love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               แสงสีขาววาวโรจน์ที่เกินกว่าสายตามนุษย์จะรับได้ส่องผ่านเข้ามายังดวงตาที่ปิดสนิท หญิงสาวได้แต่ยกมือขึ้นมาบังแสงนั้นอย่างยากลำบาก บรรยากาศรอบกายช่างหนาวเย็น เธอค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความอ่อนลงของแสง ท้องฟ้าสีขาวไร้ซึ่งกลุ่มเมฆหรือสรรพสิ่งใดๆคือสิ่งแรกที่เธอเห็น เธอหันไปมองรอบข้างก็พบกับต้นหญ้าสูงราวต้นข้าวในทุ่งนา เธอพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่กลางทุ่งหญ้าอันแสนหนาวเหน็บ เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นนั่งแทบจะไม่มี ร่างกายของเธอสั่นเทาไปหมด เสียงครางอื้ออึงอยู่ในหัวอย่างห้ามไม่ได้ เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เธอรู้สึกว่ายิ่งขยับตัวมากเท่าไรความหนาวเย็นก็ยิ่งแล่นเขามาถึงกระดูกเธอเท่านั้น 

ภาพตรงหน้าที่ทำให้เธอตะลึงงงไปหลายวินาทีก็คือทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา ทุ่งหญ้าสูงเท่าเข่าเธออันกว้างไกลไปจรดท้องฟ้าสีขาวแสบตา ทุกอย่างที่นี่นิ่งสงบ แม้แต่สายลมก็ไม่มีพัดโชย แต่เธอกลับรู้สึกหนาวเหน็บเข้ากระดูกดำ เธอพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด หยดน้ำไหลลงมาจากปลายผมอย่างช้าๆเสื้อผ้าเปียกชุ่มราวกับคนที่พึ่งขึ้นมาจากน้ำ

เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยก่อนจะมองหาแหล่งน้ำที่ทำให้เธอเปียกชุ่มนี้ แต่ก็พบเพียงทุ้งหญ้าสุดลูกหูลูกตารอบตัวเท่านั้น เธอเริ่มเดินออกจากจุดนั้นทีละก้าวๆด้วยความยากลำบาก ยิ่งเดินก็ยิ่งหนาวยิ่งหนาวก็ยิ่งกลัว เธอไม่รู้ว่าที่อันแสนสงบนิ่งนี้คือที่ไหน แต่มันทำให้เธอกลัวจับใจ

″ซาาาาาหวาดดดดดี.....″

เสียงสั้นๆลอยออกมาจากไรฟันอย่างยากลำบาก

″มีใครอยู่บ้างงงงไหมมมมม″

นิ่ง...ไม่มีแม้แต่สายลมตอบกลับมา เธอเดินไปอย่างไร้ทิศทางไม่รู้จุดหมาย เมื่อหันกลับไปมองที่เดิมที่เธอเคยผ่านมากลับมีเพียงทุ่งหญ้าที่เหมือนกันทั้งทุ่งสุดลูกหูลูกตา อากาศยิ่งหนาวเหน็บขึ้นไปเรื่อยๆ

′ที่นี่ที่ไหนกัน ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ หนาวเหลือเกิน... มองไปทางไหนก็เจอแต่ทุ่งหญ้าที่หน้าตาเหมือนกัน มองไปไม่เจอทางออก ราวกับว่าฉันไม่มีทางหนีพ้นอย่างนั้นแหละ...′

เธอเดินไปให้ไกลอีกนิดเพื่อหาทางออก ในใจก็ภาวนาให้พบทางออกหรือเจอใครสักคนที่จะช่วยพาเธอออกไปจากที่อันแสนน่ากลัวเช่นนี้ได้

″ช่วยด้วยยยยย ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย.....″

มีเพียงความหนาวเหน็บที่ตอบกลับมาเท่านั้น

′ที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยหรือ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง ให้ตายสิโรบิ้น ฉันอยากให้มันเป็นความฝันเหลือเกิน′

ความหนาวเริ่มถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้มันหนาวราวกับนอนแช่อยู่ในน้ำแข็ง เธอทรุดลงกอดตัวเองไว้อย่างทรมาน ปวดร้าวไปถึงกระดูก เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด โดยเฉพาะหัวใจที่กำลังสั่นรั่วอย่างห้ามไม่อยู่ เธอได้ยินเพียงเสียงครางหงิงๆของเธอเท่านั้น

″หนาวววววว หนาวเหลือเกินนนนนน″

′นายวาฟเฟิล...ช่วยฉันด้วย... นายอยู่ที่ไหน...ช่วยด้วย...′

นาทีที่เธอกลัวที่สุด ทรมานที่สุดเธอกลับนึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เธอรู้สึกอบอุ่น รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา 

″ช่วยฉันด้วย นายวาฟเฟิลลลลลล″

หญิงสาวนึกถึงความอบอุ่นเมื่อตอนที่ได้อยู่ใกล้เขาอย่างมีความสุข เธอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวทั้งที่ตัวเธอเหน็บหนาวจนตัวสั่นแต่ภายในใจกลับรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยอย่างประหลาด 

พลันแสงแดดอบอุ่นก็ส่องมายังเธออย่างช้าๆ เนื้อตัวที่เคยเปียกชุ่มก็เริ่มแห้งลงเรื่อยๆ บรรยากาศรอบกายเริ่มอบอุ่น สายลมเริ่มพัดเอื่อยๆหอบเอากลิ่นหอมของทุ่งหญ้าและไอแดดอบอุ่นมาสู่เธอ ท้องฟ้าที่เคยสว่างจ้าจนแสบตากลับมีสีฟ้าสดใส ก้อนเมฆน้อยใหญ่ล่องลอยเอื่อยๆอย่างสบายใจ หญิงสาวยืนขึ้นมองความเปลี่ยนแปลงรอบข้างอย่างสุขใจ ความอบอุ่นปลอดภัย เกิดขึ้นในใจอีกครั้ง

เธอมองไปยังทุ่งหญ้ากว้างไกลตรงหน้า ที่บัดนี้ปลิวไหวตามลมอย่างสบายใจ พลันสายตาก็พบชายคนหนึ่งสวมชุดสีขาวเป็นประกายออร่ายืนหันหลังมองไปยังทุ่งหญ้ากว้างไกลเช่นเดียวกับเธอ หญิงสาวรีบวิ่งไปหาคนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล ในหัวมีแต่คำถามมากมายที่รอให้คนตรงหน้าตอบให้หายสงสัย

″คุณคะ...ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ แล้วคุณเป็นใครคะ แล้ว...″

ชายคนที่เธอกำลังยิงคำถามใส่ราวกับรัวเอ็มสิบหกหันมายิ้มให้เธออย่างใจดีและอบอุ่น เธอหยุดคำถามพร้อมกับลมหายใจ น้ำตาหยดเล็กๆไหลลงมาอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจเต้นรัวจนเจ็บปวด มือไม้สั่นด้วยความดีใจ

″ไม่จริง ฉันต้องฝันไปแน่ๆ...″

เธอขยี้ตาทั้งสองข้างแรงๆแล้วมองคนตรงหน้าอีกครั้ง เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

″พ่อ....″

หญิงสาวตรงเข้ากอดชายตรงหน้าอย่างไม่ลังเล มันคือสิ่งที่เธอไฝ่ฝันและต้องการมาตลอด เธอมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความฝัน เพราะเธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ความรักความห่วงใยที่ถูกส่งมาจากชายที่เธอคิดถึงมาตลอด ไม่มีคำพูดใดๆเอื้อนเอ่ยออกมาแต่เหมือนทั้งสองกำลังถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านการกอด

″หนูโตขึ้นมากนะ″

เสียงอบอุ่นดังขึ้นใกล้ๆหูเธอ

″หนูคิดถึงพ่อค่ะ″

″พ่อรู้ พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกัน″

เธอได้แต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขา

″พ่อเฝ้าดูหนูตลอดเลยรู้ไหม หนูเก่งมากเลยลูกพ่อ″

เขาลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู

″พ่อคะ ที่นี่ที่ไหน เราอยู่ที่ไหนกันคะ″

หญิงสาวคลายกอดของเขาเพื่อมองหน้าหาคำตอบ 

″หนูไม่จำเป็นต้องรู้หรอกลูก ว่าที่นี่ที่ไหน หนูแค่ต้องกลับไปก็พอ″

″ไปไหนคะ หนูต้องไปไหน″

″ไปในที่ของหนูไง ผู้คนอีกมากมายรอหนูอยู่″

″ไม่ค่ะ หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่กับพ่อที่นี่″

เธอกอดเขาให้แน่นกว่าเดินเพราะกลัวเขาจะหายไปอีก

″ที่นี่ไม่ใช่ที่ของหนูนะข้าวตอก เคราะห์ครั้งนี้น้อยลงแล้ว จงกลับไปซะ กลับไปหาคนที่รอหนูอยู่″

″ไม่ หนูอยากอยู่กับพ่อ ให้นานกว่านี้ อีกนิดก็ยังดี ขอร้องเถอะนะคะ″

น้ำตาแห้งความเสียใจกลับมาอีกครั้ง เธอได้แต่กอดเขาแน่นๆให้หายคิดถึงเท่านั้น ทำได้เพียงเท่านั้นจริงๆ

″หนูดูเหนื่อยมากนะ นอนสักหน่อยดีไหม″

เขานั่งลงกลางทุ่งหญ้ารอให้เธอลงมาหนุนตักอย่างที่เคยทำเมื่อครั้งเขายังมีชีวิตอยู่ หญิงสาวได้แต่ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าหากเธอตื่นขึ้นมาเขาจะหายไป หายไปดั่งเช่นที่เคยเป็นมา แต่เธอก็ยังทิ้งตัวลงนอนหนุนตักเขาอย่างโหยหาอยู่ดี

″อย่ากลัวเลย อย่ากลัวว่าจะไม่เจอกันอีก พ่อไม่เคยหายไปไหนลูกรัก พ่อเฝ้าดูลูกอยู่เสมอ ยังอยู่กับลูกตลอดเวลา อยู่ตรงนี้ของหนูเสมอ″

เขาชี้ไปยังจุดที่มีหัวใจดวงน้อยๆกำลังเต้นอย่างมีความสุข

″นอนเถอะลูกรัก ชะตาเจ้าเป็นเช่นนี้ ใครก็มิอาจฝืนได้″

มือหนาลูบหัวเธอเบาๆราวกับจะกล่อมให้เธอหลับไหล ลมเย็นๆพัดพาความสดชื่นเข้ามาอย่างเต็มเปี่ยม หญิงสาวได้แต่ยื้อความง่วงเอาไว้เพราะบรรยากาศชวนให้หลับเสียเต็มประดา

″นอนเถอะคนเก่งของพ่อ พ่อถูมิใจในตัวลูกมากนะ″

หญิงสาวเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เวลาของเธอที่นี่หมดลงแล้ว เขาได้แต่ยิ้มให้เธออย่างมีความสุข 

″หนูมีคนดูแลแทนพ่อแล้ว พ่อคงหมดห่วงแล้วล่ะ″

เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

″พ่อรักลูกนะ ข้าวตอก″

″พ่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ″

หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่ข้างๆถึงกลับตกใจสะดุ้งตื่นตามเธอไปด้วย

″เธอฟื้นแล้ว ข้าวตอกเธอฟื้นแล้ว...″

เขารีบดึงเธอเข้าไปกอดอย่างดีใจและห่วงใย 

″เธอไม่เป็นไรแล้วนะ ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวอีกแล้ว ฉันสัญญา″

ชายหนุ่มกอดเธอไว้แน่นราวกับได้ของรักกลับคืนมา

′เมื่อพระผู้เป็นเจ้าส่งเธอกลับมาให้ผมอีกครั้ง ผมก็จะดูแลเธอ ด้วยชีวิตของผมที่มี′

                      .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....