วงร็อคติงต๊องกับรุ่นน้องตัวร้าย

 

 

 

 

 

 

 

บทที่ 3 วันซ้อม แสนสุข!

 

                       ทำไมรู้สึกบรรยากาศมันมาคุแปลกๆวะ

 

                วอดก้าหันซ้ายแลขวา เมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องที่ดูสดใสมันมาคุขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนจะหันไปจะเอ๋กับท่านหัวหน้าวง ที่จ้องไปทางไอ้บรั่นดีเขม็ง ซึ่งมันกำลังโดนไอ้ผมแดงซับเหงื่อให้ แอร์ตั้งสิบแปดองศามันร้อนนน

 

                 ให้ตายสิ!

 

 

 

                “มองๆๆ ฉันได้แต่มองเธอ ฝันละเมอเพ้อพบ โอ้ผั-ข้าเอย นั่นคือซิลเวอร์แห่งวงดีมอน เอิงเอย~” เพลงอะไรของมันวะ

 

 

 

                วิสกี้ที่ไม่รู้อะไร ร้องเพลงอย่างมีความสุข พร้อมกับดูซิลเวอร์ซ้อมไปด้วย ซึ่งซิลเวอร์ก็ถึงกับสะอึก เมื่อได้ยินวิสกี้ร้องเพลง เพราะว่ามัน...เพราะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                รึก็เปล่า

 

                แต่มันแปลกมากต่างหาก ท่าจะบ้าจริงๆ ซิลเวอร์คิดในใจ

 

                ไม่ลืมเงยหน้าไปมองวิสกี้ที่หลับตาพริ้มร้องเพลงประหลาดๆนั้น แต่ให้ตายสิ ปากสีชมพูระเรื่อนั้นมันวาววับกำลังขยับไปมา เขาอยากเข้าไปสัมผัสมันเหลือเกินว่าจะหวานหอมมันขนานไหนกันนะ...ไอหยา ซิลเวอร์สะบัดศีรษะไล่ความคิดแปลกๆของตนออกไปจากหัว

 

               

 

                “แปลกจริงๆ” สาเกลูบคางตนเองเอ่ยออกมาเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นอาการเพื่อนตนแต่ละคน หรือพวกมันจะมีผั_พร้อมกันจริงๆอย่างที่โดนไอ้หน้ากากดำนั้นทำนายทายทักไว้วะ ไอ้วิสกี้ ไอ้บรั่นดี ไอ้วอดก้า “ผิดไปจังหวะหนึ่งแนะ เริ่มใหม่เลย!”แต่สมาธิก็ยังเพ่งอยู่กับการซ้อมรุ่นน้อง!

 

                “คร๊าบบบ” บรอนซ์เริ่มเล่นกีตาร์ใหม่อีกครั้ง มีแต่เขานี่แหละที่โดนหนักกว่าเพื่อนในวง เพราะสาเกไม่ใจดีเหมือนหน้าตาเลย

 

 

 

 

 

                “อะไรวะ” นี่ก็อีกคน ถึงแม้พี่จะชอบน้องมากกก อยากได้น้องไปทำฝาบ้าน เอ้ย ฝาละมี แต่พี่วอดก้าคนนี้ก็ไม่ได้ใจดีนะ งานคืองาน ซ้อมก็คือซ้อม ถ้าผิดเราต้องดุ “ตรงนี้มึงต้องลากเสียงยาวซิวะ เสียงยาวววว รู้จักไหมห๊า!” เอิ่ม มันก็เสือกลากเสียงยาวให้รุ่นน้องดูอีก

 

 

 

                ชิ้ง!

 

 

 

           แสงเหนือส่งสายตาคมกริบดุดันไปให้วอดก้าอย่างหาเรื่อง แต่วอดก้าหาได้เห็นไม่

 

                “แสงเหนือ เสียงมึงเพราะนะ แต่ถ้ามึงยังทำเล่นๆแบบนี้ กูคงต้องลอยแพมึง แล้วมาตัดสินวันซ้อมครั้งสุดท้ายว่าวงนายจะได้ไปญี่ปุ่นกับวงพวกกูหรือเปล่า จะเอาไง!!!”

 

 

 

                พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!

 

 

 

                สายตานับสิบคู่หันมามองเขาและแสงเหนือ เนื่องจากเสียงที่ดังของวอดก้าทำให้ผู้คนสนใจกันยกใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่ท่าประธานที่กำลังตอดเจ๊อ้อ ก็หยุดพฤติกรรมลงทันที

 

                “มีไรกันไอ้วอก” ท่านประธานเดินเข้าไปหาวอดก้าที่ยืนกอดอกเขม็งเข่งเครียด

 

                “มันดื้อ...” เสียงเรียบ ไม่ได้ฟ้อง แต่แค่บอกสาเหตุว่าทำไมเขาต้องเสียงดัง

 

                “แล้วทำไมเราถึงดื้อ บอกฉันหน่อยสิแสงเหนือ” ท่านประธานหันไปถามแสงเหนือที่ทำหน้าสลด

 

                “ผมเครียดไปหน่อย ขอโทษครับ จะไม่ให้ใครเดือดร้อนอีก ขอโอกาสผมอีกครั้ง” เขาเองก็เครียดไปหน่อย เพราะเห็นวอดก้าจริงจังกับการซ้อมให้เขามาก แต่ไม่คิด ผลลัพธ์มันจะทำให้เสียงเขาไปไม่ถึง

 

 

 

                “ครั้งสุดท้าย ถ้ามึงพลาด ซ้อมเอาเอง!!!” ร้ายกาจ

 

                วอดก้าร้ายกาจสมคำเล่าลืออย่างที่เขาได้ยินมาจริงๆด้วย ไม่ได้เจอกับตัวเองเขาก็คงไม่เชื่อ เห็นหน้าตาดูดี แต่นิสัยไม่ได้ใจดีตามหน้าตาเลยสักนิด...

 

 

 

                เขาไม่ยอมหรอก แสงเหนือคนนี้นะ...จะทำให้วอดก้ายอมสยบบนเตียงและนอนใต้ร่างเขาให้ได้ เห้ยยยยO_o

 

 

 

                “โอเค ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ก็ซ้อมกันต่อเถอะฉันกับเจ๊อ้อของพวกนายของตัวก่อน เย็นแล้วก็กลับบ้านไปพักผ่อนหล่ะ พรุ่งนี้หกโมงเช้าก็มาซ้อมต่อ สวัสดีทุกคน” ท่านประธานกล่าวจบก็ลากเจ๊อ้อออกไปทันที เด็กๆทั้งสองวงไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ทำความเคารพท่านประธาน และเจ๊อ้อ เมียประธานในอนาคต...

 

                “ซ้อมเว้ย อย่าเครียดเลยที่รักของพี่วิสกี้ทุกทู๊กคน ไปซ้อมต่อ”วิสกี้เข้ามาคลายสถานการณ์ ก่อนจะกลับมาเป็นปกติสุขอีกครั้ง…

 

หืม~หืม~หืม~

 

 เพียงมอง สบตากับเธอ

 

ฉันนั้นก็รู้หัวใจมันสั่น สะท้าน~ข้างใน

 

ได้เจอ~ กับเธอครั้งใด โลกมันสดใส~เหลือเกิน

 

รอยยิ้ม ที่เธอส่งมา บาดใจของฉัน ทุกที

 

โลกนี้ ที่ฉันได้เจอ ก็มองเพียงเธอ หืมฮือ

 

เหมือนฟ้า มันจะแกล้งกัน ให้มีแค่เธอ เท่านั้น

 

ฉันเอง ก็เพิ่งรู้ตัว ว่ามันรักเธอ แค่ไหน

 

ใจมัน สั่งให้มีเธอ แค่เพียงคนเดียว ก็พอ

 

สวรรค์ นั้นช่างใจดี ส่งให้เธอมา ให้ฉันได้เจอ

 

รักเธอ ก็เพิ่งเข้าใจ ว่ามันนั้นเป็น เช่นไร

 

ใจเหมือน จะขาดทุกที ที่มองไม่เห็น ไม่พบเธอ

 

ละเม้อ และเพ้อฝันหา ว่าเธออยู่แห่ง หนใดกัน

 

ฉันนั้น จะตามไปหา ไม่ให้เธอคลาด สายตา

 

หากเธอ นั้นจะเห็นใจ ช่วยเดินลงมา คบกัน

 

สาบาน ว่าจะรักเธอ ดูแลเธอนั้น ตลอดไป

 

ทั้งชีวิตนี้ ให้ เธอ หมด เลย~~~

 

โอ้วววววว เย้ยย

 

            ทำนองเพลงร๊อคซึ้งๆ เศร้าๆ ช้าๆ ถูกขับร้องจากเสียงทุ้มนุ่มลึกของแสงเหนือ เขาหลับตาพริ้มร้องออกมาได้ตามอารมณ์เพลงสุดๆ จนวอดก้าเองยังอดทึ่งไม่ได้ หมอนี่มีพรสวรรค์ แต่ขาดความมั่นใจ ถ้าแสงเหนือมั่นใจกว่านี้ รับรอง...ครองใจทุกคนแน่ วอดก้ารับประกัน!!!

 

 

 

                “พอมึงเอาจริงก็ทำได้นี้ แล้วจะทำเล่นๆให้กูโมโหทำไมวะ...”วอดก้าถามอย่างสงสัย

 

                แสงเหนือก้มหัวลงไปกระซิบข้างหูวอดก้า

 

                “.....”

 

                “มึง...” วอดก้าชี้หน้าแสงเหนือมือสั่น ตาโต อ้าปากค้าง  

 

                ประโยคเมื่อกี้มัน...

 

 

 

                ‘กูจะเอามึงทำเมีย’

 

 

 

            วอดก้าจะเป็นลม!

 

 

 

                ตุ้บ!

 

 

 

                “เห้ย ไอ้วอดก้า” บรั่นดีวิ่งหูตั้งมาก่อนใครเพื่อน เมื่อเห็นวอดก้าทำไมค์หล่นลงพื้น ตาค้างตัวแข็งไปแล้ว

 

                “เกิดอะไรขึ้นกับมันวะ” วิสกี้ถามขึ้น ก่อนจะเอาไม้กลองที่บรั่นดีวางไว้ที่พื้นตอนเข้าไปประคองวอดก้า จิ้มเอวเพื่อนตน

 

                “ฮึก...” วอดก้าสะอึก เหลือบตาไปมองรุ่นน้อง ก็เจอเข้ากับสายตาคมคริบทันที “มึง...แอ่ก” สลบสไหลกันเลยทีเดียว

 

                “มึงทำอะไรมันวะ...”สาเกถามขึ้น เมื่อเห็นแสงเหนือทำหน้าตกใหญ่ยกใหญ่

 

                “เปล่า อยู่ดีๆก็สลบไปเอง” ทำหน้าซื่อตีเนียนเข้าใส่ จนสาเกเองก็จับไม่ได้ไล่ไม่ทันกันเลยทีเดียว

 

                “อย่าเพิ่งถามอะไรมันเลย พาไอ้วอดก้าไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ” หัวหน้าวงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าจะพาวอดก้าออกไปรักษาอาการสลบสักที ทันทีที่หัวหน้าพูดจบ บรั่นดีก็อุ้มวอดก้าแนบอกพาตรงไปห้องพักพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                “คนไข้แค่มีอาการตกใจ ก็เลยสลบไม่ได้เป็นอะไรมากมายหรอก” นายแพทย์ประจำบริษัทเอ่ยขึ้น หลังจากเช็คอาการนักร้องหน้าใสจนเป็นที่แน่ใจแล้ว

 

                “เฮ้อ” ทั้งสี่คนถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างโล่งใจที่เพื่อนตนเองไม่ได้เป็นอะไรมากมายอย่างที่คิดกัน

 

 

 

                “ถ้ารุ่นพี่ไม่เป็นไรมากพวกผมขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนได้ไหมครับ” บรอนซ์เป็นหน่วยกล้าตายถามขึ้นท่ามกลางความกดดันของเหล่าเพื่อนๆ

 

 

 

                “ใครเขาผูกขาไว้ละ” วิสกี้ไอ้กวนตี_

 

                “ใครห้ามวะ” สาเกผู้ไม่ยอมใคร

 

                “พวกมึงนี่น่า”ท่านหัวเน่า เอ้ย หัวหน้าจอมโหด โฉดทุกสถานการณ์ ส่ายหัวเซ็งกับลูกน้องในวง

 

 

 

                “เออ ตามสบายเถอะ นี้ก็จะทุ่มกว่าแล้ว พวกมึงก็กลับไปทบทวนกันสักหน่อย พรุ่งนี้พวกกูว่าจะพาลงสนามกลางแจ้ง” บรั่นดีบอกกับรุ่นน้อง โดยไม่ได้ถามความเห็นเพื่อนในวง แต่โดยปกติแล้วคนที่ตัดสินใจรับงานต่างๆ หรือจะทำอะไรก็แล้วแต่ บรั่นดีเป็นคนจัดการเสมอ ไม่ใช่หัวหน้าวงหรอก ฉะนั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้วถ้าบรั่นดีอยากจะรับน้อง!!!

 

 

 

                “ขอบคุณครับพี่” ว่าแล้วก็พากันกลับบ้านใครบ้านมันทันที

 

 

 

                ระหว่างทาง...

 

 

 

                “แม่งโหดชิบหายเลยวะ ไอ้รุ่นพี่ไวน์นั้น กูเห็นนะเว้ย แอบจับมือกูให้ไอ้พี่บรั่นดีมันหึง แต่กลับเป็นตัวเองที่ไปหึงมึงกับไอ้พี่บรั่นดีวะไอ้เรด” บราวน์พูดทำลายความเงียบระหว่างเดินกลับบ้าน พร้อมหัวเราะร่าที่ได้นินทารุ่นพี่

 

                “เออวะ แค่กูแกล้งนิดหน่อยนะมึง หน้าเครียดเลย กูว่าวงนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ เผลอๆอาจกินกันเอง”เรดก็เข้าขากับบราวน์เป็นอย่างดี

 

                “อืม เห็นว่าวงนี้เขาเปิดตัวเป็นเกย์กันหมดตั้งแต่เดบิวต์มาเลยนะ แต่ฐานแฟนคลับโคตรแน่น วงนี้ถึงเป็นที่หนึ่งของบริษัท แล้วก็ตีตลาดโลกอเมริกา ยุโรป เอเชีย ได้แตกกระจุยเลยหล่ะ” บรอนซ์ที่รู้ข่าวของวงนี้มานิดหน่อยจากการติดตามตั้งแต่วงรุ่นพี่เริ่มตั้งวงกันเลยทีเดียว

 

                “เหอะ ปัญญาอ่อนละสิไม่ว่า” ซิลเวอร์ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น จนเพื่อนๆในวงหันไปมอง

 

                “โอ้ มึงพูดได้ด้วย”ไอ้หัวแดงก็กวนตีนเหลือเกิน จนได้รับสายตามหาโหดเข้าให้ หุบปากฉับเอามือปิดปากตัวเองทันที

 

                “หึ...” เสียงปริศนาที่คุณก็รู้ว่าใคร