เกลเวอร์แลนด์...แดนปีศาจ

 

 
            15 ปีผ่านไป ณ ป่าซินเวเนียส ป่าแห่งดินแดนตะวันออกก็ยังคงเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์เสมอมา ป่าแห่งนี้เป็นป่าผืนใหญ่ที่สุดในอาณาจักรเกลเวอร์แลนด์ เล่าขานกันว่าเป็นป่าลึกลับโดยชาวเมืองปีศาจเกลเวอร์แลนด์เล่ากันว่าป่าผืนนี้เป็นป่าศักดิ์สิทธิ์เป็นพื้นที่ที่ไม่มีปีศาจในเมืองตนใดสามารถมองเห็นและเข้าออกได้ เพราะเชื่อกันว่ามีเผ่าพันธุ์สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีเชื้อสายแห่งเทพอาศัยอยู่ เผ่าพันธุ์ที่มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า.......ยูนิคอร์น 
 
            เฟี้ยวววววว    ฉึก!!             “ เฮ้ย !! ”  เสียงร้องอันตกใจของเด็กหนุ่มดังขึ้นเมื่อลูกธนู เฉี่ยวผ่านใบหน้าในระยะเส้นยาแดงผ่าแปด ดวงตาสีน้ำเงินม่วงหันมองหาผู้ยิงลูกธนูที่เกือบจะได้ลิ้มรสเลือดบนใบหน้าเขาถ้าหากว่าเมื่อครู่เขาหลบมันไม่ทัน           
          “ พี่ซีเนส ”    เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นพร้อมใบหน้าจืดเจื่อนของเด็กสาว ในมือมีคันธนูหลักฐานชิ้นสำคัญถ้าหากเขาตั้งใจจะเอาเรื่องเด็กสาวตรงหน้า  เด็กสาวส่งรอยยิ้มหวานออกมาขัดตาทัพในทันทีที่เขาทำหน้าดุใส่  ท่อนแขนกลมกลึงของเจ้าหล่อนเอื้อมมาคล้องกับท่อนแขนของเขาอย่างต้องการจะออดอ้อน  เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับนิสัยระวังตัวจนเกินเหตุของน้องสาวที่ไม่ยอมชินกับกลิ่นอายของเขาเสียที  ทั้งๆที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าจะไม่มีสิ่งมีชีวิตที่นอกเหนือจากยูนิคอร์นตนใดย่างกรายเข้ามาในอาณาเขตของป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ได้...ยกเว้นเขา           
        “ เย็นแล้ว  เรากลับบ้านกันเถอะ ” เขาเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มของเด็กสาวอย่างเอื้อเอ็นดู  เมื่อเห็นชัดว่าในอ้อมแขนของเธอตอนนี้กำลังหอบเอาผลไม้หลากชนิดมาอวดผลงานให้เขาเห็นว่าเธอนั้นแม่นธนูมากเพียงใดแล้ว           
       “ ตอนนี้ฉันแม่นธนูที่สุดในป่าแล้วนะ” เสียงใสรีบโอ้อวดพลอยให้เขาได้ยิ้มกว้างเข้าไปอีกกับใบหน้าที่ดูภูมิอกภูมิใจในความสามารถของเจ้าตัว           
       “ เก่งมากยูนิล  ถนัดธนูแล้ว ไม่คิดจะจับดาบบ้างเหรอ ”  เขาถามพลางมองตาโตๆที่แกล้งเบิกกว้างของเด็กสาวที่กำลังทำหน้าเหรอหรากับคำชักชวนฝึกซ้อมดาบของเขา           
      “ พี่ซีเนสจะสอนฉันเหรอคะ ”  ใบหน้างามฉายแววดีใจพลางตั้งคำถามอย่างไม่แน่ใจกับการได้ยินของตนเองนัก         
      “ ก็ถ้าเธอตั้งใจขยันฝึกซ้อม พี่ก็จะฝึกให้ ”  พูดจบร่างหนาก็ต้องเซไปเล็กน้อยกับการกระทำของน้องสาวที่กระโดดเข้ามากอดเอวเขาพลางส่งยิ้มหวานมาให้อย่างขอบคุณ เขาโอบรัดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนพลางกอดกระชับให้แน่นขึ้นอีกอย่างหมั่นเขี้ยว และมือหนาก็ขยี้กลุ่มผมนุ่มอย่างรักใคร่
 
      “ กลับเถอะ เดี๋ยวท่านน้าจะรอ ”  เขาดันร่างบางของน้องสาวให้ออกเดิน ร่างบอบบางวิ่งพลางเดินพลางอย่างร่าเริงกลับบ้าน เขายิ้มให้กับภาพของน้องสาวที่สุดแสนจะน่ารัก ใบหน้าคมคายฉายแววครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างที่เขาได้พูดคุยกับท่านน้าเมื่อตอนกลางวันอะไรบางอย่างที่จะทำให้ชีวิตของเขาและอาจรวมไปถึงของยูนิลต้องเปลี่ยนไป...อย่างสิ้นเชิง
 
เคร้ง!!!  ฟุ่บ!!    ฉับ!!
 
เสียงปะดาบของสองพี่น้องดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณโดยรอบนานหลายชั่วโมง  และไร้ซึ่งเสียงของสรรพสัตว์ต่างๆที่อยู่ในป่า เพราะสัตว์เหล่านั้นต่างรู้กันดีว่า บริเวณแห่งนี้เป็นลานฝึกซ้อมอาวุธของสองพี่น้องเผ่ายูนิคอร์นจึงไม่มีสัตว์ตัวใดย่างกรายเข้ามาให้โดนลูกหลงเล่นเว้นเสียแต่ว่าจะเป็นลูกสัตว์ที่เพิ่งเกิดได้ไม่นานเท่านั้น แซก แซก แซก เสียงการเคลื่อนไหวของบางสิ่งบางอย่างส่งผลให้ต้นหญ้าในบริเวณนั้นสั่นไหวดึงความสนใจของหนึ่งในผู้ฝึกซ้อมอาวุธได้เป็นอย่างดี  กระต่ายตัวน้อยโผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้ ดวงตาของมันโตขึ้นอย่างตกใจเพราะเด็กสาวเดินเข้ามาใกล้ๆ มือเล็กเอื้อมไปคว้าต้นหญ้าอ่อนยื่นให้กระต่ายน้อยตัวนั้น มันค่อยๆเข้ามาเล็มหญ้าอ่อนในมือของเธออย่างกล้าๆกลัวๆ ท่ามกลางสายตาอ่อนอกอ่อนใจของเด็กหนุ่มที่ยืนมองน้องสาว
 
            “ แล้วกัน ยูนิล”   เสียงถอนหายใจของเขา เรียกเสียงหัวเราะใสๆของเธอได้ทันที
 
           “ โธ่ พี่ซีเนส  ขอพักหน่อยนะคะ ”  เสียงใสร้องประท้วงเบาๆ ใบหน้างามมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบ่งบอกได้อย่างดีว่าเจ้าตัวก็คงเหนื่อยจากการฝึกซ้อมดาบมาเป็นเวลานานแล้วเช่นกัน
 
           “ ตามใจ ”  เขากล่าวสั้นๆพลางเดินไปนั่งบนแท่นหิน  สายตาจับจ้องมองกระต่ายน้อยเล็มยอดหญ้าในมือของน้องสาว
 
          “ ยูนิลน้องอยากไปเที่ยวเกลเวอร์แลนด์ไหม” เขาเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงแทบจะเรียกได้ว่าเบาหวิว พลางจับจ้องปฏิกิริยาของเด็กสาวต่อคำถามของเขา           
         “ พี่จะไปเกลเวอร์แลนด์เหรอคะ ”   เด็กสาวเงยหน้ามองพี่ชายพลางส่งเสียงถาม สายตายังคงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจในคำถามของพี่ชาย           
         “  ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ถามน้องเฉยๆว่าอยากจะไปเที่ยวนอกป่าซินเวเนียสแห่งนี้บ้างไหมเท่านั้นเอง ”   เขาเอ่ยยิ้มๆแล้วหันไปหยิบดาบขึ้นมาถือในท่าเตรียมพร้อมเป็นสัญญาณของการเริ่มฝึกซ้อมอีกครั้ง คราวนี้เด็กสาวแอบเบ้หน้าเล็กน้อยให้กับการเอาจริงเอาจังของพี่ชายที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นอาจารย์สอนวิชาดาบไปแล้ว
 
       “ เลยเวลาพักแล้วนะยูนิล ”     เขาเอ่ยขึ้นอย่างดุๆกับท่าทีอิดออดของน้องสาว
 
        “ แต่ฉันเหนื่อยแล้วนะ ไว้ฝึกต่อพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคะ ”  เด็กสาวโอดครวญกับการฝึกโหดของพี่ชายที่ทำให้ตอนนี้แขนของตนเริ่มจะล้าจากการจับดาบเป็นเวลานาน เมื่อครู่เป็นโชคดีของเธอแท้ๆที่มีกระต่ายน้อยกระโดดออกมาพอดี ทำให้เธอได้มีเวลาพักบ้างถึงแม้ว่ามันจะเล็กน้อยก็ตาม 
   
       “ นะคะ นะๆ”  แม่น้องสาวคนเก่งส่งเสียงออดอ้อนพร้อมกับทำตาปริบๆให้คนเป็นพี่ใจอ่อนจนเขาต้องยอมตามใจอีกตามเคย
 
      “ อย่างนั้นก็ได้ แต่ต้องสัญญานะว่าพรุ่งนี้จะตั้งใจซ้อม ” 
 
       “ สัญญาแน่นอนค่ะ” เมื่อได้รับอนุญาต เด็กสาวก็กระโดดหอมแก้มของพี่ชายทั้งสองข้างให้คนได้รับรางวัลจากความใจดีของตนเองต้องส่งยิ้มอ่อนให้น้องสาวพลางคำนึงถึงสิ่งที่เขาพยายามจะเคี่ยวเข็ญเธอให้ฝึกอาวุธ พลางรำพึงอยู่ในใจว่า  ‘ เขาอยากให้เจ้าหล่อนเป็นน้องชายมากกว่าน้องสาวจริงๆให้ตายเถอะ!’
 
            ผ่านไปหลายวันการฝึกซ้อมดาบของผู้เป็นน้องสาวที่พี่ชายอย่างเขาพยายามเคี่ยวเข็ญก็ประสบผลสำเร็จ ถึงแม้ว่าเทียบไม่ได้กับฝีมือของเขาแต่อย่างน้อยน้องของเขาก็มีฝีมือมากพอที่จะล้มชายผู้อาจหาญมารังแกเธอได้ แต่นั่นคงต้องเป็นยามเมื่อไม่มีเขาอยู่ ณ ที่ตรงนั้น  ดังนั้นวันนี้สองพี่น้องจึงไม่ได้ออกไปฝึกซ้อมดาบที่ลานฝึกซ้อม  บรรยากาศภายในบ้านจึงอบอวลไปด้วยเสียงเย้าแหย่ของคนเป็นพี่และเสียงกระฟัดกระเฟียดที่ถูกขัดใจของยัยน้องสาวดังขึ้นในห้องนั่งเล่น เอลเซล่ามองดูบุตรสาวและหลานชายด้วยความเอื้อเอ็นดู หากก็ฉายแววหมองหม่นออกมาด้วยเฉกเช่นเดียวกัน
 
            เด็กหนุ่มเดินเข้ามาช่วยผู้เป็นน้าสาวถือชุดน้ำชานั้นก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆเมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาอันหมองหม่นของท่านน้าที่พยายามจะปกปิดเอาไว้
 
            “ ท่านน้า อย่ากังวลไปเลยครับ เพราะผมจะไปที่นั่นแค่คนเดียว ” เขายืนยันคำพูดของตนเองอย่างหนักแน่นแต่ก็ได้รับการตอบรับคำพูดนั้นเป็นการส่ายหน้าจากผู้เป็นน้า เธอบอกให้หลานชายเดินนำออกไปก่อนเพื่อที่จะตรวจสอบเตาให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย ดวงตากลมสวยคู่นั้นทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง                   
         " พี่คะ เวลาอันเหมาะสมมาถึงแล้วใช่ไหม "  เสียงใบไม้เสียดสีราวกับจะตอบรับคำพูดนั้นทำให้เอลล่าต้องถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินไปสมทบกับสองพี่น้อง
 
            " มีใครจะไปไหนกันเหรอคะท่านแม่ พี่ซีเนส "  เสียงใคร่รู้ของยูนิลดังขึ้น ทำให้ผู้ถูกถามทั้งสองมองหน้ากันอย่างคิดหาคำตอบ
 
            " ก็พี่ชายเราน่ะ เขาจะไปทำภารกิจที่เกลเวอร์แลนด์น่ะสิ  "  เมื่อผู้เป็นแม่ตอบเสร็จ ยูนิลก็ถึงกับอ้าปากค้างและทำตาโตเลยทีเดียว
 
             " ยูนิคอร์นอย่างพวกเราต้องทำภารกิจด้วยเหรอคะ "  ถามอย่างสงสัย
 
              " ยูนิคอร์นอย่างพวกเราน่ะไม่ทำหรอกลูก แต่พี่เขาน่ะถือได้ว่ากรณีพิเศษ "  เธอตอบพลางรินชาร้อนๆลงในแก้วให้ลูกสาว ก่อนจะชะงักมือไปนิดกับคำพูดของยูนิล
 
              " เพราะพี่ซีเนสเป็นลูกผสมใช่ไหมคะ "     คนตั้งตำถามเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตนเองตั้งตำถามที่ไม่เข้าท่า เธอหันไปมองพี่ชายแล้วส่งสายตาขอโทษไปให้ แต่ซีเนสกลับทำแค่เพียงหัวเราะให้กับคำถามนั้นของเธอก่อนจะเอ่ยให้เธอใจชื้นว่า
 
              " เก่งนี่ยูนิล " เอ่ยชมจบก็หันมาพูดอย่างเอาจริงเอาจังกับท่านแม่ของเธออีกครั้ง   " ท่านน้าครับ ภารกิจครั้งนี้ ผมต้องทำเพียงคนเดียว ส่วนยูนิลก็ให้อยู่กับท่านน้าที่นี่..ได้ไหมครับ"
 
            " แต่ยูนิลอยากจะไปกับพี่ซีเนส "  เสียงใสๆแทรกขึ้นมาจากทางด้านหลังของซีเนส เขาขมวดคิ้วมุ่นกับอาการนั้นของน้องสาว พร้อมกับส่งสายตาตำหนิไปให้เด็กสาวที่เอ่ยแทรกเขา
 
             " แต่พี่ไม่ให้น้องไป "  เขาเอ่ยเสียงเรียบ เริ่มหนักใจขึ้นมาเล็กน้อยกับความคิดของน้องสาวสุดที่รัก
 
            " ทำไมละคะ ทำไมฉันถึงไปกับพี่ด้วยไม่ได้ " เด็กสาวหันไปถามผู้เป็นแม่ที่ยิ้มอย่างอ่อนใจไปให้ซีเนส
 
             " ก็ข้างนอกมันอันตราย "  ผู้เป็นพี่ชายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเครียดๆ แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเหตุใดทั้งพี่ชายและผู้เป็นแม่ถึงไม่ยอมตามใจกันดังเช่นเมื่อก่อน
 
            " พี่ไปทำภารกิจนะไม่ได้ไปเที่ยว "  เอ่ยแก้ให้น้องด้วยกลัวเธอจะนึกน้อยใจที่ครั้งนี้เขาไม่ตามใจเหมือนทุกๆครั้ง มือหนาเอื้อมไปโยกศีรษะเล็กๆนั่นอย่างเอ็นดู
 
             " พี่ให้ฉันไปด้วยนะคะ "  เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อตาแป๋วๆของน้องสาว มองตรงมายังเขาอย่างออดอ้อน เขาเบือนหน้าหนีสายตานั้นไปสบกับดวงตาอีกคู่ของผู้เป็นน้าสาวที่มองมาอย่างขำๆ
 
             " อยากไปก็ไปสิ แม่อนุญาต "  เอลล่าเอ่ยกับลูกสาวสุดที่รักก่อนจะหันไปยิ้มให้กับหลานชายที่กำลังอ้าปากค้าง  
            " ท่านน้า.... " เขาครางเสียงอ่อยๆ
 
           " ให้น้องไปเป็นเพื่อนเถอะ อยู่ที่นี่ก็สร้างแต่เรื่องยุ่งๆให้น้าปวดหัวเปล่าๆ " เอลล่าพูดล้อลูกสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
 
          " อ้าว ท่านแม่ " ส่งเสียงประท้วงพร้อมทำหน้ามุ่ยใส่ผู้เป็นมารดา เอลล่าจึงเอื้อมมือมาบีบจมูกน้อยๆของผู้เป็นบุตรสาว
 
             " แม่อนุญาตแล้วก็จริง แต่ลูกต้องไปถามพี่ชายลูกเองนะว่าจะยอมให้ลูกไปด้วยหรือเปล่า แม่ไปก่อนนะ เจรจาให้สำเร็จล่ะ "  พูดทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยระเบิดลูกย่อมๆให้หลานชายแล้วเดินเอาชุดน้ำชาไปเก็บในครัว
 
>>>>สองชั่วโมงต่อมา<<<
 
            " โธ่พี่ซีเนส ให้ฉันไปด้วยนะๆๆๆ "  คนช่างตื้อก็ยังทำหน้าที่ตื้อต่อไปอย่างไม่ลดละ ในเมื่อเด็กสาวถือคติที่ว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เธอจึงเดินตามพี่ชายไปในทุกๆที่
 
           " จะตามพี่ไปถึงไหนกันฮึยัยตัวยุ่ง "   ในที่สุดเขาก็หมดความอดทน แต่ทำยังไงได้ละในเมื่อคนๆนั้นเป็นยัยน้องสาว ถ้าเป็นคนอื่นมีหวังเขาคงเรียกดาบออกมาฟันฉับเดียวรู้ผลไปแล้ว
 
          " ตกลงว่าจะไปด้วยให้ได้ใช่ไหม " เขาถามน้องสาวอย่างจริงจัง เมื่อเห็นเธอพยักหน้ารับหงึกหงักให้กับคำถามนั้นของเขาก็มีอันอ่อนใจก่อนจะยอมตอบตกลงในที่สุด      " พี่ให้เธอไปด้วยก็ได้ "      จบคำพูดนั้นของเขา ยูนิลก็กระโดดมากอดเอวเขาเอาไว้อย่างรู้งาน เรื่องอ้อนน่ะขอให้บอกยูนิลซะอย่างถนัดอยู่แล้ว รอยยิ้มร่าปรากฏบนใบหน้ากระจ่างใส เด็กหนุ่มยกมือขึ้นขยี้กลุ่มผมนุ่มสลวยนั้นอย่างหมั่นไส้แกมเอ็นดู
 
          " พี่จะเดินทางพรุ่งนี้ ถ้าสายจะไม่รอ " จบประโยคนั้นเขาก็ยิ้มน้อยๆให้น้องสาวแล้วเดินเข้าห้องของตนเองเพื่อจัดเตรียมของใช้สำหรับการเดินทางเพราะต้องออกเดินทางแต่เช้า เพราะเขาจะไม่รอ จะไม่รอจริงๆด้วย!
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
          " ท่านแม่คะ " เอลล่าหันมาตามเสียงเรียกของผู้ที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเธอ มือขาวเนียนนุ่มเอื้อมไปรั้งร่างของลูกสาวให้เข้ามานั่งข้างๆตน
 
          " พี่เขายอมให้เราไปด้วยแล้วใช่ไหม "  ถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบนั้นเป็นอย่างดี
 
         " ค่ะ ต้องสนุกแน่ๆเลยนะคะท่านแม่ "  เด็กสาวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าร่าเริงก่อนจะมองไปยังมือของท่านแม่ที่ถือสิ่งของเอาไว้แล้วถามออกมาอย่างสงสัย  "นั่นอะไรเหรอคะ"
 
       " ปิ่นจ๊ะ   ยูนิล ลูกรู้ใช่มั้ยว่าข้างนอกป่านั่นไม่ใช่ที่ๆยูนิคอร์นอย่างพวกเราควรไปเดินเล่น" เอ่ยออกมาอย่างจริงจังเมื่อเห็นสีหน้าดีใจของลูกสาวที่อยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก
 
       " ค่ะ...แต่ท่านแม่คะ อย่างน้อยก็ยังมีพี่ซีเนสอยู่ด้วย ไม่ต้องห่วงหนูนะคะ " พูดจบก็เข้าไปคลอเคลียออดอ้อน
 
      " ยูนิล สัญญากับแม่นะว่าลูกต้องปักปิ่นปักผมอันนี้ เพราะมันจะช่วยให้ลูกอยู่ร่วมกับเผ่าพันธ์อื่นได้ ” เอ่ยทวงคำสัญญากับลูกสาวเสียงนุ่ม
 
    " ค่ะ ท่านแม่ " เธอรับคำอย่างหนักแน่นและสัญญาด้วยเกียรติของยูนีเซีย ซินวาเนีย เลยว่าจะไม่มีปีศาจหน้าไหนมาเตะต้องปิ่นปักผมของเธอได้เด็ดขาดไม่เชื่อก็คอยดู!!