Master sun แฟนฉันดันเป็นยมทูต

"ก็ใช่นะสิ" น้ำเสียงที่ดังออกมาจากปากคนพูดสื่อให้รู้ว่าตัวเองอายมากเพียงใดที่ต้องบอกคนอื่นว่ายังเวอร์จิ้นอยู่ ทั้งที่อายุก็ปาเข้าไป 22 แล้ว แถมยังมีจินตาการถึงรักแท้ทีหาได้ยากบนโลกกลมๆใบนี้อีก

แต่คนที่ได้ฟังนี่สิ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกร้อนรุ่ม และหิวกระหาย

ยมทูตตนใดที่ได้พรหมจรรย์ของสาวบริสุทธิ์ พลังอำนาจทั้งหลายที่พึงปราถนาก็จะได้รับ

จูบแรกของสาวบริสุทธิ์ คือ พลังวิเศษที่จะมีเฉพาะตัวบุคคล

สาวพรหมจรรย์ ที่เป็นสื่งที่หาได้ยากยิ่ง บนโลกใบนี้ เปรีบยเหมือนบลูไดม่อนที่ถูกประไว้บนมงกุฎของพระราชา เป็นเพชรยอดมงกุฎที่ประเมิณค่าไม่ได้

แล้วถ้าได้ครอบครองหัวใจนั่นมา ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะตกเป็นของเธอ

"ในที่สุดข้าก็หาเจอ" ยมทูตสาวยิ้มกว้าง

"พูดอะไรของเธอเนี่ยะ ตกลงไม่ได้ฟังที่ฉันบอกเลยใช่ไหม" โลลิที่ตอนนี้อายจนจะแทรกแผ่นดินหนี กลับต้องมาเจอกับคำพูดที่เธอไม่เข้าใจ แถมคนตรงหน้าก็ยังทำหน้า เหมือน แมวเหมียวเจอปลาทูอีก

"เธออออ โลลิ จงมอบพรหมจรรย์ให้ฉันเดี๊ยวนี้" ร่างสูงพรวดเข้าไปหาแต่ถูกร่างบางยกเท้าขึ้นสวน

ปัก !!!

อุ๊กกกกก ><....ฝ่าพระบาดยันเข้าไปที่หน้าท้องของมิกาเอลเต็มแรง

"ยัย..โอ็ยย ยัยบ้า เธอจะมาถีบฉันทำไม"

มิกาเอลล้มกันจ้ำเบ้า หมดกันยมทูตผู้ยิ่งใหญ่ แล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปพบท่านพ่อกัยท่านแม่กัน

"ก็เธอคิดจะทำอะไรกันละ" โลลิขึ้นเสียงสู้

"หืมมม มันน่านักนะ " ยมทูตสาวลุกขึ้นยืนแล้วใช้พลังอำนาจที่ยังพอหลงเหลือ อยู่บังคับโลลิไห้เดินมาหา แต่อีกฝ่ายกลับขัดขืน มือของโลลิขว้าเสาเตียงไว้

"ม้ายยยยยย ปล่อยนะ ยัยโรคจิต ยัยลามก ยัยนมน้อย อ๊ากกกกกกกกกปล่อย"

"พูดดีๆไม่ฟัง ต้องให้ใช้กำลังตลอด เธอนะแหละ ยัยซาดิส ปล่อยมือเน่าๆของเธอแล้วเดินมาฉันซะดีๆ"

มิกาเอล ยิ้มเหี้ยมเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมตนง่ายๆ

"ใครจะไปยอมกัน ฉันรู้นะเธอคิดจะจูบฉันอีกละสิ"ใบหน้าหวานตอนนี้ดุจะรู้ทันไปซะหมดทุกอย่าง

"555 รู้แล้วก็ยอมฉันซะทีสิ ชักช้าเสียเวลา" ดวงตาคมเข้มจ้องมองอย่างเร่าร้อน ไม่นะโลลิเธอจ้องตอบไม่ได้ ไวเท่าความคิดหญิงสาวหลับตาแน่น

"ลืมตาฉันสั่งให้ลืมตา" ร่างสูงสั่งอย่างขุ่นเคื่องที่คนตรงหน้าขัดใจเธอไปซะทุกอย่าง

"ให้ตายก็ไม่ ปล่อยฉันนะไม่ปล่อยฉันจะกัดลิ้นตัวเองตายจริงๆด้วย" สาวน้อยขู่เหมือนจะได้ผลป่าวเลย

ร่างเธอหล่นตุ๊บลงพื้น แต่ดวงตายังหลับแน่น แค่ไม่จ้องตาก็ไม่ตกอยู่ในอำนาจนั่นแล้ว โลิคิดในใจ

"จะกัดลิ้นตัวเองตายจริงๆนะหรอ" เสียกระซิบที่ข้างๆหูทำเอาเธอขนลุกซุ่ แต่ยังใจแข็งไม่ลืมตา

มิกาเอลเห็นท่าทางของสาวน้อยตรงน่าก็นึกขำในใจ ป๊อดงี้หรือจะกล้ากัดลิ้นตัวเอง

"ก็กัดสิ ฉันจะได้เอาวิญญาณเธอไป" น้ำเสียงเย็นที่ดังมาจากใบหน้าเรียบตึง โลลิหันตามเสียง

นั่งบนที่นอนแล้วหรอ แล้วเธอก็อยู่บนที่นอน โอ้ววววววววววม่ายนะ เธอเขยิบถอยหลังโดยอัตโนมัต โดยไม่ทันคิดว่า ข้างหลังเธอจะเป็นใครอีกคนที่รอจังหวะอยู่

"กรี๊ดดดดด" โลลิแหกปากลั่น

"หยุดส่งเสียงกรี๊ดๆแบบนี้ซะทีเถอะ แก้วหูฉันระบมหมดแล้ว" เธอแยกเขี้ยวใส่อีกคนด้วยความรำคาญ

"ร้องหยั่งกะสัมพเวสีโดนน้ำมนต์" นอกจากหน้าหน้าตาจะดี แถมยังจะปากดีอีกนะ ร่างบางคิดในใจ

"ยัยบ้า ออกไปเลยออกไปจากห้องฉันเดี๊ยวนี้" ใบหน้าหวานเอ่ยปากไล่ด้วยความโมโหจนลืมไปว่าเธอกำลังตกเป็นเหยื่อแสนโอชะของคนเก็บวิญญาณคนนี้อยู่

"นี่ ฉันจะบอกอะไรให้เธอฟังนะ ยัยทาสงี่เง่า"มิกาเอลบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามแบบฉบับ ยัยจอมโหด

"ในเมื่อเธอเป็นทาสของฉัน ทุกๆอย่างที่เป็นของเธอก็ต้องเป็นของฉัน จำใส่หัวสมองที่มีน้อยนิดของเธอไว้ให้ดีๆ แล้วอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน อีก เพราะฉันไม่ชอบ "

"- -"

"อ้อแล้วอีกอย่างที่บอกว่านมฉันน้อยนะคิดผิดคิดซะใหม่นะ"ว่าแล้วเธอก็เอามือลูบๆที่หน้าอกตัวเอง แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็บังเกิด ระเบิดตุ้มกลายเป็นโกโก้ครั้ชชชชชชชชช

นมนางผุดขึ้นมาจากไหนไม่รู้ เด้งอัดหน้าของโลลิ

"แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก มาได้ไง" โลลิตกใจแทบหล่นจากเตียง เมื่อเห็นไซท์ที่ใหญ่ขึ้นของมิกาเอล นี่หล่อนเอามันไปซ่อนไว้รึไงยะ

"5555555555555เป็นไงใหญ่กว่าหน้าเธออีก>///<" ว่าไปนั่นดูจากสายตาแล้วยังเล็กกว่าของโลลิอีก แต่เธอจำเป้นต้องข่มทับยัยมนุษย์ผู้นี้ไม่ให้กำเริบ

"โรคจิต อยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันขอย่างเดียว อย่ามาบังคับฉันแล้วก็ห้ามยุ่งกับคนของฉัน"

แสงสีแดงสว่างวาบบนข้อมือของมิกาเอล เอลรีบเอามันซ่อนไว้ข้างหลังกลัวอีกคนจะสังเกตุเห็น

บังคับไม่ได้แล้วสินะ พรข้อแรกถูกข้อไปแล้ว...โดยบังเอิญ แล้วคนของเธอนี่มันอะไรกัน

"ใครคือคนของเธอ"มิกาเอวดึงตัวโลลิที่กำลังลุกไปใส่เสื้อผ้ามาถาม

"มาแล้วจะรู้เอง ปล่อยจะใส่เสื้อ" โลลิหยิบเสื้อคอเต่าแขนยาวสีเข้มกับกางเกงยีนสีขาวสะอาดตาขึ้นมาสวม เธอรวมผมสีเข้มแล้วผูกเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นต้นคอขาวที่โผล่ขึ้นมาน้อยนิดจากด้านหลังเสื้อ

"วันหลังเธอก็ไม่ต้องอายฉันแล้วนะ" มิกาเอลแกล้งแหย่

"ทำไมยะ"

"ก็ฉันเห็นของเธอหมดแล้ว 5555" เสียงหัวเราะร้ายๆเรียกน้ำโหให้กับคนถูกมอง

">//<อี๊ยัยบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา" สาวร่างบางวิ่งเข้ามาหมายจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายคามือ แต่ตัวเองกลับถูกรวบตัวไปซะก่อน

"คิดจะทำพี่ยังเร็วไป100ปีน้อง" ปากสวยยิ้มกระตุกมุมปากอย่างเหนือชั้นกว่า

"ชิ ปล่อยสิ" โลลิส่งเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอ เธอเถียงไม่ได้เพราะคนตรงหน้าไวกว่าเธอจริงๆ แถม มีอำนาจเหนือเธอทุกอย่าง ...

จบแล้วชีวิตที่แสนสงบสุข ทั้งผี ทั้งคนเก็บผี โอ้ววววววววววโลลิอยากไปเกิดใหม่จริงเลยคะทุกคน T^T

ยัง อย่ารีบไปตอนนี่ โลลิเธอยังมีภาระกิจอีกมากมาย อดทนหน่อยนะ /อะไรนะจะให้คนอย่างฉันอดทน เพื่อ!!!!!

....

"นี่ ยัยมุษย์เธอกินอะไรอะ" โลลิหันไมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆดวงตาสีเหลืองจ้องเธออย่างอยากรู้อยากเห็น

"มาม่า"

"คือะไรอะ"

"อาหารของพวกคนอย่างฉันไง" เพราะแกไงอินังยมทูตฉันเลยไม่ได้ออกไปข้างนอก เลยต้องมานั่งโซ้ยมาม่าเส้นอืดอยู่ตรงนี้ ติดแหง็กอยู่ในห้องแคบๆนี่

"แล้วมันเป็นไงอะ"

"-*- แล้วจะอธิบายว่าไงละ ยัยบ๊อง อยากรู้ก็กินเองสิ" ฉันยื่นถ้วยบะหมี่ให้มิกาเอล

"กินไงอะ" นางทำตาบ๊องแบ้วใส่ฉัน นี่จะให้ทำไงละยะ

"คีบใส่ปากเข้าไปสิ"ฉันเอื้อมมือไปหยิบตะเกียบแล้วคีบเส้นยื่นไปที่ปากคู่สวย

"อ้าปากสิ ไม่อ้าจะกินไงเล่า" ฉันเอาตะเกียบงัดปาก

"อ้าาาา อ้า ง่ำๆ" ปากสวยเคี้ยวช้าช้า แล้วทำตาโต...

"มันคือรสอะไรอะแบบนี้ ฉันไม่เคยได้ลองเลย แต่ฉันชอบ><" มิกาเอลรู้สึกจะดี้ด้าต่างจากตอนแรกมาก คงไม่เคยกินของแบบนี้สินะ ฉันยิ้มเจือนๆ

"กินเข้าไปเยอะๆ เออ นั่นแหละๆ" มือสวยเท้าคางมองเจ้าแห่งยมทูตที่กำลังโซ้ยมาม่าด้วยความอร่อย

"นี่ มิกาเอล ปรกติเธอกินอะไรอะ" มือที่กำลังคีบเส้นอย่างทุลักทุเลหยุดชะงักแล้วมันมาทางฉัน ใบหน้าสวยยื่นเข้ามาไกล้จนแทบจะชิด

"ก็กินเธอเป็นอาหารไง"

โลลินิ่งอึ้ง...หัวใจของเธอเต้นแรง ตั้งแต่เด็กจนโตไม่มีใครพูดกับเธอด้วยประโยคที่ฟังแล้วสยิวกิ้วได้ขนาดนี้ บัดนี้ดวงหน้าเรียวขึ้นสีจนคนข้างๆสังเกตุเห็น

"หึหึหึหึ" เสียงหัวเราะในลำคอของมิกาเอล ทำให้คนที่นั่งอยู่ไกล้ รู้สึกใจคอไม่ดี

เมื่อกินอิ่ม เธอก็ควรจะได้นอนหลับ เพราะอยู่รัดฟัดเหวี่ยงกับยัยคนตรงหน้าตั้งแต่เช้ายันเย็น

ร่างบางหาววอดๆ ก่อนจะเดินไปที่เตียง ดวงตาสวยหรี่ลงเพราะความง่วงแต่...

"นี่ยัยทาส จะนอนแล้วหรอ"

"อืม..."

"ยังนอนไม่ได้" มิกาเอลเดินมาดึงเธอให้ลุกขึ้น

"อะไรอีกอ๊าาาาาาาาาาาา " โลลิงอแง เพราะเธอง่วงเต็มที่

"เธอต้องไปช่วยฉันเก็บวิญญาณ ลุกขึ้น" คนตัวสูงกว่าพยายามดึงคนขี้เซาให้ลุกขึ้น

"ทำไมฉันต้องไปช่วยเธอด้วย ไปทำเองสิ"

"จะทำได้ยังไงละ ก็เธอนะทำให้ฉันเสียพลัง"

"ฉันไปทำตอนไหนยะ"

"เธอดึงผมฉันไปไม่ใช่ไง"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย"

"เส้นผมยมทูต เป็นของต้องห้ามถ้ามันถูกตัดหรือดุงออกไป เจ้าของเส้นผมอย่างฉันพลังจะลด

แล้วทุกคนก็จะมองเห็นฉัน บางทีพลังฉันอาจจะสู้ผีร้ายๆบางตัวไม่ได้ด้วย"

"มีงี้ด้วย" ด้วยความที่ทนต่องเสียงบ่นงุ้งงิ้งของมิกาเอลไม่ไหว โลลิจึงจำยอมออกไปตามล่าวิญญาณกับเธอ มิกาเอลเลือกที่จะตามตึกร้างไกล้นี้เพราะเป็นเเหล่งที่อยู่อาศัยของวิญญาณเร่ร่อน

"เห็นมั๊ย ผีอะ เอาตัวที่มีรังสีรอบตัวสีดำๆนะ"

"ทำไมต้องสีดำอะ"

"ก็ถึงเวลาชดใช้กรรมแล้วไง" เธออธิบายสั้นๆตาก็มองไปทั่วพื้นที่

ดวงตาสีเทอคอยสอดส่องไปทั่วบริเวณ ทุกก้าวที่เธอเหยีบบนพื้นที่แห่งนี้เหมือนจะถูกคำสาปเพราะมนุษย์ลุกล้ำเขตของคนตาย บรรยากาศเริ่มจะเย็นยะเยือก เสียงใบไม้ไหว ทั้งๆที่ไม่มีลมสักกะแอะ มือเธอสั่นด้วยความกลัว แค่นึกถึงผีบ้าผู้ชายตนนั้นเธอก็แทบจะก้าวขาไม่ออก จนกระทั้ง เธอไปสะดุดกับใครบางคนที่ยืนแอบอยู่หลังเสากลางตึก ดวงตาแดงฉานจ้องมองมาที่พวกเธอ..

"มะ มิกาา เอล ตะ ตะรงนั้น"นิ้วเรียวชี้ไปที่ต้นเสา

"มันแค่มาดู ไม่ใช่ตัวนี้ แต่ระวังนะ มันไม่ค่อบชอบฉันสักเท่าไหร่อะ" มิกาเอลยักไหล่

"ทำไมอะ"

" ฉันเคยจับมัน แต่ผิดตัวไง มันต้องตืดอยู่ใขขวดเก็บวิญญาณตั้ง2อาทิตย์ พอฉันปล่อยมันนะ มันด่าฉันซะยับเลย"

" - - โดนผีด่า อะไรจะทุเรศได้ขนาดนี้"

"แหม่มันก็มีกันบ้างดิ ทำงานทั้งวันไม่หยุด"

"แล้วทำไมไม่นอนละยะ ข้ออ้าง" ฉันเถียงคอเป็นเอ็น

"เออๆ อย่าพูดมาก ตั้งสมาธิด้วยละจะได้มองเห็น" โลลิตั้งจิตมั่น เพ่งสมาธิไปทั่งอาคาร จนเห็นผีร้ายตนหนึ่ง กำลังจะกินวิญญาณของใครบางคน เธอเพ่งสมาธิ เพื่อให้เห็นได้ชัด

"เห้ยยย วาโย นี่เธอข้างบนเร็วเข้า" โลลิรีบวิ่งไปที่ชั้นบนสุดของอาคาร

จนมาหยุดตรงหน้าผีร้าย

"หยุดนะ ปล่อยวาโย นะ"ฉันตะโกนลั่นด้วยความกลัวว่า เด็กน้อยของเธอจะบาดเจ็บ

"อะ อาเจ้โลลิ ช่วยวาโยด้วย" วาโยที่ถูกบีบคออยู่ ร้องให้ช่วยก่อนจะหมดสติ

"วาโย" เธอกรีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ คนที่วิ่งตามมาสดุ้งจึงรีบเร่งฝีเท้า

เมื่อไปถึง เธอก็เห็น ผีเด็กนอนกองที่พื้น แต่ทาสรับใช้ของเธอกลับถูกผีร้ายที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต บีบคอยกเหนือพื้น

"แค็กๆๆ ปล่อยนะ แค๊กๆ" มือบางพยายามดึงมือเนาๆออกจากลำคอ

"เจ้ามายุงอะไรกับโลกของคนตาย คนก็อยู่ส่วนคนผีก็อยู่ส่วนผี" มันตวาดลั่น

"แล้วถ้าเป็นฉันละ" น้ำเสียงที่เยือกเย็นยิ่งกว่าขั่วโลกเหนือ เรียกให้มันหันไปมอง

"ยมทูตงั้นหรอ"

"มิกาเอลล ช่วยด้วย แค๊กๆ"

"นี่แกมากับมนุษย์งั้นรึ 5555 มอบจูบให้กับผู้หญิงคนนี้แล้วสินะ" ผีตนนั้นมันพูกอย่างรู้ดี แล้วมันก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่าง บ้าคลั้ง

"55555555555555555 อย่างนี้สิมันถึงเรียกว่าโชคช่วย" มือหนาบีบคอโลลิแน่ยิ่งกว่าเดิม

"อย่านะ!!!!!" ยมทูตสาวหน้าเสีย โลลิมองอย่างแปลกใจ

"กลิ่นกายห้อมมมหอม" ปีศาจร้ายใช้ลิ้นที่เหม็นเน่าเลียใบหน้าสวยๆของโลลิ น้ำลายเหนียวข้นมีเลือดปะปนติดอยู่ที่ข้างแก้ม

"อี๊ๆๆๆ แหวะ ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีนรก ฉันจะแช่งแก ฉันขอให้แก.." ยังไม่ทันจะด่า ปีศาจร้ายก็ตวาดเธอซะเข้าอ่อน

"หยุด เห่าหอนซะทีเถอะ ถึงยังไงแกก็ต้องตายอยู่ที่นี่ มันจ้องตาโลลิแล้วกำมือบีบแรงขึ้น มือใหญ่ยกร่างของโลลิลอยเหนือพื้น เธอกำลังจะหมดลม เสียงหัวเราะที่ดังก้องอยู่ในหู ดวงตาพล่าลาย

วาโย ซิน บอส คุณยายคะ พ่อ แม่ โลลิไม่ไหวแล้วว ร่างบางกำลงจะขาดสติ

"ฟังให้ดีนะนังทาส เจ้าจงมอบจุมพิศให้ข้า" ไวเท่าควมเร็วแสงมิกาเอลใช้จังหวะที่ผีร้ายมัวแต่สนใจฉัน เธอพุ่งเข้าประชิดร่างแล้วแทงดาบยาวทะลุอกของผีร้ายตนนั้น

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก" เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วตึกร้างที่เงียบสงัด คนร่างสูงดึงหน้าของคนที่กำลังจะตาย ประกบปากดูดพลังจาคนตรงหน้า

คลื้นพลัง ไหลงไปที่ดาบเล่มยาว จนเกิดแสงสีขาว สวางวาบ เมื่อแสงหายผีร้ายก็หายไปด้วย

โลลิหล่นลงโดยมีมิกาเอลรองรับอยู่

"ยัยหอยทาก เป็นไรป่าวตื่นสิ" เธอจ้องมองใบหน้าใต้กรอบแว่นด้วยความเป็นห่วง แล้วหันไปหา

ผีเด็กที่นั่งร้องให้ไม่หยุดข้างตัว

"นี่หนู รู้จักยัยหอยทากด้วยหรอ" เด็กน้อยพยักหน้ารับ

"อาเจ้ดูแลพวกหนู"

"พวกหนูแสดงว่ามีหลายตนอะสิ"

วาโยรีบปิดปากตัวเองแล้วก็หายวับไป โดยที่เธอไม่ทันได้ถามอะไรไปมากกว่านี้

"เร็วจริงๆ" ยมทูตสาวส่ายหัว แล้วพยุ่งร่างของนังหอยทากที่เธอตั้งฉายาให้ กลับมาที่ห้อง

....

เมื่อ หอยทาก ของเธอได้สติ ก็ถามดึงเด็กคนนั้นทันที

"วาโยอะ วาโยเป็นอะไรป่าว" โลลิมองหาวาโย

"ห่วงตัวเองเหอะ เด็กนัน่นะหนีไปแล้ว" มิกาเอลเดินไปหยิบยาหม่องที่โต๊ะ

"อันใช่ปะยาทาแก้ฟกช้ำอะ" เธอยื่นขวดยาเล็กส่งให้

"อืม" มือบางควักยาป้ายที่แขน ตามรอยช้ำ

"ที่คอด้วย" เธอเลื่อนมือไปที่คอตัวเอง

"อ๊ะ...เจ็บจัง" ทันที่มือสัมผัสความเจ็บจี๊ดก็แล่นไปทั่งร่าง รอยเขียวช้ำที่ลำคอเห็นเด่นชัด

มือเรียวของอีกคนเอานิ้วป้ายยาที่ขวด แล้วค่อยๆแตะที่ลำคอ

"จะทาให้ นิ่งๆนะ" ร่างสูงสั่งแล้วทายาให้เธอ

"จะเขยิบหนีทำไมละ" เธอดึงคนดิ้นให้กลับเข้ามา

"เบาๆสิมันเจ็บ แค๊กๆ"เธอรู้สึกแสบคอมาก จนแทบจะไม่เสียง ในใจก็ก่นด่าไอ้ผีตนนั้น ไปลงนรกซะอิผีบ้า ฮือๆ

"ก็เบาสุดๆแล้วเนี้ยะ ตั้งแต่เกิดมาเคยทำที่ไหน" มิกาเอลบอกแล้วทำหน้าย่น

"แล้วเวลาเธอบาดเจ็บทำไง ถามหน่อยถ้าไม่ทำแผล"

"กินวิญญาณเอา"

" -*- แล้วไมตอนนี้ไม่ออกไปหากินอะ"

(แหมพูดซะหยั่งกะมิกาเอลฉันเป็นผีปอบออกหากินไก่ตอนกลางคืน)

"มีเธอแล้วฉันจะออกไปทำไมเสียเวลา^^"

โลลิเลิกคิ้วสูง หมายความว่าไง

"ก็เวลาฉันหิว ฉันก็จะกินเธอไง ยัยโง่" เจ้าของเลือนผมสีเทาพูดยั่ว

"บะ บ้าาา ใครจะให้เธอกินกัน ออกไปดูดโถส้วมนู้นไป๊" โลลิผลักหน้าที่ยื่นเข้ามไกล้ให้ถอยห่าง

"หวงเข้าไปเหอะ ปล่อยให้ฉันหิวหนักๆเข้า เธอจะไม่รอดเอา 555" คำพูดที่ทีเล่นทีจริงสร้างความสับสนให้โลลิหอยทากตัวน้อยของเรา ซะแล้ว

"พูดอะไรกำกวม ไม่เข้าใจเฟ้ยยยยยย"

"จูบไงละ ยัยบ๊องสมองตัน โดนไปตั้งหลายทียังไม่รู้อีก" โดนว่าเข้าให้ ถึงกับ แยกเขียวใส่

" -//- ยัยบ้า"

"เหลืออีก 1999 ดวง นะคะคุณทาสที่รัก" มิกาเอลลุกขึ้นยืนแล้วโน้มตัวลง หอมแก้มทาสรักของเธอ โลลิยกมือขึ้นปิดแก้มด้วยความตกใจ

"ว้ายย นี่เธอทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว"มือเล็กจับหมอนปาเข้าใส่แต่ไม่โดน

"ชอบละสิ"

"คิดอะไรบ้าๆ" ถึงจะพูดแบบนั้น แต่หน้าเธอก็แดงแจ๋ แถมหน้ายังร้อนผ่าวๆอีก มิกาเอลเห็นแล้วก็หัวเราะชอบใจ

"พักผ่อนเหอะ คืนพรุ้งนี้เราต้องทำงานกันอีก" มิกาเอลโยนผ้าเช็ดตัวไล่ให้โลลิไปอาบน้ำ

"แล้วเธออะไม่นอนไง"

"ก็บอกว่านอนไม่เป็น"

"น้ำอะไม่อาบหรอ"

"ต้องอาบด้วยหรอ ฉันไม่เคยอาบอะ"

"อย่าบอกนะว่า.."

"400 ปีละที่ไม่ได้อาบ"

"โอ้ววววววววววว งั้นเธอมาอาบก่อนเลย" โลลิยื่นผ้าเช็ดตัวส่งให้หญิงสาวอีกคน

" - - ไม่อาบ "

"ต้องอาบ สกปรก" มิกาเอลมองดูแล้วดมกลิ่นตัวเอง

"ไม่เป็นไร"

"ไปเลยนะ ไปอาบเดี๊ยวนี้ ถ้าไม่ฟัง เธอไม่ได้กินวิญญาณฉันแน่"

"*0* ยอมให้กินใช่ปะ" ยังไม่ทันฟังคำตอบ เธอก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินตัวปลืวเข้าห้องน้ำไปเลย

โลลิที่ยืนรออยู่ที่ประตู เงี้ยหูฟังเหตุการณ์ด้านในเธอเองก็อยากจะรู้ว่ายมทูตอาบน้ำยังไง

"-*- ทำไมไม่ได้ยินเสียงน้ำเลยอะ รึว่าเปิดไม่เป็น"เธอฟังอยู่ได้5นาที อีกคนก็ออกจากห้องน้ำ

ทั้งๆที่ยังใส่ชุดเดิม เนื้อตัวก็ยังมอมแมม เหมือนเดิม

"เสร็จละ ปะไปที่เตียงกัน ฉันหิวละ"มือสวยลากโลลิไปที่เตียงแต่เธอไม่ขยับ

มือบางสั่นน้อยๆ ด้วยความโมโห กับความซกมกของอีกคน

"อย่าได้ มาโกหกคนอย่างฉัน" แล้วเธอก็ออกแรงลากมิกาเอลเข้าห้องน้ำ

"อาบ" ร่างบางยืนเท้าเอวออกคำสั่ง

"อะ อาบไงละ" มือที่สาระวนอยู่ตรงก็อกฝักบัว เพราะยมทูตไม่เคยอาบน้ำ เธอทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แถมยังมาเสียฟรอมเพราะไอ้เทคโนโลยีนี่อีก

"ถอดเสื้อผ้าออกสิ" โลลิดึงเสื้อคลุมสีดำตัวยาวออก

"ไม่ๆ ไม่ถอดอาบแบบนี้แหละ"

"55555 อายหรอ ทีแกยังแก้ผ้าฉันได้ ฉันก็จะแก้ผ้าแกเหมือนกัน!!!" มือไวเท่าความคิด โลลิดึงเลสื้อกล้ามสีดำด้านในออก อกที่เคยเห็นว่าเล็กตอนนี้ เด้งดึ๊งอยู่ตรงหน้าเธอ มือเรียวยกขึ้นปิด

ด้วยความอาย

เมื่ออีกคนปลดเข็มขัดแล้วดึงกางเกงตัวเก่งของเธอลงมาที่ข้อเท้า

"ยัยหอยทาก .-///-ฝากไว้ก่อนเหอะ ร่างกายที่ปารศจากเสื้อผ้าอาภร สวยงามราวกับภาพวาด

ทั้งทรวดทรงองค์เอว ผิวเนียนละเอียด นุ่มน่าสัมผัส โลลิจ้องมองอย่างหลงไหล

"หยุดมองได้แล้ว อาบให้ฉันสิ" เสียงเรียกที่ทำให้อีกคนหลุดออกจาหภวัง

"ละ ลงไปในอ่างนั่นสิแล้วนั่งลง" ร่างเปลื่อยปล่าวทรุดนั่งตามคำสั่ง โลลิหยิบเก้าอี้ตัวเล็กมานั่งด้านหลัง แล้วเปิดฝักบัว ปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้น

สายน้ไหลลงที่ผมสีสวย ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยแขนยาวยกปิกอกตัวเองตลอด โลลิหยิบเจลอาบน้เทใส่ใยขัดตัวแล้วขยี้จนเกิดฟอง

เธอค่อยๆลูบไล้ฟองสบู่ไปทั่วผิวกาย จากหลังไปหน้า ขัดเคล้าคลึ้งที่อกทั้ง2ข้าง

"อือออออ" คนถูกอาบครางขึ้นมาเบาๆเมือมือเล็กสัมผัสถูกยอกอกของตัวเอง มือสวยยังคงทำหน้าที่ขัดกายไปเรื่อยๆจนไปถึงรอยแยกตรงกลาง

เพียงแค่สัมผัส ร่างกายก็สั่นเทิ้มม ตอนนี้ใยขัดหล่นลงพื้นไปแล้วเหลือแต่มือปล่าวๆ

ที่กำลังจะล้วงเข้าไปทำความสะอาดในซอกลึก

"อ๊ะ...โลลิเธอกำลังจะทำอะไร" ไอน้ำร้อนแผ่กระจายไปทั่วห้องน้ำ กระจกเงากลายเป็นฝ้า หยดน้ำลายค่อยหล่นร่วงที่ละหยดๆ จนทำให้เห็นว่า โลลิตอนนี้

"มิกาเอลล เธอทำอะไรฉัน" โลลิถามขณะที่ตัวเองเอามือไปดึงหน้าอีกฝ่ายเข้ามาจูบ

"อืมมม อ่าาาา" ลิ้นลื่นๆของโลลิ กำลังลุกล้ำ มือคู่สวยนวดคลึ้งเต้าตูมอย่างมันส์มือ ร่างกายของเธอ กำลังจะตกเป็นทาสอารมณ์ของคนตรงหน้า...

"อ๊าาาาาาาาาา.."มิกาเอลร้องครางออกมาเมื่อนิ้วเรียวแหวกเข้าไปสัมผัสจุดอ่อนไหว

"ก็บอกแล้วฉันจะกินเธอ" ว่าแล้วร่าสูงก็พลิกตัวแล้วถึงคนนอกอ่างให้เข้ามาอยู่ในอ่าง

ร่างบางนั่งอยู่บนตักสายน้ำอุ่นไหลลงชะโลมกายที่ยังมีเสื้อผ้าจนเปียกโชก เธอไม่รอช้ารีบถอดเสื้อที่บดบังวิวทิวทัศที่สวยงามออก

"อืมมม อืมมมม จุฟๆ " เสียงจูบที่แสนเร้าร้อนของคน2คนมือสวยช่วยกันเค้าคลึ้งอกคู่สวยของอีกฝ่าย

ใบหน้าหวานครางเสียงกระเส่า ทันที่ที่อีกคนก้มลงใช้ลิ้นสัมผัสกับปลายยอดอก ลิ้นร้อนที่หมุนวนอยู่ตรงนั้นทำให้อีกคนสติกระเจิง แอ่นอกรับสัมผัสเสียว

"ฮ๊าาาาาาาาาาา อะอื้มมมมมม นายท่าน นายท่าน"ปากบางร้ำร้องแต่คนตรงหน้า

"เรียกอีกสิ เรียกข้าอีก แล้วเจ้าจะสมปารถนาทุกประการ"

"มิกาเอล มิกาเอล " บางบางพร่ำไม่หยุด ร่างสูงก้มต่ำ เธอแหวกขาเรียวของโลลิให้แยกออก

กลับกุหลาบงามที่ไม่เคยได้เบ่งบานตอนนี้ เธอจะเป็นดวงตะวันที่ทำให้กุหลาบดอกนี้เบ่งบาน

ปลายลิ้นตวัดเข้าแทรกในร่องกลีบกุหลาบ ร่างบางสะดุ้ง

"หวานจัง ความบริสุทธิของเธอ ฉันขอละนะ" มิกาเอลก้มหน้าใช้ลิ้นได้อย่างช่ำชอง เล่นเอาโลลิตาร์สาวน้อยของเรา ร้องลั่นฟังไม่ได้ศัพท์ มือสวยขยำที่ผมสีสวยของแอล ปลายเท้าที่ถุกยกไปวางไว้บนขอบอ่างเพื่อยกก้นงามให้สูงขึ้นหดเกรง

"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา นายท่าน" ร่างบางแทบขาดใจเมื่อแอลเร่งจังหวะ

"นะ นายท่าน" ร่างบางร้องเสียงกระตุก มิกาเอลลากลิ้นไล้เลียขึ้นมาด้านบน

"อืออออออออ โลลิทำไมร่างกายเธอถึงได้หอมหวาน แบบนี้ มันทำให้ฉันแทบคลั้งจนจะหยุดไม่อยู่แล้ว

อกคู่สวยถูกเค้นเบาๆด้วยมือ ปากสวยทำรอยสัญลักษณ์ จนเป็นสีแดงจ้ำๆ ลิ้นลื่นไล้เลียไปที่คองามระหงค์

"อ๊ะ..." เพียงแค่ลิ้นแตะรอลแผลก็จางหาย ลิ้นร้อนไล่ไปถึงใบหน้าสวย สองสาวสบตบ ดวงตาสีฟ้ามรามองเธอนั้น ดูมีเสน่ห์ เย้ายวน มือเล็กบีบเค้นเบาๆที่เต้าของยมทูตสาว แล้วก้มลงดูดจนมันตั้งชูชัน

"นายท่านๆ นายท่าน กินฉัน กินฉัน"

"ด้วยความยินดี" มิกาเอวก้มลงประทับจูบอีกครั้งครั้งนี้ เป็นจูบที่ร้อนแรง ยากที่จะหยุด ไอควัญสีขาวกระจายทัวตัวของโลลิ

คลื่นพลังงานสีขาวกำลังไหลลงสู่ลำคอของอีกคน

"อืมมม อ่าา อ๊ะๆๆๆๆ" เสียงครวญครางของทั้ง2คนดังระงมไปทั่ว

"อึกๆ "มิกาเอลดื่มไอวิญญาณลงคอ ลิ้นพัวพันแยกจากกัน โลลิแลบลิ้นออกมาพร่อมกับมิกาเอล น้ำลายไหลยืดที่ปะปนกับพลังที่ถ่ายเทไปหามิกาเอล

"อย่างนั้นแหละ หอยทากที่รักของฉัน" ร่างที่อ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมกอดของมิกาเอลตอนนี้สลบเหมือด แอลดึงโลลิเข้ามาสู่อ้อมอก

ถึงแม้จะไม่เสร็จสมอารมณ์หมาย เธอก็คงทำมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ถ้าดูดวิญญาณมากไปร่างกายของโลลิจะทนไม่ไหวเอา แค่นี้ เธอก็หลงโลลิจนจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว

ร่างบางนอนแช่น้ำอุ่นเพื่อให้ได้พักอยู่บนตัวของมิกาเอล เธอเอามือเขี่ยปอยผมออกจากใบหน้าสวยๆ ของโลลิ สายตาที่จ้องมองใบหน้านั้น

.....ยัยมนุษย์...เธอทำให้ฉันรักได้มากขนาดนี้เลยหรอ...แล้วเธอละหลงรักฉันบ้างรึปล่าว....รู้สึกรักโดยไม่ใช่มนต์ตรา

จุมพิศที่มอบให้บนดวงหน้าผาก หมายถึงรักและห่วงใย เธอฟื้นพลังเมื่อไหร่ เธอจะไม่ยอมใหโลลิเสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก

...........................................................................................

[color=red]จบตอน อิอิอิอิอิ ตอนนี้เกือบจะได้เสียกัน หุหุ มิกาเอลต้องหาวิธีไม่ให้ตัวเองดูพลังวิญญาณโลลิแล้วละ ไม่งั้น คงจะ....ไม่รอดเนอะๆ งงมั๊ยกับตอนนี้ถ้างงบอกนะคะ ขอบคุณที่มากๆเลยคะ[/color]