เจ้าหนี้หัวใจสเน่หาสัญญาแค้น

     "คุณธีร์วิทย์ครับ ตอนนี้ นายยศวินอยู่โรงพยาบาล B.M.M.ครับ อาการหนักเอาการอยู่เหมือนกันครับ"

     "ผมคิดไว้แล้วว่าเดี๋ยวอาการของเขาจะแย่ลง"

     "ครับ"

          ทำธุระเรื่องของยศวินเสร็จแล้วกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ดีกว่า เราไม่ได้ไปหาท่านตั้งนานแหละนิเนาะ

     "เดี๋ยวผมไปหาเขาก่อน และผมคิดว่าผมจะไม่กลับมาเข้าที่ออฟิศแล้ว ยังไงคุณช่วยดูแลต่อจากผมด้วย มีเอกสารอะไรรบกวนฝากเอากลับไปให้ผมที่บ้านคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะครับ"

     "ได้ครับ"

ณ โรงพยาบาล M.W.

     "ขอโทษนะครับ คนไข้ที่ชื่อ นายยศวิน แผนเมือง อยู่ที่ไหนหรอครับ"

     "สักครู่นะคะ"

          ระหว่างที่พยาบาลกำลังค้นหาข้อมูลคนไข้อยู่ ผมก็มองไปรอบๆโรงพยาบาลแต่ผมก็ต้องชะงักกับ จอทีวีจอหนึ่ง ที่ได้แนะนำหมอภายในโรงพยาบาล และผมก็ได้เห็น ชื่อและนามสกุลของหมอคนหนึ่ง แต่ไม่ทั่นที่ผมจะได้ดูหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นคนอื่นสะก่อน แต่นามสกุลของหมอคนนั้นผมจำไม่มีวันลืม! ไอ้เลวที่มันทำให้ปิ่นต้องจากผมไป!

     "คุณคะ คุณคะ"

     "เอ่อ...ครับ"

     "ตอนนี้คนไข้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินนะคะ"

     "ขอบคุณครับ"

     "แกก! คนนี้ใช่ไมที่เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ใครๆก็พูดถึงนะ"

     "ใช่แก! หล่อมาเลยเนาะ >///<"

     "ใช่เลยแก -//-"

          ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าแผนกฉุกเฉิน ผมกำลังจะเดินเข้าไปแต่ก็โดนพยาบาลมายืนขว้างไม่ให้เข้่า

      "เข้าไม่ได้นะคะ"

      "ทำไมผมถึงเข้าไม่ได้ครับ"

      "เป็นกฎของโรงพยาบาลนะคะ ว่าคนนอกห้ามเข้าไปภายในห้อง ถ้าเกิดคุณหมอไม่อนุญาตินะคะ"

       "แต่ผมเป็นเจ้านายของ นายยศวิน นะครับ ผมจะเข้าไปคุยเรื่องอาการของเขาครับ"

       "แต่ก็ยังเข้าไม่ได้จริงๆคะ คุณหมอยังไม่อนุญาติให้เข้านะคะ"

          เกะกะจริงๆ ผมพยายามเดินเข้าไปแต่พยาบาลก็ยืนกั่นผมไม่ให้เข้ากัน

        "เข้าไม่ได้ยังไงคะ!"

        ผลัก!

        "โอ๊ย!"

               ผมพยายามจะดั่นพยาบาลเพื่อที่จะเข้าไป แต่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา ผมเดินชนเธอเขาอย่างจัง เธอล้มไปกับพื้น

         "เป็นไรไมคะอาจารย์"พยาบาลถาม

         "ไม่เป็นไรจ้ะ"เธอตอบและเหงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีน้ำตาลเย้ายวน ผมยาวเป็นลอนตรงปลาย ใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อยหน้าสัมผัส ปากนิด จมูกหน่อย ผู้หญิงคนนี้สะกดผมไว้ได้

          "เอ่อ...คุณครับ"ผมรีบตั้งสติแล้วเรียกเธอ เธอมองหน้าผมอยู่ เธอเองก็นิ่งไปเหมือนผมเหมือนกัน  เธอลุกขึ้น แล้วส่งรอยยิ้มของเธอให้ผม

          "อ่อ...คะ เชิญด้านในก่อนเลยนะคะ"

                   ระหว่างที่เธอกำลังอธิบายอาการของนายยศวินให้ผมฟัง ผมฟังเธอพูดไม่รู้เรื่องเลย ผมได้แต่มองหน้าเธอ ใบหน้าของเธอนี้ชั่งน่าหลงใหลจริงๆ ผู้หญิงคนนี้สามารถสะกดผมได้อย่างหน้าแปลกใจ

           ตอนที่ผมออกจากห้องเธอเดินหายไปไหนก็ไม่รู้

           "ขอโทษนะครับ คุณหมอคนเมื่อกี้ไปไหนแล้วครับ?"

           "อ่อ...น่าจะกลับแล้วนะคะ"

           เห้อ...หมดหวังเลยนะสิเรา กลับดีกว่า ระหว่างที่ผมรอลิฟต์อยู่นั้น ผมก็หวังว่าเธอจะยังอยู่ แล้วก็จริงเธอเดินมายืนอยู่ข้างๆผม เธอหั่นมามองหน้าผม แล้วส่งยิ่มให้ผม

        "ยังไม่กลับอีกหรอคะ"

        "อ่อ ผมรอใครบ้างคนอยู่นะครับ"

        "รอใครหรอคะ?"

        "รอคุณยังไงใคร"

        "เอ๊ะ? รอฉันหรอคะ"

        "ครับ ผมรอคุณ"

        "ทำไมคุณถึงต้องรอฉันด้วยคะ คุณ...เอ่อ..."

        "ผม ธีรวิทย์ครับ" ผมพูดพร้อมควักกระเป๋าสตางค์ และ หยิบนามบัตรของผมออกมายื่นให้เขา เธอยิ้ม แล้วรับตามมารยาท

        "พอดี ผมเป็นเจ้านายของยศวินเขานะครับ อยากจะคุยกับคุณเรื่องอาการของเขา คุณชื่อไรนะครับ?"

        "ดิฉันชื่อ มินตราคะ นี้นามบัตรดิฉันคะ" เธอพูดพร้อมกับหยิบนามบัตรจากกระเป๋าของเธอยื่นให้ผม แต่...นามสกุลของเธอ นามสกุลเดียวกับไอ้เลวนั่น!

         "มีไรหรือป่าวคะ?"

         "อ่อ ป่าวครับ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่เห็นนามสกุลคุณคุ้นๆ เหมือนผมเคยได้ยินมาก่อนนะครับ"

         "อ่อ คะ คุณคงจจะเคยได้ยินอยู่นะคะ ถ้าอยู่ในกลุ่มธุรกิจจอสังหาริมทรัพย์เดียวกันนะคะ"

         "ผมนึกออกแล้วครับ คุณมินตรา ลูกสาวของคุณกิตติวิทย์ กับ คุณหญิง นงเยาว์"

         "คะ คุณรู้จักพ่อแม่ดิฉันด้วยหรอคะ?"

         "รู้จักครับ เวลาออกงานสังคม ผมเจอท่านทั้งสองอยู่บ่อยๆครับ ท่านเคยบอกว่ามีลูกสาวแต่เรียนอยู่ที่อเมริกา ไม่คิดว่าจะเป็นคุณมินตรา แล้วกลับมาเมื่อไรครับเนี่ย"

         "คะ ดิฉันกลับมาเมืองไทยได้หลายเดือนแล้วคะ แต่ไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเลยไม่ค่อยมีใครรู้ว่าดิฉันกลับมาเมืองไทยแล้วคะ"

         "คุณมีพี่ชายด้วยใช่ไมครับ"

         "ใช่คะ มินมีพี่ชาย เป็นศัลยแพทย์เด็กคะ ชื่อพี่ศรันย์"

         "อ่อ ครับ" ชัดเจน เธอเป็นน้องสาวของไอ้เวรนั่น! ไอ้เพื่อนทรยศ!

         กริ๊ง!กริ๊ง!กริ๊ง!

          "สักครู่นะคะ"

          "ฮัลโหล พี่ศรันย์ อยู่ไหนแล้วคะ" พูดถึงก็มัน มันก็มาเลยนะ

          "ก็ได้คะ พี่ศรันย์...คะ...สวัสดีคะ"

           "พี่น้องหมอนะครับเนี่ย ฮ่าๆ ว่าแต่พี่ชายคุณมารับหรอครับ?"

           "คะ ปกติก็เอารถมา แต่วันนี้ มินเอารถไปเข้าศูนย์นะคะ เลยพี่ศรันย์มาส่ง"

           "แล้วคุณจะกลับยังไงครับ"

           "จริงๆ อยากจะกลับก่อนนะคะ ว่าจะนั่ง Taxi ไปแต่พี่ศรันย์ยอมให้นั่งนะคะ บอกให้รอไม่งั่น ก็เรียกคนที่บ้านมารับ แต่วันนี้เขาออกไปงานเลี้ยงกับคุณพ่อคุณแม่หมดแล้วนะคะ

           "อ่อ ถ้างั่นให้ผมไปส่งไมครับ"

           "อ่อ...อย่าดีกว่าคะ ไม่เป็นไร มินเกรงใจนะคะ เดี๋ยวมินรอพี่ศรันย์คนเดียวก็ได้คะ"

           "อย่าดีกว่าครับ เย็นแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ครับ จะได้ถึงบ้่านไม่มึด"

ฉันรู้วิธีจะแก้แค้นนายแล้ว นายศรันย์ ฉันจะแก้แค้นแกโดยเอาน้องสาวแกเป็นเหยื่อของฉัน ฉันจะทำให้แกเจ็บที่สุด ในที่สุดเกมส์ก็เริ่มขึ้นแล้ว!