love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน
เขียนโดย 
พรสิริ
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.13 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 18.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หญิงสาวลงจากรถแท็กซี่ซึ่งจอดอยู่หน้าประตูรั้วบานใหญ่สุดหรูหรา
ดิ้ง...ด่อง....
รอไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก
“ครับ”
คุณลุงหน้าตาใจดียืนยิ้มต้องรับอยู่ไม่ไกล
“สวัสดีค่ะ มีคนให้หนูมาที่นี่ค่ะ”
เธอยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มกว้างกลับไป
“เชิญครับ”
คุณลุงใจดีเชื้อเชิญก่อนจะเดินนำเข้าไป
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านเพียงไม่กี่ก้าว เธอก็รู้สึกถึงความผ่อนคลายร่มรื่นของเหล่าต้นไม้น้อยใหญ่ที่ปลูกอยู่ในบริเวณบ้าน ดูก็รู้ว่าต้นไม้พวกนี้ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
คุณลุงพาเธอเดินพ้นแนวร่มไม้ใหญ่ เธอก็พบกับคฤหาสน์สไตร์ญี่ปุ่นกึ่งโมเดินหลังใหญ่ที่เธอคิดว่าสุดแสนจะอลังการงานสร้าง
’โห...นี่ฉันมีญาติร่ำรวยขนาดนี้เลยหรือเนี่ย’
“เชิญครับ”
คุณลุงผายมือเชิญเธออีกครั้งเพื่อมาพบกับความอลังการภายในบ้านที่ตกแต่งแบบสุดแสนจะทันสมัยตัวบ้านตกแต่งไปด้วยกระจกใสแต่กลับใช้ผ้านม่านสีดำปิดคลุมจนมืดมนไปทั้งบ้าน หญิงสาวรู้สึกถึงความอึดอัดหม่นหมอง ไม่สดใสเอาเสียเลย
’แล้วสาวสดใสอย่างฉัน จะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหนเนี่ย’
ไม่นานนัก คุณลุงก็พาเธอมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้เรียบๆสีดำสนิด
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
“เข้ามา”
เมื่อได้ยินเสียงอนุญาติ คุณลุงก็นำเธอเข้าไปเช่นเดิม ในห้องนี้มืดมากกว่าข้างนอกเสียอีก
’ตาลุงคนนี้จะพาฉันมานอนห้องเก็บของรึไง หรือว่า...จะพาฉันมาเชือด!!! ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมลุงใจดีผิดปกติ บ้านก็มืดมนวังเวง แล้วไอ้ต้นไม้ร่มรื่นนั้นฉันคงให้คำจำกัดความผิดไป ต้องเปลี่ยนเป็นหนาทึบจนดูน่ากลัวอย่างกับป่าช้าต่างหาก โอ้ยยยย ข้าวตอกเอ้ยยย มาตายชัดๆเลยแก’
หญิงสาวจมจ่อมอยู่กับความคิดของตนเองจนจะกลายเป็นจิตหลอนอยู่แล้ว
“มาแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงเยือกเย็นนี่เองที่กระชากเธอออกมาจากภวังความคิดแต่กลับยิ่งย้ำเตือนความคิดเดิมซ้ำไปอีก
’ที่นี่ไม่ใช่ห้องเก็บของ แต่คงเป็นห้องของผีดิบ เจ้านายของลุงซินะ ตายแน่แล้วข้าวตอกเอ้ยยยย’
“เธอชื่ออะไร!!! ไม่มีปากพูดรึไง!!!”
เสียงเย็นๆนั่นตะคอกใส่เธอจนความคิดสติสตังของเธอแตกกระเจิงหนีหายแทบไม่ทัน
“ฉ..ฉะ..ฉันชื่อ ขะ..ข้าว ตอกกกก”
เธอตอบกลับด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น จากความหวาดกลัวนายผีดิบตรงหน้าในสมองเธอตอนนี้มีแต่ภาพผีดิบจากหนังที่เคยผ่านตาเธอมา มันฉายวนซ้ำอยู่ในหัวจนเธอไม่กล้าที่จะหยับตัวหรือแม้แต่หายใจ
“เป็นอะไร ติดอ่างหรือไง!!!”
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาตะคอกใส่เธอมันทำให้เขารู้สึกสนุกสนานสำราญใจที่ได้แกล้งเธอ แต่สำหรับเธอแล้วมันคือสงครามที่เธอจะต้องสู้เพื่อเอาตัวรอดโดยปราศจากอาวุทใดๆติดกายเธอสักชิ้น
เมื่อถูกถามเธอจึงต้องเรียกสติที่กระเจิงไปตั้งแต่ปางก่อนกลับคืนมา กลับมานำพาร่างกายอันสั่นเทานี้รอดพ้นจากผีดิบน่ากลัวตัวนี้
“เปล่าาาาา”
เธอตอบไปทั้งที่ปากยังสั่นไม่หาย
“ออกไปได้แล้ว!!!”
การตะคอกครั้งนี้เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด เธอตั้งท่าจะเดินนำลุงใจดีด้วยซ้ำไป
“จะไปไหนของเธอ!!!”
เธอถึงกับสะดุ้งสุดตัวทุกอย่างในร่างกายเกือบจะราดเร็ดออกมาเสียให้ได้
“ก็คุณณณ สั่งให้ฉันนน ออกกกก ไปปปปปป”
เธอพยายามจะตอบเขาโดยที่ยังหันหลังอยู่
“ไม่ใช่เธอ ฉันหมายถึงลุงแหมบต่างหาก”
’ลุงแหมบหรือ ลุงคนนี้นะหรือชื่อลุงแหมบ ถ้าเป็นตอนฉันอารมณ์ดีอยู่ฉันคงจะฮาก๊ากไปแล้ว แต่อารมณ์ตอนนี้ต่อให้เอาแก๊งค์3ช่ามาเล่นอยู่ตรงหน้า ฉันจะร้องไห้ใส่ด้วย สิ่งเดียวตอนนี้ที่จะทำให้ฉันอารมณ์ดีได้ก็คือการได้ออกไปจากห้องนี้ ตรงนี้ซะที’
“ครับ”
ลุงแหมบตอบสั้นๆก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนเดียวดายอยู่กับผีดิบอีก1ตัว
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
