สาวน้อยน้ำแข็งแห่งเอเรนเดล

                                     ขณะนี้ เป็นเวลา 18.30  
ก็นั่งรอรถเมลล์อยู ดีน่ะที่เส็ดตอนหกโมงเย็นถ้าดึกกว่านี้สงสัยจะจะต้องเดินกลับเอง ( ยิ่งต้องผ่้านในเมืองอีก )  ....
 ดีน่ะที่บอกพ่อกับแม่ไว้แล้วมีหวังตายกว่านี้อีก  แถมก็เริ่มอากาศหนาวแล้วสิ หิมะหยุดตกไปได้สักพักแล้ว...
 
             " ปี๊ดๆ " เสียงรถเมลล์
    รถเมลล์มาแล้วยื่นๆ ประตูรถเปิดออกไม่ช้าก็เร็ว " ชิ้ง " เสียงเปิดประตูรถเมลล์แบบใหม่
และฉันก็ขึ้นไปนั่ง ในรถคันนี้คนอยู่ประมาณ " 7-8 " คน.
 
ข้างหลังหมักไม่มีคนนั้งเลยไปนั่งข้างหลังแถวริมหน้าต่างซ้ายสุด  และหยิบหนังสือเวทย์ขึ้นมาอ่าน
ฉันเป็นคนคลั่งในหนังสือเวทย์มาก มีอยูประมาณ 10-20 เล่ม  ตั้งแต่ฉันอ่านหนุ่งสือได้ พอฉันเจอ
หนังสือเวทย์ในห้างปึบ ฉันถึงกลับคลั่งยิ่งกว่าคลั่งเสียอีก.. หึๆๆๆ
          
                   ถ้าโลกเรามีพลังน้ำแข็งก็ดีน่ะสิ ฉันคิดในใจ ก่อนจะเบนสายตาออกจากหนังสือ
ไปทางหน้าต่าง 
          รถเมลล์สายสุดท้ายแล่นผ่านตึกบ้านเรือนต่างๆ ไปว่าจะหลังเล็กหลังใหญ่ทุกคนก็มีความสุ
ขดี......ซึ้งแน่นอนว่ามันจะต้องมีเขตรต้นไม้พวกป่า หรือสวนสาธรณะ  
      รถแล่นไปเรื่อยๆ  จนสายตาของฉันไปหยุดตรงบ้านหลังหนึ่งและเป็นหลังเดียวที่อยู่แควโซน
ป่า  ต้นไม้ชนิดต่างๆ   
 
               ทำไมรู้สึกว่าที่นั้นเหมือนมันจะเรียกร้องให้ฉันเข้าไปในนั้นจังนะ  ฉันคำนึงคิด อยู่ตลอดสายเส้นทาง   รถก็ขับเข้ามายังในเมืองแล้ว  แต่ภาพร้านนั้นมันยังทำให้ฉันสงสัยอยู่นิดๆ
 
             ก่อนจะสบัดความคิดนั้นทิ้งและตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ
ผ่านไป15 นาที รถเมลล์สายสุดท้ายก็มาหยุดตรงที่รอรถเมล์ประจำหมู่บ้าน " เอดะ "
แถมเราก็เป็นคนสุดท้ายที่ลงอีก เห้อๆ กำๆๆ
 
          จ่ายเงินเส็ดฉันก็เดินลงมาจากรถ  รถก็แล่นออกไป
ส่วนสาวน้อยรางบางอย่างฉันจึงเดินข้ามสะพาน ตรงไปเรื่อยๆ แล้วก็เลี้ยวซ้ายเดินไปซอยเรื่อยเดี็ยวก็ถึงเอง ( ว่าง่ายๆอ่ะน่ะ ) 
       ตอนเดินไปพล่างคิดเรื่องงานวันเกิดของตัวเองทั้งวัน  "  ปีนี้ฉันคงได้หนังสือนิยายเวทย์เล่ม
ต่อไปแหงเลย อิ "  ฉันพูดกับตัวเองอย่างตื่อนเต้น  
 
 
             " เมี้ยวๆ เมี้ยวๆ " เสียงเล็กๆของสัตว์ตัวหนึ่งเปล่งออกมา
" อ่ะแมวน้อยนี่ " ฉันส่งเสียงออกมาอย่างดังก่อนจะวิ่งไปหาน้องแมงตัวน้อย
น้องแมวตัวนี้รูปร่างผอมบาง  ตัวสีขาวราวกับหิมะมากกกกก   ใบหน้ากลมๆ ขนฟูฟ่อง (ไม่ถึงขนาดนั้น ) หางผ่องๆ แต่ไม่มาก   แถมยังมีบลอกคอ สลักรูป เกล็ดหิมะอี ก
 
       " ว้าวหน้ารักจัง "  ฉันอุ้มมันเหมือนกับของเล่น
"  เมียวๆๆ "    " โหๆ ส่งเสียงน่ารักจัง  "  " เหมียวๆ "  "  แปลกแหะ ทำไมมันเชื่องขนาดนี้น่ะ
ถ้าเป็นแมวตัวอื่นเราคงโดนมันฆ่าแล้ว  แต่เหมือนจะโดนเจ้าของทิ้งแหะเอามาปล่อยแกำแพงบ้าน
นี้อีก มีหวัง แกคงโดนหมาบ้านนี้รุ่มแน่ๆ "  " เหมียว " ส่งสายตาวิ้งวอน
 
" อะๆไม่ต้องมาส่งสายตาหรอกน่ะ เพราะบ้านฉันรับเลี้ยงสัตว์ทุกตัวแหละ ถึงแหมจะชั่วคร่าวก็เหอะ   ไปกลับบ้านกัน " และฉันก็อุ้มไปผ่องนี้เดินกลับบ้านไปด้วยกัน
 
      เดินไปเรื่อยๆผ่านบ้านสี่หลังนี้เดี๋ยวก็ถึงเเล้ว  อือ...หน้าแปลกน่ะปกติกพอเรากลับบ้านค่ำทึไร
พ่อกับแม่หมักจะจิกโทรตลอดเลยนิ   แปลกอ่ะะะะะ
" นี้เจ้าเหมียวดูเหมือนพ่อเเม่ฉันแปลกอ่ะ "  ฉันพูดกับเจ้าเหมียวเพื่ออยากมีเพื่อนคุ่ย
" เหมียวๆ "  เจ้าเหมียวหันหน้ามาขวับเหมือนจะถามว่าแปลกยังไง
" ก็ปกติกพอฉันจะกลับบ้านมือทีไรพวกท่านก็จะโทรจิกๆ มาตลอดนาที  แปลกว่ามั้ย "
" เหมียวๆ " เจ้าเหมียงส่งเสียงออกมาก่อนจะพยักหน้างึกๆ
" ห้าๆๆๆๆๆๆๆ หน้ารักจังน่ะเจ้าเนี่ย " ฉันระเบิดหัวเราะออกมา  ก่อนจะรูปหัวมันอย่างเอ็นดู
 
  ตอนนี้ก็เกือบๆ หนึ่งทุ่มแล้วและก็เหมือนมึดแล้ว
ด้วยสิ แหงล่ะก็มันหน้าหนาวนิๆ  กำๆๆ   
 
" หนาวมั้ยเจ้าเหมียว "
" เหมียวๆ "
และฉันก็ใช่ผ้าพันคอสีฟ้าอ่อนผันให้มัน และดูเหมือนว่ามันจะชอบมากๆด้วย
 
              
               และในที่สุดก็ถึงสักทีบ้านสุดน่ารักของฉัน " เห้อถึงสักที " และก็ล่วงกระเป๋าหากุญแจบ้านออกมาไข 
                     " แกร็กๆ แอด... "
                "กลับมาแล้วค้า ( พูดไทยชัดแจ๋ว ) "
              " อ้าว ??? "