Rotten

CHAPTER 4
                ในเวลาไล่เลี่ยกัน
                ทางฝั่งของโอ้และวสัน ทั้งสองเดินเรียบไปฝั่งตรงข้ามของทางที่เก่งไป เพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องรักษาความปลอดภัย เก่งกำชับกับโอ้ว่าอย่าไว้ใจวสัน มันโกหกทุกอย่างที่มันพูด และเขาคิดว่าวสันมันต้องการ “ปืน” กระบอกนั้นที่เขาหมายปองแน่เพราะฉะนั้น เมื่อเจอยามอีกคนไม่ว่าจะเป็นหรือตาย แย่งเอากุญแจมาให้ได้
                โอ้กุมขมับกับความวิตกจริตของเพื่อน แต่เขาเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าวสันโกหก แต่ทำไงได้ละตอนนี้พวกเขาต้องร่วมมือกัน เขาเลือกที่จะเชื่อใจแล้วเสียใจภายหลังมากกว่ามานั่งเสียใจภายหลังเพราะไม่เชื่อใจ
                “มึงนี้ใสชื่อเกินไปป่าววะ” เขานึกถึงคำพูดเพื่อนของตนแล้วยิ้มเหยเก บางทีอาจจะจริงอย่างที่มันพูด
                เคร้งงงง..... เสียงอะไรบางอย่างตกลงบนพื้นตรงหน้าเขา เขากับวสันรีบหมอบหลงอยู่ตรงซุ้มขายขนมตรงหน้าทันที พอเขาสังเกตก็พบว่าข้างหน้าเป็นแผนกเสื้อผ้า และมีท่อนเหล็กแขวนเสื้อกำลังกลิ้งหลุนๆ ออกมาจากแผนก....ซึ่งตามมาด้วยรอยเลือดที่กำลังขยายตัวขึ้น
                วสันเสนอความคิดให้พวกเขาเดินอ้อมไป โอ้สังเกตว่าวสันจับปืนที่คาดเอวไว้ไม่ปล่อยเลย เหมือนกลัวเขาจะแย่งไป แต่สิ่งที่โอ้กลัวคือวสันจะทำปืนนั้นลั่นเสียมากกว่า และถ้าปืนนั้นลั่นละก้อ...นรกแตกแน่นอนเพราะเสียงมันคงจะดังก้องไปทั่วห้าง
                ทว่าในตอนนั้นเอง ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินอ้อมไป โอ้ก็สังเกตเห็นบางอย่าง ซอมบี้ตัวหนึ่งมีท่อนเหล็กยาวเสียบทะลุอกจนถึงด้านหลัง จนเวลามันเดินไปมาท่อนเหล็กนั้นก็จะกระแทกกำแพงและสิ่งของระหว่างทาง ดังก้องแก้งอยู่เสมอ แต่สิ่งที่เรียกความสนใจของเขาไม่ใช่ท่อนเหล็กนั้นแต่เป็นเสื้อที่มันใส่ เป็นเสื้อรปภ.!                 “นั้นไงคุณวสัน เพื่อนของคุณไง” โอ้พูดพร้อมหันไปมองวสัน ผู้ยังมีสีหน้ายิ่งเฉย ก่อนที่จะเออออกับสิ่งที่โอ้พูด เขาไม่แปลกใจเลยที่เห็นเพื่อนของตนมีสภาพอย่างงี้ เหมือน....เหมือนเขารู้อยู่แล้ว เขาโกหกสินะตอนที่บอกว่าชายคนนี้ยังมีชีวิตอยู่และต้องการขึ้นมาช่วยเขา เก่งพูดถูก....อีกแล้ว
                เขารีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัว ตอนนี้เขาต้องมีสมาธิกับภารกิจตรงหน้ากุญแจ เขาต้องเอากุญแจห้องรปภ. มาให้ได้และเอาปืนกระบอกนั้นออกมา
                “คุณวสัน คุณเป็นคนล่อมันนะเดี๋ยวผมจัดการมันเอง” วสันมองเขาอย่างเหยียดหยามและเย็นชาชั่วแวบหนึ่ง ก่อนที่จะปั้นยิ้มเกรงใจขึ้นมาแล้วบอกว่า “ไม่....ไม่ดีกว่านะ”
                “ทำไมละครับ”โอ้ถามพร้อมมองเขาอย่างจริงจัง ชั่วแวบหนึ่งเขาได้ยินเสียงเดอะปากอย่างไม่พอใจ จากวสัน แต่วสันกลับยิ้มแก้เก้อก่อนเกาคางแล้วหันมองไปทางอ่าน ก่อนที่จะควักปืนออกมาแล้วพูดกับโอ้ว่า
                “เพราะฉันมีปืนไงละ....เธอเข้าใจใช่ไหม....ว่าถ้ามีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น....ฉันก็มีเจ้านี้ไว้แก้ปัญหาได้ นะ” โอ้รู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนขู่ เขาเริ่มเกลียดชายตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
                “ก็...ก็ได้ครับ”
                “อย่างงั้นสิ เอ้า ออกไปล่อมันได้”
                เขาเปลี่ยนความคิดแล้วเขาเกลียดมัน
                แก๊งงงง.... เขาเคาะล้มกับชั้นวางของ เจ้าซอมบี้ที่มีเหล็กเสียบเริ่มหันมามองเขา และพอมันรู้ว่าเขาเป็น “เนื้อสด” มันก็รีบเดินเข้ามาทางเขาทันที โอ้กุมล่มไว้แน่น เขาได้แต่หวังว่า วสัน จะช่วยเขาตามแผนและพอมันเดินเข้ามาใกล้ได้ระยะ โอ้รีบกางร่มทันที แต่มันกางไม่ออก! เพราะร่มของเขาติดกับเหล็กที่เสียบอยู่ตรงท้องของมัน!
                แล้วทันไดนั้นเองมันก็พุ่งเข้าใส่ โอ้รีบใช้ร่มยันไว้ทันที แต่แรงที่ถาโถมเข้ามามันทำให้เขาสะดุดและล้มลงบวกกับความตกใจที่ทำให้ขาของเขาก้าวไปข้างหลัง ทำให้เขาสะดุดล้มลง
                “คุณ วสันตอนนี้แหละ”
                “............”วสันยังคงยืนนิ่ง
                “วะ....วสัน....”โอ้เริ่มเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าวสัน สายตาของเขาจ้องไปยังเอวของซอมบี้ หรืออดีตเพื่อน รปภ. ของเขา
ตอนนี้สิ่งที่เขาสนมีแต่กุญแจดอกนั้นกุญแจที่จะไขห้องเก็บอุปกรณ์นั้น โอ้รู้ทันทีว่าวสันไม่ได้มีความคิดที่จะช่วยกันสู้ตั้งแต่แรกเขาเริ่มนึกเสียใจกับความโง่เขลาของตัวเอง วสันค่อยๆย่องไปทางด้านหลังซอมบี้ตัวนั้น เขารู้ดีว่าถ้าฆ่ามันเขาจะแย่งมาง่ายกว่า แต่....การที่โอ้อยู่ด้วยมันจะยิ่งทำให้เขาไปเอาของในห้องเก็บของได้ยากยิ่งกว่า เขาจำชายหนุ่มที่ชื่อเก่งได้ เก่งค่อนข้างสนิทกับรุ่นพี่รปภ.เขา นั้นหมายความว่าเก่งเองก็รู้ว่ารุ่นพี่เขามี “ปืน” กระบอกนั้น เพราะฉะนั้นเขาต้องได้มันมาก่อน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
“ขอโทษนะไอน้อง”วสันพูดในขณะที่ได้กุญแจดอกนั้นมา เจ้าซอมบี้มันไม่สนใจเขาเลยมันสนใจก็แต่เหยื่อที่อยู่ตรงหน้า โอ้หน้าซีดเผือกทำไมเขาถึงได้โง่อย่างนี้เขาน่าจะเชื่อเพื่อนเขา แขนของเขาเริ่มอ่อนแรง ร่มที่เขาถือเริ่มงอและหดกลับ เขากำลังจะตาย เขายังไม่อยากตาย
ลมหายใจเริ่มถี่แรง
มือของเขาเริ่มสั่น
สายตาเริ่มพร่ามัว
และในตอนนั้นเอง ที่เขาได้นึกถึงภาพบางอย่าง ภาพบางอย่างที่เขาอยากจะลืม
“....ไม่....”ที่ริมหน้าต่างอันมืดมิด....
“ไม่เอา.....ไม่....มันไม่ใช่อย่างนั้น...”ที่ตรงนั้นมีคนยืนรออยู่....พวกเขากำลังจะตาย....
“ไม่!!!!! ว้ากกกกกกกกกก!” โอ้ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักซอมบี้ตัวนั้น และในตอนนั้นเขาก็ได้เห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่คาดเอวของเจ้าซอมบี้นั้น เขารีบหยิบมันออกมา ทันไดนั้นเอง
ปัง!
โอ้ยิงทันเวลาพอดี ปืนถูกยิงออกไปในระยะประชิดที่จริง ปืนกระบอกนั้นถูกยิงจ่อเข้าที่ศีรษะของซอมบี้ตัวนั้น จนเลือดพุ่งกระเซ็นไปทั่วหน้าของโอ้ มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด เขารีบเอาแขนเสื้อเช็ดเลือดที่กระเซ็นโดนใบหน้าอย่างระมัดระวังไม่ให้มันเข้าปาก แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งเปื้อน เขาเอามือทั้งสองเช็ดไปที่เสื้อและขากางเกง ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งเปื้อน ยิ่งเขาพยายามกำจัดมัน มันก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจน
........เหมือนตราบาปของเขา....ยิ่งเขาอยากจะลืม...มันกลับยิ่งชัดเจนทุกครั้งที่เขาหลับตา....
เขาร้องไห้โดยหวังว่าใครสักคนจะมาช่วยเขาจากฝันร้ายนี้
“ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมไม่ได้ตั้งใจ”
 
อีกด้านหนึ่ง
เก่งกำลังวิ่งไล่ฆ่าซอมบี้ที่วิ่งไล่ตามวินอยู่ ทันทีที่เขารู้ว่าพวกมันเห็นวินแล้วเขาก็รีบออกมาใช้ขวานเจาะกะโหลกเจ้าซอมบี้ที่อยู่ใกล้เขาที่สุดก่อนที่จะออกวิ่งตามซอมบี้ที่เหลือ ตอนนี้พวกมันเหลือกัน 3 ตัว ในใจเขายังคงแปลกใจทำไมพวกมันถึงวิ่งได้ ทำไมกัน.....
เขายกขวานขึ้นก่อนที่จะฟันมันลงกลางหลังเจ้าซอมบี้ที่อยู่ท้ายสุด รูปร่างมันค่อนข้างอ้วนมันเลยวิ่งช้า เขาสังเกตเห็นว่า ร่างของมันยังไม่ขาวซีดไปหมดเสียทีเดียว
เจ้าซอมบี้ตัวนั้นล้มลงด้วยแรงฟันและแรงดึงที่เขารั้งขวานนั้นไว้เขารีบใช้เท้ายันดึงขวานนั้นออก ก่อนที่จะใช้ด้ามขวานกระทุ้งเข้าที่ศีรษะของมันจนสุดแรง มันทำให้ซอมบี้ตัวนั้นชะงักไปแต่ไม่ถึงตายเขารู้ดี และยิ่งเขาเสียเวลาจัดการมันมากเท่าไหร่ลุงวินก็ยิ่งอยู่ในอันตราย เพราะต่อให้วินวิ่งเร็วแค่ไหนก็มีวันเหนื่อย ซึ่งต่างจากพวกมันที่ไม่มีความเหนื่อย ความเจ็บปวด และความกลัว
เขาหยิบมีดออกมาจากด้านหลังและฟันมันลงไปเฉาะ อีโต้ในมือเขาฟันจนมิดด้ามเขารีบใช้เท้ายันมันออกทันทีก่อนที่จะออกวิ่งอีกครั้ง พวกมันกำลังห่างเขาไปเรื่อยๆ แต่ยิ่งใกล้ลุงวินมากขึ้น เขาจับพยายามปืนที่คาดเอวไว้แต่เขาลืมไปว่าพึ่งเอาให้น้องเขาไป
....ชิบหายละ....
เขาเริ่มหายใจถี่แรง ผลของการไม่เคยออกกำลังกายเริ่มแสดงผลออกมา เขาเริ่มเจ็บหน้าอก ปอดและหัวใจของเขาทำงานอย่างหนัก เขาเริ่มนึกเสียใจที่ตัวเองดูดบุหรี่มากมายขนาดนั้น แต่เขาต้องวิ่ง วิ่งต่อไปเพราะความเป็นความตายของวินขึ้นอยู่กับเขา
ในชั่วแวบหนึ่งนั้นเองที่ความคิดหนึ่งวิ่งแล่นเข้ามาในสมองของเขา....แล้วทำไมเขาต้องช่วยชายวัยกลางคน คนนั้นด้วยละ มันเป็นอะไรกับเขา เพื่อน ครอบครัว คนรู้จัก....ไม่ใช่ทั้งหมด วินก็แค่คนที่เขาพึ่งรู้จักวันนี้....แค่นั้นเอง
ฉึก! ขวานที่เขาเหวี่ยงออกไปฟันลงไปที่ด้านหลังน่องของซอมบี้ผู้หญิง เขารีบดึงมันกลับแรงดึงทำให้เจ้าซอมบี้นั้นล้มหน้าคะมำ มันพยายามลุกขึ้นแต่ลุกขึ้นได้อย่างยากเย็นเนื่องจากกระโปรงที่มันใส่ มันจึงพยายามพลิกตัวกลับมาหาคนฟันมันแทน และในตอนนั้นเอง 
ฉึก! เก่งใช้ขวานฟันเข้าไปที่กบหูมันเป็นแนวขวางสุดแรง เขาฟันเฉียงลงมาทำให้เฉือนเนื้อและศีรษะของมันฉีดขาดออก ซึ่งรอยที่เขาฟันมันลึกเข้าไปถึงสมองของซอมบี้ตัวนั้นจนมันล้มลงไปสิ้นใจตายทันที ดวงตาของมันกลิ้งหลุนๆ ออกมาจากเนื้อที่ถูกฟันขาดมันกลิ้งมาถึงเท้าของเขา สายตานั้นจ้องมองเขาไม่ไหวติ่ง
เขาจะแคร์ทำไมว่าสายตาคนอื่น จะมองเขายังไง
เขาเหยียบลูกกระตานั้นสุดแรงจนดังแผละ ก่อนที่จะออกวิ่งต่อไป เพราะเหตุผลเดียว....
เพราะเพื่อนเขาได้ขอร้องเขาไว้
“เก่งสัญญากับฉันนะ นายจะไม่ทิ้งลุงวิน เพราะเขาได้ช่วยชีวิตฉันไว้” เขาไม่รู้ว่าเพื่อนเขาพูดจริงหรือโกหก แต่เขาก็ได้สัญญาไว้แล้ว
“โธ่โว่ยยยยยยยยย” เขากู่ร้องสุดเสียงอย่างหงุดหงิด พร้อมกับวิ่งไปข้างหน้าด้วยสีหน้าของคนแทบขาดใจตาย
แต่มันก็ยังช้าไป เจ้าซอมบี้ตัวนั้นจับวินไว้ได้แล้ว และมันรีบอ้าปากเผยให้เห็นฟันทุกซี่ของมัน ที่มีเลือดเต็มไปหมดพร้อมคราบน้ำลายสีแดงฉาน มันกำลังจะกัดวินแล้ว
ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ทว่ามันไม่ได้ดังมาจากเก่งเพราะเก่งอยู่ในท่าเตรียมชักปืนออกมา มันดังมาจากทางข้างหน้าไกลออกไป เจ้าซอมบี้นั้นหยุดชะงักก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น
“ลุงตอนนี้ละ” เก่งรีบบตะโกนสั่ง เจ้าซอมบี้หันมาทางเก่งแทน ในตอนนั้นเองที่ปลายมีดได้ถูกแทงทะลุออกมาจากตรงหน้าผากมัน วิน รีบใช้มีดที่พกมาแทงเข้าที่ด้านหลังศีรษะมันทันที เขารอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด เก่งเดินเข้ามาหาเขาก่อนที่จะยื่นมามาให้เขาเพื่อช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้น
“เสียงปืนนั้น....พวกโอ้รึเปล่า” วินถามเก่ง แต่เก่งไม่รอแม้แต่จะตอบคำถามนั้นเขารีบวิ่งไปในทิศทางของเสียงปืนทันที
 
โอ้ยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม พวกฝูงซอมบี้เริ่มใกล้เขาเข้ามาเรื่อยๆ คงเป็นเพราะเสียงปืนที่เขายิง ที่เรียกพวกมันเข้ามา ช่างมันเถอะ เขาคิด มันไม่สำคัญอีกแล้ว ทุกอย่างที่เขารักได้พังทลายไปหมดแล้วด้วยน้ำมือของเขาเอง ตายเสียได้ก็ดี
“ตายดีกว่า.......อ้อกกกกก!” โอ้กระเด็นกลิ้งไถลไปกับพื้น ราวกับลูกฟุตบอล ความเจ็บที่สีข้างทำให้เขาตื่นจากภวังค์ แล้วทันไดนั้นเองก็มีคนกระชากคอเสื้อเขาขึ้น เก่งนั้นเองสายตาของเขาโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด
“ตื่นได้ยังวะไอ้เหี้ย!” เก่งตะโกนจนสุดเสียงโดยไม่สนใจพวกซอมบี้ที่กำลังเดินเข้ามาเลย บางตัวเริ่มเดินเร็วขึ้นจนเหมือนวิ่ง
“เจ็บ....”โอ้พูดอย่างจุกๆ แต่เหมือนเก่งไม่ได้ยิน เก่งยังคอเขย่าคอเสื้อเขาไปมา
“เจ็บ....”
“อะไรนะ” เก่งยิ่งเขย่าแรงขึ้นเรื่อยๆ จนโอ้เริ่มมีน้ำหัว
“เจ็บโว้ยยยยยยยยย!”
โป้ก! โอ้โขกหัวเข้าปากเก่งอย่างแรงจนผงะ ตัวโอ้เองก็เจ็บศีรษะเพิ่มขึ้นอีกจุด
“มึง จะเอาไง!”
“มาเลยไอสัด” เก่งเตรียมตัวเข้าไปหาเรื่องเพื่อนของตนอีกครั้งในขณะที่โอ้เองก็ตั้งท่าเตรียมสู้ แต่ลุงวินที่ดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้น ด้วยสีหน้าซีดเผือกเพราะซอมบี้เกือบ 10 ตัวกำลังจะเข้ามาทำร้าย เขา รีบเข้าไปห้ามทั้ง 2 ทันที 
“หยุดไร้สาระสักทีได้ไหม.........เอิ่มพวกเราถูกล้อมไว้หมดแล้วนะ”
ในตอนนั้นเองที่ทั้งสองเริ่มสังเกตเห็นสิ่งรอบข้าง เก่งแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันก่อนที่จะบอกทั้งสองว่า “ถ้าไม่อยากตาย ก็จงทำตามที่บอกซะ”
                “เข้าใจละ” โอ้กับวินตั้งท่าเตรียมพร้อมทันที เก่งมองไปรอบๆ เขาสำรวจพวกซอมบี้ที่กำลังเข้ามาจู่โจม มีพวกวิ่งได้ 3 ตัว พวกเอื่อยเฉื่อย 4 ตัวและ พวกคลานกับเดินขากระเผลกอีก 3 ตัว เขาตบหัวแรงๆ 2- วีด้วยสันมือพยายามรีดเค้นความคิดที่จะหนีไปให้พ้นจากสถานการณ์นี้ ที่จริงแล้วเขาจะหนีก็ได้ แต่นั้นอาจเป็นปัญหายิ่งกว่า เพราะถ้าเขาหนีลงไปชั้นล่างพวกมันย่อมตายมา และถึงมีจำนวนคนของทางเขาจะมากขึ้นแต่นั้นหาได้หมายความว่าพวกเขาจะได้เปรียบมากขึ้น เพราะใช่ว่าทุกคนที่จะกล้าสู้นั้นย่อมหมายความว่าต้องมีคนพยายามหนีอย่างแน่นอนและนั้นแหละคือปัญหา โอกาสที่จะรอดจากการหนีน้อยกว่าการเข้าสู้นัก และถ้าหนีไม่พ้น ก็จะมีพวกมันเพิ่มขึ้นอีก 1 ตัว เพราะฉะนั้นเขาต้องสู้
ใช่มีแต่ต้องสู้เท่านั้นเมือคิดได้อย่างนั้น เขาก็รีบสั่งการทันที
                “ลุง ไปหยิบเสาแขวนเสื้อมา หน้าที่ลุงคือคอย “หยุด” พวกที่วิ่งเข้ามานะ ดันมันเอาไว้หรือทำให้มันล้มก็ได้ ส่วนโอ้เอ็งคอยเสริมลุง เมื่อมันล้ม ฟันไปที่หัวของมันทันที เข้าใจไหม ส่วนฉันจะจัดการพวกที่วิ่งเข้ามาด้วยตัวคนเดียวเอง แต่พอจัดการมันได้แล้วให้พวกนายวิ่งเข้าไปจู่โจมอีกตัวทันทีเลยนะ”
                “แล้วพวกที่เหลือละ”
                “พวกที่เหลือมันไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก ค่อยด้นสดเอาละกัน พวกมันมาแล้ว!”
                เมื่อสิ้นเสียงเก่ง เขาก็พุ่งตัวออกไปทันทีโดยแยกไปทางซ้ายทำให้เจ้าซอมบี้ที่อยู่หน้าสุดหันเหไปทางเขา ในขณะที่อีกตัวจะตายไปนั้นเอง โอ้ รีบพุ่งไปทางขวาก่อนที่จะตะโกนเรียกอีกตัวหนึ่ง เจ้าตัวนั้นรีบเปลี่ยนทิศหันไปทางโอ้ วินรีบฉวยโอกาสนั้น ใช้ เสาเหล็กในมือฟาดไปที่ข้อเท้าของซอมบี้ตัวนั้นสุดแรงจนมันล้มลงกระแทกพื้นไปอยู่ตรงหน้าโอ้ทันที
                โอ้รีบฉวยโอกาสนั้น เขาใช้อีโต้ในมือเฉาะเข้าไปที่หัวซอมบี้ แต่เขาพลาด! เจ้าซอมบี้นั้นมันพยายามจะลุกขึ้นทำให้เขาฟันไปโดนที่คอแทน เขาพยายามดึงมีดนั้นกลับ แรงดึงทำให้เจ้าซอมบี้นั้นลุกเร็วขึ้น โอ้วคิดในใจว่าซวยแล้วแต่ในตอนนั้นเอง วินก็เข้ามาเสริม เขาใช้เสาเหล็กในมือกดเจ้าซอมบี้นั้นลงไป ทำให้อีโต้โอ้หลุดออก โอ้รีบฉวยโอกาสนี้ฟันมันอีกครั้ง
                ฉึก! มีดเฉาะกะโหลกเจ้าซอมบี้นั้น ตายทันที
                อีกด้านหนึ่ง เก่งได้ล่อเจ้าซอมบี้ให้วิ่งไปทางซ้าย ในตอนที่เขาวิ่งอยู่นั้น เขาจงใจวิ่งให้ช้าลง เพื่อที่จะให้เจ้าซอมบี้นั้นตามทัน และเมื่อเขาแน่ใจแล้วว่ามันอยู่ข้างหลัง เขารีบฟาดขวาดในมือเป็นวงกว้างเหวี่ยงไปทางด้านหลัง โดยหันด้านคมออก เขาต้องการทำให้มันล้มลงก่อน เพราะถ้าเขาฟันพลาด มันคงไม่มีโอกาสครั้งที่สอง ด้านทื่อของขวานฟาดไปโดนหัวเหล่าเจ้าซอมบี้ที่อยู่ข้างหลังเขาจนล้มลงไปกองกับพื้น มันพยายามใช้มือดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่มันทำได้แค่พยายามเท่านั้น เพราะเก่งได้ใช้เท้าเหยียบคอมันไว้ ก่อนที่จะใช้ขวานฟังลงสุดแรง
                ฉึก! แก๊ง! ขวานได้ฟันทะลุศีรษะของเจ้าซอมบี้นั้นลงไปจนกระแทกพื้น ทำให้ตัวที่ สามที่วิ่งตามมา วิ่งอย่างสุดแรงมาทางเขา
                โอ้ เห็นเก่งกำลังจะถูกอีกตัวหนึ่งโจมตี เขาพยายามจะวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อน แต่เขาอยู่ห่างเกินไป เจ้าซอมบี้นั้นกำลังจะทำร้ายเพื่อนของเขา แต่สิ่งต่อมาที่เกิดขึ้น โอ้แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะเก่งกลับยืนนิ่ง ก่อนที่จะเจ้าใช้ถีบศพเจ้าซอมบี้ที่อยู่ตรงพื้นให้หงายตัวไปทางข้างหน้าที่เจ้าซอมบี้นั้นวิ่งเข้ามา
                มันสะดุดซากศพเพื่อนตัวเองจนหัวคะมำกลิ้งไถลไปกับพื้น เก่งใช้เท้าข้างที่ถีบศพหยุดเจ้าซอมบี้ตัวนั้นไว้ก่อนที่จะใช้ด้ามขวานกระแทกไปที่ศีรษะของมันแล้วหยิบมีดอีโต้ออกมาเฉาะหัวมัน
                โอ้ ทึ่งกับความใจเย็นของเพื่อน เขาไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนเขาจะเก่งขนาดนี้ เขาเพียงแต่รู้ว่าเพื่อนเขาเป็นพวกคิดไว และตัดสินใจไว ฮึ! เขาจะไปรู้ได้ไงว่าเพื่อนของเขาจะฆ่าซอมบี้เก่ง เพราะก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างนี้นี่หว่า
                “เห้ยเลิกยืนเหม่อได้แล้วพวกมันมากันแล้ว” วินกับโอ้ที่กำลังยืนอึ้งกับความช่ำชองในการฆ่าพวกซอมบี้ของเก่งรีบวิ่งไปหาเขาทันที
                “เอาไงต่อละเก่ง”
                “เหมือนเดิม เราแยกกันซ้ายขวา แต่ครั้งนี้อย่าห่างกันมาก ถ้าอีกฝ่ายหนึ่งแย่ให้รีบช่วยทีนที แล้วจำไว้ถ้ามันยากที่จะโจมตีหัวมันในทีเดียวให้ทำมันให้ล้มก่อน เจ้าพวกนี้มันขาอ่อนไม่ยากหรอกดูนี่นะ....ลุงยืนนิ่งๆละ”
                “อะ...อืม” เมื่อเก่งพูดจบ เขาตบไหล่วินก่อนที่จะเดินออกไป เจ้าซอมบี้ที่กำลังเดินเข้ามาหาวินนั้นมันใกล้เขาไปเรื่อยๆแต่ทันไดนั้นเอง มันก็ล้มลงเมื่อเก่งถีบไปที่ข้อพับตรงหลังหัวเข่ามันสุดแรง เก่งใช้เท้าเหยียบมันไว้เหมือนทุกทีก่อนที่จะใช้ขวานในมือเฉาะหัวมัน
                “เห็นไหมง่ายจะตาย”
                เก่งพูดพร้อมกับดึงขวานนั้นออกทำให้เลือดกระเซ็นเต็มเสื้อเขา
                เมื่อทั้งสองเห็นสิ่งที่เก่งทำ พวกเขาเริ่มเชื่อจริงๆ ว่ามันง่ายดายเหลือเกินที่จะฆ่าเจ้าพวกนี้
                โดยที่ไม่รอให้ทั้งสองเริ่ม เก่งพุ่งทะยากออกไปหาอีกตัวทันที เขาหยุดก่อนที่จะถึงตัวพวกมัน พวกมันตัวหนึ่งพยายามจะสวมกอดเขาไว้ แต่ช้าไป เขากระโดดถอยหลังออกมาเล็กน้อยให้พ้นระยะมือพวกมันก่อนที่จะแตะตัดขามันจนล้มลง ทำให้ตัวที่อยู่ข้างหลังชะงัก เปิดโอกาสให้เขาจามขวานเข้าไส่ที่ศีรษะของมันอย่างแรก ขวานเฉาะลงไปเกือบมิดด้าม เขายังไม่ดึงขวานนั้นออก เขาหยิบอีโต้ออกมาจากสายคาดเอว ก่อนที่จะจามใส่ตัวที่ล้มลงเหตุการณ์ทั้งสองเกิดขึ้นเร็วมาก โดยที่โอ้กับวินยังจัดการอีกตัวหนึ่งไม่เสร็จดีเก่งก็พุ่งเข้าหาตัวที่สามแล้ว เขารีบถีบตัวที่โดนขวานเสียบออก แล้วดึงขวานออกมา ก่อนที่จะกระโดข้ามเจ้าซอมบี้ที่ตายแล้วทั้งสองก่อนวิ่งเข้าหาตัวที่สาม ก่อนที่จะหมุนตัวฟาดขวานออกไปสุดแรงจนตัดคอของเจ้าซอมบี้ตัวที่สามหัวหลุดออกจากบ่า
                มันช่างงายดายเหลือเกิน ทำไมมันง่ายดายเพียงนี้ ทำไมช่างอ่อนแอถึงเพียงนี้ นี้หรือมนุษย์ที่เขาเคยกลัว นี่หรือคนที่เคยทำร้ายเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมถึงได้เปราะบางถึงเพียงนี้ ทำไมถึงได้ฆ่าได้ง่ายดายเยี่ยงนี้ ทำไม....ทำไม...เขาถึงยอมให้พวกมันทำร้ายตลอดมา...หางเพียงเขาลุกขึ้นสู้
                ฉุก...ซอมบี้ที่คานเข้ามาถูกอีโต้ของเขาเฉาะศีรษะอย่างแรงจนลูกตาถลนออกมา สะใจ....
                แผละ......ซอมบี้ตัวที่สองถูกเขาฟันเฉาะหัวจนสมองทะลัก ช่างสะใจเหลือเกิน...... เขายิ้มเยอะพร้อมหัวเราะในลำคอ
                ผัวะ.....ผัวะๆๆๆ เขากระทืบซอมบี้ตัวที่สามอย่างเมามัน จนมันไม่อาจลุกขึ้น เขาเหยียบกระฉืบศีรษะของมันจนเลือดนองไปทั่วพื้น หึๆๆๆๆๆ.....ฮ่าๆๆๆๆๆ..... เป็นไงละ รู้สึกยังไง สะใจไหมละ สมน้ำหน้ามึง มึงเคยเหยียบย่ำกูดีนัก มึงเคยทำร้ายกูดีนัก สุดท้าย....สุดท้ายพวกมึงก็เป็นได้แค่นี้ ช่างอ่อนแอเหลือเกิน ฮ่าๆๆๆๆๆ ตายซะ ตาย ตายไปให้หมดไอ้ระยำ ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย
                “ตายซะ!”
                “เก่งระวัง”
                เก่งรู้สึกเย็นสันหลังวาบก่อนที่จะหันไปทางด้านหลัง
                ทว่า มันสายไปเสียแล้ว
                ฉัวะ
                “อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”