What? อะไรกันที่ฉันกำลังเป็นอยู่

                                             ความเดิมตอนที่แล้ว

 ระหว่างที่ฉันกำลังนอนอยู่  ฉันก็สดุ้งตื่นขึ้นเพราะฝันร้าย แล้วได้มาเจอกับป้า จากนั้นป้าก็บอกให้ลงไปทานข้าวด้วยพูดจบป้าก็ลงไป เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็ลงไปแต่ลงยังไม่ถึงชั้นล่างก็โดนเรียกใช้ซะแล้วT0T

                                                 ปัจจุบัน

"เสร็จซะที"ฉันยืนบิดขี้เกียจ1ครั้ง อา..กว่าจะเสร็จ งานบ้านนี้มันล้นเหลือดีจริงๆ

"ยังจะ อย่าลืมสิว่าหนูจะต้องเอาอาหารไปเสร์ฟ^^"ป้ามดชี้ไปที่อภิมหาโคตะระอาหาร ทีนี่มันคือภัตรตาคารไงฟะ- -*

"นั่นสินะคะ หนูลืมได้ไงเนี่ย แหะๆ"ฉันใช้มือลูบหัวตัวเองเบาๆ แล้วยิ้มแห้งๆ

"งั้นก็รีบไปสิจ๊ะ"ป้ามดพูดเชิงขับไสไล่ส่ง ไล่หนูทำไม หนูไม่มีที่อยู่T^T(ดราม่าจัด)

"งั้นหนูไปล่ะนะคะ"พูดจบฉันก็ยกอาหารไปวางบนโต๊ะที่นั่งได้ซักประมาณ20-30คนแต่แท้จริงแล้วมีคนนั่งไม่ถึง10คน ฉันล่ะงงจริงๆว่าสร้างไว้ใหญ่โตทำไมเปลืองตังค์แถมยังต้องมานั่งทำความสะอาดอีก ขี้เกียจ!!

                                           19นาทีต่อมา

เสร็จแล้ว น้ำตาข้าพเจ้าจะไหล ฉันล่ะเริ่มรู้สึกสงสารตัวเองที่ต้องมาทำแบบนี้ ทุกวันๆ จนมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน 

"อ้าว! หนูโมโมะมาอยู่นี่เอง น้าว่าลูกน้ากับหนูคงจะดวงไม่สมพงกันนะ"อยู่ดีๆน้าก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ดีนะฉันทำใจได้ไม่งั้นฉันเป็นลมล้มชักแหง

"ไม่สมพงยังไงหรอคะ"ฉันถามคุณน้า 

"ก็น้าจะแนะนำลูกน้าให้หนูรู้จักตอนนั้นยังไม่เจอหนู พอตอนนี้น้าเจอหนูแล้วลูกน้าก็ไปเข้าห้องน้ำ"คุณน้าอธิบาย ฟ้าคงไม่ลิขิตให้ลูกน้ากับฉันมาเจอกันมั้ง บางทีถ้าเจอกันภูเขาไฟอาจจะระเบิดก็ได้นะ- -

"แต่ไม่เป็นไรนะ เวลาทานข้าวจะต้องได้เจอกันอย่างแน่นอน ไม่ต้องเสียใจไป><"คุณน้าทำท่ากระดี้กระด้าแบบบสุดๆ ถึงจะไม่เจอลูกน้าฉันก็ไม่เสียใจหรอก0..0

"แม่ครับเห็นไวท์มั้ย?"มีผู้ชายคนนึงเข้ามาถามน้า ใครลูกน้าหรอ?

"ไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำหรอ?"คุณน้าหันไปตอบ ส่วนฉันฟังด้วยความอยากรู้หรือ...(เติมเอาเอง)

"ไปดูแล้วไม่เห็น(- - )( - -)"ลูกชาย(มั้ง)ของน้าส่ายหัวเบาๆ 

"แล้วจะตามหาไวท์ทำไมล่ะ"น้า

"ไวท์เอากุญแจห้องไป ผมเข้าห้องไม่ได้"ลูกชาย

"อา..งั้นเดี๋ยวค่อยเข้าทีหลังแล้วกัน อ้ะ!! ลืมไปเลยว่าจะแนะนำคนให้รู้จัก นี่โมโมะจะ ส่วนโมโมะนี่ไฟเยอร์ลูกชายน้าเอง"คุณน้าพูดอยู่ดีๆ ก็ดันตัวฉันขึ้นมาแนะนำตัว แม่ชื่อแพนลูกชื่อไฟเยอร์แปลก- -*

"สวัสดียินดีที่ได้รู้จัก^^"เขายิ้มบางๆให้ฉัน ฉันอึ้ง(ช็อค)เล็กน้อยเนื่องจากไม่ค่อยได้คุยกับผู้ชายมากเท่าไหร่ส่วนมากจะคุยกับผู้หญิงจนฉันจะกลายเป็นyuriแล้วเนี่ย

"ส..สวัสดีค่ะ^^"ฉันยิ้มตอยอย่างเป็นมิตรเพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันฉีดยาแล้ว(?)

"ไม่ต้องเกร็งหรอกน่าเราเพื่อนกัน"ไฟเยอร์ใช้มือทุบหลังฉัน สำหรับเขาอาจจะเบาแต่สำหรับฉัน ฉันจะกระอักเลือดค่ะT0T

"ว่าไง!"มีใครไม่รู้ตะโกนมาแต่ไกล หน้าตาเป็นไงฉันไม่ทราบ เนื่องจากฉันสนกระดูกในหลังฉันอย่างเดียวเท่านั้น

"อ้าว! แกหายไปไหนมา- -"ไฟเยอร์หันไปสนใจคนที่วิ่งมา เดี๋ยวๆ สนใจฉันก่อนสิฉันเจ็บจะตายแล้วนะT0T(เวอร์)

"เอ่อ..จะเอาความจริงหรือโกหก"เขาถาม เอ..คนนี้ๆหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน?(สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว)

"ความจริง"ไฟเยอร์จ้องตาคนๆนั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ น่ากลัวอ่ะ

"พอดีหลงทางว่ะ"คนๆนั้นใช้มือลูบหัวตัวเองเบา คนอะไรเซ่อเป็นบ้าหลงทางในบ้านตัวเอง ตอนฉันมาครั้งแรกฉันยังไม่หลงเลยแค่เข้าห้องผิด(มันก็ไม่แตกต่างกันนั่นแหละ- -)

"เหอ ลูกคนนี้ก็"คุณน้าใช้มือลูบหัวเขาเบาๆเหมือนเด็กเล็กๆ อยากโดนแบบนี้จากแม่มั่งอ่ะ-w-

"แหะๆ ว่าแต่นั้นใครหรอครับ"เขาชี้มาทางฉัน สนใจกันด้วยหรอ ฉันไม่ใช่เศษฝุ่นสินะ0U0

"นี่หนูโมโมะจะ เป็นลูกหนี้"คุณน้าแนะนำตัวให้ฉัน แต่เดี๋ยวนะเป็นลูกหนี้ ใช้คำเสียดสีกันมาก- -

"อ่อ หรอ"เขาทำหน้าเฉยๆแล้วพูดเบาๆ แต่ดีนะที่ฉันเป็นคนหูดีเลยได้ยิน

"เอ่อ..คุณหนูครับจะเอาส้มนี่ไว้ที่ไหนดีครับ"คุณคนรับใช้ตะโกนมาแต่ไกล ส้ม ส้ม หรอส้มแบบนี้มันคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน คิดให้ออกสิ คิดให้ออก สมองจงไม่ตัน

"ใส่จานมาให้เลย"เขาหันไปตอบ ฉันล่ะอิจฉาคนรวย แต่ฉันต้องไม่คิดเรื่องแบบนี้ต้องนึกเรื่องส้มก่อน

"คนขโมยส้ม!!"ฉันชี้หน้าไปที่คนๆนั้น นึกออกแล้วคนๆนี้เป็นคนที่ขโมยส้มสุดที่รักของฉันเอง

                                    โปรดติดตามตอนต่อไป

                                        ขอบคุณที่อ่านค่ะ