันมองซ้ายมองขวาเข้า ก็เห็นหนังสืออยู่เล่มหนึ่งวางอยู่
บนเตียงด้วยเหมือนกัน(เพิ่งสังเกตเนี่ยนะ-_-;) ฉันก็ลองไปเปิดอ่านดู เอ..........นี้มัน
หนังสือการ์ตูนการินนี้นา ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ แถมตอนใหม่ล่าสุดด้วยแบบนี้ต้องรีบอ่านซะ
แล้ว หึหึหึ..
 
10นาทีต่อมา
ฮ้ายยยยยยยยยยย อ่านจบแล้วหนุกเป็นบ้าเลย อยากอ่านเล่มอื่นอีกอะ หึ้ยหรือว่าเป็นแผนการของคนร้ายที่ลักพาตัวเรา คงหลอกให้ให้เราอ่านหนังสือนี้แล้วค่อยวางยานอนหลับ(เพ้อไปไหน) เอ...แต่นี้ข้าก็อ่านจบแล้วนี้นา ทำไมมันไม่วางยาละ หรือว่าเราอ่านหนังสือเร็วเกิน หึหึหึ อ่านเร็วก็งี้แหละ มันช่วยไม่ได้นิ^^
“นี่มันอะไรกันSurvival! ทำไมจับมาได้แค่คนเดียวละ”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นอีกห้องหนึ่ง ฉันก็แอบลองเงี่ยหูฟังดู รู้สึกว่าคนที่ชื่อSurvivalนี่เป็นคนจับตัวข้ามาสินะ แล้วจับตัวเรามาเพื่ออะไร หรือว่าเรียกค่าไถ่ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีตังค์ซักบาทนึงเลยนะTOT
“ขอโทษครับ ฝ่าบาทแต่ว่าผมเจอแค่2คนเองนะ พะยะค่ะ”นายSurvivalตอบใส่คน
ที่เรียกตัวเองว่าพระราชาสินะ แต่อีกคนนี้ใครละหรือว่าจะเป็นหนึ่งในเพื่อนข้า แบบนี้ต้อง
ไปช่วยซะแล้ว รอก่อนนะ ...............(ใครไม่รู้)
 
ฉันแอบไปเปิดประตู แล้วบิดลูกประตูเบาที่สุดเท่าที่ทำได้ เอ๋?ทำไมมันไม่ล๊อกละปกติใน
การ์ตูนเค้าล๊อกกันไม่ใช่หรอ แต่ช่างเหอะถือว่าโชคดีแล้วกันแหละ หึหึหึ..........
แล้วฉันก็รีบออกมาจากห้องนั้นโดยทันที แล้วฉันก็รีบไปอีกห้องนึงแต่ฟ้าชั่งไม่ไปใจซะ
เลยในขณะที่ฉันเดินไปแต่ละก้าวฉันสังเกตว่ามีคนสะกดรอยตามอยู่ ทำไงดีแบบนี้เอาไง
จะรอดไม่รอดขึ้นอยู่กับดวงแล้ว ทันทีที่คิดได้เช่นนั้นแล้วจะมัวรออะไรอยู่ก็วิ่งนะสิถามได้
 
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก.........
แฮ่กๆๆ มันหยุดตามมายังนะ ฉันหยุดวิ่งแล้วสังเกตว่ามีคนตามมาอีกมั้ย อือ............มัน
ไม่ตามมาแล้ว เย้ๆ ..........แล้วตอนนี้ข้าอยู่ไหนเนี่ย ข้านี่มันบ้าดีแท้ไม่ได้คิดตอนอยู่ใน
ห้องให้ดีก่อน ว่าแต่ต้องไปทางไหนอะ ไม่รู้ทางแบบนี้จะไปทำอะไรได้ ทันใดนั้นมือของ
ใครไม่รู้เข้ามาปิดปากฉันจากทางด้านหลังแล้วกระซิบข้างหูว่า
“เธอเป็นใคร แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง ไม่กลัวตายหรอถึงว่ามาอยู่ที่นี้”ดูจากเสียงแล้วเป็นผู้ชาย
นะ แต่แบบนี้เขาต้องการอะไรละถึงถามฉันแบบนั้นหรือว่าส่งตัวข้าไปรายงานต่อเบื้องบน ซวยแล้วพี่!
“อี่ อ่อย อ่า อ่อน(นี่ปล่อยข้าก่อน)”ฉันพูดไปขณะที่เขาเอามือปิดปากฉันไว้ ถ้าไม่ปล่อย
ก็พูดแต่ภาษาแบบนี้แหละ
“หึ้ย! โทษที กลัวว่าเธอจะโดนพวกทหารจับตัวไป”เขาพูดแล้วก็ปล่อยมือออกจากตัวฉัน
ทันที
“แล้วนายละเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหนกัน”ฉันถามด้วยความสงสัยกับเขาแต่เขาก็งงเหมือนกั
นว่าทำไมเธอโง่อย่างนี่นะ ถ้าตอบแบบนั้นฉันซัดกับรองเท้าเดี๋ยว
“เอ๋? เธอไม่ใช่คนที่นี้หรอ ใครก็รู้ว่าที่นี่เป็น..ชิบแล้วค่อยเล่าแล้วกันเรื่องมันยาว”เขาพูด
แบบนั้นคิดจะไม่ตอบคำถามข้าแล้วก็เอาตัวฉันมากอดไว้อีก ข้าเป็นผู้หญิงน้าเว้ยยยยย
เหมือนกับว่าเขากำลังซ่อนตัวอยู่นะ แต่ก็>/////<อยู่ดี
“นี่ นายจะซ่อนตัวข้าไปทำไมเนี่ย”ฉันถามเขาเข้า แล้วเขาก็ตอบว่า........
“ก็ถ้าเธอไม่อยากตายก็ทำตามที่ฉันบอกเดี่ยวนี้ ห้ามเถียงด้วย!”ดูมัน เจอกันแค่ครั้งเดียว
ทำมาเป็นสั่งชิ!
“แล้วนายจะสั่งข้าได้หรอ”ฉันพูดไปแบบที่ไม่เคยกลัวตายเลยย แต่ก็เคยกลัวครั้งนึงนะ(จริงดิ?)
“ถ้าเธอไม่เชื่อก็ตามใจรับรองเธอโดนประหารแน่ หึหึหึ”ดูๆมัน ใช่หึหึหึ คิดจะเลียนแบบ
รึไงนี่มันลิขสิทธิ์นะ แล้วที่หมอนั้นพูดแบบนั้นที่ประหารนั้น ถ้าจำไม่ผิดในการ์ตูน(อีกแล้ว)มันตัดคอนะดิ เอาเป็นว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้วกัน เหอะๆๆ
“เหอะ ลองเชื่อซักครั้งก็ไม่เป็นไร”เย็นไว้ๆ ต้องเก๊กไว้ก่อน ที่ว่ากันไว้ดีกว่าแก้
“ดี! ถ้างั้นลองดูซักตั้งแล้วกัน”ทันทีที่นายนั้นพูดจบเขาก็กระชากร่างฉันแล้ววิ่งออกจาก
มุมนั้นทันที เพียงไม่กี่นาทีต่อมา ใช่แล้ว.......ก็.ทหารวิ่งไล่นะเซ่!ไม่น่าเชื่อไอหมอนี้เลย
จริง T^T
“นี้นายนะไม่กลัวตายเลยใช่มั้ยเนี่ย!”ฉันพูดขณะที่วิ่ง เขาก็หันมาแล้วก็พูดกับฉันว่า“เออ
ก็ใช่นะสิ.........เห้ยเธอมัน......”เขาตอบใส่ฉัน แล้วก็อึ้งอยู่ซักพัก เออย่างกับว่าเคยเห็น
หน้าฉันงั้นแหละ เห้ย!ใช่แล้วนึกออกแล้วนายนี้มัน......ว่าทำไมเห็นหน้าคุ้นๆถึงอยู่ในที่
มืดก็เห็นนิดหน่อยเอง แต่พอเห็นเข้าจริงๆ ....แล้วทำไมอีตานี้มันมาอยู่ที่นี่ได้ละมันไม่ใช่
คนเปิดประตูนั้นนี่นา คำถามมากมายที่ฉันสงสัยมันพุ่งพรวดเข้ามาในสมอง โอ๊ยหัวจะแตก
แล้วแต่ที่ฉันสงสัยที่สุดคือ
 
 
 
 
 
“นายมาอยู่ที่นี้ได้ไงนายลิงคิงคอง!”