สุดปลายฝัน

"หยุดๆ ชีวิตหนุดกับคนนี้แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน หยุดๆความรักทั้งหัวใจ" เสียงโทรศัพท์มือถือข้างกายดังขึ้น อันดารับมาพร้อมเสียงงัวเงีย  "ฮาาาโหล"อ้าวพี่ไอวี่เหรอคร้า มีไรป่าวคร้าา" เสียงปลายสายรีบตอบกลับ"อ้าวอันดายังไม่ตื่นอีกเหรอนี่จะบ่ายแล้วนะจ๊ะ พี่จะโทรมาบอกอันดามาพี่ทันเพิ่งสัมภาษณ์ทุนเสร็จเค้าประกาศผลเลยพี่ทันจะไปอเมริกาปลายปีนี้จ่ะ พี่ทันต้ององไป8ปี กลับมาได้ดร.เลย แต่มีข้อแม้ต้องมาเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยนี้สองเท่าของเวลาเรียน พี่เลยอยากชวนอันดากับข้าวฟ่างไปกินเลี้ยงส่งพี่ทันกันจ้า" อันดาอึ้งไปกับข้อความที่ได้ยินเมื่อชั่วครู่ ปากตอบรับไปว่า"ได้ค่ะ" แต่สติของอันดากำลังปฏิเสธและบอกว่า นี่เป็นเพียงความฝันเราควรจะตื่นได้แล้วอันดา ไม่สิ!!!นี่เป็นเรื่องจริง ไม่จริง!!พี่ทันจะไปจากเราไกลแสนไกลจริงๆ?อเมริกาเลยเหรอ? 8ปีเลยเหรอออ? ทุกอย่างหนักอิึ้งอยู่ในหัว แต่มันคือความจริงสินะ ความจริงที่อันดาต้องยอมรับความจริง...

         อันดาหยิบไดอารี่เล่มสีเขียวติดลายลิตเติ้ลแบร์สีทอง ขึ้นมาจากลิ้นชักโต๊ะ..ไดอารี่เล่มนี้อันดาเขียนให้กับพี่ทันตั้งแต่วันแรกที่พบกัน นี่มันผ่านมาสามปีแล้วเหรอเนี่ย ช่างเร็วเหลือเกินเวลา 5เทอมที่รู้จักกับพี่ทัน

อันดาเปิดอ่านไดอารี่  หน้าแรก "กรี๊ดดดด รุ่นพี่ปี 2 มาสอนเคมีให้เราด้วย หล่อชะมัด เค้าชื่อพี่ "แทนทัน" 

อันดายิ้มกับตัวเอง เปิดไดอารี่หน้าต่อๆไป

" วันนี้พี่ทันมาสอนเราวันแรก ขอบอกว่าพี่เค้าสอนอ่ะไรหน่ะเราไม่ได้ฟังหรอกเพราะมัวแต่มองหน้าพี่เค้าหน่ะสิ ออร่าจัดมากคนอะไรใส่ชุดนักศึกษาก็ดูดีแล้ว55"

" กรี๊ดดด วันนี้พี่ทันโทรมาถามเราว่าทำข้อสอบได้ไหม " อันดายิ้มกว่างขึ้นเพราะข้อความนี้ทำให้เธอคิดไปถึงเหตุการณ์นี้ พี่ทันบ้านมีฐานะดีแต่ไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ นี่อาจเป็นสาเหตุทำให้อันดาโทรไปหาหรือเจาะแจ๊ะกับพี่ทันไม่ได้ ต้องรอพี่ทันโทรมาเอง ไม่งั้นความสัมพันธ์ ระดับที่อันดาเป็นฝ่ายรุกคงต้องคืบหน้ากว่านี้เป็นแน่ แต่ชายหนุ่มก็ยังใช้ตู้สาธารณะโทรมาหาเธอ ทำให้เธอรู้สึกประทับใจมาก ที่พี่ทันจำเบอร์โทรศัพท์ของเธอได้ แถมด้วยความเป็นห่วงเธออีก. อันดาเปิดหน้าต่อไปเรื่อยๆๆ

" พี่ทันรับปากจะมาติวให้เราอีกตอนปี2 เย้ๆๆๆ" พี่ทันเป็นแผลเราติดพลาสเตอร์ให้พี่ทันที่มือด้วย กรี๊ดดดดด

"วันนี้ได้ซ้อนมอไซด์พี่ทันไปกินข้าวด้วย ฟินมาก"  "วันนี้ ซื้อฟอเรโล่ให้พี่ทันด้วย อิอิ"

"กรี๊ดดดพี่ทันมาติวให้เราในวันวาเลนไทน์ คิดไรป่าวเนี่ย กิกิ"

อันดานั่งอ่านไดอารี่จนไม่รู้ว่าเวลาไปนานเพียงใด เมื่อมองนาฬิกาก็ไกล้เวลานัด อันดารีบลุกอาบน้ำแต่งตัว บอกไม่ถูกว่าไปเลี้ยงฉลองด้วยความดีใจหรือเลี้ยงฉลองเพื่อการลาจากที่แสนไกลและเนื่อนนานกันแน่....