Bad Tattoo

น้ำแข็งที่อ่อนโยน
 
 
 
 
สดชื้น ^^
ฉันออกมาบิดขี้เกียจที่ระเบียงส่วนตัวในห้องของฉันแหมแหมอากาศสดชื้นรื่นรมม์ดีนะเนี่ย(จะกินน้ำหวานหรือไง) O.O ระ..รถของนายซันชายนี่นายังไม่กลับไปอีกหรอยะ ใจแข็งน่าดูเลยนะเนี่ย(เธอนั้นปหละใจแข็ง)เดี๋ยวจัดชุดใหญ่ให้เมื่อวานไม่มีที่นอนยังไม่พออีกหรือไงต้องโดนอีกสินะถึงจะยอมกลับ ได้ อาบน้ำแป๊ป
 
 
 
"น้ำแข็งมาพอดีเลยมาทานข้าวต้มปลาของป้าชมสิลูก"
 
"^^ค่ะแม่"
ฉันเดินลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดีแต่
 
O[]O
 
 
"ไงอรุณสวัสนะน้ำแข็ง"
 
"ซะ..ซันชาย!!"
ฉันตะโกนชื่อของซันชายออกมาอย่างดังเพราะความตกใจน่ะสิทำไมซันชายถึงได้มาอยู่ในบ้านฉันล่ะหรือว่า
 
"เด็กคนนี้นี่เสียงดังจริง"
แม่พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจฉัน T^T นี่ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย
 
"แม่คะ ทำไมนายคนนี้ถึงมาอยู่ในบ้านเราล่ะคะ?"
 
"นายคนนี้อะไรกันน้ำแข็งเสียมารยาทนะลูก"
แม่พูดดุฉันอีกแล้วล่ะนี่ตกลงฉันเป็นลูกแม่หรือเปล่าเนี่ย
 
"ใช่ใช่เสียมารยาทมากจริงจริงครับคุณแม่^^"
หน๊อยยยยย อิตาซันชายบ้าบังอาจมาเป่าหูแม่ฉันไดเ้นะนี่คงใช้ยาเสน่ห์สินะ เดี๋ยวเจอดี กรี๊ดดดดดดด กรีดร้องในใจดังดัง
 
"นี่นาย!!"
 
"เอาล่ะเอาล่ะมาทานอาหารเช้าเถอะน้ำแข็ง"
 
"ค่ะ"
ฉันพูดอย่างจำใจยอมและเดินไปที่โต๊ะอาหารทันที แต่นายซันชายพยายามที่จะเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันแต่ฉันรีบคว้าไว้แล้วดึงออกมาก่อนจึงทำให้มือของฉันกับนายซันชายประกบกันอยู่ อี๋ ฉวยโอกาส ฉันรีบสะลัดมือออกทันที
 
 
 
 
หลังจากทานอาหารเช้าที่แสนจะกดดัน ฉันก็ออกมาเดินเล่นที่สวนองุ่นแบบชิลชิล เดินสูดอากาสแบบเต็มที่ และก็ฉันพยายามที่จะช่วยคนงานเก็บองุ่นเพื่อไปทำไวน์แต่ทุกคนกลับไม่รับการช่วยเหลือจากฉัน บอกว่าเดี๋ยวผิวเสียเปล่าเปล่ามาตากแดดตากลมแบบนี้ ปั๊ดโถ่นี่ทุกคนคิดว่าฉันเป็นราพันเซลหรือไง >3< 
ฉันก็เลยเดินหนีมาจากมุมที่มีคนงานเยอะแยะมากมายมาที่มุมของสวนที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่
 
 
"นี่คุณหนูคนสวย หนีมาทำอะไรตรงนี่ล่ะครับ"
 
O.O
 
ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่อยู่ด้านหลังอย่างประหลาดใจที่นี่ไม่มีใครเรียกชื่อฉันแบบนี่มาก่อนนะคนงานใหม่หรอก็ไม่น่าจะใช่
 
O[]O
 
ซันชาย
 
"นายต้องการอะไร"
 
"ต้องการความรักจากเธอ"
 
"เลี่ยน"
 
"แล้วชอบหรือเปล่าล่ะ^^"
 
เฮ้ออ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันหลังเดินหนี่แต่..
 
หมับ
 
"อยู่คุยกันก่อนสิน้ำแข็ง"
 
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"ฉันพูดไปแบบเหลี่ยงเหลี่ยง"อ้อ ลืมไปเลยนายไปเป่าหูอะไรแม่ฉันนายถึงได้เข้าบ้านฉันได้"
 
"ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนะแค่ไปหาที่นอนแต่เจอแม่เธอ ฉันก็เลยถือโอกาสทำความรู้จักกับแม่ยายซะเลยไง^^ เป็นเพราะฉันพูดความในใจของฉันที่มีต่อเธอให้แม่เธอฟังทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่เธอปฏิเสธด้วยแม่เธอเลยสงสารฉันแล้วเอาใจช่วยฉันเต็มที่ไง^^"
 
"นะ..นายมันเลวที่สุด คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะชอบนายหรือไง ไม่มีทาซะหรอก เชิญกลับไปหายัยส้มโอเน่าของนายเถอะไป๊ชิ้ว"
ฉันพูดพร้อมกับโบกมือไล่
 
"ส้มโอกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ"
 
"กลับ? กลับไปตอนไหนทำไมฉันถึงไม่รู้"
 
"ก็แม่เธอไงช่วยวางแผนให้"
 
นี่ฉันชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าฉันเป็นลูกแม่หรือว่าซันชายเป็นกันแน่T^T
 
"นายนีมัน...."
ด่าไม่ออกค่ะT^T
 
"มันอะไรมันหล่อล่ะสิ"
 
"แหวะหลงตัวเอง"
 
"ใครบอกผู้หญิงทั้งเอเชียต่างก็รับรู้กันทั้งนั้น"
 
"ยกเว้นฉัน"
 
"ตอบมาสักทีสิน้ำแข็ง ฉันรักเธอนะรักมากมาก"
 
"แต่ฉันไม่ได้รักนาย"
 
"แต่ฉันรักเธอ"
 
"นายมีอะไรมาพิสูจน์"
 
"มีแน่นอนแต่ขึ้นอยู่กับว่าคำตอบของเธอจะเป็นยังไง"
 
"อะไรของนา..."
 
:x  อยู่ดีดีซันชายก็ขว้าฉันเข้าไปจูบอย่างอ่อนโยนและเริ่มรุณแรงและเร้าร้อนขึ้นท่ามกลางแสดแดดอ่อนและร่มเงาของต้นองุ่นมันแทบจะทำให้ฉันละลายไปต่อหน้าต่อตาเขานี่เขาไม่คิดจะอายพวกองุ่นพวกนี่บ้างเลยหรอ ฉะ..ฉันจะทำไงดี ตอนนี่รู้สึกว่าใบหน้าของฉันมันร้องผ่าวและเริ่มเคลิบเคลิ้มจนอยากจะจูบตอบแต่ถ้าจูบตอบเขาก็คิดว่าฉันชอบเขาน่ะสิ ไม่ได้นะน้ำแข็ง จู่จู่ฉันก็จูบเขาตอบแบบไม่ได้ตั้งใจแต่ดูเหมือนเขาจะพอใจนะถึงแม้ว่าจะเป็นการจูบที่อ่อนโยนของฉันแต่เขากับเพิ่มจังหวะให้มันดีขึ้นได้^^นี่แหละคำตอบของฉัน...
 
 
 
 
                                                        END