love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน
เขียนโดย 
พรสิริ
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.13 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 18.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
32)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความความเจ็บปวดจากการกระแทกเข้ากับรถอย่างแรงทำให้เธอเริ่มหวาดกลัวคนตรงหน้าขึ้นมาจับใจ เขาไม่แม้แต่ทำรุนแรงกับเธอเท่านั้น สายตาที่เขามองเธอในตอนนี้ก็ทำให้เธอเจ็บปวดด้วยเช่นกัน
“นายกำลังทำให้ฉันเจ็บนะ รู้ตัวไหม!!!!”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตกใจขณะลูบแขนตนเอง
“เจ็บหรอ เธอคิดว่าฉันไม่เจ็บรึไง!!!”
คำพูดที่ฟังดูดุดันรุนแรงส่งผ่านมาด้วยอารมณ์โกรธ ดวงตาแดงก่ำบ่งบอกว่าเจ้าของมันกำลังโมโหและเจ็บปวด
“เจ็บบ้าบออะไร ใครทำให้นายเจ็บกันฮะ!!! ฉันไปทำให้นายเจ็บตอนไหน!!!”
เธอตะโกนออกไปสุดเสียงที่มีอย่างไม่เข้าใจคนตรงหน้าเลยสักนิด เธอเองงั้นหรือที่ทำให้เขาเจ็บปวด เธอเองงั้นหรือที่ทำให้เขาโมโหรุนแรง เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด เพราะที่ผ่านมา เธอเป็นฝ่ายเจ็บปวดเพราะเขามาตลอด
“เพื่ออะไร เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร อยากให้ฉันเจ็บปวดมากใช่ไหม อยากให้ฉันตายมากใช่ไหม!!!!”
ชายหนุ่มจับแขนเธอทั้งสองข้างเขย่าอย่างรุนแรงเพื่อหาคำตอบ
“ตายบ้าบออะไรกัน!!! ถ้าชีวิตนายมันไร้ค่าขนาดนั้นก็ไปตายให้สมอยากเลยไป!!!”
เธอพยายามดิ้นหนีอย่างสุดกำลัง เพราะเขาในตอนนี้ราวกับปีศาจร้ายก็ไม่ปาน
เขาได้แต่เงียบ และยังคงจับเธอไว้ไม่ให้หลุด
“นายได้แต่กล่าวหาฉันว่าทำให้นายเจ็บ ไหนนายลองบอกมาซิ ว่าฉันทำอะไร”
หญิงสาวได้แต่ข่มอารมณ์ของตนเองเอาไว้ไม่ให้มันประทุออกมามากกว่านี้
“หนังสือเล่มนั้น... เธอจงใจเอามาให้ฉันอ่านใช่ไหม”
เขาพยายามพูดอย่างสะกดอารมณ์เช่นกัน เพราะสติที่เพิ่งขาดกระจุยไปเริ่มกลับมาบ้างแล้ว
“ใช่ ฉันจงใจเอามาให้นายอ่าน ทำไม!!! หรือนายไม่ชอบก็เลยอารมณ์เสียแล้วเอามาลงที่ฉัน!!”
“ทำไมเธอถึงจงใจเลือกเล่มที่มีนางเองชื่อมิซึกิ ทำไม!! ”
’มิซึกิ...ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วหรือ...’
เธอรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งเมื่อได้ยินชื่อนี้จากปากของเขา
’ทำไมนะ...ทำไมฉันถึงหนีเรื่องเจ็บปวดพวกนี้ไม่ได้สักที’
เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ ชายหนุ่มก็ยิ่งโมโห และมั่นใจว่าเธอจงใจที่จะทำให้เขาเป็นบ้าเพราะความหลังที่ยังตามหลอกหลอนเขาอยู่ มือหนายิ่งจับแขนเธอแน่นขึ้นไปอีกพร้อมกับออกแรงเขย่าเพื่อเอาคำตอบ
“ตอบสิ!!!เงียบทำไม ทำไมไม่ตอบ”
“ไม่รู้!!!ฉันไม่รู้!!!! ฉันไม่รู้จักชื่อนั้นด้วยซ้ำ นายได้ยินไหม!!!”
ชายหนุ่มหยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที ทุกสิ่งรอบกายเขาเหมือนหยุดหมุนและเริ่มปริแตก โดยเฉพาะหัวใจของเขาที่มันกระตุกวูบและสุดแสนจะเจ็บปวด เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนที่เขาคิดถึงคนในอดีตหลายเท่า ภาพหญิงสาวตรงหน้าที่ได้แต่ยืนจับแขนตัวเองอย่างเจ็บปวดและมีรอยช้ำอย่างเห็นได้ชัด เธอยืมมองหน้าคนตรงหน้าต้วยความผิดหวัง ตาแดงก่ำชุ่มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดน้อยใจยิ่งทำให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นบาดลึกเข้าไปในหัวใจเขาหลายร้อยเท่า
’เลว!!!ฉันทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว ฉันมันเลวจริงๆ’
“ฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้ไหม”
เธอพูดขึ้น หลังจากที่ทั้งคู่ยืนเงียบมานาน
“เขาเป็นใครงั้นหรือ ทำไมเขามีความหมายกับนายมากมายขนาดนั้น ทำไมนายต้องโมโหขนาดนั้นเมื่อได้เจอชื่อของเขา ทำไมนายต้องโกรธที่ฉันเลือกหนังสือเล่มนั้นมา ทำไมนายถึงเลือกที่จะทำกับฉันแบบนี้ และสุดท้าย... ทำไมนายไม่เคยคิดถึงความรู้สึกฉันบ้าง... ”
สิ้นประโยคนั้นน้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาอีกครั้ง น้ำตาแห่งความน้อยใจ น้ำตาแห่งความผิดหวังน้ำตาที่ใช้อธิบายแทนคำพูดมากมายให้คนตรงหน้าเข้าใจ...
เสียงสะอื้นไห้ของคนตรงหน้ายิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของเขาได้ดี คำถามแต่ละคำถามที่เธอถามเขามันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบยืนต่อไปไม่ไหว เขารู้สึกผิดจนแทบจะขาดใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยทำให้ผู้หญิงตรงหน้ามีความสุขเลยสักครั้ง เขามักทำให้เธอเจ็บปวดเสียใจอยู่เสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ที่เขาได้ทำร้ายเธอด้วยความโกรธ เขาผิดอย่างไม่น่าให้อภัยที่เอาความเจ็บปวดชิงชังมาลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรอย่างเธอ
ชายหนุ่มไม่กล้าแม้จะพูดอะไรทั้งนั้น เขาได้แต่ดึงเธอเข้าไปกอดไว้อย่างแสนห่วงใย และภาวนาให้เธอไม่เกลียดเขาไปมากกว่านี้ เพราะเขาคงอยู่ไม่ได้ ถ้าเธอเกลียดเขามากไปกว่านี้และหนีหายไปจากชีวิตของเขา
ทั้งคู่ยืนกอดกันอยู่นานโข คนผ่านไปมาเริ่มหันมาให้ความสนใจ ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขาและเธอด้วยแววตำหนิอย่างไม่ปิดบัง
หญิงสาวเป็นคนแรกที่สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่ส่งมาจากผู้คนรอบข้าง เธอพยายามดิ้นรนเพื่อออกไปจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขา แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะยิ่งดิ้น ชายหนุ่มก็ยิ่งกอดรัดแน่นกว่าเดิมหลายเท่า จนหญิงสาวแทบหายใจไม่ออก
“นี่...ปล่อยฉันนะ คนมองใหญ่แล้ว”
เธอพูดบอกเขาพลางดิ้นรนเอาตัวรอดไปด้วย
“ไม่...จนกว่าเธอจะให้อภัยฉันก่อน”
ชายหนุ่มพูดเบาๆที่ข้างหูทำเอาหญิงสาวเบี่ยงหน้าหนี้แทบไม่ทัน
“หึ...ความผิดของนายมันใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะให้อภัยได้”
“โถ่!!!!ฉันขอโทษ เธอจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเกลียดฉันไปมากกว่านี้เลยนะ นะครับคุณผู้หญิง ผมผิดไปแล้ว”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ก่อนจะใช้ปลายคางแหลมคลึงลงไปที่หัวไหล่เธออย่างง้อๆ
’อย่าใจอ่อนนะข้าวตอก เล่นตัวหน่อยลูก....’
“ไม่ ฉันไม่หายโกรธนาย หยุดคลึงไหล่ฉันสักที!!!”
เธอพูดก่อนจะดิ้นหลบคางของเขาอย่างยากลำบาก
“ถ้าไม่หายโกรธก็จะยืนกอดเธอให้คนมองอยู่อย่างนี้ ดีซะอีก ตื่นเต้นดีออก”
เขากอดเธอแน่นขึ้นไปอีกพลางส่ายตัวเบาๆอย่างรักใคร่
“รีบปล่อยฉันนะไอ้บ้า ก่อนที่ฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลือ”
“ช่วยอะไรครับคุณผู้หญิง”
“ช่วยจากที่นายจะปล้ำฉัน...”
เขาได้แต่หัวเราะให้กับความเพ้อเจ้อของเธอ
“ฉันก็จะบอกคนที่เข้ามาช่วยเธอว่า เธอน่ะ มันตัวอันตรายที่โรงพยาบาลตามตัวอยู่ ดูซิใครจะกล้าช่วยเธอ”
“นี่!!! ฉันไม่ใช่คนบ้านะ ปล่อยยยย”
“ฉันมีข้อเสนอดีๆให้เธอ คือจะยืนกอดกันอยู่ที่นี่ หรือจะไปเที่ยวกับฉัน”
’หึ...ข้อเสนอดีๆทั้งนั้น’
“ฉันไม่เลือก ข้อเสนอเห็นแก่ตัว”
“งั้นเราก็มายืนกอดกันให้โลกเห็นกันดีกว่า”
พูดจบเขาก็เริ่มเอาคางคลึงไหล่เธออีกครั้ง ผู้คนเริ่มมองกันมากยิ่งขึ้นจนหญิงสาวเกิดความอับอาย
“ก็ได้ๆ”
หญิงสาวพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด
“อะไรคือก็ได้...”
“ฉันมีทางเลือกรึไง”
“โอเค...เรามากอดกันตรงนี้มา คนเยอะดี”
เขาพาเธอออกมายืนตรงที่มีคนมองมากกว่าเดิม แล้วกอดเธอไว้อย่างแสนรัก
“ไม่ใช่โว้ยยยยย ไอ้วอฟเฟิล!!!!....”
เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะพาเธอไปขึ้นรถหรูสีดำและตรงไปยังจุดหมายที่เขาอยากพาเธอไป
....................................โปรดติดตามตอนต่อไป................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
