Master sun แฟนฉันดันเป็นยมทูต

.........แขกผู้ไม่ได้รับเชิญ...

 

 

"อาเจ้...หิวอะ" เสียงใสๆของผีเด็กน้อยนามว่าซินเดินมานั่งข้างสาวน้อยโลลิพร้อมกับส่งสายตาแบบเจ้าแมวน้อยผู้หิวโหยยย

ผีเด็กอายุน่าจะประมาณ10ขวบ ดวงตาสีน้ำตางผมสีเดียวกัน ตอนนี้ ทั้งสีผิวและรูปร่างเริ่มที่จะเป็นปรกติเพราะได้รับส่วนบุญที่โลลิส่งไปให้....เธอหันไปหาด้วยสายตาดุๆ แล้วพูดว่า

 

"นี่แก....ได้ข่าวว่าฉันเพิ่งจะเซ่นไอ้ติมกะนมไปให้เองนะยะ" สาวเจ้าจ้องมองในดวงที่ร้ายยเดียงสาของผีน้อย

 

"โห่ อาเจ้อะ ของแค่นัน้มันจะไปอิ่มอาไรอะมีตั้ง3คน" เอ่อ แกใช้คำว่าคนหรอ ต้องใช้ ตน มากกว่ามั้ง

 

โลลิเลิกคิ้วสูงกับคำพูดของผีน้อย แล้วยิ้มขำ

 

"เออๆ รอเดี๊ยวนะ พี่ทำรายงานอยู่ไปเล่นข้างนอกก่อนปะ เสร็จแล้วจะเรียก"

 

"อย่านานนะเจ้" มีสั่งกำชับตกลงใครเป็นเจ้าของห้องกันฟระ ไอ้เด็กผีนี่ ซินพาแก็ง3ช่า ออกไปเล่นด้านนอก พอไปแล้วห้องมันเงียบลงทันที

 

"เห้อออออออออออออออ สบายหูไร้เสียงเจี้ยวจ้าวว" ฉันนั่งทำรายงานที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันพรุ้งนี้

 

(ถ้าจะ พิจรนา สาวน้อยผู้นี้ เด็กสาวลูกครึ่ง ไทย-อังกฤษ ดวงตากลมโตสีเทอร์คอย ภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะ ตัดกับผมสีดำขลับแบบฉบับชาวไทยขนานแท้ ริมฝีปากบางสีชมพูสดดูสุขภาพดีสีผิวออกจะขาวแบบชาวตะวันตก ร่างบางสูงกำลังดี จมูกก็โด่งได้พ่อมาแบบเต็มๆ ทุกอย่างของโลลิ

ถือว่า สวย น่ารักเลยที่เดียว เสียอยู่อย่างเดียว การแต่งตัวเหมือนเธอจะลืมยุค เชยสุดๆ ยุคนี้ต้องเปิดนิดโชว์หน่อย แต่เธอปิดมิดมันซะทุกที่ สั้นสุดเห็นจะเป็นกางเกงใน 555ล้อเล่น เพราะเหตุนี้โลลิเลยลอดพ้นสายตาของหนุ่มๆสาวๆมาได้20ปี ก๊ากกกกกกกกขำ")

 

โลลิ นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มือก็คอยปัดผมที่มันคอยจะลงมาก่อกวนสายตาอยู่เรื่อยๆ....แล้วสายก็เหลือบไปมองหน้าปัดนาฬิกาที่ผนัง...ตี3สามกว่าๆ เวรกำ ดึกมากแล้วอะเด็กๆมันหายไปไหน

ฉันนั่งมงออกไปนอกหน้าต่าง..เห็นเด็กวิ่งไปวิ่งมาก เลยกะว่าจะไป7/11เพื่อจะซื้อข้าวมาให้แก๊ง3ซ่า ฉันเก็บของเข้าที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตังที่หัวเตียง กับกุญแจห้องแล้วเดินออกไปโดยที่จะไม่ลืมล็อคกุญแจ...

 

"เด็กๆ "ฉันร้องเรียกเบาๆกลัวคนอื่นได้ยิน "เห้ยยย จะไปป่าวจะไป7/11" ไม่ทันขาดคำ เด็ก3ตัวโผล่พรวดมาจากข้างหลัง

 

"ไปเจ้ๆเย้" ดีใจแหม่ทำยังกะฉันเป็นแม่

 

ชีวิตประจำวันฉันไม่ได้แตกต่างอะไรมาก จะมีก็แต่เสียงมันดังขึ้นแล้วก็ภาระที่จะต้องเลี้ยงดูผีทั้ง3ตัว

 

เด็กๆเลือกของใน7/11

 

"ปุป!!!" เสียงขนมปังจากชั้นวางของหล่นลงที่ขา

ฉันรีบเก็บมันใส่ตระกล้า

พนักงานหันมามองฉันด้วยความสงสัย

"เลือกดีๆสิยะ ชี้นะชี้เป็นมั๊ย" ฉันดุพวกนั้นเบาๆกลัวคนอื่นจะหาว่าฉันบ้า

 

"ก็คนมันเคยอะเจ้"

 

"ยะ"

 

ไม่นานขนมเต็มตระกล้าทั้งน้ำ นม ขนม ข้าว สารพัด อิ่มไป7วันเลยนะแก

 

"750บาทคะ"

"*0* "ในกระเป๋ามี1000 เกือบไปแล้วยัยโลลิ แค่ 7 อาซะกระเป๋าแฟบ นี่ถ้าพาไปห้างอุ๊แหม่ไม่อยากจะคิด

 

หลังกลับจากร้านสะดวกซื้อ ระหว่างทางเดินกลับหอ จู่หมามันก็เห่าก็หอนตลอดทาง ฉันมองซ้ายขวาแล้วหันไปสบตาเด็กๆ เพราะตอนไปไม่มีหมาที่ไหนเห่าฉันสักตัว

 

"ไม่ใช่พวกผมนะเจ้ หมาพวกนี้ผมเล่นกับมันทุกวัน" บอสบอก

 

"อ่าวแล้วใครวะ"

 

"ชู่ววววววว เจ้กลางคืนเค้าห้ามทัก" วาโยตีแขนฉันสีหน้าดูวิตก

 

"เออ พี่ขอโทษ รีบเดินเหอะ"ฉันเร่ง

 

 

"พี่อะแหละรีบเดิน พวกหนูอะแว๊บเดวก็ถึง" พูดแค่นั้นแหละ ฉันละใส่เกียร์หมาวิ่งตัวปลิว

 

ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว เฮือกเดียวในชีวิตรที่ฉันไม่เคยคิดว่า จะ ต้อง

แฮกๆๆ วิ่ง ได้อึดขนาดเน้ ชั้น4 บันไดด้วย ลิฟมันดันมาค้างเอาตอนนี้อะสิ

 

พอมาถึงหน้าห้อง เด็กๆมันก็รออยู่แล้ว เด็กดูมีสีหน้าไม่ไว้ใจอะไรสักอย่าง แต่พอชั้นกำลังจะไขกุญแจ

 

"เดี๋ยวอาเจ้" บอสมันทักห้ามฉันไว้

 

"อะไร อะเหนื่อยนะนี่หิวน้ำ" ฉันหันไปว่าแล้วกำลังจะไขกุญแจต่อ

 

"ฟังดิเจ้ ใครไม่รู้อยู่ในห้อง" โลลิลองเงี้ยหูฟัง มันมีเสียงคนเดินไปเดินมาอยู่ในห้องทั้งรื้อทั้งค้น

 

"ขโมย"ฉันว่า

"ไม่ใช่เจ้" วาโยชี้ไปที่กุญแจ มันยังไม่ได้ไขออกเลย แล้วใครในห้อง

 

"เพื่อนแกป่าวเด็กแก๊ง" ฉันถามอีก

 

"ไม่มีแล้ว ตึกนี้มีแค่3คนกะยายตรงชั้น2เท่านั้น"

 

"แล้วใคร ในห้องฉันละแก" จู่ๆความกลัวมันก็เริ่มประทุ เมื่อเด็กน้อยวาโยเดินทะลุผ่านประตูห้อง

เข้าไปเพื่อหาต้นเหตุ

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงวาโยกรีดร้องจนพี่ๆทั้งหลายพุ่งทะลุกำแพง รวมถึงฉันด้วย

 

โป๊กกกกกกกกก หัวโขกประตูเต็มๆ อร๊ายยยยลืมไปว่ายังไม่ตาย มือฉันสั่นด้วยความรีบกลัวเด็กน้อยจะตายรอบ2

พอไขเข้าห้องมา

 

ไอ้คนที่จะตาย คือฉันนี่แหละ

 

"เห้ยยย"

 

ใครอีกคนยืนจังก้าอยู่หน้าทีวี ร่างขาวซีดผมยาวชุดขาวที่ดูสกปรก คราบเลือดและน้ำหนองเประเปื้อนไปทั่วตัว

ดวงตาสีแดงแดงฉานจ้องมองมาที่ฉันด้วยความเกลียดชัง

รอยยิ้มสยองฉีกยิ้มถึงใบหู

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิเฉีียะ"ข้าวของที่ถืออยู่ตอนนี้กระจัดกระจายเต็มพื้นด้วยแรงเหวี่ยงโลลิ

 

"อาเจ้ ๆวิ่ง" บอสหันมาทางฉัน เด็กน้อย3ตนกำลังยื้อยุดผีร้ายไม่ให้เข้ามาหาฉัน

 

"ไปไหนๆๆ"โลที่กำลังวิ่งอยู่กับที่ด้วยความตกใจ

 

"ไปหายายที่ชั้น2เร็วๆ"

 

"ยายชั้น2ๆ" ฉันวิ่งหน้าตาตื่นลงไปชั้นล่าง ปากก็เรียกหาแต่ยาย

 

"ยายคร้า ยาย ช่วยหนูด้วย"เสียงร้องที่ดังลั่นดังก้องไปทั้งชั้น2 แต่ยักไม่ใครจะออกมาสักคน

 

"ฮือๆๆ ยาย ยาอยู่ไหนแก๊ง3ช่าจะเเย่แล้ว" โลลิเดินวนไปมาทั้งชั้นยังหายายไม่เจอ

 

"นังหนู ใครเป็นอะไรรึ" จุ่ๆก็มีเสียงของยายแก่ๆดังมจากด้านหลัง พอฉันหันก็เจอะกับยายท่าทางหน้าตาใจดียืนถือไม้เท้าค้ำอยู่

 

"ยายคะ มะ มีผี ผีดุมากอยู่ในห้องหนู บอสกับพวกเด็กๆกำลังสู้กันอยู่"

 

"ฮ้าาาาาาาาาาาาาาา วะอะไรนะนังหนู ไหนๆห้องไปทางไหน" คุณยายแกเดินนำ

 

"ชั้น4 ห้อง553 คะยายเร็วๆคะ"

 

"เออๆๆ เองอะขึ้นไปดูเด็กๆมันก่อนไป" ด้วยความเป็นห่วงฉันรีบไปตามที่ยายบอก

 

"ห้องนี้เหรอนังหนู"

 

"คุณ ยายมาถึงก่อนหนูได้ไง" ยังไม่ทันพูดจบ ยายแกก็เดินผ่านทะลุห้องฉันไป

 

น่านไง ชัดเลย T^T

 

"หยุด นะ นี่เอ็งจำทำอะไร" เสียงยายตวาดลั่นขณะที่อีผีบ้ากำลังบีบ คอผีบอสอยู่

 

"คุณยาย"เด็กเรียกแล้ววิ่งไปหลบข้างหลัง น้ำเสียงที่ทรงพลังนั่นทำให้ผีตนนั้นหยุดชะงักตวัดสายตามามอง แล้วปล่อยบอสลง

ผีน้อยหายแว๊บมาอยู่หลังยาย

 

"อย่ามายุ่ง ไอ้เด็กนี่มันปกป้องอินังนั่น"

 

มันชีมาที่ฉัน

 

"ฉันไปทำอะไรให้แก"

 

"นังหน้าด้านน มึงแย่งผัวกุ" เสียงร้องแสบแก้วหูตวาดลั่นมาที่ฉัน ร่างบางผงะถอยหลัง

 

"บ้า ฉันไปแย่งของแกเมื่อไหร่แมวสักตัวฉันยังไม่มีเลย มั่ว" โลลิพอตั้งสติได้ก็เถียงกลับ

 

"พี่ นน ไง นี่แกเอาเขาไปไว้ที่ไหน"

แล้วนังผีบ้าก็กรี๊ดดลั้นข้าวของในห้องกระจุยกระจาย ลมจากไหนไม่รู้กระหน่ำพัดเข้ามาที่โลลิ

 

"โอ๊ยยยยยยยยยยยหยุดบ้าซะทีเหอะพี่นงพี่นนอาไรกัน กุไม่รู้จักว้อยยย"ฉันตะโกนแข่ง

 

"นังหนู อย่าไปคุยกับมันเสียเวลา ไล่เลย ไล่สินังหนู"คุณยายหันมาสั่งด้วยความร้อนรน

 

"ผีตัวนี้บาปมันหนาคุยไปก็เท่านั้นกิเลสมันครอบงำไว้หมดแล้วไล่เลยนังหนู"

 

"ไล่ไงละคะยาย ขนาดอิ3ตัวนี้หนูยังไล่ไม่ไปเลย" สาวน้ยบอกเสียงสั่น เธอกลัวจนนึกคา๔าอะไรไม่ออก

 

"คาถาพยายมไงหนู ท่องตามยายนะ"

 

"อิติปิ โส ภะคะวา ยมมะราชาโน ท้าวเวสสุวรรณโณ มะระณัง สุขัง อะหัง สุคะโต นะโม พุทธายะ

ท้าวเวสสุวรรณฺโณ จาตุมะหาราชิกา ยักขะพันตาภัทภูริโต เวสสะ พุสะ พุทธัง อะระหัง พุทโธ ท้าวเวสสุวรรณฺโณ"

 

ฉันทำสมาธิท่องตาม

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" แล้วร่างนั้นก็หายไปเหลือไว้เพียงห้องที่ถุกพังราบ

 

 

"ไปแล้วนังหนู เองอะจำไวนะกลางค่ำกลางคืนอย่าทักอะไรมั่วซั่ว" คุณยายสั่งกำชับแล้วหันไปหาแก๊ง3ช่า

 

"เป็นไงละพวกเอง เข็ดหลาบกันมั๊ย" แม้ปากจะดุแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย

 

"T^T ยาย"

 

"ขอบคุณนะคะคุณยายแล้วหนูจะทำบุญไปให้"ฉันกล่าทิ้งท้ายก่อนที่ยายจะหายไป

 

ร่างบางทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงือเม็ดโต

 

"อาเจ้เป็นไงบ้าง" ซินเดินเข้ามาหา ส่วยวาโยเก็บของที่พื้น อิบอส ไปหยิบน้ำที่ตู้เย็นมาให้

 

"ไมมันน่ากลัวงี้ฟระ"มือก็หยิบน้ำขึ้นจิบ

 

"อาเจ้เตรียมตัวรับสึกหนักให้ดีเหอะ อีป้าผีบ้านั่นมันไม่ปล่อยเจ้แน่"

 

"เห้ยยยย พี่ไม่ได้ไปทำอะไรมันเลยนะ"

 

"หิมม เจ้ ผีบ้าผู้ชายมันจะฟังอะไรที่ไหนอะ" วาโยที่นั่งอีกข้างพูดเสริม

 

"แล้วพี่จะทำไงอะ" ทั้งสามหน้าตาครุ้นคิด

 

"เส้นผมยมทูต"

จู่ๆซินมันก็โพลงขึ้นมา

"เส้นผมยมทูต ยังไงอะเฮีย"

"พี่เคยได้ยินมาว่า ใครก็ตามที่ได้เส้นผมยมทูตมาครอบครอง คนนั้นจะปลอดภัยจากพวกผีร้าย"

 

"เครื่องรางว่างั้น" ฉันหันไปถาม

 

"ใช้เจ้ แต่จะหาได้ที่ไหนนี่อะดิ"

 

"แกไม่เจอบ้างเลยรึไง"

 

"เจอครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนที่แล้วในร.พอะ"

 

"ร.พ. ไปทำไม"ฉันหันไปถาม เด็กน้อย2คนก้มหน้านิ่ง

 

"เออเจ้ อย่าไปถามมันเลย ว่าแต่เจ้อะจะทำไง"

 

ปัญหามันอยู่ตรงนี้สินะ ยมทูต แก อยู่ที่ไหน?

 

เช้าวันรุ่งขึ้นโลลิลุกขึ้นมาใส่บาตรแต่เช้าตามสัญญาที่ให้ไว้กับยาย ทำเผื่ออิแก๊ง3ช่านั้นด้วย

 

"ขอบใจนะนังหนู" เสียงขอบคุณเบาๆลอยมาตามสายลม เด็กผีที่ยืนรับส่วนบุญหน้าตาแช่มชื่นยิ้มหน้าบาน

 

"ปะเจ้ ไปร.พกัน" บอสเดินนำไปที่ลานจอดรถ

 

......

 

 

ณ โรงพยาบาลใหญ่

 

ฉันเดินไปที่ห้องฉุกเฉิน จากคำบอกเล่าของผีน้อยที่นั้นคนตายเยอะสุด ก็ต้องมีใครสักคนมาคอยจับวิญญาณสินะ

 

ระหว่างทางเดินไปนั้น ทุกอย่างดูแล้วล้วนปรกติ ผู้คนมากมายเดินอยู่เต็มทางเดิน บ้างนอนร้องโอดโอยอยู่บนเตียงคนไข้ บ้างเดินกระเผลกๆ บ้างนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ เหมือนคนปรกติที่เข้ามารักษาตัว

จนร่างหนึ่งเดินทะลุผ่านตัวฉันไป เหมือนฉันเป็นอากาศธาตุ ร่างกายเหมือนถูดดึงไปทางด้านหลังลมหาใจกระตุกวูบ ขาเรียวเริ่มที่จะก้าวไม่ออก สั่นจนยืนไม่อยู่จนต้องนั่งลงที่เก้าอี้ตรงทางเดิน เหล่าวิญญานที่เดินผ่านไปผ่านมาปะปนกับผู้คนต่างก็ไม่มีใครสนใจฉันที่นั่งหวาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง

ความอึกอัด ที่มาพร้อมกับความเย็นยะเยือกก บางวิญญาณหันมามอง ฉันด้วยความสงสัยแต่ไม่ได้สนใจอะไร เพียงแค่มองเท่านั้น

 

"ลุง หมดเวลาของลุงแล้ว" เสียงนุ่มๆแต่ฟังแล้วไม่สามารถขัดขืนได้ เรียกให้ดวงตาสีเทอร์คอยหันไปทางต้นเสียง

 

ชายร่างหนึ่งแต่งกายด้วยชุดประหลาดสีดำสนิทข้างเอวมีดาบยาว ยืนอยู่เหนือร่างของชายแก่ ใบหน้าเพียงเสี้ยวก็ทำให้ใจสาวน้อยใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมสีเทาตัดสั้นตามเทรนเกาหลีถูกมัดอยู่ด้านหลัง ปากเรียวสีแดงสด ดวงตาเรียวสีเหลืองอัญมณีสดใสจมูกโด่งสันคิ้วเรียว ผิวขาวราวหิมะ มือเรียวแตะที่หน้าผากของชายชราจู่ๆแสงสีขาวก็ออกมาจากปลายนิ้วเรียวนั้น โลลิที่เห็นเหตุการณ์ อยู่นั้นอึ้งดวงตาเบิกโพลง ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเจอกับ ยมทูตจริงๆ

 

"อะไรวะ"

 

"ท่านยมทูต ข้าอยากจะบอกลาเมียสักหน่อยได้ไหม"

 

"ไม่ได้ แกตายจากโลกมนุษย์แล้ว ไม่มีสิ่งใดข้องเกี่ยวกันอีก จงไปกับข้า"

 

"ครับ" ชายชราบอกเสียงเศร้า แล้วร่างนั้นก็หายวับไป เหลือเพียงแต่ ยมทูติสุดหล่อที่กำลังเดินมาทางเธอ

 

"มือเรียวกางออกกลางอากาศ เป็นกระดาษแผ่นเก่าๆที่มีเปลวไฟอยู่ล้อมรอบ

 

"นางยุพิน สินหอม" ร่างนั่นเอย ขณะเดินผ่านเธอไป กลิ่นกายยมทูต หอมมาก โลลิคิด

 

มีหรือที่เธอจะปล่อยโอกาศให้ลอยนวล ร่างบางเดินตามทันที เธอรอจนยมทูตทำงานเสร็จ

 

ร่างสูงที่ดูน่าเกรงขาม เดินไปด้านหลัง ร.พ ฉันเดินไปตามจนสุดทาง

 

"อย่าเพิ่ง" สาวน้อยรีบวิ่งไปขว้างด้านหน้า

 

"ขอเส้นผมสัก2สามเส้นได้ป่าว" ขอมันซึ่งๆหน้านี่แหละ ยมทูตหน้าเหวอ

 

"นี้เธอเห็นฉันด้วยหรอ"

 

"เห็นสิ"

 

"เห็นทุกอย่าง "

 

"อื้ม"

 

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ดวงตาสีสวยจ้องมองหญิงสาวนิ่ง จนทำให้โลลิกลัว

 

"เธอ กำลังก้าวข้ามเขตของโลกวิญญาณมีโทษถึงตาย"

 

"ฮะ อะไรนะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะโต้ตอบอะไรมือคู่นั้นก็คว้าแขนชั้นเอาไว้พร้อมกับดาบยาวในมือ

 

ร่างสูงเงื้อแขนเต็มที่ เห็นท่าไม่ดี โลลิสะบัดมือแต่ไม่หลุด จึงเกิดการยื้อยุดกัน

 

พลืืดดดดดดดดดดด ร่างบางสะดุดขาตัวเองล้มทับร่างของยมทูต

 

อุ๊บบบบ ปากบางสวยประกบกับปากสีแดงสด ดวงตา2คู่เบิกโพลงด้วยความตกใจ ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ร่างบนหน้าแดงด้วยด้วยความอับอาย แถมนี่ยังเป็นจูบแรกของเธออีก คนโดนทับจ้องมองเธอด้วยแววตาสงสัย แล้วความรู้ที่เหมือนอยากจะครอบครองร่างของคนตรงหน้านี้มันอะไรกัน

 

ร่างเล็กรู้สึกเหมือนกระแสไงฟ้าแล่นผ่านตัว แปร๊บบบบบบบบบ

 

"โอ๊ยยยย" มือคุ่สวยผลักที่ที่อกของอีกฝ่ายแล้วพลิกตัวลุกนั่ง

 

"ยัยมนุษย์หน้าโง่ นี่เจ้า" ยมทูตจับที่หน้าอกตัวเอง ส่วนอีกคนยังนั่งอึ้ง มือคู่สวยขยับเหมือนขยำอากาศอยู่

 

"เธอเป็นผู้หญิง"

 

"ก็เอออะดิ" สาวยมทูตบอกอย่างหัวเสีย

 

"ไม่ใช่ผู้ชาย"

 

"เออออออออออออออออ" ร่างสูงยืนขึ้นก้มลงมองสาวตรงหน้า

 

"ขอโทษนะคะ..ท่านยมทูต :10: โลลิไม่ได้ตั้งใจ" สาวน้อย ยกมือไหว้ด้วยความกลัว

 

"หึหึหึ ยัยมนุษย์ กล้ามากที่เจ้าเอาจูบของยมทูตไป" ร่างนั่นยิ้มเหี้ยม

 

"เค้าปล่าวนะ" โลลิส่ายหน้า ดวงตาเริ่มจะปริ่มๆด้วยน้ำตาเพราะกลัวจะโดนฆ่าตาย

 

"ผู้ใดก็ตามที่ได้รับจูบจากยมทูต มันผู้นั้นต้องเป็นทาสยมทูตตนนั้นไปตลอดกาล" สาวยมทูตบกด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

 

"ไม่นะๆ ไม่เป็นทาสไม่เอา" ร่างบางเขยิบหนี ร่างสูงขยับตาม

 

"สายไปเสียแล้วน้องหนู"เธอดึงตัวโลลิให้ลุกขึ้น แต่ด้วยแรงมหาศาลร่างบางจึงกระเด่นไปติดกับหน้าอกของอีกฝ่าย

 

ตึกตักๆ..ตึกตักๆ ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดหน้าขึ้นสี ไม่รู้ว่าตัวเองจะเขินมันเพราะอะไร

 

"อ๊ะ" เสียงที่ที่บอกว่าใครบางคนรู้สึกเจ็บจ๊๊ดที่หัว

 

"แฮะๆ เค้าขอโทษนะ แต่ว่า เส้นผมขอสักกระจุกนุงนะ" ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดแอบเอื้อมมือไปดึงเส้นผมสวยๆของยมทูต เพราะเธอยังคงคิดว่ามันจะกันผีร้ายได้

 

นี่โลลิต้องโดนฟันหัวขาดแน่เลย แง เมื่อดวงตาสีเหลืองสวนนั่นเหมือนมีไฟลุกอยู่ที่ตา

 

"นี่เจ้า..." เสียงตวาดของเขาทำให้เธอสะดุ้ง ร่างบางก้มหน้างุด กลัวจะโดนฆ่าตาย

 

จู่ๆร่างสูงก็ล้มลงกับพื้น ดีที่โลลิเข้ามารับไว้ได้ทัน

 

ดวงหน้าสวยสลบเหมือดไม่ได้สติ

 

"เธอๆเป็นอะไรอะ นี่ตื่นสิ" หญิงสาวเขย่าตัวอีกฝ่าย แต่ไร้ซึ่งการตอบสนอง แล้วฉันจะทำไงดีเนี๊ยะ

 

หญิงสาวตัดสินใจ พายมทูตสาวกลับมาที่ห้อง....แต่การจะพา คนที่ตัวโตกว่า สูงกว่า ขึ้นรถ ขึ้นห้องนี่ ลำบากที่สุด

 

อะไรกันวะ 2วันมานี้เจอแต่เรื่องเสียงแรง เห้ออ โลลิได้แต่บนๆขณะแบกเจ้ายมทูตบ้านี่ขึ้นไปที่ห้อง

 

กว่าจะถึงก็เล่นเอาหมดแรง

 

"โอ๊ยยยยยยยยย ตัวหนักหยั่งกะควาย" ฉันโยนร่างนั่นลงบนที่นอน คนอะไรแค่ดึงผมสลบยังกะโดนตีหัว

 

"แก๊ง3ช่า อยู่ป่าวออกมาช่วยพี่หน่อย" ฉันเรียกหาผีน้อยทั้ง3 ไม่นานเด็กๆก็โผล่มา

 

"เห้ยยยยยยยยเจ้ ยมทูต เจ้เอากลับมาทำไม" เด็กทั้งสามหายวับทันทีที่เห็นร่างบนที่นอน

 

"จะกลัวทำไมวะ"ฉันตะโกนถาม

 

"ไม่เอาอะเดี๊ยวโดนจับส่งยมโลกเจ้อยู่ไปคนเดียวเหอะ พาเค้ากลับไปแล้วค่อยเรียกพวกหนู" มีแต่เสียงที่ตอบฉันมาเท่านั้น

 

"ไอ้เจ้าพวกบ้าเอ้ยยยยยยยยยย"

 

"ไปและเจ้โชคดีนะคร้าาาาาา"

 

"หืมทิ้งกันลยนะ ของเซ่นงดไปเลย7วัน อ๊ากกกกกกกกกก"

 

ฉันหันไปหาร่างสูงบนที่นอน

 

แต่งตัวก็ประหลาด แถมยังใช้ภาษาโบราณอีก แล้วฉันจะทำยังไงกับเธอดีละนี่

 

อ่างใส่น้ำกับขนหนูผืนบางวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง ฉันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคลุมด้านนอกออก

 

บนแผ่นอกสวยมีเพียงยกทรงแบบสปร็อตบาร์ มีกล้ามท้องอันเล็กๆดูเซ็กซี่ ฉันค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวเขาเบาๆ

 

เพราะรูปร่างแบบนี้สินะเธอเลยเข้าใจผิด ว่า เธอเป็นผู้ชาย เพียงแค่จ้องมอง หัวใจเธอก็เต้นแรง

 

"ยัยนมน้อยเอ้ยย เธอจะฆ่าฉัน ไม่ได้เพราะฉันเป็นคนช่วยเธอจำไว้" เธอพูดกับร่างที่ไร้สติ

 

"อืออออออ เจ็บจัง" ไม่นานร่างยมทูติก็ได้สติ

 

"ฟื้นแล้วๆเป็นไงบ้าง" ฉันที่นั่งดูทีวีรีบวิ่งไปหา

 

"ยัยมนุษย์งี่เง้า" โห่ตื่นมาก็ด่าเลย

 

"นี่ ยัยนมน้อย ฉันช่วยเธอนะ"

 

"ช่วยหรอ แบบนี้เค้าเรียกว่าฆ่ากันชัดๆ" หล่อนเอายิ้มยันหัวฉันจนหงายหลัง -*-

 

"ทำอะไรนะยัยบ้า"

 

"แค่ยังน้อยไป เจ้าทาสโง่ เจ้าทำให้ข้าเสียพลังวิญญาณรู้ไว้ซะด้วย" ยมทูตขึ้นเสียงใส่ฉัน

 

"ทาส ใครเป็นทาสเธอกันยะ"

 

เจ้าหล่อนไม่ตอบแต่เดินเข้ามาฉันแล้วดึงข้อมือข้างซ้ายของฉันขึ้นมา

 

"นี่ไง พันธ์สัญญา"

 

"เห้ยย" บนหลังมือฉันมีลอยสีดำๆเป็นรูปดวงตา

 

"จากนี้เป็นต้นไปเจ้าจะต้องทำตามที่ข้าสั่งทุกอย่าง" ร่างสูงสั่งแล้วโน้มหน้าเข้าไกล้หน้าฉันจนได้กลิ่นลมหายใจ

 

เพียงแค่นี้ร่างบางก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงต้านทาน ดวงตาเรียวสีเหลืองจ้องเธอไม่วางตา

 

ดวงตาที่ผู้ได้สบก็ต้องหลงเสน่ห์ของปีศาจร้าย ไอพลังที่ทำให้เหยื่อลุ่มหลง ยมทูตแบบไหนกันนะ ที่ทำได้ขนาดนี้ ทั้งกลิ่นกาย ทั้งน้ำเสียง ใครได้ฟังก็มิอาจหลุดพ้นมนตต้องคำสาปนี้

 

"เธอจะต้องให้ฉันกินทุกวัน ไอวิญญาณของเธอจะต้องมอบให้ฉันทุกวัน"

 

"คะ เจ้านาย.." ร่างสูงสแยะยิ้ม

 

"จำไว้ ข้า มิกาเอล ราชา ยมทูต ผู้เป็นนายของเจ้า" สิ้นคำร่างสูงก็ก้มลงจุ่มพิศที่ริมฝีปากสวย

 

อืมมม

 

"หวานน หอม ข้าไม่เคยกินอะไรที่เป็นแบบเจ้ามาก่อน " ร่างสูงถอนริมฝีปากขึ้นมาก่อนที่โลลิจะขาดใจ

 

ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรือ หายใจหอบถี่ นึกว่าตัวเองจะต้องตายคาอกยมทูตซะแล้ว

 

"นี่สินะ สัญญาทาส.." แล้วโลลิก็หมดแรงล้มพับในอ้อมกอดของยมทูตสาวสุดหล่อ

 

"หลับซะ ตื่นมาเจ้าจะต้องเสียแรงอีกเยอะ" มิกาเอลมองร่างของทาสสาว แล้วยิ้ม มือสวยลูบไล้ใบหน้าสวยๆของคนตรงหน้าอย่างสนใจ

 

"น่ารักจัง" เสียงพี่พึมพำเบาๆอย่างพอใจในตัวทาสของยมทูตตัวร้าย

 

 

 

"ข้าจะกินเจ้าทั้งวันเลยคอยดู"

 

 

โลลิ ทาส ของข้า ...เจ้าต้องเป็นของข้า ริมฝีปากสวยๆนี่มีแต่ข้าเท่านั้นที่จะครอบครอง..

 

 

 

 

..

 

 

.............

 

จบตอน แหะๆ และแล้ว โลลิต้าร์ ก็กลายเป็นทาสของยมทูตไปแล้ว จะทำยังไงดีน้า แล้วผีเด็กอะจะทำยังไง