เจ้าหนี้หัวใจสเน่หาสัญญาแค้น

หลังจากที่ฉันได้คุยรายละเอียดของคนไข้เรียบร้อยแล้ว และ ผู้ชายคนนั้นได้คุยกับ ญาติคนไข้และตกลงเป็นที่เรียบร้อย ก็ 5 โมงเย็นพอดี ซึ่งนั่นคือเวลาเลิกงานของฉัน! ฉันปลีกตัวแยกออกมาเก็บของที่ห้องและกำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ แต่ก็เจอผู้ชายคนเมื่อกี้ยืนอยู่ตรงหน้าลิฟต์ แต่เขาไม่ได้มีท่าทางรอลิฟต์อย่างเดียวเหมือนเขารอใครบ้างคนอยู่

        "ยังไม่กลับอีกหรอคะ"

        "อ่อ ผมรอใครบ้างคนอยู่นะครับ"

        "รอใครหรอคะ?"

        "รอคุณยังไงครับ"

        "เอ๊ะ? รอฉันหรอคะ"

        "ครับ ผมรอคุณ"

        "ทำไมคุณถึงต้องรอฉันด้วยคะ คุณ...เอ่อ..."

        "ผม ธีรวิทย์ครับ" เขาพูดพร้อมควักกระเป๋าสตางค์ และ หยิบนามบัตรของเขาออกมายื่นให้ฉัน

        "พอดี ผมเป็นเจ้านายของยศวินเขานะครับ อยากจะคุยกับคุณเรื่องอาการของเขา คุณชื่อไรนะครับ?"

         เอ่อ... เป็นหมอภาษาไรไม่รู้จักแนะนำตัว

         "ดิฉันชื่อ มินตราคะ นี้นามบัตรดิฉันคะ" ฉันหยิบนามบัตรในกระเป๋า ยื่นให้เขา เขายื่นอึ่งนิ่ง แล้วจ้องหน้าฉัน เหมือนตกใจไรบ้างอย่าง

         "มีไรหรือป่าวคะ?"

         "อ่อ ป่าวครับ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่เห็นนามสกุลคุณคุ้นๆ เหมือนผมเคยได้ยินมาก่อนนะครับ"

         "อ่อ คะ คุณคงจจะเคยได้ยินอยู่นะคะ ถ้าอยู่ในกลุ่มธุรกิจจอสังหาริมทรัพย์เดียวกันนะคะ"

         "ผมนึกออกแล้วครับ คุณมินตรา ลูกสาวของคุณกิตติวิทย์ กับ คุณหญิง นงเยาว์"

         "คะ คุณรู้จักพ่อแม่ดิฉันด้วยหรอคะ?"

         "รู้จักครับ เวลาออกงานสังคม ผมเจอท่านทั้งสองอยู่บ่อยๆครับ ท่านเคยบอกว่ามีลูกสาวแต่เรียนอยู่ที่อเมริกา ไม่คิดว่าจะเป็นคุณมินตรา แล้วกลับมาเมื่อไรครับเนี่ย"

         "คะ ดิฉันกลับมาเมืองไทยได้หลายเดือนแล้วคะ แต่ไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเลยไม่ค่อยมีใครรู้ว่าดิฉันกลับมาเมืองไทยแล้วคะ"

         "คุณมีพี่ชายด้วยใช่ไมครับ"

         "ใช่คะ มินมีพี่ชาย เป็นศัลยแพทย์เด็กคะ ชื่อพี่ศรันย์"

         "อ่อ ครับ" ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง และดูเข้มครึม ไม่เหมือนเมื่อกี้

         กริ๊ง!กริ๊ง!กริ๊ง!

          "สักครู่นะคะ"

          "ฮัลโหล พี่ศรันย์ อยู่ไหนแล้วคะ"

          [ขอโทษนะมิน พี่ติดผ่าตัดด่วนอ่ะ คงจะไปรับเราช้าหน่อย เรารอพี่ได้ไม พี่ไม่อยากให้เรานั่ง Taxi ไป]

           "ก็ได้คะ พี่ศรันย์...คะ...สวัสดีคะ"

            "พี่น้องหมอนะครับเนี่ย ฮ่าๆ ว่าแต่พี่ชายคุณมารับหรอครับ?"

            "คะ ปกติก็เอารถมา แต่วันนี้ มินเอารถไปเข้าศูนย์นะคะ เลยพี่ศรันย์มาส่ง"

            "แล้วคุณจะกลับยังไงครับ"

            "จริงๆ อยากจะกลับก่อนนะคะ ว่าจะนั่ง Taxi ไปแต่พี่ศรันย์ยอมให้นั่งนะคะ บอกให้รอไม่งั่น ก็เรียกคนที่บ้านมารับ แต่วันนี้เขาออกไปงานเลี้ยงกับคุณพ่อคุณแม่หมดแล้วนะคะ

            "อ่อ ถ้างั่นให้ผมไปส่งไมครับ"

            "อ่อ...อย่าดีกว่าคะ ไม่เป็นไร มินเกรงใจนะคะ เดี๋ยวมินรอพี่ศรันย์คนเดียวก็ได้คะ"

            "อย่าดีกว่าครับ เย็นแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ครับ จะได้ถึงบ้่านไม่มึด"ฉันยังกล่าวปฏิเสธเขาไม่ทั่นจบเขาก็ลากฉันเดินไปที่ รถเขาก่อนแล้ว