The revenge แผนร้าย กลาย(รัก)ของนายตัวร้าย

          ฉันตื่นมาในเช้าวันจันทร์ หาววววววว- ฉันบิดขี้เกียจแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าจึงรีบไปแต่งตัว
     "เห้อ...วันนี้แล้วสิ่นะขอให้เจอแต่เรื่องดีๆด้วยเถอะ" ฉันบ่นกับตัวเองเพราะวันนี้ฉันต้องไปเริ่ม  ฝึกงานวันแรกโดยที่ไม่รู้เลยว่าต้องทำไรบ้าง เซง - -
          
          รถแลมโบกินี่ สีแดงสดขับมาจอกหน้า Scarlett night ฉันก้าวลงจากรถจากนั้นก็เดินเข้าไปในผับนั้น นี่เป็นผับของแม่ฉันเอง
          .
          .
               พอผับเริ่มเปิดก็มีผู้คนเข้ามาในร้านเยอะมาก ฉันจึงออกจากห้องทำงานมานั่งเล่นอยู่ที่ชั้น 2
 
♫ ♫ ♫ ♫ ♫ ♫
          ฉันนั่งฟังเพลงพร้อมนั่งจิบไวน์องุ่นเล่น ฉันเพิ่งรู้ว่าไวน์ที่นี่รสชาติดีมาก ฉันจึงหมุนขวดเพื่อดูว่าเป็นแบร์นอะไร
      "ออทั่ม..." ฉันพูดลอยๆกับตัวเอง
           ฉันจึงเรียกพนังงานมา
      "ไวน์นี่รสชาติดีมากนะเขาทำธุรกิจกับเรามานานยัง?" ฉันถาม
      "อันนี้ผมก็ไม่ทราบ...แต่เจ้าของเขาเป็นคนดีมากนะครับ เขาสนุบสนุนร้านเรามาตลอด และยังคอยซื้อของมาเยี่ยมคุณแม่คุณด้วยนะครับ"
      "หรอ....แปลกจังทำไม..."แต่ยังไม่ทันพูดจบ ฉันก็ต้องชะงักเมื่อผู้ชายที่ขึ้นเวทีนั้นทำให้ฉันตกใจมาก เรพาะเขาดันคล้ายกับ "ลีเทล"
      "ไม่ผิดแน่" ฉันพูดกับตัวเอง
.
.
.
.
.
"มีไรหรือป่าวครับ"พนังงานถามหลังจากที่ฉันเงียบไปนาน
.
.
.
.
แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบ พนังงานคนนั้นจึงมองตามฉันไป
"อ่อผู้ชาคนนั้น เขามาเล่นที่นี่ประจำแหละครับน่าจะมาประมาณวันจันทร์  พุธนะครับ" พนังงานบอกในสิ่งทีี่ฉันอยากรู้
     "หรอ" ฉันตอบโดยที่ตายังไม่ละไปจากผู้ชายคนนั้น
     "แล้วเขาชื่ออะไรหรอ" ฉันถามโดยพยายามทำหน้านิ่งเข้าไว้ ทั้งๆที่พอจะรู้อยู่แล้วว่าคำ    ตอบจะเป็นยังไง ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะถามไปทำไมตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บกว่าเดิมมั้ง หรือไม่ก็คงอยากให้สิ่งที่คิดไม่เป็นจริง
     " ลีเทลครับ " พนังงานตอบ ทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้น อร๊ายยยยย!ทำไมโลกใจร้ายกับฉันขนาดนี้นะ
     "ไปทำงานเถอะ"ฉันบอกกับพนังงานจากนั้นก็ลุกขึ้นไปที่หน้าเวทีโดยไปนั่งที่โต๊ะที่ว่างอยู่ข้างหน้าสุด
          แต่ระหว่างทางก็มีคนแทะลมฉันไม่หยุด เพราะการแต่งตัวฉันหล่ะมั้งก้วันนี้ฉันเล่นใส่เกาะอกสีแดงสั้นเหนือเข่ามาเลยนิ่  พอฉันนั่งลงฉันก็นั่งจ้องเขาถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเจอผู้ชายคนนี้รับรองต้องละลายกันแน่ ฉันเองก็อาจจะเป็นอย่างงั้นนะถ้าไม่ติดว่า เขาทำกับฉันไว้เจ็บแสบเกินไป เอ๊ะ!ทำไมสายตาทที่เขามองแันมันดูเฉยชา ปนแค้นยังไงก็ไม่รู้
     "บ้าน่าเขาจะมาแค้นอะไรฉัน"
.
.
.
.
.
.
.
     "แล้วพบกันใหม่นะครับ"ผู้ชายคนนั้นพูดหลังจากขึ้นไลฟ์เสร็จ จากนั้นก็เดินลงจากเวที
     ฉันกำลังจะเดินไปหาเขาแต่ก็ต้องหยุดเพราะมี ผู้ชายคนนึงมาดึงแขนฉันไว้  เขาเป็นผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างฉันนั่นแหละ
     "โทดนะครับ...ชื่อไรหรอ" เขาพูดโดยที่ไม่ปล่อยมือฉัน
     "แซนดี้ค่ะ"ฉันตอบส่งๆไป
     "ขอตัวก่อนนะค่ะ"ฉันพูดพร้อมทั้งจะดึงมืออกแต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ปล่อยฉัน
     "เดี๋ยวสิ่ครับ...ไปเที่ยวด้วยกันก่อนสิ่"เขาพูดพร้อมกับยิ้มและมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
     ฉันพยายามจะเดินหนีแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือฉันสักที และฉันก็ต้องตกใจอีกเมื่อมีผู้ชายคนนึงมาดึงแขนฉันพร้อมทั้งเอามือมาโอบไหล่ของฉัน ฉันจึงหันไปมองผู้ชายคนนั้น
.
.
.
"ละ..ลีเทล" ฉันอุทานเบาๆด้วยความตกใจ เขาจึงหันมามองหน้าฉันแล้วก็หันไปพูดกับผู้ชายคนนั้น
.
.
.
     
"อย่ายุ่งกับเธอ!" ลีเทลพูดเสียงดุใส่
"แกเกี่ยวไรด้วย!" ผู้ชายคนนั้นตอกกลับ
                      
เงียบ~
          เกิดความเงียบสักพักผู้ชายที่จีบฉันจึงยิ้มและพูดว่า
     "เหอะ...เห็นมั๊ยตอบไม่ได้แกไม่เกี่ยวก็อย่ายุ่ง"
     "เกี่ยวสิ่" เขาพูด ฉันจึงหันไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัยแล้วก็ไปสะดุดกับดวงตาสีดำสนิทของเขา ดวงตาของลีเทล ดูลึกลับเดาได้ยากว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอะไรอีกอย่างฉันรู้สึกแปลกๆกับดวงตาสีดำนี้ของเขา
     "เพราะเธอคือผู้หญิงของฉันจำไว้!ไม่มีใครมีสิทธิ์ยุ่งกับเธอ" เขาพูดเสียงหนักแน่น ทำให้สติฉันกลับมาอยู่ที่ร่าง 2 ร่างตรงหน้าอีกครั้ง
          บ๊าเอ๊ย!ฉันไปเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ และเขามมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้ฉันเสียหายนะ
          ฉันแอบหยิกเขาเบาๆที่แขน ผู้ชายคนนั้นจึงหันมาทำตาดุใส่ฉัน
     "พิสูจน์สิ่" เขาพูดพลางกลั้วหัวเราะ
     "พิสูจน์?"ฉันอุทานด้วยความตกใจ
     "ถ้านายพิสสูจน์ฉันก็จะเชื่อแล้วเลิกยุ่งกับเธอ"เขาท้า
.
.
.
.
          เซนต์อันตรายส่งเสียงเตือนว่าฉันควรรีบออกไปจาก 2 คนนี้ แต่ยังไม่ทันจะเดินไปลีเทลก็ดึงตัวฉันให้หันไป
          พร้อมทั้งริมฝีปากร้อนๆของเขามาประกบกับริมฝีปากของฉันอย่างดูดดื่่ม ริมฝีปากของเขาร้อนมากเหมือนจะละลายผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เเขา ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกแล้วขาดอากาศตรงหน้าเขาอยู้แล้ว
     "อ่อย..อ่ะ(ปล่อยนะ)" ฉันส่งเสียงอู้อี้ในลำคอฉันจะยืนไม่ไหวแล้วน้าาาา
.
.
.
หลังจากที่เขาปล่อยปากฉันให้เป็นอิสระฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องและทรงตัวไม่อยู่
     "ที่นี้เชื่อรึยัง" ลีเทลถาม
          ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรแต่เขาก็กลับไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนลีเทล ก็เดินผ่านฉันไปเหมือนฉันไม่มีตัวตน
.
.
.
     "เดี๋ยว" ฉันเรียกเขา พร้อมทั้งเดินเข้าไปหา
     ผู้ชายที่โขมยจูบฉันไปหันหน้ามา  "มีไร...ติดใจจูบฉัหรอ"
เพี่๊ยะ!!!
       ฉันตบหน้าเขาเต็มแรงให้สมกับที่แค้น
"เลวเหมือนเดิมเลยนะ...จำไว้นายไม่มีสิทธิทำกับฉันแบบนี้"
      จากนั้นฉันก็เดินออกมาสงบสติอารมณ์