Bad Tattoo

น้ำแข็งที่อ่อนโยน

 

 

 

 

สดชื้น ^^

ฉันออกมาบิดขี้เกียจที่ระเบียงส่วนตัวในห้องของฉันแหมแหมอากาศสดชื้นรื่นรมม์ดีนะเนี่ย(จะกินน้ำหวานหรือไง) O.O ระ..รถของนายซันชายนี่นายังไม่กลับไปอีกหรอยะ ใจแข็งน่าดูเลยนะเนี่ย(เธอนั้นปหละใจแข็ง)เดี๋ยวจัดชุดใหญ่ให้เมื่อวานไม่มีที่นอนยังไม่พออีกหรือไงต้องโดนอีกสินะถึงจะยอมกลับ ได้ อาบน้ำแป๊ป

 

 

 

"น้ำแข็งมาพอดีเลยมาทานข้าวต้มปลาของป้าชมสิลูก"

 

"^^ค่ะแม่"

ฉันเดินลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดีแต่

 

O[]O

 

 

"ไงอรุณสวัสนะน้ำแข็ง"

 

"ซะ..ซันชาย!!"

ฉันตะโกนชื่อของซันชายออกมาอย่างดังเพราะความตกใจน่ะสิทำไมซันชายถึงได้มาอยู่ในบ้านฉันล่ะหรือว่า

 

"เด็กคนนี้นี่เสียงดังจริง"

แม่พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจฉัน T^T นี่ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย

 

"แม่คะ ทำไมนายคนนี้ถึงมาอยู่ในบ้านเราล่ะคะ?"

 

"นายคนนี้อะไรกันน้ำแข็งเสียมารยาทนะลูก"

แม่พูดดุฉันอีกแล้วล่ะนี่ตกลงฉันเป็นลูกแม่หรือเปล่าเนี่ย

 

"ใช่ใช่เสียมารยาทมากจริงจริงครับคุณแม่^^"

หน๊อยยยยย อิตาซันชายบ้าบังอาจมาเป่าหูแม่ฉันไดเ้นะนี่คงใช้ยาเสน่ห์สินะ เดี๋ยวเจอดี กรี๊ดดดดดดด กรีดร้องในใจดังดัง

 

"นี่นาย!!"

 

"เอาล่ะเอาล่ะมาทานอาหารเช้าเถอะน้ำแข็ง"

 

"ค่ะ"

ฉันพูดอย่างจำใจยอมและเดินไปที่โต๊ะอาหารทันที แต่นายซันชายพยายามที่จะเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันแต่ฉันรีบคว้าไว้แล้วดึงออกมาก่อนจึงทำให้มือของฉันกับนายซันชายประกบกันอยู่ อี๋ ฉวยโอกาส ฉันรีบสะลัดมือออกทันที

 

 

 

 

หลังจากทานอาหารเช้าที่แสนจะกดดัน ฉันก็ออกมาเดินเล่นที่สวนองุ่นแบบชิลชิล เดินสูดอากาสแบบเต็มที่ และก็ฉันพยายามที่จะช่วยคนงานเก็บองุ่นเพื่อไปทำไวน์แต่ทุกคนกลับไม่รับการช่วยเหลือจากฉัน บอกว่าเดี๋ยวผิวเสียเปล่าเปล่ามาตากแดดตากลมแบบนี้ ปั๊ดโถ่นี่ทุกคนคิดว่าฉันเป็นราพันเซลหรือไง >3< 

ฉันก็เลยเดินหนีมาจากมุมที่มีคนงานเยอะแยะมากมายมาที่มุมของสวนที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่

 

 

"นี่คุณหนูคนสวย หนีมาทำอะไรตรงนี่ล่ะครับ"

 

O.O

 

ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่อยู่ด้านหลังอย่างประหลาดใจที่นี่ไม่มีใครเรียกชื่อฉันแบบนี่มาก่อนนะคนงานใหม่หรอก็ไม่น่าจะใช่

 

O[]O

 

ซันชาย

 

"นายต้องการอะไร"

 

"ต้องการความรักจากเธอ"

 

"เลี่ยน"

 

"แล้วชอบหรือเปล่าล่ะ^^"

 

เฮ้ออ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันหลังเดินหนี่แต่..

 

หมับ

 

"อยู่คุยกันก่อนสิน้ำแข็ง"

 

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"ฉันพูดไปแบบเหลี่ยงเหลี่ยง"อ้อ ลืมไปเลยนายไปเป่าหูอะไรแม่ฉันนายถึงได้เข้าบ้านฉันได้"

 

"ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนะแค่ไปหาที่นอนแต่เจอแม่เธอ ฉันก็เลยถือโอกาสทำความรู้จักกับแม่ยายซะเลยไง^^ เป็นเพราะฉันพูดความในใจของฉันที่มีต่อเธอให้แม่เธอฟังทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่เธอปฏิเสธด้วยแม่เธอเลยสงสารฉันแล้วเอาใจช่วยฉันเต็มที่ไง^^"

 

"นะ..นายมันเลวที่สุด คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะชอบนายหรือไง ไม่มีทาซะหรอก เชิญกลับไปหายัยส้มโอเน่าของนายเถอะไป๊ชิ้ว"

ฉันพูดพร้อมกับโบกมือไล่

 

"ส้มโอกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ"

 

"กลับ? กลับไปตอนไหนทำไมฉันถึงไม่รู้"

 

"ก็แม่เธอไงช่วยวางแผนให้"

 

นี่ฉันชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าฉันเป็นลูกแม่หรือว่าซันชายเป็นกันแน่T^T

 

"นายนีมัน...."

ด่าไม่ออกค่ะT^T

 

"มันอะไรมันหล่อล่ะสิ"

 

"แหวะหลงตัวเอง"

 

"ใครบอกผู้หญิงทั้งเอเชียต่างก็รับรู้กันทั้งนั้น"

 

"ยกเว้นฉัน"

 

"ตอบมาสักทีสิน้ำแข็ง ฉันรักเธอนะรักมากมาก"

 

"แต่ฉันไม่ได้รักนาย"

 

"แต่ฉันรักเธอ"

 

"นายมีอะไรมาพิสูจน์"

 

"มีแน่นอนแต่ขึ้นอยู่กับว่าคำตอบของเธอจะเป็นยังไง"

 

"อะไรของนา..."

 

:x  อยู่ดีดีซันชายก็ขว้าฉันเข้าไปจูบอย่างอ่อนโยนและเริ่มรุณแรงและเร้าร้อนขึ้นท่ามกลางแสดแดดอ่อนและร่มเงาของต้นองุ่นมันแทบจะทำให้ฉันละลายไปต่อหน้าต่อตาเขานี่เขาไม่คิดจะอายพวกองุ่นพวกนี่บ้างเลยหรอ ฉะ..ฉันจะทำไงดี ตอนนี่รู้สึกว่าใบหน้าของฉันมันร้องผ่าวและเริ่มเคลิบเคลิ้มจนอยากจะจูบตอบแต่ถ้าจูบตอบเขาก็คิดว่าฉันชอบเขาน่ะสิ ไม่ได้นะน้ำแข็ง จู่จู่ฉันก็จูบเขาตอบแบบไม่ได้ตั้งใจแต่ดูเหมือนเขาจะพอใจนะถึงแม้ว่าจะเป็นการจูบที่อ่อนโยนของฉันแต่เขากับเพิ่มจังหวะให้มันดีขึ้นได้^^นี่แหละคำตอบของฉัน...

 

 

 

 

                                                        END