love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               “ต้นไม้ของฉันอยู่ไหน!!! ต้นโคลเวอร์ของฉันอยู่ที่ไหน!!!”

เสียงกัมปนาทดังลงมาจากชั้นสองทำให้ทั้งหญิงสาวและลุงแหมบต้องหยุดการกระทำของตนลง ทั้งสองรู้เลยว่าพายุลูกใหญ่กำลังจะมาในอีกไม่ช้า ลุงแหมบเดินมาสมทบกับหญิงสาวเพื่อถามไถ่ถึงสาเหตุของเรื่องนี้ เธอทำได้เพียงส่ายหน้าตอบเขาเท่านั้น

 

“ต้นไม้ในห้องฉันหายไปไหน”

 

ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ฉุนเฉียวพลางเดินลงมาหาคนที่อยู่บ้านทั้งคู่

 

“ต้นไม้ของคุณหนูผมเอาลงมารับแดดช่วงเช้าไงครับ”

 

ลุงแหมบตอบเพื่อให้ชายหนุ่มอารมณ์ร้อนสบายใจขึ้น

 

“แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน ทำไมไม่เอามาไว้ที่เดิม”

 

หญิงสาวมองการสนทนาของทั้งคู่ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

 

“กรรมแล้ว!!!!!”

 

เท้าเล็กๆรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ในใจภาวนาขออย่าให้สิ่งที่ตนคิดเป็นเรื่องจริงเลย

 

ประตูที่คุ้นตาถูกเปิดออกด้วยแรงเล็กๆของเจ้าของห้อง เธอเดินเข้าไปยังโต๊ะเขียนหนังสือมุมเล็กๆที่เคยวางจอมโหดเอาไว้แล้วก็ต้องหยุดการเดินลงทันที กระถามกระเบื้องเคลือบสีชมพูที่เธอเห็นเมื่อเช้าตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่บนนั้น จะผิดไปจากตอนเช้าก็ตรงที่ต้นไม่ที่เธอชมว่าน่ารักกลับเหี่ยวแห้งลงจนไม่เหลือ..เคล้า..โครงเดิมเลยแม้แต่น้อย ลมหายใจที่รุนแรงราวกับคนที่วิ่งมาลาทอนมาใหม่ๆดังอยู่ด้านหลังของเธอ หากเสียงนั้นหาใช้เพราะความเหนื่อยจากการวิ่งไม่ แต่เป็นการเก็บกดอารมณ์โกรธที่รุนแรงของเจ้าของกระถางต้นไม้ต่างหากเล่า หญิงสาวไม่กล้าพอที่จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา ไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปใกล้กระถางต้นไม้นั้น เธอทำได้แต่หยุดนิ่ง ทั้งร่างกายและสมองหยุดการทำงานลงราวกับขาดกำลังไฟฟ้า ชายหนุ่มเอื้อมมืออันสั่นเทาไปจับบ่าเล็กๆที่ยืนนิ่งตรงหน้าเขาให้หันมาเผชิญหน้ากันอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกสูญเสียสิ่งสำคัญกำลังแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวชิงชัง

 

“มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

 

ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม พลางออกแรงบีบไหล่เล็กๆอย่างไม่รู้ตัว เขากำลังสูญเสียสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ไป สิ่งเดียวที่เกี่ยวกับคนที่เขารัก สิ่งเดียวที่เขาเฝ้าระวังและดูแลมาตลอด ตอนนี้มันกำลังจะจากเขาไป เพียงเพราะเธอ เธอคนนี้

 

‘ฉันไม่น่ารับคนอย่างเธอเข้ามาในชีวิตเลย!!!’

 

“ฉันถามก็ตอบสิ ตอบ!!!!”

 

คราวนี้ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียงใส่ ยิ่งเธอเงียบนิ่งเท่าไรแรงโทสะเขาก็ยิ่งประทุขึ้นเท่านั้น ราวกับความเงียบของเธอคือน้ำมันที่กำลังราดรดกองไฟในใจเขาอย่างช้าๆ ยากที่จะดับลงได้

 

หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งให้ชายหนุ่มทำร้ายร่างกายเธอให้หายแค้นเคือง สีหน้าของเธอราบเรียบ ไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งที่เขาทำ เธอได้กระทำสิ่งที่ยากเกินกว่าจะให้อภัย เธอได้พรากเอาสิ่งสำคัญของคนๆนึงไปเพียงเพราะความประมาทเลินเล่อของตัวเธอเอง เธอผิดเอง เธอยอมรับ ในตอนนี้คงไม่มีคำพูดอะไรจะเอ่ยออกมาเพื่อระบายความรู้สึกผิดที่ตีรวนอยู่ในใจของเธอได้เท่ากับคำว่า

 

“ขอโทษ...”

 

เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบบอกแต่มันกลับดังก้องไปทั้งหัวใจที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขา

 

“ขอโทษหรือ ขอโทษแล้วทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมไหม คนอย่างเธอมีปัญญาพูดแค่คำว่าขอโทษงั้นหรือฮะ!!!”

 

เขาตะคอกกลับมาด้วยคำที่แสนจะดูถูกเหยียดหยามคนฟังราวกับจะให้เธอแดดิ้นจากคำพูดของเขา เธอพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาต่อหน้าผู้ชายใจบอดคนนี้ เธอได้แต่ทบทวนตัวเองในขณะที่คำพูดเสียดแทงจิตใจยังคงดังต่อเนื่องเข้ามายังหัวใจดวงน้อยๆที่เต้นแผ่วลงทุกทีจากความเจ็บปวด

 

“คำขอโทษของเธอมันจะไปมีค่าอะไร ถ้าของของฉันมันไม่กลับมาเหมือนเดิม”

 

โอ….ดวงใจดวงน้อยๆได้แต่ยืนรอรับความเจ็บปวดอย่างคนหมดแรง เธอไม่นึกเลย ว่าคำพูดของเธอจะไร้ค่าขนาดนี้ เธอพาตัวเองมาอยู่ในจุดนี้ได้อย่างไรกัน จุดที่ตัวเธอไร้ค่ายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน ไร้ค่ายิ่งกว่าต้นไม้ใบหญ้า ไร้ค่ายิ่งกว่ากระถางต้นไม้เล็กๆ เธอเจ็บปวดจนแทบจะพยุงตัวเองไม่อยู่ หากแต่ก็ไม่ล้มลงไปกองกับพื้น เพราะมีมือหนาแข็งแรงคอยจับเธอแน่นราวกับคีมเหล็ก และเขย่าโยกอย่างแรงเพื่อให้เธอตื่นตัวมารับฟังคำพูดแสนเจ็บปวดที่ออกมาจากปากของคนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากที่สุด

 

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง”

 

หญิงสาวได้แต่กลืนก้อนสะอึกลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะถามความต้องการของคนตรงหน้าอย่างสิ้นหวัง

 

“ถ้าเรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้ ที่นี่ก็ไม่ต้องการคนอย่าง…”

 

“คุณหนูครับ ผมว่าเรามานั่งคุยกันดีกว่านะครับ อย่างพึ่งใช้อารมณ์กันเลยนะครับ”

 

เป็นลุงแหมบเองที่หยุดประโยคต้องห้ามนั้นไว้ได้ทัน ประโยคที่สุดแสนจะเจ็บปวดต่อคนฟัง ประโยคที่จะยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก และเมื่อสติที่แตกกระจายไปเพราะความโกรธเกรี่ยวถูกทัดทานอย่างกะทันหัน ก็ทำให้ชายหนุ่มคืนสติ และกลับมามองสภาพหญิงสาวที่ทั้งแขนเต็มไปด้วยรอยแดงยืนตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้าเขา มือแข็งแกร่งทั้งสองเลื่อนลงจากไหล่ของเธอราวกับคนหมดแรง ดวงตาแดงกล่ำมองเข้ามายังดวงตาของเขาอย่างเหม่อลอย ดวงตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกต่างๆ ดวงตาที่ไม่ยินดียินร้ายกับอาการร้อนรนของคนตรงหน้า

 

‘ฉันทำอะไรลงไป’

 

หัวใจของชายหนุ่มหล่นวูบเมื่อเขากลับมามีสติอีกครั้ง สภาพหญิงสาวที่กำลังตัวลั่นเทาด้วยน้ำมือของเขายิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันเลวร้ายมากขนาดไหน

 

“ฉัน… ใช่ไหม… ถ้าเรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้ ที่นี่ก็ไม่ต้องการคนอย่างฉัน...ใช่รึเปล่า”

เสียงแผ่วเบาถูกเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย ชวนให้คนฟังรู้สึกเจ็บปวดไปกับมันด้วย เธอปล่อยน้ำตาไหลนองสองแก้มจนชุ่มฉ่ำ ไม่แม้แต่จะปาดเช็ดเลยสักนิด ชายหนุ่มทำได้แค่ดึงเธอเข้าไปกอดไว้เพียงเท่านั้น กอดเธอแน่นราวกับว่าถ้าเขากอดเธอไม่แน่นพอเธอจะหายไปจากเขาอย่างไม่มีวันกลับมาอีก

 

‘ฉันกำลังจะพูดบ้าอะไรออกไป คำพวกนั้นมันไม่น่าอยู่ในสมองฉันด้วยซ้ำ ไม่ต้องการคนอย่างเธองั้นหรือ บ้าสิ้นดี กล้าพูดแบบนั้นออกไปได้อย่างไรกัน’

 

หญิงสาวพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดที่รัดเธอแน่นยิ่งกว่างู อนาคอนด้ารัดเหยื่อ

 

“ปล่อย!!”

 

เธอเริ่มดิ้นรนมากขึ้น ขณะที่ชายหนุ่มยังคงรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและร้อนรน

 

“ขอโทษ…”

 

ประโยคเดิมๆที่เธอเคยพูด ตอนนี้เธอกลับได้รับมันเสียเอง คำขอโทษที่ต้องแลกมาด้วยความรู้สึกที่แตกสลายของเธอ

 

“ฉันขอโทษ...อย่าจากฉันไปไหนเลยนะ ขอร้อง”

 

“คนโง่เง่าไม่มีประโยชน์อย่างฉัน อยู่ข้างๆนายไม่ได้หรอกนะ”

 

หญิงสาวพูดเสียงแผ่วเบาในความไร้ค่าของตัวเอง เธอไม่โกรธเขาเลยสักนิดเพราะทั้งหมดเป็นความผิดของเธอจริง เพียงแต่ความรู้สึกบางอย่างที่มีต่อเขามันพังทลายลงไปก็เท่านั้น ความหวังลมๆแล้งๆที่จะช่วยให้เขาหลุดพ้นจากพันธนาการของตัวเองก็ดูจะเหือดแห้งลงไป เพราะเขาไม่เคยคิดอยากจะออกมาจากอดีตนั้นเลยสักนิด เขายังคงยืนอยู่ในดงหนามอันแสนมืดมิดและเจ็บปวด ต่อให้มีแสงสว่างส่องมาถึงเขามากมายขนาดไหน เขาก็ยังคงเหยียบยืนอยู่บนหนามนั้นด้วยรอยยิ้มแห่งความเต็มใจ เธอยังคงดิ้นรนต่อไป แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางสำเร็จ

 

“ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง อย่าโกรธฉันเลยนะ ยกโทษให้ฉันเถอะ”

 

ชายหนุ่มพูดย้ำๆให้เธอฟังราวกับจะให้มันฝังเข้าไปในสมองของเธอ หญิงสาวได้แต่ดิ้นรนขลุกขลักอย่างคนสิ้นแรง

 

“ปล่อย. .. ปล่อยฉัน”

 

“ไม่ ขอร้องเถอะนะ อย่าไปไหน อยู่กับฉัน ฉันต้องการเธอ”

 

คำพูดต่างๆนานาที่สมองเขาจะคิดได้ถูกโพล่งออกมาอย่างรีบรนเพียงเพราะกลัวว่าหญิงสาวในอ้อมกอดจะหายไปจากชีวิตเขา

 

“นายต้องการฉันจริงๆหรือ ถามหัวใจของนายดูก่อน ว่าคนที่นายต้องการจริงๆคือใครกันแน่”

 

คราวนี่เธอหลุดออกจากอ้อมกอดเขาอย่างง่ายดาย หัวใจคนฟังประโยคนั้นสุดแสนจะเจ็บปวด แต่มันก็ยังไม่ได้ครึ่งของคนพูดเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวเดินไปหยิบกระถางต้นไม้มาส่งให้เจ้าของด้วยใบหน้าที่เฉยชา น้ำตายังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป ชายหนุ่มรับมันมาถือไว้นิ่งๆแต่ไม่คิดจะขยับไปจากจุดนั้นเลยแม้แต่น้อย

 

“ ฉันขอเวลาคิดหน่อยนะว่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง ส่วนต้นไม้ของนาย นายช่วยเอาไปรักษาแทนฉันด้วย เพราะฉันไม่มีความรู้มากพอดูแลต้นโคลเวอร์นี่ ขืนให้ฉันทำเองคงไม่เหลือแม้แต่ซาก อ่อ ถึงนายจะไม่อยากได้คำขอโทษไร้ค่าของฉัน แต่ฉันก็ยังอยากจะบอกนายอยู่ดี ขอโทษนะ”

 

เธอพูดพลางดันร่างเขาให้ออกไปจากห้องอย่างช้าๆ ร่างหนาค่อยๆขยับเลื่อนถอยหลังไปตามแรงดันของเธอ แต่เมื่อถึงหน้าประตูร่างนั้นก็หยุดนิ่ง เขาจับมือที่กำลังผลักดันเขาขึ้นมาจับไว้อย่างอ่อนโยน เธอเงยหน้าที่มีแต่รอยน้ำตาขึ้นมามองเขาอย่างเจ็บปวด

 

‘ทำไมต้องมาทำเป็นอ่อนโยนหลังจากที่นายทำร้ายฉันอย่างเจ็บปวด ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอด ทำไม เห็นฉันโง่มากหรือไง’

 

“ผมว่าคุณหนูรีบกลับไปดูแลต้นไม้ก่อนมันจะตายเถอะครับ ถ้ารีบตอนนี้อาจจะยังฟื้นกลับมาก็ได้นะครับ”

 

ลุงแหมบบอกกับคุณหนูจอมเอาแต่ใจ เขารู้สึกสงสารสาวน้อยตรงหน้าขึ้นมาทันที เรื่องนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่เอาของสำคัญมาเก็บเอง

 

ชายหนุ่มหันมามองคนแนะนำก่อนจะพยักหน้ารับรู้และยอมปล่อยมือหญิงสาวลงทันที ก่อนจะเดินนำออกประตูไปอย่างรวดเร็ว  แล้วตามด้วยลุงแหมบที่ออกไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูแทน

 

“เดี๋ยวผมขึ้นมาตามไปทานอาหารเย็นนะครับ”

 

ลุงแหมบพูดก่อนจะเลื่อนมือมาปิดประตูให้ แต่หญิงสาวกลับดันมันเอาไว้เบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างแห้งแล้งด้วยน้ำตานองหน้า

 

“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูไม่ค่อยหิวเท่าไร ตอนที่ลุงแหมบสอน หนูแอบกินไปเยอะเลยค่ะ”

 

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมยกขึ้นมาให้ที่ห้องดีกว่านะครับ อย่าคิดมากเลยนะครับหนูข้าวตอก คุณหนูไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆหรอกครับ”

 

พูดจบลุงแหมบก็ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างบางก็ทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วเริ่มต้นร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็กน้อย ความรู้สึกสับสนวุ่นวายตีรวนอยู่ในสมองจนไม่อาจหยุดมันลงได้ ตอนนี้เธอกำลังตื้อตันไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจเรื่องอะไรกันแน่ รู้เพียงแต่ว่ามันอึดอัดเจ็บปวดจนต้องร้องเพื่อระบายทั้งหมดออกมา

 

ชายหนุ่มวางกระถางต้นไม้ลงตรงมุมเล็กๆของห้องอย่างเบามือ มุมที่เคยวางมันไว้เหมือนก่อน  เขานำอุปกรณ์ทำสวนขนาดเล็กออกมาจากใต้โต๊ะในมุมนั้น สเปร์ฉีดน้ำเล็กๆถูกนำมาฉีดรดจนชุ่มฉ่ำก่อนจะเดินไปปรับอุณหภูมิห้องให้เย็นกว่าปกติอีกเล็กน้อย เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากรอให้มันฟื้นตัวในอุณหภูมิที่มันชอบเสียก่อน ใบที่เคยเขียวชอุ่มเย็นตากลับกลายเป็นสีเหลืองออกไปในโทนน้ำตาลอ่อนจนหน้าตกใจ

 

“ยัยนั่นคงจะปิดแอร์ตลอดเลยสินะ”

 

เขาส่ายหัวให้กับความประหยัดรักษ์โลกของหญิงสาว

 

ชายหนุ่มกำลังนั่งมองท้องฟ้าสีครามสดใสในช่วงที่เหล่าต้นไม้กำลังผลิดอกออกใบ สายลมอุ่นๆพัดผ่านมายังเขาสร้างความสุขใจได้อย่างประหลาด เขามองผู้คนที่แต่งชุดนักเรียนแบบเดียวกันเดินผ่านไปมาอย่างอารมณ์ดี ช่วงพักกลางวันในฤดูใบไม่ผลิเช่นนี้ทุกพื้นที่ในสวนของโรงเรียนจะถูกจับจองจนเต็มแน่น เพราะเป็นวันที่อากาศดีในรอบหลายเดือน

 

“ริวจัง..”

 

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของชายหนุ่ม คนที่เขานั่งคอยตลอดช่วงพักกลางวันนั่นเอง สาวน้อยผมสั้นในชุดนักเรียนหญิงของโรงเรียนเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส เธอยิ้มให้เขาจนแก้มปริ พลางซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ข้างหลังราวกับว่ามันเป็นของที่เธอพึ่งจะขโมยมาหยกๆ

 

“รอนานไหม ขอโทษนะที่มาช้า”

 

เธอพูดไปพร้อมรอยยิ้มที่พยายามปิดเท่าไรก็ปิดไม่มิด

 

“เธอก็เป็นแบบนี้ประจำนั่นแหละ มิซึกิ ฉันชินซะแล้วล่ะ”

 

เขาพูดไปพลางยิ้มตามเธอไป

 

“ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง  ไหนเอามาดูหน่อย อย่าบอกนะว่าไปเดินชนของเขาเสียหายอีกแล้วน่ะ”

 

ชายหนุ่มพยายามดึงแขนเธอเบาๆเพื่อให้เธอเผยสิ่งที่ซ่อนไว้ข้างหลังนั้น แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้ารัวๆก่อนดึงตัวหนีมือเขาให้ควั่ก

 

“ไม่มีอะไร ริวจังไม่ต้องรู้หรอก”

 

พูดไปก็หัวเราะคิกคักไปไม่ยอมให้ชายหนุ่มดูสักที มันยิ่งทำให้ต่อมอยากรู้ของเขาทำงานดีกว่าปกติร้อยเท่า

 

“ไม่มีอะไรก็ต้องเอามาให้ดูได้สิ เอามาดูเดี๋ยวนี้เลย”

 

ชายหนุ่มพยายามทำหน้าดุๆให้เธอกลัวเขา แต่ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นไม่สามารถทำให้เขาเกร็งหน้าดุได้นาน จำต้องกลับมายิ้มแป้นแล้นเช่นเดิม

 

“เราไปกินข้าวกันดีกว่านะริวจัง พักเที่ยงจะหมดแล้ว”

 

เธอพุ่งสายตาไปยังกล่องข้าวสองชั้นที่เธอเตรียมมาแต่ฝากให้เขาเก็บไว้เมื่อเช้านี้

 

“เธอจะนั่งกินข้าวแบบนี้น่ะหรือ มิซึกิ”

 

เธอพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะให้ชายหนุ่มเดินนำไปยังเก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งจองไว้

 

“ถ้ายังไม่วางของที่ซ่อนไว้ลงก่อนคงกินข้าวไม่ถนัดหรอกนะ อย่างนี้คงต้องป้อนให้แล้วล่ะ”

เขาเปิดกล่องข้าวแบบเบนโตะพลางพูดอย่างมีเลศนัย หญิงสาวได้แต่หัวเราะคิกคักๆอย่างมีความสุข ในเบนโตะนั้นอัดแน่นไปด้วยไข่ม้วนสีเหลืองนวลสอดไส้ผักที่เขาไม่ชอบหลายชนิด เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของเบนโตะนั้นอย่างเศร้าๆ

 

“สุขสันวันเกิดนะริวจัง…”

 

หญิงสาวยื่นความลับที่อยู่ข้างหลังมาให้คนตรงหน้า ชายหนุ่มได้แต่นิ่งไป เขาไม่รู้เลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา เขาลืมเลือนวันเวลาทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆผู้หญิงผมสั้นคนนี้

เขามองสิ่งที่เธอยื่นมาให้อย่างประหลาดใจ มันคือต้นไม้ต้นเล็กๆ มีลักษณะเป็นกอๆ ใบของมันคล้ายรูปหัวใจที่มีฐานติดกัน บางใบมีสามกลีบ บางใบมีสี่กลีบ อยู่ในกระถางเล็กๆน่ารักสีชมพู และมีเทียนต้นเล็กๆปักอยู่ในกระถาง เขามองมันก่อนจะยิ้มกว้างให้กับการกระทำของเธอ

 

“รีบเป่าเทียนสิ ต้นไม้จะตายแล้วนะ”

 

เธอรีบเตือนเขาก่อนที่ไฟจากเทียนต้นเล็กจะสร้างความเสียหายให้ต้นไม้ไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มรีบทำตามอย่างว่าง่าย

 

“ดีใจด้วยนะริวจัง มันเป็นของเธอแล้วล่ะ”

 

“แค่ต้นไม้หรือที่เป็นของฉัน”

 

ชายหนุ่มส่ายหน้าให้เธอนิดๆพลางผุดรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

“ไม่เอาหรอก ฉันอยากได้คนถือมากกว่า”

 

หญิงสาวทำได้แต่นั่งยิ้มเขินอายทำอะไรไม่ถูก

 

“คนถือเป็นของริวจังตั้งนานแล้ว”

 

ชายหนุ่มรับมาอย่างดีใจ เขาวางมันลงข้างกายอย่างแผ่วเบาทะนุถนอม

 

“ฉันจะดูแลมันอย่างดีเลยมิซึกิ ฉันสัญญา”

 

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังมั่นคง ตอนนี้เขามีความสุขเหลือล้น กับสิ่งที่เขาได้รับจากเธอคนนี้ ใบหน้าของเขาไม่อาจหยุดยิ้มได้เลยสักวินาทีเดียว ตอนนี้เขาคงกำลังใช้ความสุขทั้งหมดในชีวิตของเขาอยู่เป็นแน่

 

หญิงสาวคีบไข่ม้วนสอดไส้มะเขือเทศขึ้นมาแล้วยื่นให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส เขาถอนหายใจให้กับเธอครั้งหนึ่งก่อนจะรับมันเข้ามาในปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก กลิ่นมะเขือเทศสดๆทำให้เขาลืมเลือนความสุขเมื่อครู่ทันที

 

“ไม่อร่อยหรือ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

 

เธอมองคนที่กำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอรู้ว่าชายหนุ่มไม่ชอบกินผักสักเท่าไร และเธอต้องการที่จะปรับแก้นิสัยการกินของเขาเสียใหม่ จึงได้นำสิ่งที่เขาชอบที่สุดมาผสมกับสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด

 

“โถ่ มิซึกิ เธอก็รู้ดีนี่ ว่าฉันไม่ชอบกินผักสักเท่าไร แต่เธอก็ยังใส่มันมาอีก”

 

“โถ่ ริวจัง เธอก็รู้ดีนี่ ว่าฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ผักที่เธอเกลียดมันมีประโยชน์ต่อร่างกายมากเลยนะ มันมีสิ่งที่ร่างกายเธอต้องการในแต่ละวัน เพราะฉะนั้นเธอจะต้องกินมันทุกวันเช่นกัน”

 

พูดจบหญิงสาวก็คีบไข่ม้วนไส้แตงกวาใส่ปากเขาทันที เขาได้แต่ก้มหน้ารับมันด้วยสีหน้าที่เครียดกว่าเดิม แต่ถึงจะต้องพยายามฝืนกินอย่างไรเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าตอนนี้เขามีความสุขที่สุดเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเธอคนนี้

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะคนที่กำลังคิดถึงภวังค์แสนหวานเมื่อนานมาแล้ว ชายหนุ่มนั่งมองต้นไม้พร้อมกันความรู้สึกหลากหลาย

 

“นายต้องการฉันจริงๆหรือ ถามหัวใจของนายดูก่อน ว่าคนที่นายต้องการจริงๆคือใครกันแน่”

 

คำพูดของหญิงสาววิ่งวนอยู่ในหัวสมองเขาซ้ำๆ ว่าที่จริงแล้วเขาต้องการใคร ช่วงเวลาที่ผ่านมาความมืดไม่ได้ทำให้เขาลืมผู้หญิงคนนั้นได้เลยหรือ เธอยังคงมีอิทธิพลต่อเขาอยู่ เธอยังทำให้เขาเป็นเดือดเป็นร้อน  เพียงสิ่งของที่เธอเคยให้ก็สามารถทำให้เขาทำร้ายร่างกาย ทำร้ายจิตใจผู้หญิงอีกคนอย่างง่ายดาย เขาส่ายหัวให้กับความฟุ้งซ่านของตน

 

“ปัจจุบันสิ ฉันต้องอยู่กับปัจจุบัน”

 

เขาเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะได้ลงไปขอโทษหญิงสาวที่ถูกตนเองทำร้ายอีกครั้งหนึ่ง ปัจจุบันๆๆ คือสิ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวใจของเขา

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่หายไปสักพัก หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพเปียกปอนเธอยังคงอยู่ในชุดเดิมที่เคยใส่มาทั้งวัน มือเปียกๆเปิดประตูออกอย่างคนหมดแรง ดวงตาบวมเป่งจ้องมองไปยังคนที่เคาะประตูเมื่อครู่ ชายท่าทางใจดียิ้มให้เธออย่างอบอุ่น เขายื่นถาดอาหารที่เธอช่วยเขาทำส่งมาให้  เขาไม่ยอมให้เธอต้องอดอาหารไปมากกว่านี้เป็นแน่ ในถาดนั้นนอกจากอาหารและน้ำดื่มแล้วมันยังมียาหลังอาหารติดมาด้วยเธอจึงต้องรับมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

“รีบอาบน้ำนะครับ ถ้าไม่สบายไปมากกว่านี้คงต้องไปโรงพยาบาลจริงๆแล้วล่ะ”

 

หญิงสาวทำตาโตให้กับคำขู่ของคนตรงหน้า มันเป็นเรื่องจริงนั่นแหละนะ สิ่งที่เธอทำมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย  เธอไม่ใช่นางเอกมิวสิควีดีโอที่พอผิดหวังจากความรักก็มาร้องไห้ใต้ฝักบัว นอกจากจะเปลืองน้ำแล้วยังจะต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มเพราะพิษไข้อีก

 

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะลุงแหมบ หนูก็แค่ลืมถอดชุดออกเท่านั้นเอง”

 

เธอได้แต่แถน้ำขุ่นๆเพราะตอนนี้ยังคิดไม่ทันว่าจะพูดอะไรให้เรื่องไร้สาระที่เธอทำอยู่ฟังดูดีขึ้นมา

 

“ครับ ผมก็แค่เตือนๆไว้ เพราะไม่อยากให้หนูข้าวตอกไปนอนโรงพยาบาลอีกแล้ว”

 

ขอบคุณลุงแหมบมากๆเลยนะคะที่มาเตือนสติกันไว้ไม่อย่างนั้นเธอคงได้เปื่อยลุ่ยไปพร้อมกับน้ำเป็นแน่

 

“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะกินให้เรียบเลยค่ะไม่ต้องห่วงนะคะ”

 

อย่างน้อยเธอก็ยังมีชายใจดีคนนี้ที่คอยเป็นห่วงเธอ รอยยิ้มสุขใจผุดขึ้นบนใบหน้าหญิงสาวอีกครั้ง

 

                           ……………….โปรดติดตามตอนต่อไป………………..