Library Mahou

Leainhwa Talk

     แสงสว่างผ่านลอดผ้าม่านส่องมาทางฉันให้ตื่นจากเตียงนอนของใครเนี่ย ฉันสงสัยเลย

ตื่นขึ้นมาพบว่าฉันอยู่ที่.............ที่...................พระราชวัง! เห้ย!แล้วฉันมาอยู่ที่นี่

ได้ไงเนี่ย จำได้ว่าตอนนั้นพวกข้านะใช่กุญแจที่เจอมาจากหนังสือเล่มนั้นแล้วเอาไปใส่ใน

ช่องของประตูบานหนึ่งเข้า และสวดบทบ้าๆนั้นเข้า-_-* ตายแปปประตูบานนั้นก็เปิด

ออกแล้ว............................มาอยู่ตรงนี้! จำได้แล้ว เย้ๆ.............. ฮือๆๆแล้ว

เพื่อนข้าอยู่ไหนละหรือว่าทุกคนกระจายออกไปกันหมดเลย เย_แม่! แบบนี้คงจะต้องหา

ทางออกจากที่นี่เองซะแล้ว เออใช่แล้วโทรศัพท์ละ เออนั่งโง่อยู่ตั้งนาน ฉันล่วงกระเป๋า

กระโปรงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ปรากฏว่าที่นี่ไม่มีสัญญาณเลย เป็นไปได้ไง นี้มันโ

ลก4’Gนะ! แง้ๆทำไงดีเนื่ย เอ๊ะ!ฉันมองซ้ายมองขวาเข้า ก็เห็นหนังสืออยู่เล่มหนึ่งวางอยู่

บนเตียงด้วยเหมือนกัน(เพิ่งสังเกตเนี่ยนะ-_-;) ฉันก็ลองไปเปิดอ่านดู เอ..........นี้มัน

หนังสือการ์ตูนการินนี้นา ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ แถมตอนใหม่ล่าสุดด้วยแบบนี้ต้องรีบอ่านซะ

แล้ว หึหึหึ..

10นาทีต่อมา

ฮ้ายยยยยยยยยยย อ่านจบแล้วหนุกเป็นบ้าเลย อยากอ่านเล่มอื่นอีกอะ หึ้ยหรือว่าเป็นแผนการของคนร้ายที่ลักพาตัวเรา คงหลอกให้ให้เราอ่านหนังสือนี้แล้วค่อยวางยานอนหลับ(เพ้อไปไหน) เอ...แต่นี้ข้าก็อ่านจบแล้วนี้นา ทำไมมันไม่วางยาละ หรือว่าเราอ่านหนังสือเร็วเกิน หึหึหึ อ่านเร็วก็งี้แหละ มันช่วยไม่ได้นิ^^

“นี่มันอะไรกันSurvival! ทำไมจับมาได้แค่คนเดียวละ”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นอีกห้องหนึ่ง ฉันก็แอบลองเงี่ยหูฟังดู รู้สึกว่าคนที่ชื่อSurvivalนี่เป็นคนจับตัวข้ามาสินะ แล้วจับตัวเรามาเพื่ออะไร หรือว่าเรียกค่าไถ่ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีตังค์ซักบาทนึงเลยนะTOT

“ขอโทษครับ ฝ่าบาทแต่ว่าผมเจอแค่2คนเองนะ พะยะค่ะ”นายSurvivalตอบใส่คน

ที่เรียกตัวเองว่าพระราชาสินะ แต่อีกคนนี้ใครละหรือว่าจะเป็นหนึ่งในเพื่อนข้า แบบนี้ต้อง

ไปช่วยซะแล้ว รอก่อนนะ ...............(ใครไม่รู้)

ฉันแอบไปเปิดประตู แล้วบิดลูกประตูเบาที่สุดเท่าที่ทำได้ เอ๋?ทำไมมันไม่ล๊อกละปกติใน

การ์ตูนเค้าล๊อกกันไม่ใช่หรอ แต่ช่างเหอะถือว่าโชคดีแล้วกันแหละ หึหึหึ..........

แล้วฉันก็รีบออกมาจากห้องนั้นโดยทันที แล้วฉันก็รีบไปอีกห้องนึงแต่ฟ้าชั่งไม่ไปใจซะ

เลยในขณะที่ฉันเดินไปแต่ละก้าวฉันสังเกตว่ามีคนสะกดรอยตามอยู่ ทำไงดีแบบนี้เอาไง

จะรอดไม่รอดขึ้นอยู่กับดวงแล้ว ทันทีที่คิดได้เช่นนั้นแล้วจะมัวรออะไรอยู่ก็วิ่งนะสิถามได้

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก.........

แฮ่กๆๆ มันหยุดตามมายังนะ ฉันหยุดวิ่งแล้วสังเกตว่ามีคนตามมาอีกมั้ย อือ............มัน

ไม่ตามมาแล้ว เย้ๆ ..........แล้วตอนนี้ข้าอยู่ไหนเนี่ย ข้านี่มันบ้าดีแท้ไม่ได้คิดตอนอยู่ใน

ห้องให้ดีก่อน ว่าแต่ต้องไปทางไหนอะ ไม่รู้ทางแบบนี้จะไปทำอะไรได้ ทันใดนั้นมือของ

ใครไม่รู้เข้ามาปิดปากฉันจากทางด้านหลังแล้วกระซิบข้างหูว่า

“เธอเป็นใคร แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง ไม่กลัวตายหรอถึงว่ามาอยู่ที่นี้”ดูจากเสียงแล้วเป็นผู้ชาย

นะ แต่แบบนี้เขาต้องการอะไรละถึงถามฉันแบบนั้นหรือว่าส่งตัวข้าไปรายงานต่อเบื้องบน ซวยแล้วพี่!

“อี่ อ่อย อ่า อ่อน(นี่ปล่อยข้าก่อน)”ฉันพูดไปขณะที่เขาเอามือปิดปากฉันไว้ ถ้าไม่ปล่อย

ก็พูดแต่ภาษาแบบนี้แหละ

“หึ้ย! โทษที กลัวว่าเธอจะโดนพวกทหารจับตัวไป”เขาพูดแล้วก็ปล่อยมือออกจากตัวฉัน

ทันที

“แล้วนายละเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหนกัน”ฉันถามด้วยความสงสัยกับเขาแต่เขาก็งงเหมือนกั

นว่าทำไมเธอโง่อย่างนี่นะ ถ้าตอบแบบนั้นฉันซัดกับรองเท้าเดี๋ยว

“เอ๋? เธอไม่ใช่คนที่นี้หรอ ใครก็รู้ว่าที่นี่เป็น..ชิบแล้วค่อยเล่าแล้วกันเรื่องมันยาว”เขาพูด

แบบนั้นคิดจะไม่ตอบคำถามข้าแล้วก็เอาตัวฉันมากอดไว้อีก ข้าเป็นผู้หญิงน้าเว้ยยยยย

เหมือนกับว่าเขากำลังซ่อนตัวอยู่นะ แต่ก็>/////<อยู่ดี

“นี่ นายจะซ่อนตัวข้าไปทำไมเนี่ย”ฉันถามเขาเข้า แล้วเขาก็ตอบว่า........

“ก็ถ้าเธอไม่อยากตายก็ทำตามที่ฉันบอกเดี่ยวนี้ ห้ามเถียงด้วย!”ดูมัน เจอกันแค่ครั้งเดียว

ทำมาเป็นสั่งชิ!

“แล้วนายจะสั่งข้าได้หรอ”ฉันพูดไปแบบที่ไม่เคยกลัวตายเลยย แต่ก็เคยกลัวครั้งนึงนะ(จริงดิ?)

“ถ้าเธอไม่เชื่อก็ตามใจรับรองเธอโดนประหารแน่ หึหึหึ”ดูๆมัน ใช่หึหึหึ คิดจะเลียนแบบ

รึไงนี่มันลิขสิทธิ์นะ แล้วที่หมอนั้นพูดแบบนั้นที่ประหารนั้น ถ้าจำไม่ผิดในการ์ตูน(อีกแล้ว)มันตัดคอนะดิ เอาเป็นว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้วกัน เหอะๆๆ

“เหอะ ลองเชื่อซักครั้งก็ไม่เป็นไร”เย็นไว้ๆ ต้องเก๊กไว้ก่อน ที่ว่ากันไว้ดีกว่าแก้

“ดี! ถ้างั้นลองดูซักตั้งแล้วกัน”ทันทีที่นายนั้นพูดจบเขาก็กระชากร่างฉันแล้ววิ่งออกจาก

มุมนั้นทันที เพียงไม่กี่นาทีต่อมา ใช่แล้ว.......ก็.ทหารวิ่งไล่นะเซ่!ไม่น่าเชื่อไอหมอนี้เลย

จริง T^T

“นี้นายนะไม่กลัวตายเลยใช่มั้ยเนี่ย!”ฉันพูดขณะที่วิ่ง เขาก็หันมาแล้วก็พูดกับฉันว่า“เออ

ก็ใช่นะสิ.........เห้ยเธอมัน......”เขาตอบใส่ฉัน แล้วก็อึ้งอยู่ซักพัก เออย่างกับว่าเคยเห็น

หน้าฉันงั้นแหละ เห้ย!ใช่แล้วนึกออกแล้วนายนี้มัน......ว่าทำไมเห็นหน้าคุ้นๆถึงอยู่ในที่

มืดก็เห็นนิดหน่อยเอง แต่พอเห็นเข้าจริงๆ ....แล้วทำไมอีตานี้มันมาอยู่ที่นี่ได้ละมันไม่ใช่

คนเปิดประตูนั้นนี่นา คำถามมากมายที่ฉันสงสัยมันพุ่งพรวดเข้ามาในสมอง โอ๊ยหัวจะแตก

แล้วแต่ที่ฉันสงสัยที่สุดคือ

“นายมาอยู่ที่นี้ได้ไงนายลิงคิงคอง!”