Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

 ห้องมานามิ 20:20 น.

วันนี้มีเรื่องต่างๆเข้ามาเยอะเเยะ..โดยเฉพาะเรื่อง..พี่แอลติน ที่พี่เข้ามาจูบฉันหนะ><เพราะอะไรกัน

เพราะพี่รักเราหรือเปล่าหรือเพราะอาการของผช.ทั่วๆไปน้ะหรือเพราะพี่เค้ารำคานไมโอนี่หละ ทำไม

ฉันต้องเป็นที่ไม่รู้อะไรเลยอยู่ตลอดละเนี่ยยTOTทามมายย >น่าสงสารเนอะ:ผู้แต่ง< แต่ยังไงพี่ก็

นิยสัยดีที่สุดอยู่แล้ววว><หละ

ห้องแอลติน 20:20 น.

นี่ผมทำอะไรลงไปหนะ ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยเวลาที่มีคนมาหาเรื่องมานามิ แล้วมานามิก็น่ารัก

มากซะถ้าถามว่าผมเคยคิดจะอยู่ข้างน้องหรืออยากกอดน้องล่ะก็บอกเลย!!อยากกอดมานามิตลอด

อยากปกป้องเธอ มานามิเป็นคนที่น่าปกป้องแล้วเธอก็เคยบอกผมว่า ผมนิสัยดีที่สุดชอบผมมากๆเลย

ตอนนั้นผมเขินแทบตายยย!!เพราะมานามิก็เป็นเด็กที่น่ารักที่สุด เพราะผมรู้ว่าเธอรู้สึกดีด้วยและผมก็

รู้สึกดีกับเธอแต่..วันนี้ผมกลับไปจูบเธอซะงั้น- -หวังว่าเธอคงไม่คิดอะไรมากนะเพราะผมห่วงเธออยู่

ตลอด

'อยากมีแฟนนะ! แต่ขอที่แขนยาวๆ แต่ขอที่แขนใหญ่ๆไว้คอยปกป้องฉัน' ไม่ต้องแปลกใจเสียง

โทรศัพท์ฉันเองแล้วคนที่โทรมาคือริมะด้วยย- -

ติ้ด!

'หวัดดีจ้า มานามิเพื่อนรัก^^' เพื่อนรักมาจากไหนย่ะะ- -?

'อื้ม เธอมีอะไรหรอริมะเสียงหวานมาเชียวนะ- - ' 

'คือ เซจิ ชวนจะพาไปออกเดตหนะ เธอมาช่วยเลือกชุดให้ที่บ้านหน่อยสิ^^นะคะเพื่อนรักก' เพื่อน

รักอีกและะะ- - 

'เอ่อ..ก็ได้เมื่อเธอบอกว่าออกเดตหรอ?'

'ใช่ ทามมายอ่ะ-0-'

'ฉันแค่จะบอกว่า ปีนี้เธอออกเดตไม่ต่ำกว่า100ครั้งแล้วน้ะะ!!!!!!!!!'

'เอ่ออ ก็นิดหน่อยหนะฉันเป็นเน็ตไอดอลนี่ ไม่ค่อยได้อยู่กับเซจิเลยย ออกเดตบ่อยๆอ่ะดีแล้วค่าาเพื่อนรักก'

'ตามสบายเถอะจ่ะ- - '

ติ้ดด!

อาบน้ำแต่งตัวดีกว่า เดี่ยวไม่ทันริมะอีก- - >ชีวิตรันทดจริงไรจริง:ผู้แต่ง<

เวลาผ่านไปในที่สุดริมะก้ได้ชุด สีชมพูขาวสดใสหมวกสีม่วงอ่อนๆสร้อยรูปหมีที่เซจิให้แล้วก็รองเท้า

สีขาวสูงมากๆอ่ะ=0=สูงกว่าของฉันเอง2-3นิ้วด้ายย

'ริมะ ฉันกลับก่อนนะ^^'

'จ้าๆ ขอบใจมากนะมานามิ ถ้าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยได้นะ^^'

'อื้มม..'

:ริมะ talk:

มานามิเป็นอะไราป่า่ววนะ ทำไมดูอ้ำอึ้งจังเพื่อนฉันไม่เคยเป็นแบบนี้นี่=0=มีอะไรสู้ๆนะมานิมิเพื่อนรัก (เพื่อนรักยังไม่จบนะคะ)

ตอนนี้ฉันอยู่คนเดี่ยวพี่แอลตินไม่รู้ว่าฉันออกมาอยากให้พี่อยู่ด้วยจังตอนนี้ฉันหนาวมากๆเลยรถบ้านี่ แอร์เบอร์อะไรเนี่ยย

หื้อๆๆ หนาววอ่ะทำไมมันหนาวขนาดนี้ โอ้ยย หะ...หายใจไม่ออก

'ฮึกๆๆ ' โอ้ยยปวดแถวๆหน้าอก ฮึกๆๆ

'คุณหนูเป็นอะไรครับ??คุณหนูครับบ'

'ฉะ..ฉะ..ฉันหายใจไม่...อะ..อ..ฮึ้ก' ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเรื่องตาค่อยๆหลับลงพร้อมความเจ็บปวดด

นี่ฉันอยู่ไหนเนี่ย ฮึ้บ ฉันค่อยๆดันตัวเองขึ้นมานั่งพิงพนังห้อง เอ่อ..นี่มันโรงพยาบาลนี่แล้วฉันเป็นอะไรไปหละเนี่ย??- -

เอ๊ะมือนี่!!! พี่แอลติน พี่เฝ้าฉันทั้งคืนเลยหรออ=[]=ง้ะะ ตกใจเล็กน้อยนะเนี่ยย(น้อยปากยังกว้างขนาดนี้เนี่ยนะ)

'ลูกเราเป็นอาการแบบนี้แล้วนะคุณ'

'นั่นสิค่ะ ลูกเครียดอะไรน้ะ ทำไมเราไม่รู้หละ'

'เราคงต้องค่อยๆถามลูกนะคะ'

'งั้นผมไปที่บ้านก่อนนะคุณไปดุลูกเถอะ'

'ค่ะคุณ'

พ่อแม่คุยเรื่องเรานี่เรื่องอะไรอีกอ่ะฉันเป็นคนที่โง่งี่เง่าจริงๆด้วยทำไมไม่เคยรู้อะไรเลยยTOT

ฮึ้บบ แม่จะเข้ามาฉันเลยนอนต่อพร้อมกำมือพี่แอลตินไว้แน่น

ห้องนี้เงียบสงบ แม่มายืนอยู่อีกข้างนึงคนละข้างกับพี่แอลตินแม่มาลูบผมฉันนพร้อมบอกว่า

'ลูกมีอะไรบอกแม่ได้นะ แม่คงบังคับลูกเกินไปใช่มั้ย' แม่เสียงสั่นเหมือนจะรู้ไห้เลยยแต่ไม่ทันแม่

น้ำหยดมาที่มือฉันแล้วว

'ลูก แม่จะไม่บังคับลูก ลูกอยากทำอะไรก็ได้ขอแค่บอกแม่ก็พอนะ'

'ลูก แม่ไปทำงานก่อนนะ'

แม่เช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปห้องนี้มีฉันกับพี่แอลตินที่ยังคงหลับอย่างสงบเมื่อคืนคงดูแลฉันตลอด

แต่แม่ฉันบอกว่าจะไม่บังคับฉันแล้ววออกจากที่นี่เมื่อไหร่ฉันจะเล่าทุกเรื่องให้แม่และพ่อฟัง^^