love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน
เขียนโดย 
พรสิริ
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.13 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 18.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
34)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอาหารมากมายถูกเรียงรายมาเสริฟจนล้นโต๊ะ ชายหนุ่มได้แต่ตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้าอย่างออกนอกหน้า
“นายไม่เคยกินส้มตำรึไง ตื่นเต้นอะไรนักหนา”
หญิงสาวตรงหน้าพูดก่อนจะส่งข้าวเหนียวให้เขา พลางยัดข้าวเหนียวก้อนเล็กๆเข้าปาก เคี้ยวหงับๆอย่างหมันใส้ เขารับมาวางไว้ก่อนจะมองคนตรงหน้านิ่งๆ
“ฉันไม่เคยได้ทำอะไรแบบนี้เลย เธอรู้ไหม นี่มันสุดยอดมาก!!!”
เขาพูดก่อนจะหยิบกระติ๊บข้าวเหนียวใบเล็กๆขึ้นมากัดกินสิ่งที่อยู่ภายในอย่างทุลักทุเล ทำเอาหญิงสาวถึงกับขำก๊าก พ้นข้าวเหนียวในปากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“555 นายทำอะไรน่ะ กินข้าวเหนียวหรือ”
“เขาไม่ได้กินแบบนี้รึไง”
“ฉันพึ่งเคยเห็นคนกินข้าวเหนียวแบบนี้ครั้งแรก”
เขามองเธอนิ่งๆด้วยความอยากรู้ เพราะนี่มันใหม่กับเขาเหลือเกิน
“เขากินกันแบบนี้ ดูดีๆนะพ่อหนุ่ม ฉันจะทำให้ดูครั้งเดียว”
เธอใช้มือหยิบข้าวเหนียวก้อนเล็กๆออกมาจากกระติ๊บก่อนจะบรรจงปั้นมันอย่างตั้งอกตั้งใจ และเอามันไปตักส้มตำปูปลาร้ารสแซบเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มทำตามอย่างเงอะงะ เขาเอาข้าวเหนียวที่ตั้งใจปั้นจุ่มลงในส้มตำที่เธอเคยสาธิตให้ดู ส้มตำปูปลาร้ารสแซบจัดจ้าน อาหารอีสานคำแรกในชีวิตของชายหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่น ที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวอาหารในปากเน้นๆอย่างพยายามดื่มด่ำกับรสชาติอาหาร เธอได้แต่นั้งมองหน้าเขาอย่างลุ้นๆ หวังในใจว่าเขาคงจะชอบอาหารอีสานเหมือนเธอ คนตรงหน้าเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อผุดขึ้นไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากเรียวบางเริ่มบวมแดงและเจ่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หญิงสาวไม่ได้ตกใจเลยสักนิด เพราะส้มตำที่เขาพึ่งกินไป ใส่พริกไป20เม็ดชนิดที่ว่าเขี่ยไปไม่เห็นเส้นมะละกอเลยสักนิด พริกล้วนๆ
“นี่!!!นายไหวรึเปล่า”
เขาได้แต่พยักหน้าหงึกหงักพร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นทางอย่างน่าสงสาร เธอได้แต่ยื่นน้ำเย็นๆให้อย่างเป็นห่วง
“นายแพ้พริกรึเปล่าเนี่ย ทำไมตัวแดงอย่างนี้”
เธอลุกขึ้นถามอย่างกระวนกระวายเมื่อเห็นตัวเขาเริ่มแดงไปทั่ว เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมาอยู่อย่างนั้นก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นไม่ให้เธอเห็น
“นายรอฉันอยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันมา”
เธอรีบวิ่งหาซื้อนมรสจืดมาให้เขาอย่างรีบร้อน ก่อนจะกลับมายังร้านส้มตำที่มีใครคนหนึ่งรออยู่
“กินนมก่อนจะได้หายเผ็ด”
หญิงสาวรีบเปิดขวดนมส่งให้เขาอย่างร้อนรน เขารับนมมาดื่มราวกับคนกระหายอยาก มือไม้สั่นเทา ปากบวมเจ่อแดงสั่นไม่หยุด นมขวดที่สองถูกส่งเข้าปากอย่างรวดเร็ว
“กินเผ็ดไม่ได้ก็น่าจะบอกกัน ส้มตำของนายน่ะมันจานนี้ ตำไทยนี่”
ส้มตำสีหวานถูกวางลงตรงหน้าเขาอย่างแผ่วเบา
“เธอกินเข้าไปได้ยังไงฮะ!!!”
“บอกนายไว้เลยว่าฉันกินรสนี้ประจำ แซบๆ”
“ฉันเกือบตายเพราะแซบๆของเธอนะ ยัยบ้า!!!”
“อ่าว!!!พูดอย่างนี้ก็สวยดิ ความผิดของฉันรึไง นายอยากกินเข้าไปเอง”
เขาได้แต่นั่งซดนมมองคนตรงหน้าสวาปามอาหารอีสานด้วยความเสียวใส้ ความเผ็ดไม่สามารถทำอันตรายเธอได้แม้แต่น้อย
“นี่!!!นายกินไก่ทอดหน่อยไหม ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่”
“ฉันคงกินอะไรไม่ลงแล้วล่ะ เธอกินไปเถอะ”
เธอนั่งกินชิลๆอย่างไม่สนใจคนตรงหน้าอีกต่อไป
“อืม...ไก่ทอดเกลือนี่อร่อยจริงๆ ยิ่งกินกับข้าวเหนียวด้วยนะ ยิ่งแซบ”
เธอเอ่ยพึมพำถึงความเด็ดดวงของอาหารตรงหน้า จนชายหนุ่มทนไม่ไหว
“นี่ กินให้มันเบาๆหน่อยได้ไหม ไม่ต้องบรรยายสรรพคุณขนาดนั้นก็ได้ ผู้หญิงอะไร!!!”
“ก็มันอร่อยจริงนี่นา ไม่เชื่อก็ลองกินเองซิ กินได้อยู่แล้ว มันไม่เผ็ดสักหน่อย”
หญิงสาวพูดในขณะที่มีข้าวเหนียวเต็มปาก
“ไม่...”
“ก็ตามใจ ของอร่อยๆไม่ชอบก็ตามใจ”
“รีบกินเถอะเราจะต้องไปอีกหลายที่ ”
“ไปไหนอีก ฉันว่าเราน่าจะกลับบ้านได้แล้วนะ ยิ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย ยิ่งต้องกลับ”
“กลับบ้านหรือ จะรีบไปไหนล่ะ ฉันยังไม่ได้พาเธอไปไหนเลย”
“ถ้าฉันไม่อยากไป ฉันก็จะไม่ไป”
ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาเจ้าเลห์ ก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างคนมีชัย
“เธอหนีไม่พ้นหรอก และปฎิเสธคนอย่างฉันไม่ได้ด้วย”
.....โปรดติดตามตอนต่อไป.....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
