Master sun แฟนฉันดันเป็นยมทูต

"อืมมมมมม อย่า อย่า ไม่เอา ไม่เป็น ไม่ๆๆๆ"โลลิที่ยังคงหลับตาโบกสะบัดปัดมือไปมาด้วยความหวาดกลัว เหงื่อเม็ดพลายผุดขึ้นเต็มใบหน้าและลำตัว ทุกกริยาท่าทางของคนละเมออยู่ในสายมิกาเอล

 

"ฝันอะไรกันนะ โลลิ" มือสวยยื่นมือไปจับที่ใบหน้า แต่ต้องรีบชักมือกลับ เพราะตัวโลลิทาสของเธอตัวร้อนจี๋

 

"รึว่า เมื่อคืนจะกินมากไป" มิกาเอลนึกย้อนไปเมื่อคืนที่ดูดไอวิญญาณของทาสสาว

 

"อือออ อย่าทำเค้า อย่าทำโลลิ" เธอยังคงเพ้อเพราะพิษไข้

 

"ทำไงดีวะ" ยมทูตเกาหัวเพราะไม่รู้จะรักษาแบบมนุษย์ยังไง

 

"ข้าเคยได้ยินว่า ที่โลกมนุษย์มียาวิเศษรักษาได้ทุกโรคอยู่นี่นา แต่เอ้ ยามันชื่ออาไรน้าาาาาาาา"

 

เธอเดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิด

 

"พาลาเซตาม่อนน!!!!" พอนึกขึ้นเธอรีบเดินไปที่ตู้ยาทันที มือสวยค้นหายาตามความคิด ไม่ใช่ ไม่มี ใช้ไม่ได้ ยาถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย

 

"เจอแล้ว" มิกาเอลหยิบแผงยาสีขาวแล้วเดินไปหยิบน้ำที่ตู้ เธอเห็นในทีวีบ่อยๆตอนไปเก็บวิญญาณ

 

"นี่ เจ้าทาส กินยานี่นะ" มิกาเอลพยุงโลลิไว้แล้วยัดยาเข้าปาก ตามด้วยน้ำ เธอค่อยกลืนยาเม็ดนั่นลงไป

 

ดวงตาที่พล่าลายพยายามมองว่าใครที่ป้อนยาให้

 

"มิ กา เอลล ไม่ อย่า " มือบางยกปัดให้คนตัวสูงออกไป

 

"อย่าดื้อ สิ เจ้าทาส ข้าบอกให้เจ้าอยู่เฉยๆ" ร่างสูงรวบมือของคนป่วยไว้แล้วดึงให้อยู่ในอ้อมกอด

 

โลลิดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน แผ่นหลังร้อนชนกับ หน้าอก มิกาเอลใช้มืออีกข้างดึงใบหน้าสวยให้หันมาหา

 

"อยู่นิ่งๆ ข้าจะคืนวิญญาณให้" เธอจับหน้าสวยไว้แน่น แล้วก้มลงจุ่มพิศอีกครั้ง

 

ไอควันสีขาวค่อยไหลออกจากปากของมิกาเอล ร่างบางกระตุก ร่างเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดจนอุณหภูมิร่างปรกติ แต่คนตัวสูงกลับไม่อาจถอนจูบจากอีกคนได้

 

เมื่อได้ลิ้มลองรสหวานจากลิ้นนุ่มนั้นแล้ว ร่างกายของเธอกลับต้องการมันยิ่งขึ้น มือหนาชอนไชไปในเสื้อนอนตัวสวยเธอ เคล้าคลึงอยู่ที่หน้าอกขนาดเหมาะมือ ความต้องการนี้มันคืออะไรกัน

"อื้ออออออออ" โลลิคลางออกมาเบาๆอย่างไม่รู้สึกตัว ยิ่งส่งเสียงยิ่งทนแทบไม่ไหว มือสวยยิ่งขยับลงไปเรื่อยๆจนถึงจุดที่ไวต่อแรงกระตุ้น

 

"อ๊ะ..อาาาาาา" หญิงสาวบิดตัวไปมา มิกาเอลก้มลงไปดูดดื่มน้ำหวานจากปากบางอีกครั้ง

แต่ทว่า จะห้ามไม่ให้ตัวเองดูดวิญญาณคืนนี่มันยากกว่า เธอจึงตัดสินใจดึงตัวเองให้หลุดจากสาวน้อยในอ้อมแขน

 

สาวน้อยที่ไร้สติ หารู้ตัวไม่ว่า ตัวเองโดนขโมยจูบและถูกล่วงล้ำเขตสงวนที่ไม่เคยมีใครได้สำหรวดไปอีกครั้ง

 

 

"ร้ายนักนะ เจ้าทาส นี่เจ้าทำให้ข้าต้องเกือบเสียพลังไปอีกแล้ว" เธอจับโลลิให้นอนตัก

 

มือคอยปัดปอยผมที่มาบดบังใบหน้า

 

พลังวิญญาณที่ยังไม่แข็งแรงของมิกาเอล ทำให้ไม่สามารถออกไปตามล่าวิญญาณชั้นต่ำได้

เธอจึงต้องอาศัยที่นี่เป็นที่หลบภัย

 

"เพราะเมื่อไม่มีพลัง ก็เท่ากับ เป็นเพียงกายเนื้อหยาบ ที่จับต้องได้

 

เพราะเหตุนี้ คนที่จูบกับยมทูต จึงต้องมอบพลังวิญญาณให้กับเขาเพื่อที่จะดำรงชีวิตรต่อไป

 

แต่ใครก็ตามที่ได้เส้นผมของยมทูตจะได้รับพร3ข้อแล้วยมทูตจะไม่สามารถทำร้ายหรือฆ่าผู้นั้นได้ มิกาเอลพลิกข้อมือตัวเองดู รอยเส้นสีแดงปรากฎอยู3เส้น ถ้าพรที่ขอไดแล้วเส้นนั้นก็จะหายไป เมื่อครบแล้ว ยมทูตจะต้องลบความทรงจำของคนๆนั้น..นั่นเป็นสิ่งที่โลลิยังไม่รู้ แล้วมิกาเอลก็ตั้งใจจะไม่บอกด้วย

 

 

 

"มิ กาเอลล" โลลิต้าร์ พึมพำชื่อของตนออกมาเบาๆ แล้วตามด้วยเสียงที่ดังขึ้น

 

"ยัยนมน้อย ยัยบ้า" ด่าเสร๊จเธอก็กระเด้งตัวขึ้นมา

 

"โป๊กกกกกกก" หน้าผากฟาดเข้ากับปากของมิกาเอล เธอกำลังจ้อมองว่าโลลิกำลังพูดว่าอะไร โดยไม่ทันระวังตัว

 

"โอ๊ยยยยยยย ยัยบ้า อยู่ก็ลุกขึ้นเอาหน้ามาฟาดปากข้าทำไม" มิกาเอลเอามือกุมปากตัวเองไว้

 

 

"ใครใช้ให้แกมานั่งตรงนี้ละ" หญิงสาวเถียงสู้

 

"ตื่นมาก็อาระวาด เลยนะนังทาส"

 

"ใครเป็นทาสแก ฝันไปเถอะ"

 

"ไม่ยอมว่างั้น"

 

"ใครจะไปยอม"หญิงสาวค้านหัวชนฝา

 

"ดี แล้วเราจะได้รู้กัน ว่าใครต้องยอมใคร" มิกาเอลเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วคว้าคนตรงหน้าเข้ามาหา

 

"หวายยยย"ร่างบางถูกฉุดให้ไปอยู่ในอ้อมแขน มิกาเอลกอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย

 

แม้โลลิจะดิ้นแรงสักแค่ไหน แรงมนุษย์หรือจะสู้แรงปีศาจอย่างเธอ

 

"ดิ้นอีกสิ" ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่เธอก็ถูกรัดเเน่นมาเท่านั้น ใบหน้าของมิกาเอลจัดได้ว่าหล่อเทียบกับดาราเกาหลีได้อย่างสบาย โลลิตัวน้อยได้สบตากับดวงตารีมหาเสน่ห์นั่น ร่างกายเธอหยุดชะงัก

 

เมื่อร่างบางหยุดการเคลื่อนไหว คนที่กอดแน่นก็โน้มหน้าตัวเองเข้ามาไกล้ จนอีกฝ่ายหลับตาปี๊

 

แล้วปากบางก็สัมผัสริมฝีปากนุ่ม ลิ้นร้อนชอนไชไปทั่วโพลงปาก ลิ้นนุ่มตอยสนองทันที ภายในปากสวยลิ้นทั้งสองกำลังพัวพันเพื่อแย่งรสหวานเหมือนลูกกวาดของอีกฝ่าย

 

"อืมม โลลิ เจ้า" มือใหญ่คลายออกให้อีกคนยกแขนขึ้นโน้มคอ โลลิกำลังต้องมนต์ เธอทำไปโดยไม่รู้ตัว

 

"มิกาเอลล นายท่านโลลิจะทำตามนายท่านทุกอย่าง" หญิงสาวถอนริมฝีปาก ดวงตาสีเทอคอยตอนนี้ ว่างปล่าว ในสมองของเธอมีแต่นายท่าน หัวใจร่ำร้องแต่นายท่าน

 

"หึๆๆๆ เธอแพ้แล้ว โลลิต้าร์" สิ้นเสียงโลลิได้สติ

 

"กรีี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดยัยลามก"

 

"เธอต่างหากที่ลามก"

 

"ไม่จริงๆ เพราะเธอสะกดฉัน"ร่างบางเต้นเร้า

 

"ยอมข้าเสียเถอะ โลลิต้าร์ แล้วเจ้าจะพบแต่ความสุขที่หาไม่ได้บนโลกใบนี้"

 

"สุขกะผีอะดิ นี่มันนรกชัดๆ"

 

โลลิว่าแล้วลุกหนีไปเข้าห้องน้ำ เธออาบน้ำล้างแปรงฟัน ผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ห่อร่างกายเธออกมา โดยที่หวังว่า คนๆนั้นจะอันตทารหายไปจากห้อง

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยังอยู่อีกหรอ"

 

"อืม แล้วจะให้เจ้านายของเธอไปไหนละ"

 

"ไปไหนก็ไป ไปบ้านเธอก็ได้"

 

"ไม่มีอะเพราะฉันไม่เคยนอน หรือเคยพัก" มิกาเอลยักไหล่อย่างไม่หยีละ

 

"บ้า ไม่หลับไม่นอนเป็นไปไม่ได้" โลลิส่ายหัว

 

"ได้สิ เพราะฉันเป็นยมทูต"เป็นคำตอบที่สั้นแล้วก็ชัดเจน โลลิต้าร์ อยู่ในสภาพที่เพิ่งจะอาบเสร็จ ผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มเรือนร่าง

 

....สายตาที่มิกาเอลจ้องมองหญิงสาวเบื้องหน้าเหมือนหมาป่าที่เจอลูกกระต่าย อารมณืที่ยังคงค้างจากเมื่อกี้เริ่มลุกโชนขึุ้นมาอีกครั้ง

 

 

......

 

 

"เธอผิดเองนะ ทีมาจูบกับยมทูตอย่างฉัน" รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้ามิกาเอล ทาสสาวมองแล้วรู้สึกหวั่นๆ นิ้วมือสวยตวัดไปในกากาศ

 

"กรี๊ดดดดดดดดดด หยุดนะ" ผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มร่างถูกกระชากออก แต่เธอดึงมึนไว้ทัน

 

"อย่าดื้อ" ยมทูตตัวร้ายออกคำสั่ง

 

"ฮือออออ ยัยใจร้ายย" แล้วเรือนร่างที่โลลิอุตส่าห์ปกปิดมา20ปี ถูกเห็นโดยปีศาจร้ายตรงหน้า

มือคู่สวยพยายามปิดของสงวนไว้

 

"อย่ามองนะ" ดวงตาคู่สวยส่งสายตาอ้อนวอน ใบหน้าร้อนฉ่า ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกัน แต่เธอก็ไม่เคยให้ใครได้เห็นต้นขาสวยๆของเธอ

 

"เข้ามาไกล้ๆ" มิกาเอลโบกมือ แล้วโลลิก็ลอยเข้าไปหา

 

"อย่า...ได้โปรด"

 

"หึหึหึ เจ้าผิดเองนะ"

 

"เราขอร้องง" น้ำหยดใสๆไหลอาบแก้ม มิกาเอล ไม่เคยเห็นน้ำตาที่ไหนที่เศร้าและรู้สึกสะเทือนใจได้เท่าน้ำตาของคนตรงหน้า แม้ว่าน้ำตาที่ได้เห็นเป็นร้อยเป็นพันครั้งของเหล่าวิญญาณที่เธอกำจัดยังไม่เท่ากับของโลลิเลย

 

"อย่าร้องสิยัยบ้า ข้าแค่จะจูบเจ้าเท่านั้น"มิกาเอลดึงผ้าห่มคลุ่มร่างเธอไว้

 

"ฮืออออออ ใจร้ายย นอกจากจูบของฉันเธอยัง..หึก "ร่างบางสะอื้น

 

"เธอยังเห็นหนมน้ม กับ จุ๊จุ๊ของฉันอีกอะ แง ๆๆเกิดไม่เคยมีใครได้มันไปฉันตั้งใจจะเก็บไว้ให้รักแท้ แต่เธอ เธอทำมันพังหมดเลยอ่า แงงงงง :10: "

 

แต่คนที่ได้ฟังนี่สิ ใจเต้นแรงหน้าขึ้นสี :9: รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

 

"จะ จูบ แรก จูบพรหมจรรย์อะสิ" มิกาเอลพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับลูบริมฝีปากตัวเอง มิน่า เธอถึงได้หลงไหลรสจูบนั่น

 

"นี่เธอยังไม่เสียพรหมจรรย์เลยหรอ" มิกาเอลถามอีก

 

"ก็ใช่นะสิ.." โลลิพูดเสียงดัง

ได้ยินเพียงแค่นั้น มิกาเอลก็หัวเราะดังลั่น ด้วยความดีใจ หรือสะใจก็ไม่รู้

แต่ที่รู้ เธอจะไม่ยอมปล่อยทาสของเธอไปให้ใครเด็ดขาดแม้ว่าจะเเลกด้วยอะไรก็ตาม

 

 

....โลลิเอ๊ยยยย จะรู้ตัวมั๊ยนะ ว่าคนตรงหน้าเขาหวังอะไรจากเธอ นอกจากไอวิญญาณ...

 

 

....

 

จบตอน เป็นยังไงบ้างคะสนุกรึปล่าว ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตาม เข้ามาอ่านกัน มากๆนะคะ ไรท์มีกำลังใจเขียนขึ้นเยอะเลยละคะ