สาวน้อยน้ำแข็งแห่งเอเรนเดล

                                     ขณะนี้ เป็นเวลา 18.30  

ก็นั่งรอรถเมลล์อยู ดีน่ะที่เส็ดตอนหกโมงเย็นถ้าดึกกว่านี้สงสัยจะจะต้องเดินกลับเอง ( ยิ่งต้องผ่้านในเมืองอีก )  ....

 ดีน่ะที่บอกพ่อกับแม่ไว้แล้วมีหวังตายกว่านี้อีก  แถมก็เริ่มอากาศหนาวแล้วสิ หิมะหยุดตกไปได้สักพักแล้ว...

             " ปี๊ดๆ " เสียงรถเมลล์

    รถเมลล์มาแล้วยื่นๆ ประตูรถเปิดออกไม่ช้าก็เร็ว " ชิ้ง " เสียงเปิดประตูรถเมลล์แบบใหม่

และฉันก็ขึ้นไปนั่ง ในรถคันนี้คนอยู่ประมาณ " 7-8 " คน.

ข้างหลังหมักไม่มีคนนั้งเลยไปนั่งข้างหลังแถวริมหน้าต่างซ้ายสุด  และหยิบหนังสือเวทย์ขึ้นมาอ่าน

ฉันเป็นคนคลั่งในหนังสือเวทย์มาก มีอยูประมาณ 10-20 เล่ม  ตั้งแต่ฉันอ่านหนุ่งสือได้ พอฉันเจอ

หนังสือเวทย์ในห้างปึบ ฉันถึงกลับคลั่งยิ่งกว่าคลั่งเสียอีก.. หึๆๆๆ

                   ถ้าโลกเรามีพลังน้ำแข็งก็ดีน่ะสิ ฉันคิดในใจ ก่อนจะเบนสายตาออกจากหนังสือ

ไปทางหน้าต่าง 

          รถเมลล์สายสุดท้ายแล่นผ่านตึกบ้านเรือนต่างๆ ไปว่าจะหลังเล็กหลังใหญ่ทุกคนก็มีความสุ

ขดี......ซึ้งแน่นอนว่ามันจะต้องมีเขตรต้นไม้พวกป่า หรือสวนสาธรณะ  

      รถแล่นไปเรื่อยๆ  จนสายตาของฉันไปหยุดตรงบ้านหลังหนึ่งและเป็นหลังเดียวที่อยู่แควโซน

ป่า  ต้นไม้ชนิดต่างๆ   

               ทำไมรู้สึกว่าที่นั้นเหมือนมันจะเรียกร้องให้ฉันเข้าไปในนั้นจังนะ  ฉันคำนึงคิด อยู่ตลอดสายเส้นทาง   รถก็ขับเข้ามายังในเมืองแล้ว  แต่ภาพร้านนั้นมันยังทำให้ฉันสงสัยอยู่นิดๆ

             ก่อนจะสบัดความคิดนั้นทิ้งและตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ

ผ่านไป15 นาที รถเมลล์สายสุดท้ายก็มาหยุดตรงที่รอรถเมล์ประจำหมู่บ้าน " เอดะ "

แถมเราก็เป็นคนสุดท้ายที่ลงอีก เห้อๆ กำๆๆ

          จ่ายเงินเส็ดฉันก็เดินลงมาจากรถ  รถก็แล่นออกไป

ส่วนสาวน้อยรางบางอย่างฉันจึงเดินข้ามสะพาน ตรงไปเรื่อยๆ แล้วก็เลี้ยวซ้ายเดินไปซอยเรื่อยเดี็ยวก็ถึงเอง ( ว่าง่ายๆอ่ะน่ะ ) 

       ตอนเดินไปพล่างคิดเรื่องงานวันเกิดของตัวเองทั้งวัน  "  ปีนี้ฉันคงได้หนังสือนิยายเวทย์เล่ม

ต่อไปแหงเลย อิ "  ฉันพูดกับตัวเองอย่างตื่อนเต้น  

             " เมี้ยวๆ เมี้ยวๆ " เสียงเล็กๆของสัตว์ตัวหนึ่งเปล่งออกมา

" อ่ะแมวน้อยนี่ " ฉันส่งเสียงออกมาอย่างดังก่อนจะวิ่งไปหาน้องแมงตัวน้อย

น้องแมวตัวนี้รูปร่างผอมบาง  ตัวสีขาวราวกับหิมะมากกกกก   ใบหน้ากลมๆ ขนฟูฟ่อง (ไม่ถึงขนาดนั้น ) หางผ่องๆ แต่ไม่มาก   แถมยังมีบลอกคอ สลักรูป เกล็ดหิมะอี ก

       " ว้าวหน้ารักจัง "  ฉันอุ้มมันเหมือนกับของเล่น

"  เมียวๆๆ "    " โหๆ ส่งเสียงน่ารักจัง  "  " เหมียวๆ "  "  แปลกแหะ ทำไมมันเชื่องขนาดนี้น่ะ

ถ้าเป็นแมวตัวอื่นเราคงโดนมันฆ่าแล้ว  แต่เหมือนจะโดนเจ้าของทิ้งแหะเอามาปล่อยแกำแพงบ้าน

นี้อีก มีหวัง แกคงโดนหมาบ้านนี้รุ่มแน่ๆ "  " เหมียว " ส่งสายตาวิ้งวอน

" อะๆไม่ต้องมาส่งสายตาหรอกน่ะ เพราะบ้านฉันรับเลี้ยงสัตว์ทุกตัวแหละ ถึงแหมจะชั่วคร่าวก็เหอะ   ไปกลับบ้านกัน " และฉันก็อุ้มไปผ่องนี้เดินกลับบ้านไปด้วยกัน

      เดินไปเรื่อยๆผ่านบ้านสี่หลังนี้เดี๋ยวก็ถึงเเล้ว  อือ...หน้าแปลกน่ะปกติกพอเรากลับบ้านค่ำทึไร

พ่อกับแม่หมักจะจิกโทรตลอดเลยนิ   แปลกอ่ะะะะะ

" นี้เจ้าเหมียวดูเหมือนพ่อเเม่ฉันแปลกอ่ะ "  ฉันพูดกับเจ้าเหมียวเพื่ออยากมีเพื่อนคุ่ย

" เหมียวๆ "  เจ้าเหมียวหันหน้ามาขวับเหมือนจะถามว่าแปลกยังไง

" ก็ปกติกพอฉันจะกลับบ้านมือทีไรพวกท่านก็จะโทรจิกๆ มาตลอดนาที  แปลกว่ามั้ย "

" เหมียวๆ " เจ้าเหมียงส่งเสียงออกมาก่อนจะพยักหน้างึกๆ

" ห้าๆๆๆๆๆๆๆ หน้ารักจังน่ะเจ้าเนี่ย " ฉันระเบิดหัวเราะออกมา  ก่อนจะรูปหัวมันอย่างเอ็นดู

  ตอนนี้ก็เกือบๆ หนึ่งทุ่มแล้วและก็เหมือนมึดแล้ว

ด้วยสิ แหงล่ะก็มันหน้าหนาวนิๆ  กำๆๆ   

" หนาวมั้ยเจ้าเหมียว "

" เหมียวๆ "

และฉันก็ใช่ผ้าพันคอสีฟ้าอ่อนผันให้มัน และดูเหมือนว่ามันจะชอบมากๆด้วย

               และในที่สุดก็ถึงสักทีบ้านสุดน่ารักของฉัน " เห้อถึงสักที " และก็ล่วงกระเป๋าหากุญแจบ้านออกมาไข 

                     " แกร็กๆ แอด... "

                "กลับมาแล้วค้า ( พูดไทยชัดแจ๋ว ) "

              " อ้าว ??? "