That’s love? เรียกว่ารักได้หรือเปล่า

เรากันเองอยู่แล้ว โธ่! เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องปิด คนเราจะรักไม่ใช่เรื่องผิด บอกมาเถอะเธอคิดยังไง

คบกันมานานแล้ว อยากเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นคนรู้ใจ แค่กระซิบมาเบาๆ ได้ไหมจะมอบใจ ให้เธอทันที

 

เสียงริงโทนโทรศัพท์เป็นเพลงของพี่กันสุดหล่อ ไม่รู้ว่าใครโทรมาขัดจังหวะ แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไร ฟังเพลงเพราะๆ แล้วนอนต่อสบายใจเชิบดีกว่า

 

"ไอ้มาร์ มาร์ มาร์เว้ย" เสียงเรียกค่อนไปทางดังทำให้คนกำลังหลับสบายฮึดฮัดอยู่ในใจ คันปากยุบยับอยากจะด่า แต่ปากก็ขี้เกียจมากกว่าที่จะขยับ เพราะฉะนั้น ไอ้มาร์จึงเลือกเอาหมอนอีกใบมาอุดหูแล้วนอนต่ออย่างตัดรำคาญ

 

พรึ่บ!

 

ใจไอ้มาร์หายว๊าบ! เหมือนเจอใครกระตุกผ้าห่มเล่นเอาเธอลอยหวือตกเตียงดังอั่ก คราวนี้ละตื่นเต็มตา แถมจุกพุงถึงขั้นใส้แทบกระเด้งเข้าหาหัวใจเลยทีเดียว

 

ใครแมร่งขัดขวางการนอนกูจังวะ!

 

พอขยี้ตามองชัดๆ ก็เห็นใบหน้าอันคุ้นตา... พ่อกูเองนี่หว่า!

 

"มีไรพ่อ" ไอ้มาร์ถามด้วยน้ำเสียงติดจะเคือง อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง ลองกลิ้งหลุนๆ ตกเตียงดูบ้างซิ แล้วจะรู้ว่าตื่นเต็มตาน่ะมันเป็นยังไง!

 

"แดกข้าวโว้ย แดกข้าว นี่มันได้เวลามื้อเย็นบ้านเขาแล้ว มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ชาติที่แล้วเกิดเป็นปลวกรึไงวะไอ้ลูกคนนี้"

 

แหม... พ่อ ถามจึ๋งเดียวตอบซะยาวเลยนะครัช

 

"กี่โมงแล้วพ่อ" คันปากอยากประชัน แต่ท้องใส้ก็เริ่มประท้วงราวกับรู้เวลาอิ่มหนำของมัน

 

"ทุ่มนึงแล้ว ลุกซะที จะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน" พ่อลดโทนเสียงลงมาหน่อยหลังจากฟาดงวงฟาดงาใส่ลูกสาวสุดที่รักเสร็จแล้ว

 

"ไปก่อนเลยพ่อ ขอเวลาสองนาทีเดี๋ยวตามไป" ว่าพลางคว้าผ้าเช็ดตัวเดินบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยขบตามร่างกาย

 

"ขอเหอะวะ มึงอาบน้ำนานๆ หน่อยก็ได้ สองนาทีมันจะไปเอี่ยมอะไรวะ ไอ้สกมก" พ่อบ่นสีหน้าติดระอา ไม่รู้จะบ่นทำไม ในเมื่อไอ้มาร์ไม่เคยคิดฟัง

 

"ก็แค่ล้างหน้า ราดๆ ถูๆ ราดๆ สองนาทีก็เหลือแหล่แล้วพ่อ จะอะไรให้มันเยอะนัก ไว้สระผมค่อยเพิ่มให้อีกนาทีนึง" ต่อปากต่อคำเสร็จก็หายลับเข้าห้องน้ำ พอสองนาทีเปะไอ้มาร์ก็นวยนาดออกมา

 

"อ้าวพ่อ ยังไม่ไปอีกหรอ" มาร์ถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นคนเป็นพ่อยืนหัวโด่อยู่ที่เดิม

 

"ถ้ากูไม่รอมึงจะไปห้องอาหารเขาถูกมั้ย" พ่อยกยิ้มราวเยาะเย้ย "ไปได้แล้ว ลูกชายคนเล็กเขารอมึงนานแล้ว เดี๋ยวก็โดนแดกหัวหรอก" ประโยคท้ายเรียกให้ไอ้มาร์หันขวับไปมอง

 

"มันมาแล้วหรอพ่อ"

 

 

 

พูดถึงมัน มันก็มา... ไม่ใช่สิ มันมาก่อนหน้านี้แล้วต่างหาก ถามจริง ใครแมร่งเอาลีจุนกิออกมาจากทีวีวะ แมร่งๆๆ แมร่งเอ๊ย! เห็นแล้วอยากกรี๊ด มึงจะหล่อไปไหนครัช ไอ้คุณเชน!!

 

ถ้าไอ้พี่ชินเป็นอัศวิน ไอ้เชนนี่แม่งเจ้าชายอ่ะ แต่หน้าบูดเป็นตูดแย๊ ลดขั้นเหลือขุนนางพอและ

 

"โย่ว" นั่งลงกับโต๊ะพลางทักทายไปตามมารยาท เท่าที่ฟังพ่อพล่ามมาตามทางคร่าวๆ ไอ้นี่มันเรียนม.สี่ ปีเดียวห้องเดียวกับเธอ

 

หน้ากูเด็กหรือหน้ามึงทรยศอายุตัวเองวะเชน กูข้องว่ะ บอกตรง

 

ยังๆๆ กูด่ามึงในใจแล้วยังทำคิ้วขมวดใส่กูอีก เดี๋ยวแก่งั่กเหมือนพ่อกูจะหาว่ากูไม่เตือน ว่าแต่...

 

นี่กูคุยกับตัวเองอยู่ใช่มั้ยวะ?

 

"หวัดดีค่ะคุณเดือน หวัดดีขอรับท่านพี่ชิน ฮ่าๆๆๆ" ทักไอ้พี่ชินเสร็จก็หัวเราะเมื่อเห็นมันยืดอกรับมุก แบบนี้น่าจะไปกันรอด แต่อีกตัวนี่สิ...

 

นี่มึงกะจะจ้องให้กูท้องป่องออกมาเลยใช่มั้ยวะ ตอบกูทีเชน กูข้องอีกละ

 

"มึงจ้องกูแบบนั้น กูท้องพอดีมั้งเชน ห่า" ปากตรงกับใจไม่เคยมีทรยศ ยิงตรงเป้าจนคนฟังแทบหงายเงิบ

 

อะไรวะ วัยรุ่นก็พูดแบบนี้อยู่แล้วป่ะ?

 

"เธอ... ผู้หญิงแน่หรอ" ไอ้เชนทำหน้าหมางงครับท่าน มึงอย่าทำลายภาพลักษณ์ของลีจุนกิกูได้ม้ายยย พลีสสสสสส ให้กูมโนบ้างได้ป่ะ

 

"เปล่า กูตุ๊ด ออกจากท้องแม่ปุ๊บกูก็เฉือนเลย เพราะกูรู้ว่าโตมากูต้องสวย ช่ะพี่ชิน" ไม่ว่าเปล่าหันไปหาความร่วมมือพรรคฝ่ายรัฐบาลด้วย

 

"อ้อ ใช่ สวยจริงๆ นั่นแหละ" ไอ้พี่ชินตอบ ขอบใจวะแมร่ง รับมุกกูตลอดเลย รักมึงสุดๆ ไอ้พี่ชิน

 

"เนี่ยนะสวย" ไอ้เชนพึมพำเบาๆ แต่ประทานโทษ ไอ้มาร์มันหูผี ถึงมึงจะด่ากูในใจกูก็อยากได้ยิน!

 

"มึงว่าไม่สวยก็ดีและ จะได้ไม่มีเรื่องยุ่งยาก กินเลยได้ป่ะคะคุณเดือน มาร์ใส้บิดเป็นเกลียวจนจะเล่นวินเซิร์ฟได้อยู่แล้ว" มองอาหารตรงหน้าแล้วน้ำลายสอ ดูแต่ละอย่างมีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น แต่ให้ทาย คุณว่าไอ้มาร์จะเลือกแดกอะไร?

 

ไม่ยากๆ ไอ้มาร์แดกได้ทุกอย่างที่ไม่ใช่ผัก ฮ่าๆๆๆ อ้อ ไม่แดกไก่ต้ม ไม่แดกอาหารเปรี้ยว เช่นพวกแหนม เย็นตาโฟงี้ แต่มะนาวแดกแทนน้ำเปล่าได้สบายบรื๋อ พอเห็นคุณเดือนลงมือ ไอ้มาร์ก็จ้วงของกินตรงหน้าทันทีแบบไม่เกรงใจใคร และ...

 

ไม่ใช้ช้อนกลาง.....

 

กูแดกต้มยำกุ้ง กูก็ต้องซดน้ำสิวะ จะใช้ช้อนกลางซดรึไง ประสาท!

 

นี่คือนิยามการกินของไอ้มาร์ขอรับ

 

 

เคร้ง!

 

เสียงไอ้ลีจุนกิหมายเลขสองมันวางช้อน ให้หางตาไอ้มาร์เหลือบไปมองมันแว่บนึง

 

ห่าราก ถึงมึงจะหล่อ แต่ปากท้องกูมาก่อนโว้ย เคยได้ยินมะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง หัวใจกองทัพคืออาหารอ่ะมึง เคยมั้ยยยยย

 

พอไม่สนใจไอ้มาร์ก็จ้วงต่อ น้ำพริกเผาหมูสามชั้นของโปรด ฮื้อ! คือแซ่บแท้

 

ครืดดดดด

 

ไอ้เชนมันวางช้อนนะครัช สงสัยจะอิ่มแล้ว ดีๆ กินมากเดี๋ยวอ้วน จะเป็นอาหารตาให้กูไม่ได้

 

อ้าว นี่ไอ้มาร์พูดกับตัวเองอีกแล้วใช่มั้ย?

 

ปัง!

 

"มารยาทบนโต๊ะอาหารน่ะเธอรู้จักมั้ย ไปทำตัวแบบนี้ที่ไหนใครๆ เขาก็รังเกียจ" ไอ้เชนว่าเสียงค่อนดัง ถามดิ๊ ไอ้มาร์แคร์ป่ะละ

 

โนววว ไอด้อนแคร์ เครนะ!

 

"โทษทีวะเชน กูเพิ่งรู้ว่ากับคนในครอบครัวกูต้องมีมารยาทด้วย อ้อ แต่ดูจากสายตามึงคงไม่เห็นว่ากูเป็นคนในครอบครัวนี่นะ เอิ้ก"

 

เกือบแล้ว เกือบดูดีแล้วกู เสือกเรอมาอีก แหมะ สบายพุงขึ้นมาเชียว

 

"ขอโทษนะคะคุณเดือน แต่บ้านนี้คงไม่เหมาะกับมาร์ ขอตัวเลยแล้วกัน" ว่าเสร็จก็หิ้วเป้ที่ซุกไว้ใต้โต๊ะกินข้าวแล้วจ้ำอ้าวไม่รอฟังเสียงใคร

 

อิสระจ๋า รอไอ้มาร์ก่อนนนน

 

"มาร์ มึงจะไปไหน" เสียงพ่อดังไล่หลังมา แปลกแฮะ ปกติไม่ยักจะค้าน

 

"โธ่พ่อ ไปหาอยู่คนเดียวข้างนอกเหมือนที่เคยทำนั่นแหละ สบายตัวกว่าเยอะ ฉันไม่ไปก่อเรื่องที่ไหนหรอกน่า สบายใจได้" ไม่ว่าเปล่า ยักคิ้วกวนๆ ให้พ่อไปทีนึง

 

"แต่..." พ่อดูมีสีหน้าลำบากใจ ก็พอจะรู้หรอกว่าทำไม

 

"แต่พี่ไม่ให้เราไปไหนทั้งนั้น" เสียงไอ้พี่ชินแม่งดังน่ากลัวว่ะ ตาแม่งก็โคตรดุ ตูว่าแล้ว ราชสีห์ทองชัดๆ ดูมันๆ เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวไอ้มาร์และ พี่แกแม่งขายาวหรือกูขาสั้นวะ?

 

ข้องผิดประเด็นอีกแล้วกู

 

"อยู่ที่นี่นั่นแหละ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนพร้อมเชน พี่จะไปส่งเองทั้งคู่ ไม่มีแต่ ตอนนี้เราเป็นน้องสาวพี่แล้ว ห้ามขัดคำสั่งพี่ชาย" คำพูดเหมือนจะซึ้งวะพี่ชิน แต่โทษที

 

"พี่แม่งพี่ชายหรือพ่อวะไอ้พี่ชิน สั่งเยอะชิบ"

 

"เป็นได้ทั้งนั้นแหละ ไป ขึ้นไปพักผ่อนต่อเถอะ คุณอาบอกเรายังนอนไม่เต็มอิ่มเลยนี่" พอไอ้พี่ชินพูดเรื่องนอน ไอ้มาร์ก็อยากนอน แต่ตาขวางๆ ปนสับสนของไอ้เชนก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่ามันรู้สึกผิดอะไรกับเมื่อกี้หรือเปล่า

 

ไม่น่านะ คนผิดมันกูนี่หว่า มึงจะทำหน้าหมาหงอยทำไม?

 

เฮ้อ... ช่างแม่ง ไปนอนต่อดีกว่า เตียงนุ่มๆ ก็ชวนหลับสบายดี

 

"งั้นฝันดีละกัน ฮ้าวววววว"