Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

 ห้องมานามิ 20:20 น.
วันนี้มีเรื่องต่างๆเข้ามาเยอะเเยะ..โดยเฉพาะเรื่อง..พี่แอลติน ที่พี่เข้ามาจูบฉันหนะ><เพราะอะไรกัน
เพราะพี่รักเราหรือเปล่าหรือเพราะอาการของผช.ทั่วๆไปน้ะหรือเพราะพี่เค้ารำคานไมโอนี่หละ ทำไม
ฉันต้องเป็นที่ไม่รู้อะไรเลยอยู่ตลอดละเนี่ยยTOTทามมายย >น่าสงสารเนอะ:ผู้แต่ง< แต่ยังไงพี่ก็
นิยสัยดีที่สุดอยู่แล้ววว><หละ
 
 
ห้องแอลติน 20:20 น.
นี่ผมทำอะไรลงไปหนะ ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยเวลาที่มีคนมาหาเรื่องมานามิ แล้วมานามิก็น่ารัก
มากซะถ้าถามว่าผมเคยคิดจะอยู่ข้างน้องหรืออยากกอดน้องล่ะก็บอกเลย!!อยากกอดมานามิตลอด
อยากปกป้องเธอ มานามิเป็นคนที่น่าปกป้องแล้วเธอก็เคยบอกผมว่า ผมนิสัยดีที่สุดชอบผมมากๆเลย
ตอนนั้นผมเขินแทบตายยย!!เพราะมานามิก็เป็นเด็กที่น่ารักที่สุด เพราะผมรู้ว่าเธอรู้สึกดีด้วยและผมก็
รู้สึกดีกับเธอแต่..วันนี้ผมกลับไปจูบเธอซะงั้น- -หวังว่าเธอคงไม่คิดอะไรมากนะเพราะผมห่วงเธออยู่
ตลอด
 
'อยากมีแฟนนะ! แต่ขอที่แขนยาวๆ แต่ขอที่แขนใหญ่ๆไว้คอยปกป้องฉัน' ไม่ต้องแปลกใจเสียง
โทรศัพท์ฉันเองแล้วคนที่โทรมาคือริมะด้วยย- -
 
ติ้ด!
 
'หวัดดีจ้า มานามิเพื่อนรัก^^' เพื่อนรักมาจากไหนย่ะะ- -?
 
'อื้ม เธอมีอะไรหรอริมะเสียงหวานมาเชียวนะ- - ' 
 
'คือ เซจิ ชวนจะพาไปออกเดตหนะ เธอมาช่วยเลือกชุดให้ที่บ้านหน่อยสิ^^นะคะเพื่อนรักก' เพื่อน
รักอีกและะะ- - 
 
'เอ่อ..ก็ได้เมื่อเธอบอกว่าออกเดตหรอ?'
 
'ใช่ ทามมายอ่ะ-0-'
 
'ฉันแค่จะบอกว่า ปีนี้เธอออกเดตไม่ต่ำกว่า100ครั้งแล้วน้ะะ!!!!!!!!!'
 
'เอ่ออ ก็นิดหน่อยหนะฉันเป็นเน็ตไอดอลนี่ ไม่ค่อยได้อยู่กับเซจิเลยย ออกเดตบ่อยๆอ่ะดีแล้วค่าาเพื่อนรักก'
 
'ตามสบายเถอะจ่ะ- - '
 
ติ้ดด!
 
อาบน้ำแต่งตัวดีกว่า เดี่ยวไม่ทันริมะอีก- - >ชีวิตรันทดจริงไรจริง:ผู้แต่ง<
 
เวลาผ่านไปในที่สุดริมะก้ได้ชุด สีชมพูขาวสดใสหมวกสีม่วงอ่อนๆสร้อยรูปหมีที่เซจิให้แล้วก็รองเท้า
สีขาวสูงมากๆอ่ะ=0=สูงกว่าของฉันเอง2-3นิ้วด้ายย
 
'ริมะ ฉันกลับก่อนนะ^^'
 
'จ้าๆ ขอบใจมากนะมานามิ ถ้าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยได้นะ^^'
 
'อื้มม..'
 
:ริมะ talk:
มานามิเป็นอะไราป่า่ววนะ ทำไมดูอ้ำอึ้งจังเพื่อนฉันไม่เคยเป็นแบบนี้นี่=0=มีอะไรสู้ๆนะมานิมิเพื่อนรัก (เพื่อนรักยังไม่จบนะคะ)
 
ตอนนี้ฉันอยู่คนเดี่ยวพี่แอลตินไม่รู้ว่าฉันออกมาอยากให้พี่อยู่ด้วยจังตอนนี้ฉันหนาวมากๆเลยรถบ้านี่ แอร์เบอร์อะไรเนี่ยย
หื้อๆๆ หนาววอ่ะทำไมมันหนาวขนาดนี้ โอ้ยย หะ...หายใจไม่ออก
 
'ฮึกๆๆ ' โอ้ยยปวดแถวๆหน้าอก ฮึกๆๆ
 
'คุณหนูเป็นอะไรครับ??คุณหนูครับบ'
 
'ฉะ..ฉะ..ฉันหายใจไม่...อะ..อ..ฮึ้ก' ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเรื่องตาค่อยๆหลับลงพร้อมความเจ็บปวดด
 
นี่ฉันอยู่ไหนเนี่ย ฮึ้บ ฉันค่อยๆดันตัวเองขึ้นมานั่งพิงพนังห้อง เอ่อ..นี่มันโรงพยาบาลนี่แล้วฉันเป็นอะไรไปหละเนี่ย??- -
 
เอ๊ะมือนี่!!! พี่แอลติน พี่เฝ้าฉันทั้งคืนเลยหรออ=[]=ง้ะะ ตกใจเล็กน้อยนะเนี่ยย(น้อยปากยังกว้างขนาดนี้เนี่ยนะ)
 
'ลูกเราเป็นอาการแบบนี้แล้วนะคุณ'
'นั่นสิค่ะ ลูกเครียดอะไรน้ะ ทำไมเราไม่รู้หละ'
'เราคงต้องค่อยๆถามลูกนะคะ'
'งั้นผมไปที่บ้านก่อนนะคุณไปดุลูกเถอะ'
'ค่ะคุณ'
 
พ่อแม่คุยเรื่องเรานี่เรื่องอะไรอีกอ่ะฉันเป็นคนที่โง่งี่เง่าจริงๆด้วยทำไมไม่เคยรู้อะไรเลยยTOT
ฮึ้บบ แม่จะเข้ามาฉันเลยนอนต่อพร้อมกำมือพี่แอลตินไว้แน่น
 
ห้องนี้เงียบสงบ แม่มายืนอยู่อีกข้างนึงคนละข้างกับพี่แอลตินแม่มาลูบผมฉันนพร้อมบอกว่า
 
'ลูกมีอะไรบอกแม่ได้นะ แม่คงบังคับลูกเกินไปใช่มั้ย' แม่เสียงสั่นเหมือนจะรู้ไห้เลยยแต่ไม่ทันแม่
น้ำหยดมาที่มือฉันแล้วว
 
'ลูก แม่จะไม่บังคับลูก ลูกอยากทำอะไรก็ได้ขอแค่บอกแม่ก็พอนะ'
'ลูก แม่ไปทำงานก่อนนะ'
 
แม่เช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปห้องนี้มีฉันกับพี่แอลตินที่ยังคงหลับอย่างสงบเมื่อคืนคงดูแลฉันตลอด
แต่แม่ฉันบอกว่าจะไม่บังคับฉันแล้ววออกจากที่นี่เมื่อไหร่ฉันจะเล่าทุกเรื่องให้แม่และพ่อฟัง^^