love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะสายไปมากกว่านี้ นาฬิกาบอกเวลา9โมงแล้ว เธอได้แต่ภาวนาให้เธอไปทันโฮมรูมก็พอ เมื่อเธอลงมาถึงห้องครัว ก็พบทุกคนนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา   ผู้หญิงคนนั้นยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร ส่วนนายผีดิบที่อยู่ในชุดนักเรียนก็นั่งนิ่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ไม่รีบไม่ร้อน
"ขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่มาช้า"
เธอนั่งลงดื่มนมอย่างเร่งรีบ
"ลุงแหมบคะ ช่วยไปส่งหนูหน่อยค่ะ สายมากแล้ว"
ลุงแหมบพยักหน้ารับก่อนจะหิ้วกระเป๋านายผีดิบออกไปด้วย เธอหันมาเรียกนายผีดิบให้รีบตามเธอออกมาแต่คำพูดต่างๆก็หายลงคอไปเมื่อเธอเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นกอดจูบกันอย่างออกหน้าออกตา ก้อนแข็งๆวิ่งขึ้นมาจุกที่คอ เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ภาพตรงหน้าทำให้ทุกอย่างดูหม่นหมองขึ้นมาทันที เธอเดินมาขึ้นรถอย่างเงียบๆ และไม่นานชายหนุ่มก็ตามออกมาด้วยสีหน้าแห่งความสุข
'โอ้ เขาดูมีความสุขจริงๆ '
เธอได้แต่ถอนหายใจอย่างคนหมดแรง
รถยนต์คันหรูขับออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วลุงแหมบใช้เส้นทางลัดเลาะไปอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรที่ติดขัดในช่วงเช้า เธอได้แต่นั่งนิ่งมองทางไปอย่างไร้จุดหมาย ลุงแหมบก็ตั้งใจขับรถเพื่อไปส่งคุณหนูให้ทันก่อนเข้าเรียน เขาดีใจมากที่คุณหนูของเขายอมละทิ้งอดีตอันแสนโหดร้าย และออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่สักที เขาไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงที่เข้ามาช่วยฉุดคุณหนูของเขาออกจากความทรมาน ตลอด2ปีที่ผ่านมาเขาใช้ความพยายามหลายครั้งที่จะเปลี่ยนความคิดด้านลบออกไปจากใจของคุณหนูที่เขารัก แต่ก็ไม่เคยเป็นผล หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเขาตอนนี้ เธอช่วยคุณหนูของเขาและเธอยังช่วยให้ชีวิตที่เหลือของเขามีความสุขอย่างเหลือล้นอีกด้วย รถขับเข้ามาในโรงเรียนตามคำสั่งของคุณหนูที่นั่งอยู่เบาะหลัง เธอรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว ในใจภาวนาให้การโฮมรูมยังดำเนินอยู่ ถึงแม้ว่าจะเลยมา30นาทีแล้วก็ตาม
เธอตั้งท่าจะวิ่งไปให้ถึงห้องเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เอวเล็กๆกลับถูกคว้าไว้อย่างรวดเร็วจากชายหนุ่มที่ไม่มีอาการรีบร้อนใดๆ
'ให้ตายสิ...นายรีบกะเขาเป็นไหมมมม!!!'
"ปล่อยฉันนะ ฉันจะรีบไปเรียน "
เขาไม่ฟังเธอเลยสักนิดแถมยังจับเอวเธอเดินไปพร้อมกันราวคู่รักหวานแหวว
"นี่นาย!!! มันจะมากไปแล้วนะ เดี๋ยวใครเห็นจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนอีกหรอก"  
"ก็ดีสิ ตื่นเต้นดี "
'ฮะ ตื่นเต้นงั้นหรือ นายคิดว่าฉันเป็นของเล่นของนายรึไง ไอ้ผีดิบเฮงซวย'
"ตื่นเต้นหรือ ตื่นเต้นนักใช่ไหมมมม"
เธอจับผมเขาขยุ้มอย่างหมันเคี้ยว ก่อนจะกลายเป็นดึงจิกด้วยความแค้น
'นี่แน่ะ...นี่แน่ะ...ไอ้ผีดิบยุคดึกดำบรรพ์'
"โอ๊ยยยย ยัยบ้า...ฉันเจ็บนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้..."
ยิ่งเขาบอกให้เธอปล่อยเหมือนเธอยิ่งทำแรงขึ้นอีก
'ไม่รู้รึไงว่าคนอย่างฉัน ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจ วันนี้นายได้เป็นผีดิบหัวล้านแน่ ฮึ...'
ในที่สุดเธอก็จิกหัวเขาไปจนถึงหน้าห้องเรียนจนได้ อาจารย์จิตรายังคงโฮมรูมอย่างที่เธอคิดไว้ หญิงสาวรีบปล่อยมือจากหัวของนายผีดิบก่อนจะเดินมาถึงประตูห้องเรียกสายตาทุกคนในห้องให้หันมามองโดยเฉพาะอาจารย์จิตราที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง
"มาขนาดนี้ยังคิดจะเรียนอีกหรือ"
คำถามแดกดันของอาจารย์จิตราทำเอาคนถูกถามถึงกับอึ้ง
"ขอโทษค่ะ ต่อไปจะไม่สายอีกแล้วค่ะ"
เธอพูดกับอาจารย์จิตราแต่สายตาอาจารย์กลับมองผ่านเธอไปราวกันเธอคืออากาศธาตุ
"เธอใช่ไหม คนที่มาใหม่เมื่อวานนี้"
อาจารย์จิตราถามด้วยน้ำเสียงต่างจากเธอราวฟ้ากับเหว
"ครับผม"
เพียงเขาตอบสั้นๆก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆไปได้มากโขโดยเฉพาะอาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอหันกลับมามองชายหนุ่มที่สามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากอาจารย์จิตราไปได้ ภาพชายหนุ่มรูปงามที่มีผมยุ่งๆเซ็กซี่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ หญิงสาวเผลอยิ้มให้กับความหล่อเหลาเกินห้ามใจ
เธอได้เข้ามานั่งในห้องเรียนด้วยอานุภาพความหล่อของนายผีดิบ อาจารย์จิตตรายังคงพูดธุระของตนอย่างเครียดๆ ส่วนคู่ที่มาใหม่ก็ได้แต่เถียงกันถึงเรื่องการโดนทำร้ายหนังหัวเมื่อนาทีที่ผ่านมา
“เธอมาดึงผมฉันทำแมวอะไร ยัยบ้า!!!”
“หึ...ที่นายโดนมันยังน้อยไป สำหรับความผิดของนาย”
ยิ่งเธอพูดถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์เสีย
“ผิดอะไร ฉันผิดอะไร ถ้าเหตุผลไม่ดีพอเธอโดนดีแน่!!!!”
“ชิ...ฉันไม่กลัวคนอย่างนายหรอก ไอ้คนโลเล”
ดูสิ...ดูปากเล็กๆที่กำลังด่าเขาตอนนี้สิ มันทำให้เขาอยากจะปิดปากเธอด้วยวิธีของเขาเหลือเกิน
“ไหนเธอลองบอกเหตุผลที่เธอยอมเสียเวลามานั่งด่าฉันหน่อยได้ไหม”
“ที่ฉันด่านายก็เพราะนายมัน เฮงซวย ไร้มารยาท โรคจิตชอบทำให้คนเจ็บปวด เจ้าชู โลเล ไม่จริงใจ เยอะแยะ”
“ขนาดนั้นเลย”
เขาว่าแบบขำๆ
“โดนแค่นี้มันยังน้อยไป นายนี่มัน... ฉันไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาด่านายดี ”
เธอพูดอย่างหัวเสีย
“ตกลงฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจกันแน่ฮะ”
“นายมันเจ้าชู้ไง เจ้าชู้ตัวพ่อ นายมีแฟนอยู่แล้วยังจะมาทำดีกับคนอื่นเขาอีก ความผิดของนายมันสมควรให้มดกัดตาให้บอดนัก" 
"คนอื่นอะไรฉันยังโสดอยู่นะ ยัยบ้า!!!"  
"นายนี่เป็นคนยังไงกัน โกหกได้แม้กระทั่งคนที่อยู่บ้านเดียวกัน สติดีรึเปล่า ฉันไม่ได้ตาบอดนะโว้ย!!!"
ชายหนุ่มเงียบไปสักพัก ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าชายให้เธอ
"ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้นฉันอธิบายได้นะ..."
"ความจำกลับคืนมาแล้วใช่ไหม แหม!!!คิดนานเหลือเกินนะ...นายคงจะมีหลายคนล่ะสิท่า!!!    แต่นายไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรกับฉันทั้งสิ้น เพราะฉันไม่อยากฟัง"  
"แต่เธอต้องฟัง เธอจะเข้าใจฉันแบบนี้ไม่ได้"
"ไม่..."
หญิงสาวหันหน้าหนี แต่หูเธอก็ยังคอยฟังอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มมองความน่ารักของเธออย่างรู้ทัน
"ผู้หญิงคนนั้นคือออออออ"  
"....."
"แม่ฉัน!!!"
'นั่นไง ฉันว่าแล้ว...นายนี่มันเฮงงงงงงงง'
" แม่!!!!"
เธอตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ!!! คนที่ดูสวยสง่าคนนั้นเนี่ยนะ โอ้...โรบิ้น 
"เป็นอะไรของเธอวลัย ร้องหาแม่ทำไม"  
อาจารย์จิตราที่กำลังพูดอยู่หน้าห้องกล่าวกับเธออย่างเหลืออด
"รู้สึกว่าเธอจะว่างมากนะ ถ้างั้นเธอก็เอาปัญหานี้ไปจัดการเลยไหม"
"ค่ะ..."
เธอตอบกลับไปอย่างงงๆ ก็เธอไม่ได้ฟังเลยนี่นา
"เอาล่ะฉันจะมอบหมายเรื่องนี้ให้วลัยจัดการนะ อาจารย์ต้องรีบไปสอนแล้ว ดูแลให้ดีล่ะวลัย"
สิ้นประโยคนั้นทุกคนต่างตบมือให้กับความกล้าหาญของเธอที่รับอาสาจัดการสิ่งยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครกล้ารับอาสา ยัยม่อนเดินมาหาเพื่อนรักก่อนจะตบมือให้อย่างชื่นชม
"ทำดีกับเขาก็เป็นนะแก..."
"ทำดีอะไรวะ ฉันทำอะไร "
"ก็แกเต็มใจรับอาสาจะทำโชว์ในงานเทศกาลไง เก๋มากเลยว่ะแก"
สติเริ่มกลับมา ก่อนจะตกใจกับหน้าที่ใหม่ของเธอ หน้าที่ที่ได้มาอย่างงงๆ
'งานเทศกาลลลลล ให้ตายสิโรบิ้น ฉันไม่ได้เต็มใจ... ฉันไม่รู้....'
 
                                                  .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....