What? อะไรกันที่ฉันกำลังเป็นอยู่

                                       ความเดิมตอนที่แล้ว
ฉันได้บุกเข้าไปในห้องของใครก็ไม่รู้เพื่อจะไปขโมยของตัวเอง แต่มีเหตุจำเป็นฉันจึงต้องกระโดดลงมาทางระเบียงห้องแล้วไปเกาะอยู่บนขอบระเบียงห้องครูจูเลียต ซึ่งครูจูเลียตได้ช่วยฉันให้เท้าถึงพื้นอย่างปลอดภัย
                                            ปัจจุบัน
 ฉันได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ครูจูเลียตฟังหมดแล้ว เมื่อครูจูเลียตรู้ก็ไม่ตกใจอะไรแถมทำหน้าสมน้ำหน้าฉันอีกตางหาก จากนั้นฉันก็กลับไปที่ตลาดเพื่อซื้อของต่อแบบเร่งspeed เพราะการนำกระเป๋าตังค์กลับมามันทำเอาฉันเสียเวลาไปนมนานนานนมเลยทีเดียว
"หลบหน่อยค่ะ"ใครบางคนกำลังวิ่งมาแล้วมาชนฉัน(อีกแล้ว- -) ฉันคนนะเว้ย! ไม่ใช่สัตว์วิ่งชนกันอยู่นั่นแหละ จะรีบอะไรนักหนา โมโหแล้วนะ!! เฮ้อ ชั่งเหอะ(สรุปจะโมโหเพื่อ?) ไปซื้อส้มเป็นอย่างสุดท้ายเดี๋ยวก็ได้กลับแล้วฉันจะไม่เครียดเพราะคงไม่มีใครมาชนฉันแล้ว(มั้ง)
"เออะ..."ตอนนี้ฉันเดินมาถึงร้านขายส้มแล้ว แต่ก็ต้องอึ้งเพราะระหว่างที่ฉันกำลังจะหยิบส้ม(เขาจัดใส่ถุงให้)ก็มีคนวิ่งมาแย่งต่อหน้าต่อตา- -*
"เออ..คือว่าฉันมาก่อนนะคะ"ฉันหันไปมองมนุษย์หน้าไม่อายที่ขโมยของฉันไปเมื่อกี้
"ใครหยิบก่อนได้ก่อนสิ"เขาหันมาเถียงกับฉัน อยากมีเรื่องใช่มั้ยถึงเป็นผู้ชายฉันก็ไม่เว้นนะ- -*
"แต่ว่า..."พูดยังไม่ทันจบมนุษย์ที่แย่งของฉันไปก็วิ่งหายวับไปกับตา วีนฉันจะแตกแล้วนะ! นี่มันวันอะไรกันเนี่ยชาตินี้ฉันจะซื้อของเสร็จ/ครบมั้ย- -* ชิ! ส้มหมดแล้วฉันจะอยู่ที่นี่ทำไมล่ะกลับสิจ๊ะ อยู่ก็รกปล่าวๆ ซื้อของครั้งหน้าฉันจะแกล้งป่วยไม่มาเลยคอยดู 
                                กลับมาบ้านอันแสนโศก เอ้ย! สุข
"กลับมาแล้วหรอจ้ะ^^ ได้ของมาครบไหม?"ป้ามดที่ยืนคอยอยู่หน้าบ้านถาม
"เกือบจะครบค่ะ พอดีมีคนแย่งไปซะก่อน"ฮึ่ม พูดแล้วก็อารมณ์เสีย
"งั้นก็เสียใจด้วยนะจ้ะ อ้อ! ถ้าจะเข้าบ้านให้เข้าทางหลังบ้านนะจ้ะพอดีลูกชายของคุณหนูกลับมาก่อนกำหนดน่ะ"ป้ามดชี้แจง กลับก่อนกำหนด? ซวยล่ะสิยังไม่ได้เตรียมห้องเลย โดนด่าหูหลับตับไหม้แน่เรา
"ค่ะ"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงธรรมด๊า ธรรมดา เเล้วเดินไปเปิดประตูหลังบ้าน ฉันวางของ(เปิดประตูหลังบ้านไปเจอห้องครัว) แล้วไปห้องนอน(ห้องนอนอยู่ใกล้ๆห้องครัวเนื่องจากคุณเธอเป็นคนรับใช้) ถึงห้องนอนปุ๊ปฉันก็ล้มตัวลงนอนทันที จัดห้องนอนห้องเนินฉันไม่จัดแล้ว ขอพักมั่งเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันค่อยหลับตาลงอย่างช้าๆ อา..นี่ล่ะช่วงเวลาแห่งสวรรค์
                            เวลาล่วงเลยผ่านไปนานแสน(ไม่)นาน!?   
"คุณแม่คะ"ฉันในวัยเด็กวิ่งไปหา เอ๋? นี่มันที่ไหนทำไมฉันถึงเห็นตัวฉันวิ่งไปหาแม่ล่ะ?
"ฮะๆ วิ่งมาเร็วๆสิจ้ะเดี๋ยวพ่อก็กินของหมดหรอก"คุณแม่ยิ้มบางๆแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น อ่า ตอนนั้นเป็นเวลาที่ฉันไปปิ๊กนิกกับพ่อแม่ตอน5ขวบ คิดถึงจังเลยนะช่วงเวลาแบบนั้น
"ไม่นะแม่!!"อยู่ดีช่วงเวลาดีนั้นก็หายไปเหมือนกระจกที่แตก แล้วมาโผล่เวลาที่พ่อและแม่ตาย น..นี่มันอะไรกันเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่ ท..ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ ไม่ฉันไม่อยากเห็นอะไรแบบนี้ใครก็ได้ช่วยฉันที!!
"ช่วยด้วย!!"เสียงฉันละเมอตื่นขึ้นมา เอ๋? ฝันหรอกหรอ ฮะๆ แน่นอนอยู่แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องจริงได้ยังไงล่ะในเมื่อเวลาบ้าๆพวกนั้นมันผ่านไปแล้วนี่เนอะ
"ตื่นแล้วหรอจ้ะ"ห..เหใครอ่ะ สวยจัง
"เอ่อ..คุณคือ?"ฉันถามเขาด้วยท่าทีที่ๆงงๆเพราะฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน
"แหม จำกันไม่ได้สินะ ป้าเองเค้ก พี่ของน้าแพน(เจ้าหนี้)"ป้าเค้กแนะนำตัวเอง อ่อ..ป้าเค้กเป็นป้าที่เคยเล่นกับฉันตอนเด็กๆ
"อา..ค่ะ ว่าแต่คุณป้ามาทำอะไรหรอคะ?"ปกติป้าจะไม่มาที่บ้านหลังนี้หรอกนะ ป้าเขาชอบเที่ยวต่างประเทศทำนู่นนี่นั่นหรือเรียกได้ว่านักผจญภัยล่ะ
"มาดูหลานน่ะจะ อย่าลืมสิจ๊ะ ว่าวันนี้ลูกน้าแพนกลับมาบ้าน"ป้าชูนิ้วชี้ขึ้นเป็นสัญลักษณ์บอกเหตุผล หลานหรอ อ้ะ!! จริงด้วยยังไม่ได้เตรียมห้องให้เลย หลับเพลินอ่ะ ซวยแล้วสิ
"คิดเรื่องยังไม่ได้เตรียมห้องอยู่ใช่ไหม ป้ามดเขาเตรียมห้องตอนที่หนูไม่อยู่แล้วล่ะจะ"ป้าพูดเหมือนรู้ใจฉัน อ่านใจกันได้หรอ? 
"ค่ะ^^"ฉันยิ้มให้ป้า รู้สึกดีจังเลยพอมีเรื่องแบบนี้เข้ามาความทุกข์ก็หายไปหมดเลยล่ะ
"งั้นป้าไปทานข้าวก่อนนะ หนูก็ลงไปด้วยล่ะห้ามแต่ อาบน้ำแล้วใส่ชุดที่แขวนไว้ตรงตู้ลงไปนะ"พูดจบป้าก็ลงไปโดยไม่ไถ่ถามสุขภาพฉันซักคำ คนบ้านนี้จะถามสุขภาพฉันมั่งไหมนะ- -* ว่าแต่ป้า
บอกว่าใส่ชุดที่แขวนไว้หรอไหนขอดูหน่อยซิว่าเป็นยังไง
"ว้าว น่ารักอ่ะ"ชุดนั่นเป็นชุดกระโปรง ความยาวเท่าหัวเข่า ลายจุดสีขาว มีโบว์เล็กๆติดอยู่ด้วย>< คนอย่างฉันมีบุญได้ใส่ชุดแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย
                                       20 นาทีผ่านไป
"เสร็จเล้วจ้า!"คงงงล่ะสิฉันตะโกนทำไม แล้วตะโกนให้ใครฟัง? ฉันตะโกนเพราะอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จแล้ว แล้วฉันตะโกนให้กระจกฟังกระจกค่ะ
"ลงไปเลยดีกว่า ใช้เวลานานแล้ว"ฉันเอานาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เปิดประตูออกจากห้องแล้วค่อยๆลงบันไดไปอย่างช้าๆ ก็มันตื่นเต้นอ่ะ><
"อ้าว! หนูโมโมะมาช่วยทำกับข้าวหน่อยเร็ว"ลงมาปุ๊ป ป้ามดเรียกใช้ปั๊ป อะไรกันเนี่ย!!
"ค่ะ^^"ไม่สามารถปฏิเสธได้ค่ะ- -
                                      โปรดติดตามตอนต่อไป
                                          ขอบคุณที่อ่านค่ะ