love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

          ในที่สุดหญิงสาวก็ขอตามลุงแหมบมาซื้อของด้วยจนได้ โดยเธอให้เหตุผลว่าต้องการมาซื้อของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิ๊งผู้หญิง ซึ่งลุงแหมบก็ไม่เกี่ยงงอนแถมยังบอกว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดลุงจะเป็นคนจัดการเองอีกด้วย เธอเดินตามลุงแหมบซื้อของไปด้วยความเพลิดเพลินโดยไม่หยิบของที่ตนเองอยากได้สักชิ้น จนกระทั่งเธอพบกับจุดวางกระเทียมที่เธอค้นหามาตลอด หญิงสาวเข็ญรถไปจอดใกล้ๆแผงวางกระเทียมก่อนจะโกยกระเทียมทั้งหลายลงรถอย่างรวดเร็วจนเต็มรถ ก่อนจะเดินไปคว้ารถอีกคัน

“ต้องใช้มากขนาดนั้นเลยหรือครับ”

ลุงแหมบถามขึ้นด้วยความสงสัย เหมือนเตือนสติเธอว่าจะซื้อไปเก็งราคาเหมือนทองคำรึไง

“อ๋อ....ค่ะลุงแหมบ เราต้องซื้อไปเยอะๆค่ะ เพราะตั้งแต่หนูเกิดมาไม่เคยเห็นกระเทียมที่ไหนดีและถูกขนาดนี้เลยค่ะ”

เธอพูดไปมือก็โกยกระเทียมลงรถไปไม่หยุด จนกระเทียมเต็มรถเข็ญทั้งสองคันเธอจึงยอมออกไปจากจุดนั้น

“หนูข้าวตอกต้องการอะไรอีกไหมครับ”

“ไม่แล้วล่ะค่ะ แค่นี้ก็มากพอแล้ว”

“งั้นเราจ่ายเงินกันเลยนะครับ”

หญิงสาวได้กระเทียมกลับบ้านสมใจ... สมใจอย่างที่เอามาถมที่ได้เลย

เมื่อถึงบ้านเธอก็แทบจะพุ่งตัวสามร้อยหกสิบองศาตีลังกาแปดตลบเพื่อสยบนายผีดิบสุดหล่อเข้าไปยกกระสอบกระเทียมด้วยท่าคลีนแอนด์เจอร์ค ’สู้โว้ยยยยย’ประหนึ่งว่าตัวเองเป็นนักกีฬายกกระเทียมก็ไม่ปาน

“ขอบคุณมากนะคะลุงแหมบ”

’ในเมื่อฉันมีกระเทียมจำนวนมากอยู่ในมือ ฉันก็ไม่กลัวนานผีดิบนั่นอีกแล้ว วะ ฮ่า ฮ่าาาาา’

เธอหอบกระสอบกระเทียมเข้าห้องนอนอย่างสบายใจ พลันเสียงจากนรกก็ดังขึ้น สูบเอากำลังวังชาเรี่ยวแรงของเธอไปหมดสิ้น

กริ้ง..กริ้ง..กริ้ง..กริ้ง..

’นายผีดิบนี่เกิดมาเพื่อเป็นตัวขัดความสุขฉันจริงๆเลย’

เธอต้องกลับมาทำหน้าที่ดูแลนายผีดิบเช่นเคย แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระเทียมมาเพื่อป้องกันตัวจากสถานการณ์ที่เธออาจคาดไม่ถึง

’ถ้านายนี่เข้ามาไกล้ฉันแม้แต่ก้าวเดียวนะ ฉันจะเอากระเทียมยัดจมูกให้ตายเลยคอยดูซิ’

“เธอไปไหนมา!!!”

เสียงตะคอกพุ่งผ่านสายลมมาปะทะหน้าเธออย่างจัง เขาไม่ได้โกรธอะไรเธอมากมายนักหรอก เพราะตอนที่เธอยังไม่มาที่นี่เขาก็ต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ประจำ เขาเพียงแค่อยากแกล้งเธอเล่นก็เท่านั้น 

“คือ...คือฉันไปซื้อของกับลุงแหมบมา”

“ใครอนุญาตให้เธอไป”

เขาถามเสียงเย็นๆจนน่าขนลุก หญิงสาวเริ่มกลัวเขาขึ้นมาแล้ว ในมือเธอกำกระเทียมไว้แน่น

“ฉันไปเอง ฉันต้องไปซื้อของที่จำเป็น”

“แล้วทำไมต้องไปเอง!!!หน้าที่ซื้อของไม่ใช่หน้าที่เธอ ส่วนหน้าที่เธอคือดูแลฉัน เธอคิดว่าเธอ ทำถูกไหม!!!”

เสียงเย็นๆตะคอกใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า 

“ฉันขอโทษที่ฉันทำผิด ฉันไม่ดีเองที่ไม่ดูแลคุณ”

ชายหนุ่มงงงวยกับคำตอบของเธอ จริงๆเธอต้องรีบแก้ตัวอย่างเร็วเลยนี่นา แล้วทำไมคราวนี้เธอกลับยอมรับและขอโทษเขาอย่างรู้สึกผิดได้ล่ะเนี่ย

“ฉันจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ฉันได้ทำพลาดไป โดยการ... ออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด”

’ว่าแล้ว!!!! ว่าคนอย่างเธอก็ไม่มีความอดทนเหมือนคนที่ผ่านๆมานักหรอก’ เขารู้สึกสมเพชเธอนักที่ยอมแพ้กับเรื่องเพียงแค่นี้

ในที่สุดหญิงสาวก็ได้พูดในสิ่งที่เธออยากจะพูดตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอได้เข้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้ เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกถึงภาพตอนเธอเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปด้วยอาการครบ32และไม่โดนดูดเลือกซะก่อน

“ฮึ...เธอบ้ารึเปล่า คิดว่าฉันจะไล่เธอไปอยู่ที่อื่นด้วยเรื่องแค่นี้น่ะหรือ”

แล้วสวรรค์เธอก็ดับวูบตรงหน้า เมื่อสิ่งที่เธอคิดไว้นั้น มันไม่เป็นดังที่เธอคิดเอาไว้เขากลับไม่ไล่เธอไปทั้งที่เธอทำให้เขาโกรธขนาดนั้น

’ทำไมนายไม่ปล่อยให้ฉันไปปปปปป นายจะรั้งฉันไว้ทำไม!!!’

ชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องอยากให้เธออยู่ต่อด้วย ทั้งๆที่ก่อนเธอจะเข้ามาในบ้านหลังนี้ เขาเป็นคนที่คัดค้านเธอที่สุด

“แต่ฉันรู้แล้วว่าฉันคงไม่มีความสามารถพอที่จะดูแลคุณได้....”

“เธอรู้ได้ไงว่าเธอจะดูแลฉันไม่ได้ ตั้งแต่เธอเข้ามา ฉันยังไม่เห็นเธอทำอะไรเลยสักอย่าง”

เขาพูตามที่เขาคิด ถึงแม้ว่าเธอจะถอดใจไปแล้วแต่เขาก็ยังอยากให้โอกาสเธออีกครั้งเพื่ออะไรน่ะหรอ เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เช่นกัน

“หน้าที่ของเธอคือต้องมาปลุกฉันก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า และนำอาหารเช้าขึ้นมาให้ฉันก่อนไปโรงเรียน”

“แสดงว่าฉันสามารถไปโรงเรียนได้พรุ่งนี้เลยใช่ไหม”

’เธอแสดงความดีใจเกินไปรึเปล่า การที่เธอไม่ได้อยู่กับเขามันคงรู้สึกดีมากเลยซินะ ’

ชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเองอยู่อย่างนั้นอารมณ์แห่งความน้อยใจค่อยๆพัดเข้ามาหาเขาอย่างไม่รู้ตัว

’พรุ่งนี้แล้วซินะ พรุ่งนี้แล้วที่ฉันจะได้พบกับคนที่ฉันรัก คนที่ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน คนที่ฉันอยากจะเจอเขาที่สุดในเวลาที่ฉันมีปัญหา พรุ่งนี้แล้ววววว’

หญิงสาวเก็บอาการความดีใจไว้ไม่มิดจริงๆ และทุกอย่างที่เธอแสดงออกมามันก็ไม่รอดพ้นจากสายตาของชายหนุ่มที่ยืนมองเธอด้วยอารมณ์ที่หลากหลายตีกันในหัวเต็มไปหมด

                                                            .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....