love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน
เขียนโดย พรสิริ
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.13 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 18.40 น. โดย เจ้าของนิยาย
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
บทนำ
ในยามเย็นเช่นนี้บรรยากาศช่างชวนให้หวนคิดถึงสิ่งเก่าๆที่ผ่านมาเสียเหลือเกิน
'พ่อคะ ข้าวตอกคิดถึงพ่อ... พ่อไม่น่าทิ้งพวกเราไปเลย เฮ้อ... พ่อรู้ไหมคะ ตอนนี้ข้าวตอกมี น้องสาวแล้วนะ เธอน่ารักมากเลย เธอชื่อข้าวเจ้า แม่บอกว่าน้องจะได้มีข้าวกินตลอดไป ' หญิงสาวถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าไปพร้อมกับการปรับทุกข์ให้กับพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินได้ฟัง
ทุกๆเย็นเธอจะมานั่งคุยกับพระอาทิตย์เช่นนี้ทุกวัน เพราะมันเป็นที่ๆเธอและพ่อชอบมานั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันตอนเธอยังเด็ก... พ่อของเธอจากไปตั้งแต่เธออายุได้5ขวบ และไม่นานมานี้ แม่ของเธอก็แต่งงานใหม่และมีลูกสาวที่ตอนนี้อายุได้3ขวบชื่อว่าข้าวเจ้า หลังจากระบายเรื่องราวความทุกข์ใจให้พ่อฟังเสร็จ เธอก็ต้องรีบกลับบ้านให้ทันเวลาอาหารเย็น
" กลับมาแล้วค่ะ "
เธอเดินเข้ามาในห้องรับแขกทันที หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน
’หายไปไหนกันหมด’ เธอเดินไปรอบๆบ้านเพื่อตามหาทุกคน
"แม่คะ ... ข้าวเจ้า..."
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งบ้าน ซึ่งก็รวมถึงหัวใจของเธอด้วยเช่นกัน
เธอรู้สึกแปลกใจจึงเดินตามหาทุกคนไปทั่วบ้าน จากเดินก็กลายเป็นวิ่งรนๆจากการที่ไม่พบใครสักคนในบ้านหลังนี้
"ทุกคน อยู่ที่ไหนคะ ออกมาเถอะ หนูกลัวแล้วนะ"
ความกลัวเกราะกุมหัวใจของเธอจนหมดสิ้น เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอคิดมาตลอดจะเป็นจริง แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นในตัวของแม่ที่เธอรักอยู่เสมอ
’ท่านต้องไม่ทิ้งฉันแน่’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพยายามปรับความรู้สึกให้คงที่แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของเธออย่างเงียบๆ
"สงสัยจะออกไปเที่ยวกัน"
หญิงสาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าอย่างคนที่ไร้เรี่ยวแรงไร้ชีวิตชีวา ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่มีแผนกระดาษสีเหลืองวางไว้อย่างเด่นชัดชวนมอง
ถึงข้าวตอก
แม่มีเหตุจำเป็นมากที่จะต้องขายบ้านหลังนี้ แม่จึงอยากให้ลูก
ไปอยู่กับญาติของแม่ เพราะคนที่ซื่อบ้านหลังนี้ไปเขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่ภายใน1อาทิตย์
แม่จึงอยากให้ลูกย้ายออกไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลย แม่ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แม่รักลูกนะ
ไม่ได้อยากทิ้งลูกเลย แต่แม่จำเป็นจริงๆ แม่รัก และจะคิดถึงลูกตลอดไป
แม่
’นี่มันอะไรกัน...’
กระดาษแผ่นเล็กค่อยๆร่วงลงพื้นอย่างช้าๆ เช่นเดียวกับหัวใจดวงน้อยๆของเธอ ความรู้สึกนึกคิดของเธอตื้อไปหมดน้ำตาใสๆค่อยๆเอ่อล้นออกมา ตัวชาหมดเรี่ยวแรง ไม่มีแรงแม้จะหายใจ
กลัว เธอกลัวไปหมดทุกอย่าง น้ำตาที่ไหลกลับยิ่งไหลไม่หยุดเมื่อเธอสามารถเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น และแล้วสิ่งที่เธอกลัวที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้นจนได้ ความเจ็บปวด ความเสียใจ ความรู้สึกหลากหลายตีวนอยู่ในหัวเธอซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น...
เนิ่นนานเท่าไรแล้ว ที่เธอนั่งนิ้งๆอยู่ตรงนั้น เธอไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้นในตอนนี้นอกจากปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาให้พอ ให้สมกับความเจ็บปวดเสียใจที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้เพียงลำพัง
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ