That’s love? เรียกว่ารักได้หรือเปล่า

เคยรู้สึกกันป่ะ เวลาอยู่บ้านเฉยๆ อากาศมันน่าอึดอัดแปลกๆ แต่พอจะไปเรียนปุ๊บ บรรยากาศแม่งน่านอนแกะหาย แล้ววันนี้ไอ้มาร์กำลังรู้สึกแบบนั้น
 
เวร ไม่มีใครฮา ชิบหายก็ได้วะ!
 
"มาร์ อีกสิบนาทีจะได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ" เสียงคล้ายไอ้พี่ชินดังหวี่ๆ แถวข้างหู สัมภเวสีที่ไหนมาขอส่วนบุญตอนนี้วะ รู้มั้ยอากาศกำลังดี
 
"มาร์ ถ้าไม่ยอมตื่น พี่จะหอมแก้มเราแล้วนะ" 
 
แน่ะ มีลมอะไรเผ่ารดข้างหูอีก ขนลุกชิบเป๋ง ห้องนี้มันก็ห้องแอร์นี่หว่า ลมแม่งมาจากไหนวะ
 
ฟอดดดดดดด
 
เฮ้ย! แม่งไม่ใช่ลม เมื่อกี้เสียงไอ้พี่ชินจริงๆ แล้วแม่งมันก็หอมกูจริงๆ ว๊ากกกกกกกก
 
"ไอ้พี่ชิน! เล่นบ้าอะไรวะ" น้ำเสียงไม่พอใจฉายชัด คนอย่างไอ้มาร์ชอบหอมแก้มคนอื่นนะครัช ไม่ชอบให้ใครมาหอม ยี๊ ขนพองสยองเกล้า
 
"ก็พี่เตือนเราแล้ว ไป ไปอาบน้ำ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย นี่เชนมันรอไม่ไหวให้คุณอาไปส่งเมื่อสักพักแล้วเนี่ย" ไม่ว่าเปล่า มันยัดผ้าเช็ดตัวใส่มือเลยเว้ย
 
ชิ! ไปเรียนก็ได้วะ กะอู้สักหน่อย กำลังหลับสบาย
 
"ไปนอนต่อในห้องเรียนก็ได้วะ" บ่นงึมงำอยู่คนเดียว แต่อัศวินของบ้านแม่งหูดี
 
"เดี๋ยวพี่จะฟ้องคุณอา" ไอ้พี่ชินมีขู่นะครัช!
 
กลัวป่ะละ? กลัวดิ๊! เรื่องอะไรจะให้ไอ้พ่อบ้ามันทำร้ายร่างกายเล่นเล่า แค่ปีก่อนแอบโดดเรียนแล้วถูกจับได้ยังโดนชกแทนกระสอบทราบซะอ่วม
 
จะเกเรเหลวไหลไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่เวลาเรียน ไม่รู้คติบ้าบออะไรของพ่อแม่ง แต่แบบกูก็แหกคติเรื่อยละนะ ก็เพื่อนมันยั่ว เลยหลวมตัวไปหน่อย เคยได้ยินกันมะ
 
นึกไปนึกมาอาบน้ำเสร็จพอดี ออกมาเห็นไอ้พี่ชินหน้าเหวอเลยครัช ไม่ใช่ลืมใส่เสื้อผ้าหรอก อย่าเพิ่งคิดไกล แต่เป็นเพราะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จในสามนาทีต่างหาก
 
ถ้าไม่ติดไอ้ชุดโนเนะนี่ละก็ ไอ้มาร์เสร็จตั้งแต่สองนาทีครึ่งแล้วเหอะ ไม่อยากจะคุย
 
นึกภาพโรงเรียนคนรวยออกป่ะ เสื้อแขนยาวมีไทด์กับกระโปรงลายสกอตน่ะ แล้วนี่แบบแม่งแทบกอปการ์ตูนมาเดะเลย สกอตแดงแสบตามากอ่ะบอกตรง
 
นึกถึงเวลาโดนแดดนะ สงสารนัยน์ตามั่งป่ะ ว่าจะแสบจะเคืองมั้ย ที่สำคัญ เสื้อมันก็แขนยาวอยู่ละ จะให้ใส่สูททับทำไมเว้ย! ลืมอะไรมั้ย นี่เมืองไทย ไม่ใช่ญี่ปุ่น!
 
บ่นไปบ่นมาถึงโรงเรียนอีกและ ขอไม่บรรยาย ไปคิดกันเอาละกัน ไอ้ที่บ่นๆ ไปนะ ขอถอนคำพูดแปป มาถึงก็ถูกโยนเข้าห้องเรียนปั๊บ ถึงได้รู้ว่าห้องเรียนแม่งเปิดแอร์โคตรหนาว
 
ประหยัดไฟน่ะรู้จักกันมั้ย พลังงานหมดโลกแล้วจะรู้สึก จะหาว่าไอ้มาร์ไม่เตือน
 
ทุกอย่างเป็นปกติทั่วไป แนะนำตัวหน้าชั้น ไปนั่งที่ คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีตาขวางๆ ของไอ้คนร่วมบ้านและร่วมชั้นเหล่มองอยู่ข้างๆ
 
คุณเดือนให้มึงแดกรังแตนเป็นอาหารเสริมไงวะ กูชักอยากรู้ ห่า ปวดตามั่งมั้ยมึง จ้องกูอยู่ได้
 
แล้วนี่กูพูดคนเดียวอีกแล้วเพราะมึงเลยนะ (ก็โทษมันไป)
 
"ทีหลังอย่าตื่นสาย ฉันไม่ชอบรอใคร" เสียงมันเปรยเบาๆ แล้วตั้งหน้าฟังครูสอน
 
ส่วนไอ้มาร์ ตามองก็จริง แต่หลับในน่ะรู้จักมั้ย ก็บอกแล้วว่าวันนี้มันอากาศดี...
 
 
 
วี๊ดดดดดด วิ้วววววววว
 
เสียงบรรดาคทาชายผิวปากหวือ สายตาจับจ้องมองมาเป็นจุดเดียว
 
"หน้าตากูเหมือนพ่อมันรึไงวะ"
 
เสียงไอ้มาร์บ่นเป็นรอบที่ร้อยกว่า ตั้งแต่ออกจากห้องเรียนมายันโรงอาหาร ไอ้พวกตัวผู้ก็เห่าหอนกันไม่หยุด ทำเหมือนเธอเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับเก้าของโลกไปได้
 
"อาจจะเหมือนแม่มั้งคะ ไม่น่าจะเหมือนพ่อหรอก"
 
คำตอบกับหน้าตาใสซื่อของเพื่อนใหม่ เล่นเอาไอ้มาร์ที่เดินนำหน้าอยู่แทบหัวคะมำ
 
"ยัยอ้อม สรุปเธอซื่อหรือเธอโง่ยะ ยัยมาร์มันเปรียบเปรย เข้าใจมั้ย!" 
 
เสียงตวาดของยัยเจนยิ่งเพิ่มความสนใจของคนรอบข้างเข้าไปใหญ่ ประสาทสัมผัสรอบด้านทำให้มาร์หันควับไปมองตามเสียงที่ได้ยิน
 
เสียงเท้าหนักๆ เดินลงส้นแบบพวกนักรบ ไม่ใช่สิ สมัยนี้พวกทหารหรือนักกีฬาเก่งๆ ก็มี
 
"เสียงเอะอะอะไรกัน"
 
เสียงทุ้มนุ่มลึกเปรยถามด้วยสำเนียงน่าฟัง แต่มาร์พอดูออกอยู่ว่ามันก็แค่การโปรยสเน่ห์ ไอ้คนตรงหน้าเธอมันร้ายไม่ใช่เบาแน่นอน
 
"เธอ... นักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาสินะ"
 
คำถามที่ดังต่อมาทำให้เธอต้องพยักหน้ารับไปส่งๆ
 
"หึ ท่าทางน่าสนใจดีนี่ สนใจเข้าร่วมงานกับสภานักเรียนมั้ย"
 
วิน หรือประธานนักเรียนคนดังเอ่ยชวน เรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบข้าง
 
แม่ง ทำยังกะณเดชมาถ่ายภาพโป๊ตรงหน้าเลยนะคนพวกนี้
 
"ไม่ละ เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กูไม่อยากเอากระดูกมาแขวนคอตัวเอง"
 
ว่าแล้วก็ยักไหล่ใส่ ไอด้อนแคร์สะอย่าง เชิดๆ สวยๆ ไปหาอะไรลงท้องดีกว่า ไม่สนหน้าท่านประธานที่เหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว
 
"ยัยมาร์ เธอไปหาเรื่องประธานอย่างนั้นได้ไง เดี๋ยวจบไม่สวยหรอกย่ะ"
 
พอนั่งที่ได้ก็โดนยัยเจนเบิดกะโหลกเข้าให้แบบไม่ทันตั้งตัว แถม... มือหนักชิหาย
 
"กลัวอะไรวะ กะอีแค่ประธานนักเรียน ไว้มันเป็นนายกรัฐมนตรีเมื่อไหร่ค่อยมาบอกฉัน"
 
จะโต้เถียงนานก็ไม่ดีนัก พอชามก๋วยเตี๋ยวสามชามวางลงตรงหน้า ไอ้มาร์ก็โซ้ยลืมคน
 
"เชี่ย..."
 
นั่นเป็นคำอุทานเบาๆ ที่ยัยเจนมันเผลอพูดออกมา