love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               06.00น. หญิงสาวตื่นขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอย่างกระวีกระวาดเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่สดใสสำหรับเธอ ชุดนักเรียนที่เปื้อนรอยยับถูกนำออกมาจากกระเป๋าใบเล็กของเธอ โชคดีที่เธอนำมันติดตัวมาด้วยไม่เช่นนั้นอนาคตเธอคงดับแน่ๆ เธอสวมชุดนักเรียนตัวเก่งเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้อง เพื่อไปทำภาระหน้าที่ของเธอ

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

เธอเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่รอฟังเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้องเพราะคิดว่าเขาคงยังไม่ตื่น หน้าที่ของเธอในตอนนี้คือการปลุกเขาให้ตื่นจากการหลับไหล เธอเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบก่อนจะหยุดยืนอยู่ข้างเตียง

“เช้าแล้ว ตื่นเถอะค่ะ”

เธอพูดกับความมืด ถึงเธอจะเคยเข้ามาในห้องนี้อยู่หลายหนแต่เธอก็ไม่คุ้นชินกับความมืดเลยซักหน

“รู้แล้ว...”

คำพูดสั้นๆดังมาจากมุมหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากเธอไปไม่ไกลนัก

ชายหนุ่มยืนมองเธออยู่ที่มุมหน้าต่างซึ่งถูกผ้าม่านบดบังอย่างมิดชิด เมื่อคืนนี้เขาต้องมีเรื่องให้คิดมากมาย จึงทำให้เขาไม่ได้นอนเลยสักนิดซึ่งต้นเหตุก็มาจากคนที่มาปลุกเขานั่นเองโดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ความรู้สึกต่างๆนาๆติดตามเธอมาเล่นงานเขาทุกที

“วันนี้ฉันจะไปโรงเรียนนะ”

เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงสดใส ไม่ใช่ว่าเธอไม่กลัวเขาแล้วแต่เธอไม่อยากทำให้วันสดใสของเธอเต็มไปด้วยความหดหู่หวาดกลัว

“อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ เลิกเรียนแล้วกลับบ้านทันที!!! ห้ามไปไหนเด็ดขาด ฉันจะให้ลุงแหมบไปรับส่งเธอทุกวัน”

“ไม่ได้นะ!!!”

เธอรีบปฏิเสธทันควัน ’นี่เขายังควบคุมฉันไม่พออีกรึไงกัน’

“คือ...ฉันเกรงใจ ฉันว่าฉันไปเองดีกว่า สะดวกกว่าเยอะ ไม่อยากรบกวนใครทั้งนั้น”

“ทำไม่!!!เธอจะไปที่อื่นกับคนที่รอเธออยู่ที่โรงเรียนรึไง!!!”

เธอได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา ’เขารู้ได้ยังไงเนี่ยยยย อ๋อ...คงใช้พลังจิตอ่านความคิดฉันซินะ เสียมารยาท!!!’

ในที่สุดเขาก็พูดในสิ่งที่เขากังวลมาตลอดทั้งคืนออกไปจนได้ เธอคงอยากพบคนรักของเธอมากซินะ ถึงแม้เขาจะบังคับเธอได้แต่ก็ได้แต่ตัวของเธอเท่านั้น เพราะหัวใจของเธอมีคนครอบครองอยู่แล้ว ชายหนุ่มได้แต่ห้ามความรู้สึกหน่วงๆที่อยู่ในใจของตัวเองเอาไว้ก่อนจะยอมปล่อยให้เธอไปโรงเรียนด้วยอาการหงุดหงิด

’สงสัยจะหิวแต่เช้า’ หญิงสาวได้แต่งงกับอาการของเขาที่ระเบิดใส่เธอแต่เช้าตรู่ เธอลงมาหาลุงแหมบที่กำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าสำหรับเธอ

“อาหารเช้าครับหนูข้าวตอก ทานเยอะๆนะครับเมื่อวานผมไม่เห็นหนูกินอะไรเลย”

“ขอบคุณค่ะลุง”

อาหารเช้าสำหรับเธอคือเบรคฟาสต์ชุดใหญ่แบบพิเศษสุดๆไปเลยพี่ ถูกหามลงท้องเธอด้วยเวลาอันรวดเร็วก่อนจะตามด้วยนมแก้วใหญ่ไซต์พิเศษ 

ลุงแหมบขับรถมาส่งเธอตามคำสั่งของคุณหนูผู้เอาแต่ใจ โดยมีเธอนั่งอยู่ข้างๆคนขับคอยบอกทางจนมาถึงทางเข้าหน้าโรงเรียน

“จอดตรงนี้แหละค่ะ หนูไปเองได้”

ลุงแหมบหาฟังที่เธอพูดไม่... เขาขับรถเข้าไปวนในโรงเรียนที่ตอนนี้มีนักเรียนมารวมตัวกันเพื่อจะเข้าแถวเคารพธงชาติอย่างมากมาย ทุกสายตาต่างจับจ้องมายังรถยนต์คันหรูที่ขับเข้ามาจอดตรงเสาธงพอดิบพอดี หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหนเพราะทุกสายตาจ้องมาที่รถคันนั้นอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

’เวรกรรมอะไรของแกเนี้ยยย!!!!ข้าวตอกเอ้ย’

“หนูข้าวตอกครับ นี่คือเงินที่หนูต้องรับไว้ครับ”

ลุงแหมบยื่นธนบัตรสีเทามาให้เธอ ตามคำสั่งของคุณหนูของเขา

“มันเยอะเกินไปรึเปล่าคะลุง”

“ไม่หรอกครับ นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

ลุงแหมบพูดก่อนจะยื่นกระเป๋าจาคอปสีคำให้เธอ กระเป๋าที่มีอุปกรณ์การเรียนครบครัน เธอรับทั้งสองอย่างมาถือไว้ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณเขาอย่าซึ้งใจเธอนั่งทำใจอยู่นานก่อนจะลงจากรถไปเผชิญกับสายตาคนทั้งโรงเรียนที่จับจ้องเธออย่างกับตัวประหลาด สำหรับเธอแล้วการได้เป็นศูนย์รวมสายตาผู้คนแบบนี้เป็นสิ่งที่แย่มากๆสำหรับคนรักสันโดดอย่างเธอ 

’ให้ตายเถอะโรบิ้น...ฉันไม่ชอบสายตาที่คนพวกนี้มองฉันเลยจริงๆ ธรณีช่วยสูบฉันไปจากตรงนี้ทีได้ไหมมมมม!!!’

เธอใช้วิชาก้มหน้าเดินเร็วแหวกทางผู้คนนับพันมายังแถวของระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่6ได้สำเร็จ

ภาพเก่าๆผู้คนที่คุ้นตาทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยอีกครั้ง เธอมองหาผู้ชายคนหนึ่งที่เธอรอคอยที่จะพบเขามาทั้งคืน ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อพบแผ่นหลังแสนคุ้นเคยยืนอยู่ในหมู่แถวผู้ชายนับสิบคน เธอไม่ลังเลเลยซักนิดที่จะวิ่งเข้าไปกอดเขาทั้งที่ตรงนั้นมีคนอยู่นับร้อยๆคน เธอโหยหาหลังนี้ โหยหากลิ่นของเขา โหยหาความอบอุ่นของเขา โหยหาความปลอดภัยเวลาที่อยู่กับเขา โหยหาความสุขที่สามารถได้จากเขา เขาคนนี้เพียงคนเดียว

“คิดถึงจังเลย”

เธอพูดก่อนจะกอดรัดเขาจากด้านหลังแน่นขึ้นไปอีก ให้สมกับที่เธอโหยหามานาน เขาหันกลับมาหาเธอแล้วกอดเธอด้วยอ้อมกอดแสนอบอุ่นเหมือนดังที่เคยมอบให้เธอทุกครั้ง ผู้หญิงเพียงคนเดียวของเขา ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดเช่นกัน ผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด ผู้หญิงที่เขาไม่สามารถทิ้งเธอไปไหนได้ 

ทั้งสองยืนกอดกันอยู่นานสองนาน จนอาจารย์ต้องไล่ให้ไปเข้าแถวเธอและเขาจึงได้แยกกันอย่างเสียดาย เธอมีเรื่องมากมายอยากเล่าอยากระบายให้เขาได้ฟัง แต่อีกไม่นานหรอก ไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว

                                                              .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....