เจ้าหนี้หัวใจสเน่หาสัญญาแค้น

ณ ห้องโถง คฤหาสน์ตระกูล พรหมณ์ศิวะพรทวี
          ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร ฉันเองก็พร้อมจะก้าวไป
          ไกลสักเพียงไหน ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร 
          ฉันเองก็พร้อมจะก้าวไป จะไปสู่กลางใจเธอ
          ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งเปิดเพลงฟังอยู่ในห้องโถงของบ้าน และ กำลังนั่งทักไหมพรมอยู่ จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้ารีบเร่งของพี่ศรันย์เข้ามาขัดอารมณ์สุนทรีฉันจริงๆเลยพี่ชายคนนี้ -*-  
     "น้องสาวฉันไมวันนี้ดูเธอร่าเริงสดใส อารมณ์ดีผิดปกตินะ"
     "ก็...แห่ม น้องจะมีความสุขบ้างไม่ได้หรอคะพี่ศรันย์ ._."
     "ก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอมีความสุขพี่ก็ดีใจ ว่าแต่วันนี้ใครมาส่ง เอ๊ะ!...หรือว่า...มีไอ้หมาตัวไหนแอบมาจีบน้องสาวพี่"
     "บะ...บ้าหรอพี่ศรันย์ O///Oไม่มีหรอกคะพี่ศรันย์ ใครจะมากล้าจีบน้องหล่ะคะ มีพี่ชายดุเหมือนหมาแบบนี้"
     "แล้วใครมาส่งเราหล่ะ?"
     "ญาติคนไข้ที่ตอนนี้มินดูแลอยู่นะคะ พอดีเขาเห็นว่ามินจะกลับบ้าน เลยอาสามาส่งให้นะคะ"
     "อ่อ...อืม ว่าแต่ รดาอยู่ไหน?"
     "แม้! ไม่ต้องกลัวว่ามินจะเลี้ยงหลานไม่ดีหรอกคะ ตอนนี้แกนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือกับคุณพ่อนะคะ ^^ เอ่อ...พี่ศรันย์คะ"
      "หืม?"
      "คุณพ่อค่า"เสียงหวานใสๆของหลานสาวคนเดียวของครอบครัวฉัน น้องรดา เธอเป็นลูกชายคนเดียวของพี่ศรันย์ แต่เธอเป็นเด็กที่น่าสงสาร ภายนอกคนอื่นดูอาจจะมองว่าเด็กคนนี้สมบูรณ์แบบไปสะทุกอย่างแต่ป่าวเลย เธอไม่มี 'แม่' เหมือนคนอื่นเขา และตอนนี้เธอกำลังป่วยหนักอยู่ด้วย
       "มีไรคะองค์หญิงน้อยของพ่อ"
       "หนูวาดเองคะคุณพ่อ สวยไมคะ?" รดายื่นภาพวาดของเธอที่เป็นรูปตัวการ์ตูนคนสองคน คนหนึ่งเป็นผู้ชายตัวสูง จับมือกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ภาพวาดถูกแต่งแตมด้วยสีเทียน และมีประโยคว่า 'หนูรักพ่อ'
        "วาดเก่งจังเลยครับ แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วนะครับ ทำไมไม่ยอมไปนอน เกเรหรอเยี่ยวนี้"
        "ป่าวนะคะคุณพ่อ หนูนอนไม่หลับ คุณพ่อกลับดึก รดาเป็นห่วงคุณพ่อ อีกอย่าง เวลารดาไม่ได้ยินเสียงเพลงกล่อมของคุณพ่อ รดานอนไม่หลับ"
         พี่ศรันย์เอามือลูบหัวเล่น กับรดาอย่างมีความสุข
         กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...