The revenge แผนร้าย กลาย(รัก)ของนายตัวร้าย

          "คุณค่ะ...คุณถึงแล้วค่ะตื่อนได้แล้ว"

เสียงหวานๆปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์

          "อ่อ...ค่ะขอบคุณค่ะ" ฉันรีบตอบพร้อมทั้งลุกขึ้นยืน จากนั้นก็กำลังเดินลงจากเครื่องไป

          "คุณค่ะ"เสียงของแอร์โฮสเตสเรียกฉันอีกครั้ง

          "ค่ะ" ฉันตอบรับ

          "คุณสวยดีน่ะคะ ขนาดฉันเป็นแอร์โฮสเตสยังอายเลย" เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน

ฉันยิ้มตอบด้วยความสุภาพปนเขิน 555 มันก็ต้องเขินบ้างแหละถึงฉันจะมีคนชมบ่อยแต่มันก็ไม่หายเขินสสักทีนี่น่า

           "ขอบคุณค่ะ...คุณเองก็สวยเหมือนกัน"ฉันตอบแล้วเดินลงเครื่องไป

พอลงจากเครื่องสายลมเย็นก็ปะทะเข้ากับร่างกายที่บอบบางของฉัน ฉันคิดถึงที่นี่จัง หลังจากที่เรียนจบฉันก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ฉันสูดอากาศเข้าปอดแล้วก็เดินไปหน้าสนามบินเพื่อรอรถของที่บ้าน

                         บรื๊น บรื๊น

             แล้วรถสีดำคันหรู้ก็เลื่อนมาจอกตรงหน้าฉัน จากนั้นก็มีคนขับรถวิ่งมาโค้งให้ฉันพร้อมกับเปิดประตูรถ ฉันจึงยิ้มให้อย่างสุภาพ จากนั้นก็เดินขึ้นรถไป แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาขึ้นฉันก็ต้องชะงักเมื่อฉันเห็นผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนที่สูงน่าจะประมาณ 170 อัพ เป็นคนผิวขาวหน้าตาหล่อดูดี จมูกโด่งเป็นสัน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันแปลกใจเท่ากับ ผู้ชายคนนั้นดันหน้าคล้ายกับ "ลีเทล" ผู้ชายที่ทรยศกับความรักฉันไงล่ะ

          "คุณหนู...คุณหนูครับ" เสียงคนขับรถดังขึ้นเรียกสติฉัน

          "ค่ะ" ฉันตอบ

          "คุณหนูเป็นอะไรรึป่าวครับ?" คนขับรถถามด้วยความเป็นห่วง

          "ป่าวค่ะ" ฉันตอบแล้วจึงเดินขึ้นรถไป

      คนขับรถจึงปิดประตูแล้วพาแันออกไปจากหน้าสนามบินนั้น

          "คงไม่ใช่หรอกมั้ง" ฉันพยยามบอกกับตัวเอง

      ด้วยความเหนื่อยและไม่อยากคิดมาก ฉันจึงพักสายตาแล้วก็เผลอหลับไป

        ฉันไปยืนอยู่หน้าห้องเรียนของมหาลัยแห่งหนึ่ง โดยมองเข้าไปในห้องเรียนด้วยความตกตะลึง ในห้องเรียนนั้นมีผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่ง กำลังจูบกัน! ฉันตกใจมาก! เพราะผู้ชายคนนั้น คือ "ลีเทล" แฟนหนุ่มฉันเอง ด้วยความรู้สึกโกรธ เสียใจ ไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันก็ทำให้ความอ่อนแอครอบงำฉัน สุดท้ายฉันก็กลั้นมันไม่อยู่อีกต่อน้ำตาของฉันก็หยดลงมาจนได้ ฉันพยายามเดินหนีแต่ก็ดันไปชนกับประตู ทำให้เขาสองคนผละออกจากกัน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องตกใจไม่แพ้กันคือ ผู้หญิงคนนั้น "ไอลิน" เพื่อนที่รักที่สุดของฉัน ฉันแทบล้มทั้งยืน ด้วยความที่ทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวฉันจึงวิ่งหนีไป

          "แซนดี้...แซนดี้" ลีเทลเรียกฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจคำพูดเขาอีกต่อไป ฉันอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล ไกลที่สุด

          "คุณหนู...คุณหนูครับ"

       ฉันสะดุ้งตื่นจากความฝันเพราะได้ยินเสียงของคนขับรถเรียก

       ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกลับปาดน้ำตาที่หยดลงมาข้างแก้ม ทำไมฉันไม่เคยลืมความเจ็บปวดนี้ได้สักที

          "ถึงแล้วครับคุณหนู" คนขับรถบอกฉัน

          "ค่ะ" ฉันตอบพร้อมกับรีบลงจากรถเพราะไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา

         พอเห็นบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ใจกลางเมืองก็ได้เพราะด้านหลังมี ทะเลสาบ ด้านหน้าเป็นสวนดอกไม้ โดยมีน้ำพุอยู่ตรง และมีสาลานั่งเล่นอยู่ทาง ด้านขวา เมื่อแํนได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้งมันก็ทำให้ฉันลืมความกังวลก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น ฉันรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนแล้วมันก็ทำให้ฉันยิ้มออกเพราะทุกอย่างยังเหมือนเดิมตั้งแต่วันที่ฉันจากมาจนวันนี้ ฉันคิดว่าแม่บ้านคงมาทำความสะอาดให้แล้วเพราะห้องมันดูสะอาดมากกกกก  จากนั้นฉันก็เก็บของ พอเก็บเสร็จก็เป็นเวลา 6 โมงเย็นพอดี ฉันจึงออกไปนั่งสูดอากาศเล่นที่ศาลา หลังจากนั้นก็ไปทานอาหารเย็นแล้วอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอน

          "เห้อพน.แล้วสิ่นะ...ที่ต้องเข้าไปฝึกงานวันแรก" ฉันบ่นกับตัวเองเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องลุยงานเดี่ยว"สู้ๆน่ะ..ยัยแซนดี้' ฉันให้กำลังใจตัวเอง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน