love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               ชายหนุ่มกอดเธอไว้จนแน่น เขาทั้งดีใจ โล่งใจ ความสุขที่เคยขาดหายไปเริ่มกลับมาอีกครั้ง  เขาเฝ้าแต่ขอบคุณพระเจ้า ที่ยังให้โอกาสเขา ให้โอกาสเธอกลับมา กลับมาต่อลมหายใจให้กับผู้ชายคนนี้

หญิงสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสุขและเศร้า สุขที่ได้เจอพ่อ พ่อที่จากเธอไปแสนนาน และเศร้ากับการที่ต้องจากเขาไปอีก เป็นครั้งที่สอง โดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กัน ที่จะได้พบกับชายที่เธอรักคนนี้อีก

เธอกอดชายหนุ่มตอบ พร้อมกับร้องไห้

’อย่างน้อย ฉันก็ยังมีเขา มีผู้ชายคนนี้ คนที่ฉันจับต้องได้ คนที่มีอยู่จริง คนที่ฉันมักจะอบอุ่นและปลอดภัยเสมอเมื่ออยู่ใกล้เขา’

″ไม่ต้องกลัวนะ เธอปลอดภัยแล้ว ฉันอยู่นี่แล้ว″

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมลูบหัวเธอเบาๆอย่างปลอบโยน เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้

ความอบอุ่นจากอกกว้างส่งผ่านมาถึงเธอจนล้นเอ่อ

′นี่คืออ้อมกอดที่ฉันโหยหามานานใช่ไหม อ้อมกอดวิเศษที่ช่วยสลายความกลัวทุกอย่าง และฉันก็มีโอกาสได้สัมผัสมันอีกครั้ง′

″เจ็บตรงไหนรึเปล่า″

ชายหนุ่มถามเมื่อเริ่มตั้งสติได้

เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ

″ยังไงก็เถอะ ฉันต้องรีบไปตามหมอก่อน เธอรออยู่ที่นี่นะ ห้ามไปไหน″

เขาเดินตรงไปที่ประตูอย่างรีบรน แต่ก็ไม่วายชะโงกหน้ากลับมาพูดกับเธอด้วยความเป็นห่วง

“ห้ามนอนลงหรือหลับตาเด็ดขาด เข้าใจไหม!!!”

เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะหายไปหลังประตูอย่างรีบร้อน ทำเอาห้องผู้ป่วยที่เคยมีแต่เสียงโวยวายดีใจของเขาเงียบสงัดลงทันตา

เพียงไม่นาน เขาและคุณหมอก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

“เป็นไงบ้างครับ รู้สึกเจ็บหรือปวดตรงไหนรึเปล่า”

เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนคุณหมอจะตรวจดูอาการอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“ตอบคำถามหมอนะครับ...นี่กี่นิ้ว”

คุณหมอพูดยิ้มๆก่อนจะชูสองนิ้วสู้ๆส่งมาให้เธอ

“สองนิ้วค่ะ คุณหมอคะ หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ...”

“ศาสนาประจำประเทศไทยคือศาสนาอะไร”

“ศาสนาพุทธค่ะ เชื่อหนูเถอะค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ”

ถ้าเธอลุกขึ้นเต้นขอใจเธอแลกเบอร์โทรเพื่อพิสูจน์ให้หมอเห็นได้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เธอคงโหนเสาน้ำเกลือขึ้นไปเต้นแล้วล่ะ ติดที่ว่าเกรงใจหมอและโรงพยาบาลเท่านั้นเอง

“คำถามสุดท้ายนะครับ คุณจำผู้ชายคนนี้ได้ไหมครับ”

เธอหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอมาตั้งแต่ต้น เขาส่งรอยยิ้มที่เธอไม่เคยเห็นกลับมาให้เธอ รอยยิ้มที่ทำให้เธออุ่นใจ ปลอดภัย  ตามนิ้วที่หมอชี้ให้เธอดู

เธอยิ้มตอบเขาก่อนจะพยักหน้าเบาๆราวกับว่ากำลังฝันไป

“โชคดีมากเลยนะครับ ที่เขาทำให้หัวใจของคุณกลับมาเต้นทันเวลา ไม่อย่างนั้นหมอคงช่วยอะไรคุณไม่ได้  ”

พูดจบหมอก็เดินออกไปพร้อมรอยยิ้ม ปล่อยให้คนทั้งสองจ้องตากันเนิ่นนานราวถูกสาป

“ขอบคุณนะ ที่ช่วยชีวิตฉัน”

“ไม่หรอก...เป็นใครก็ทำแบบนั้น”

เขาตอบเธอเบาๆก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับเหยือกน้ำหัวเตียงแทน

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ ฉันคงไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้หรอก”

’ฉันก็คงไม่ได้มายืนยิ้มอยู่ตรงนี้เหมือนกัน’ชายหนุ่มได้แต่เก็บเรื่องราวเลวร้ายที่เขาคิดจะทำหากเธอไม่ฟื้นขึ้นมาให้เป็นความลับของเขาต่อไป ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว มันคือความคิดที่ดีที่สุดที่เขามีก็เถอะ

“หิวไหม”

เธอส่ายหน้าแทนคำตอบช้าๆ แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าขาวซีดนั้นเช่นเดิม

“ฉันอยากกลับบ้าน”

อาการกลัวโรงพยาบาลเริ่มเข้าเล่นงานเธอทีละนิด

“เธอยังกลับตอนนี้ไม่ได้นะ เธอยังไม่หายดี ”

เขาจับเธอนอนลงอย่างแผ่วเบาก่อนจะห่มผ้าห่มให้เธอจนมิดคอ

“นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้ออะไรมาให้กิน”

ปอยผมเล็กๆข้างแก้มถูกปัดออกอย่างเบามือจากชายที่ส่งเธอเข้านอน

“ให้ฉันกลับไปนอนที่บ้านเลยไม่ได้หรอ”

หญิงสาวพูดขอร้องอีกครั้ง เธอพยายามใส่ลูกอ้อนลงไปในน้ำเสียงสุดฤทธิ์

“ฝันดีนะ สาวน้อย”

เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คนบนเตียงมองตามตาละห้อย

‘สาวน้อยงั้นหรอ มันหมายความว่ายังไงกันนะ มันหมายถึงฉันเป็นสาวน้อยของเขาหรือหมายถึงฉันคือน้องสาวของเขากันแน่

สาวน้อย...สาวน้อย...สาวน้อย... ตกลงมันคืออะไรกันแน่นะ ไอ้สาวน้อยเนี่ยยยยยย!!!!!!’

  ...................................โปรดติดตามตอนต่อไป................................