อาการิ เกมส์พิชิตใจยัยผีนีทเกมส์

วันอังคารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร 
"แค่กๆๆๆๆๆ" หว่าๆ คุโรกิซัง ไม่สบายเหรอเนี้ย..."ไหวเปล่า คุโรกิซัง ไม่ไหวไม่ไปก็ได้นะ"
"ถึงไม่บอกก็ไม่ไปอยู่แล้วล่ะน่าาาา"
"ขี้เ้กียจเหรอไง"
"มะ...ไม่ใช่นะ!!!" ปากแข็งจริง- -'
"ไม่ใช่ก็ไม่ใช่"
"ดีเลยถามอะไรหน่อยสิ"มีคำถามอีกแล้ว ถ้าตอบไปคคงต้องมีต่อแน่ๆ แต่...ว่างๆก็ตอบแล้วกัน "ถามไรว่ามา ถามเสร็จแล้วไปซื้อเยลลี่มาตุนไว้ซัก10ถ้วยด้วยนะ"
"ก็ได้...คือว่านะ เธอตายไปนานเท่าไหร่หรอ"
"อืม....เท่าที่จำได้นะ อ่า...15ปีล่ะมั้ง"
"เธอตายยังไง"
"เหยียบแลนด์มายตายมั้ง"
"เฮ้ย เอาดีๆดิ"
"ล้อเล่นๆ ตอนนั้นนั่งกินไทยากิอยู่ อยู่ๆก็มีผู้ชายวัยรุ่นบุกเข้าห้องเอาปืนจ่อหัวยิงตายซะเฉย"
"อนาถแท้"
"แล้วไง ว่าแต่ จะถามชั้นไปทำไมกัน"
 
อยู่ๆ การสนทนาของพวกเราก็หยุดชะงักลง แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคุโรกิพูดขึ้นมา
"เปล่า แค่อยากรู้ว่าเธอ"ใช่"คนๆนั้นหรือเปล่า"
"ใคร?"
"มันนานมากแล้วแหละ เป็นเด็กผู้หญิง ครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะย้า้ยบ้านไป เขาบอกชั้นว่า "ขอบฟ้าสีแดง ที่มีพระอาทิตย์ฉายแสงลงมา คนที่โดดเดี่ยวที่อยู่ตรงนั้น ได้ตะโกนว่า พระอาทิตย์ ซักวันชั้นจะปรับแสงของเธอ! คุโรกิซังเข้าใจว่าชั้นตั้งใจจะสื่ออะไรแน่ๆ" แล้วเขาก็ย้ายบ้านไป ชั้นจำได้แค่ว่าชั้นเรียกเขาว่า พี่โอโนริ แต่จำไม่ได้หรอกว่าชื่อจริงๆของเขาคือใคร เขาหน้าคล้ายเธอมากๆเลย"
"เอางี้ไหมล่ะ?"
"อะไร"
"ถ้าเธอทำให้ชั้นออกจากห้องนี้ได้ ชั้นก็จะช่วยเธอหาเด็กคนนั้นเอง"
"ขอบใจนะ"
"มีข่าวสารอะไรเกี่ยวโอโนริอีกไหม"
"ชั้นไม่ได้ข่าวเกียวกับเขาตั้งแต่15ปีก่อนแล้ว แต่ก็ได้ข่าวว่าเขาโดนฆาตกรรม ตอนนั้นชั้นแทบคลั่งตาย"
"เธอชอบเขาหรอ"
"อือ"
"อะไรนะ!?"
"ปะ เปล่านะ! มะ หมายถึง เขาคือคนที่สำคัญกับชั้น อะ เอ่อ! แล้วก็..."
"เลิกอ้ำอึ้งได้แล้วย่ะ" แล้วชั้นก็เอาซีโฟ เอ้ย! ส้นเท้าเตะหน้าเขาเข้าไปอย่างจัง โดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่า เขาใส่เหล็กดัดฟัน!!!
"โอ้ย!! อัยอ้า!! ไอ้อู้อื๋อไออ้าเอ็กอะแองเอือกอั้นอายอู่แอ้วเอี้ย!(โอ้ย!! ยัยบ้า!! ไม่รู้หรือไงว่าเหล็กจะแทงเหงือกชั้นตายอยู่แล้วเนี้ย!)"  
"ขอโทษค่าาาาาาา! พอดีลืมตัว เลยเอานิสัยเดิมๆช่วงที่มีชีวิตมาใช้"  
"ทีหลังระวังหน่อยละกัน(ขยับเหล็กล่ะเดส)"    
 
จบไปก่อนนะเดส พอดีคุณแม่สั่งปิดนะเดส เดี๋ยวนี้คงไม่ค่อยได้อัพนะเดส คอยมองหน่อยละกันเดส ซาโยะนาระเดส!