love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               รถสีดำสุดหรูหราเลี้ยวเข้าไปยังร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านดังและขึ้นชื่อในแถบนั้น ก็เป็นธรรมดาของร้านที่จะมีแต่เหล่าไฮโซโบว์ใหญ่ตังค์เหลือใช้มานั่งกินกัน และหนึ่งในนั้นก็คือนายผีดิบขี้เก๊กที่กำลังขับรถวนหาที่จอดอย่างสบายใจข้างๆเธอ

“นายจะพาฉันไปไหนกันแน่”

หญิงสาวถามขึ้นอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก เธอรู้สึกไม่คุ้นชินกับอะไรที่หรูหราแบบนี้สักเท่าไร

“ฉันหิว...วันนี้ฉันยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยสักนิด และฉันก็มักจะปวดท้องทุกครั้งที่ไม่ได้กินอาหารเช้า”

’แหม...รู้สึกจะบอบบางเหลือเกินนะพ่อคุณณณณณ’

“แล้วทำไมต้องมากินอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ ฉันว่านายไปหากินพวกโจ๊ก ข้าวต้ม หรือไม่ก็ข้าวเหนียวส้มตำดีกว่านะ ฉันว่าน่ากินกว่าเยอะ”

เธอพยายามพูดเบี่ยงเบนความสนใจของคนข้างๆอย่างสุดความสามารถ เพราะเธอไม่กล้าที่จะเข้าไปในร้านอาหารที่หรูหรา และอาหารที่เธอไม่ค่อยคุ้นชินซักเท่าไร

’ ถ้าหมอนี่รู้ว่าฉันกินอาหารพวกนี้ไม่เป็นล่ะก็...ให้ตายสิโรบิ้น เขาต้องล้อฉันไปจนวันตายแน่ๆ ’ 

“ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องรสชาติและวัฒนธรรมไม่มีใครไม่รู้จักหรอก เมื่อมีโอกาสฉันต้องมากินสักครั้ง”

’ฉันนี่ไง ที่ไม่รู้จักร้านนี้เลยสักนิดเดียว นั่งหัวโด่อยู่นี่ไง’ 

“ไปเถอะ ฉันหิวแล้ว”

เขาพูดสั้นๆก่อนจะลงจากรถไป ทิ้งให้หญิงสาวอยู่กับความ หวาดกลัวเพียงลำพัง มันทำให้นึกถึงตอนที่เธอเข้าร้านพิซซ่าครั้งแรก กับเพื่อนสนิทที่สุดเพียงคนเดียว เธอยังจำท่าทางเงอะงะ ไม่เป็นตัวของตัวเองได้อยู่เลย 

’ฉันจะไปทำข้าวของเขาเสียหายเหมือนคราวที่แล้วรึเปล่านะ’

เธอลงจากรถไปด้วยอาการตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ความตื่นเต้นเข้ามาในหัวสมองจนเธอทำอะไรไม่ถูก เธอได้แต่เดินตามหลังเขาไปอย่างคนที่ไม่ค่อยมีสตินัก เธอไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่ตลอดเวลา จนเธอชนเข้ากับหลังที่เดินนำเธอไปอย่างจัง

“เป็นอะไรรึเปล่า ดูตัวสั่นๆนะ” 

ชายหนุ่มหันกลับมาถามด้วยความเป็นห่วงก่อนเอามืออังหน้าผากของเธอ

“ฮะ เออใช่ แค๊ก!!! แค๊ก!!! แค๊ก!!! ฉันไม่สบายนิดหน่อย คงกินอาหารร้านนี้กับนายไม่ได้แล้วล่ะ  ฉันว่า ฉันคงต้องรีบไปหาหมอก่อนที่มันจะรุกรามไปมากกว่านี้”

เธอรีบทำเสียงไอแค๊กๆกลบเกลื่อนความกลัว ก่อนจะตั้งท่าเดินออกไปทางถนนรถ หมายจะนั่งสองแถวไปลงแถวร้านส้มตำลาบน้ำตกแซบๆสไตร์ของเธอ

“เดี๋ยวก่อน ฉันพาเธอไปเองดีกว่า น่าจะถึงเร็วกว่า”

เขาพูดขณะเดินจูงมือเธอกลับไปที่รถ แต่หญิงสาวก็รีบห้ามไว้เสียก่อน

“ไม่ได้นะ!!!! คือฉันหมายถึงไม่เป็นไรน่ะ ”

คนตรงหน้ามองเธอด้วยความสงสัย

“ก็แหม...เกรงใจนายแย่เลย ฉันว่านายเข้าไปกินอาหารอิตาเลี่ยนหรูหราของนายเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก เดี๋ยวนายปวดท้องขึ้นมาก็แย่สิ เชื่อฉันสิ ฉันไปเองได้”

หญิงสาวได้แต่พูดเกลี้ยกล่อมเขาอยู่อย่างนั้น เขาเองก็เงียบๆไปเหมือนกำลังใช้ความคิด เธอจึงตัดสินใจย่องออกมาขึ้นรถสองแถวอย่างเงียบๆ 

รถสองแถวนำพาเธอมายังร้านอาหารอีสานขึ้นชื่อของย่านนั้น ที่มีผู้คนยืนรออย่างล้นหลามป้ายชื่อร้านตัวใหญ่ๆเขียนไว้บนหลังคาอย่างเด่นชัด ส้มตำป้าเล็ก ที่มองเข้าไปก็เจอคนตำที่ไม่เล็กสมชื่อหญิงสาวเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างๆซึ่งอยู่ใต้ต้นมะขามต้นใหญ่ทางด้านนอกของร้าน เด็กเสริฟอาหารนำเมนูส่งให้เธออย่างรีบร้อน ก่อนจะเดินไปเก็บจานโต๊ะอื่นอีก

หญิงสาวก้มจดรายการอาหารที่อยากกินอย่างไม่รีบไม่ร้อน เพราะกว่าจะถึงคิวเธอคงประมาณพรุ่งนี้บ่ายๆ จึงไม่ทันได้มองว่ามีคนกำลังนั่งร่วมโต๊ะกับเธออยู่

“ไม่คิดว่าเธอจะมาหาหมอที่ร้านอาหารแบบนี้”

ชายหนุ่มพูดพลางมองไปรอบๆร้านอาหารที่ตั้งอยู่ข้างทาง เขาไม่เคยได้สัมผัสกับบรรยากาศร้านอาหารริมทางแบบนี้มาก่อน ซึ่งมันทำให้เขาตื่นตาตื่นใจราวกับเด็กที่พบเจอเรื่ิองมหัศจรรย์

“เออ พอดีมันเป็นทางผ่านน่ะ ก็เลยแวะมานิดหน่อย”

หญิงสาวรีบหาข้อแก้ตัวด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่

“แล้วนายไม่กินอาหารอิตาเลี่ยนแล้วหรือ”

ชายหนุ่มส่ายหน้าปลอยๆก่อนจะพูดคำที่ทำเอาคนฟังหายหิวไปในบัดดล

“ไม่มีเธอ อาหารที่นั่นก็ไม่มีความหมาย”

เธออยากจะยิ้มให้กับคำพูดของเขาเหลือเกิน แต่ก็ต้องเก็บกดมันเอาไว้ เพราะเธอรู้ว่าลึกๆแล้วเขายังคิดถึงใครบางคนอยู่ สิ่งที่เธอทำได้คือปิดกั้นความรู้สึกดีๆไม่ให้แสดงออกไปให้เขาได้รู้เท่านั้น ถึงแม้ว่าเธอจะดีใจกับคำพูดของเขามากแค่ไหนก็ตาม

“แสดงว่านายจะกินอาหารร้านนี้กับฉันใช่ไหม”

เธอถามก่อนจะก้มมองเมนูที่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะกินได้ 

“ใช่ ฉันเอาทุกอย่างที่ร้านนี้มี”

เขาสั่งเธอด้วยมาดคุณชาย ซึ่งเธอก็ไม่ได้ทำตามแต่อย่างใด

“ประทานโทษเถอะค่ะ จะสั่งมาถมบ้านคุณหรือคะ เยอะแยะขนาดนั้น ”

’คิดว่ารวยแล้วซื้อได้ทุกอย่างรึไง ไอ้ขี้เก๊กอวดรวยเอ้ย’

“ไม่ได้ถมบ้าน แต่จะสั่งมาถมกระเพาะเธอต่างหาก กินให้อิ่มนะ ฉันเลี้ยงเอง”

“แหม...เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ในชีวิตนี้ได้เจอคนใจดีอย่างนาย ถ้าอย่างนั้นไม่เกรงใจแล้วนะ”

เธอพูดก่อนจะเขียนรายการอาหารลงในกระดาษที่กินพี้นที่ราวกับเขียนบรรยายในกระดาษคำตอบก็ไม่ปาน

’ในเมื่อฉันมากับเศรษฐีซะอย่าง ฉันก็จะต้องจัดให้สาสมใจกันเลยทีเดียว เอาให้ป้าเล็กแกกลายเป็นเศรษฐีไปอีกคนเลย ช่วยกันๆ’

...........................................โปรดติดตามตอนต่อไป.................................