เกลเวอร์แลนด์...แดนปีศาจ

เวลาย่ำรุ่งของเช้าวันใหม่   ร่างสูงของเด็กหนุ่มเดินออกจากบ้านด้วยฝีเท้าเงียบเชียบ เขาเข้าไปเอ่ยลากับท่านน้าเอาไว้แล้วตั้งแต่ช่วงค่ำของเมื่อวาน และที่ต้องออกเดินทางย่ำรุ่งขนาดนี้เพราะไม่อยากให้น้องสาวสุดแสบไปด้วย เพราะข้างนอกนั้นอันตรายเกินกว่าที่จะให้น้องของเขาไปด้วยได้    โดยเฉพาะยูนิลที่ถือว่าเป็นตัวอันตรายสำหรับเหล่าปีศาจ เขาพูดไม่ผิดนะ!   น้องสาวเขานั่นแหละที่เป็นตัวอันตราย ก็เพราะคุณเธอนั้นไวต่อกลิ่นอายของปีศาจ หากมีปีศาจเผลอเข้ามาโดนตัวเธอเข้าคงได้มีการดวลกันเกิดขึ้นเป็นแน่ น้องของเขทต้องลืมไปแล้วแน่ๆว่าตัวเองอยู่ในดินแดนของปีศาจ การดวลกันที่ว่าคงจะเกิดขึ้นในแทบจะทุกครึ่งชั่วโมงเป็นแน่....เขามั่นใจ! 

อา.....อย่าพึ่งกล่าวหาเขาอย่างนั้นสิ อันที่จริงเขาก็รอน้องสาวสุดแสบแล้วนะ แต่เธอมาช้ากว่าที่เขากำหนดเองนี่ถือซะว่าเขาไม่ได้ผิดคำสัญญาละกันนะ....สุภาพบุรุษที่ดีถือคำสัญญายิ่งชีพ

 เขาก้าวเท้ายาวๆไปเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนในตรงป่าที่มีถึงชายป่าซึ่งมีดินแดนติดกับเขตชายขอบของเมืองเกลเวอร์แลนด์ เมืองหลวงของอาณาจักร ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ แม้จะเพียรบอกตัวเองเอาไว้แล้วหลังจากที่ได้รับรู้ความจริงจากท่านน้าว่าเรื่องราวมีความเป็นมาอย่างไร แต่อย่างไรเสียในที่สุดเขาก็ยังอดที่จะกลัวไม่ได้ ขายาวๆของเขาก้าวข้ามเขตแดนจากป่าศักดิ์สิทธิ์มายืนอยู่บนชายขอบของเมืองหลวงแล้ว สายตาของเขาทอดมองไปยังหมู่บ้านเล็กๆที่คิดว่าน่าจะใช้สัญจรผ่านเข้าไปในเมืองหลวง หมู่บ้านเล็กๆนั้นตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ แสงไฟเริ่มที่จะสว่างไสวไปทั่วทั้งหมู่บ้านเมื่อชาวบ้านเริ่มตื่นเพื่อออกมาจับจ่ายซื้อของไปทำอาหารเช้า อืม...ดูแล้วก็ให้ความสงบสุขและอบอุ่นดี  สงสัยความมีเมตตาและคุณธรรมขององค์ราชาปีศาจที่ท่านน้าเล่าให้เขาฟังว่าเหล่าปีศาจร่ำลือกันนั้นน่าจะป็นความจริง

ตุ๊บ!  วัตถุประหลาดหล่นลงมาตรงเบื้องหน้าของเขา เด็กหนุ่มมีท่าทีตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับผงะ เมื่อเขาเพ่งพินิจดีๆแล้ววัตถุประหลาดที่ว่า เอ่อ...ไม่ใช่สินะ คงต้องบอกว่าเป็นร่างๆหนึ่งที่เขาคาดว่าน่าจะกระโดดลงมาจากบนต้นไม้มากกว่า ร่างๆนั้นหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเขาพอดิบพอดี แถมยังเป็นปีศาจสาวซะด้วย นี่เขาได้รับการต้อนรับจากคนในเมืองหลวงดีขนาดนั้นเชียว แต่มองจากสีหน้าเจ้าหล่อนแล้วเขาคาดว่าคงจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเสียแล้ว  เด็กหนุ่มเลือกที่จะขมวดคิ้วเป็นคำทักทายไปให้ปีศาจสาว แล้วจ้องมองเธออย่างพิจารณา  ปีศาจสาวตรงหน้า หรือจะเรียกให้ถูกคงต้องบอกว่าเธอยังคงเป็นเด็กสาวดูจากอายุแล้วบวกลบคงไม่น่าจะอายุมากกว่าเขาหรือไม่เธอก็คงจะอายุเท่ากับยูนิล  เด็กสาวเบื้องหน้าสวมชุดทะมัดทแมงเหมาะกับการเดินเล่นในป่า หน้าตาผิวพรรณก็จัดว่าเป็นเด็กสาวที่สวยตนหนึ่งเลยเชียวละ

“ ทำอะไรอยู่น่ะ เพิร์ล”  เสียงของเด็กหนุ่มผู้ชายดังแว่วมาขณะเขาและเด็กสาวกำลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่ เสียงนั่นทำให้เกมหยุดลงทันทีพร้อมๆกับใบหน้าบึ้งตึงของเด็กสาว และนัยน์ตาพราวระยับของเด็กหนุ่ม

“ ชื่อเพิร์ลเหรอ ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เมื่อได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งและท่าท่ากระฟัดกระเฟียดของสาวน้อยนัยน์ตาสีม่วงใสดุจกระจกที่บัดนี้มีแววขุ่นมัวเพราะอารมณ์โกรธ

“ พี่เวลเลอร์!! ”   เด็กสาวแหวใส่เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเธอทันที ซึ่งเด็กหนุ่มข้างตัวก็เลิกคิ้วขึ้นเพราะเสียงแหวๆนั้นอย่างสงสัย      ซีเนสได้แต่มองภาพนั้นพลางคิดในใจว่า 'โกรธเขาแต่ทำอะไรเขาไม่ได้ ก็ไปพาลกับคนอื่น เหมือนเด็กจริงๆ'

“ แล้วนี่ใคร ”  เวเลอร์เด็กหนุ่มร่างสูงเส้นผมสีน้ำทะเล  นัยน์ตาสีเทา จับจ้องเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่กับตรงหน้าเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ' ร่างสูงโปร่ง นัยน์ตาสีนิลประกายไพริน' ซึ่งเขามองว่ามันเป็นดวงตาที่ประหลาดยิ่งนัก ซึ่งเด็กหนุ่มตรงหน้าเองก็จ้องมองเขาอย่างพิจารณาเช่นกัน

“ ตกลงนายชื่ออะไร ในเมื่อนายรู้จักชื่อฉันกับเพิร์ลแล้ว นายก็ควรที่จะบอกชื่อของนายด้วยนะ”   เด็กหนุ่มผมน้ำทะเลเอ่ยถามเสียงราบเรียบ

“ ฉันชื่อ ซีเนส ซินวาเนีย เป็นคนในหมู่บ้านนี้ ฉันกำลังจะเดินทางเข้าเมือง ยินดีที่ได้รู้จัก  ”  ซีเนสเอ่ยด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม  ทำให้ใบหน้าคมคายดูหล่อเหลาขึ้นอีกเท่าตัว

“ ฉันชื่อ เวเลอร์  ธีโอเดียน ส่วนนั่นลูกพี่ลูกน้องฉัน เธอชื่อ เพิร์ล รีเวอร์ส ยินดีที่ได้รู้จักนายเช่นกันซีเนส ”  สิ้นเสียงแนะนำตัวของเวเลอร์ ทางชายป่าด้านหลังก็เกิดเสียง แกรก แกรก เป็นเสียงเสียดสีของไม้พุ่มเล็กๆดังขึ้น เรียกความสนใจจากปีศาจทั้งสามทันที

“ เฮ้ย!! ”  เสียงอุทานของซีเนสดังขึ้น เมื่อเห็นร่างที่ทำให้เกิดเสียงประหลาดเมื่อคู่ ในขณะที่เพิร์ลและเวเลอร์ก็กำลังมองผู้มาใหม่อย่างสนใจเช่นกัน

“ พี่ซีเนส! ”  เสียงเขียวๆที่ดังมาจากผู้มาใหม่ทำให้ใบหน้าของซีเนสจืดเจื่อนและเริ่มออกอาการเซ็งให้ทุกๆคนเห็น

“  น้องมาสาย ”  เขาเอ่ยเป็นเชิงตำหนิกลายๆ

“ ใครว่าล่ะ พี่จงใจทิ้งฉันต่างหาก ”  เด็กสาวเอ่ยแก้และเริ่มทำหน้างอพลอยทำให้คนเป็นพี่เริ่มใจอ่อน

 “ เอาล่ะๆ พี่จะถือซะว่าเธอมาทันตามข้อตกลงก็แล้วกัน ” เขาเอ่ยกลบเกลื่อนความผิดของตนเองจบก็หันไปทางเวเลอร์และเพิร์ลเพื่อแนะนำน้องสาวให้อีกฝ่ายได้รู้จัก “  นี่ยูนิล ซินวาเนีย เป็นน้องสาวของฉัน ”  สองปีศาจพยักหน้ารับรู้พลางเอ่นแนะนำตัวเองอีกครั้ง

“ ฉันชื่อ เวเลอร์  ธีโอเดียน แล้วก็นี่ลูกพี่ลูกน้องฉัน เธอชื่อ เพิร์ล รีเวอร์ส พวกฉันบังเอิญมาเจอพี่ชายเธอเดินอยู่แถวๆนี้เข้า  ยินดีที่ได้รู้จักครับ ” เวเลอร์แนะนำตัวด้วยใบหน้านิ่งๆ

                “ ยินดีที่ได้รู้จัก.....ค่ะ ” เด็กสาวที่รู้ตัวแล้วว่าตนเองอาจจะอายุน้อยที่สุดในบุคคลทั้งหมดจึงเอ่ยอย่างมีมารยาท

                “ แล้ว....พวกนายกับน้องสาวนายจะไปไหนเหรอ ” เวเลอร์เอ่ยถามขึ้นอย่างผูกขาดการสนทนาเพราะเห็นแล้วว่าน้องสาวของเขาคงไม่อยากเสวนากับปีศาจหนุ่มตรงหน้าสักเท่าไหร่

                “ ฉันกับยูนิลจะไปในเมืองหลวง พอดีมีธุระต้องไปทำนิดหน่อยแล้วนายล่ะ” ซีเนสตอบคำถามได้อย่างเรียบลื่น

“ ฉันกับน้องแวะมาเที่ยวน่ะ อยากจะเห็นดินแดนชายขอบที่อยู่ติดกับป่าศักดิ์สิทธ์ที่เขาร่ำลือนี่สักครั้ง ก็ว่าจะกลับเข้าไปในเมืองหลวงเหมือนกัน ” เขาตอบด้วยสีหน้ายิ้มระรื่นไม่สนใจอาการเหวอของเพิร์ลเมื่อได้ยินคำตอบนั้นของเขาและถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเวเลอร์   “ ว่าแต่นายสนใจจะร่วมเดินทางเข้าเมืองหลวงไปกับฉันไหม ”

“ สนใจสิ ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนร่วมเดินทาง ตกลงนะยูนิล ”  ท้ายประโยคหันไปถามน้องสาว เมื่อเห็นน้องสาวพยักหน้ารับแม้จะไม่ค่อยเต็มใจเขาก็หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ชวนเขาร่วมเดินทางทันที

“ เป็นอันตกลงว่าพวกเราจะร่วมเดินทางไปด้วยกัน  ทีนี้น้องสาวฉันก็จะไม่เหงาแล้วเพราะมีน้องสาวนายร่วมเดินทางไปด้วยดีจริงๆ ”  จบประโยคนั้นสองหนุ่มก็หัวเราะด้วยกันเสียงดัง ปล่อยให้สองเด็กสาวมองหน้ากันอย่างปลงๆ

                                            (  50 % )