love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะสายไปมากกว่านี้ นาฬิกาบอกเวลา9โมงแล้ว เธอได้แต่ภาวนาให้เธอไปทันโฮมรูมก็พอ เมื่อเธอลงมาถึงห้องครัว ก็พบทุกคนนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา   ผู้หญิงคนนั้นยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร ส่วนนายผีดิบที่อยู่ในชุดนักเรียนก็นั่งนิ่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ไม่รีบไม่ร้อน

"ขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่มาช้า"

เธอนั่งลงดื่มนมอย่างเร่งรีบ

"ลุงแหมบคะ ช่วยไปส่งหนูหน่อยค่ะ สายมากแล้ว"

ลุงแหมบพยักหน้ารับก่อนจะหิ้วกระเป๋านายผีดิบออกไปด้วย เธอหันมาเรียกนายผีดิบให้รีบตามเธอออกมาแต่คำพูดต่างๆก็หายลงคอไปเมื่อเธอเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นกอดจูบกันอย่างออกหน้าออกตา ก้อนแข็งๆวิ่งขึ้นมาจุกที่คอ เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ภาพตรงหน้าทำให้ทุกอย่างดูหม่นหมองขึ้นมาทันที เธอเดินมาขึ้นรถอย่างเงียบๆ และไม่นานชายหนุ่มก็ตามออกมาด้วยสีหน้าแห่งความสุข

'โอ้ เขาดูมีความสุขจริงๆ '

เธอได้แต่ถอนหายใจอย่างคนหมดแรง

รถยนต์คันหรูขับออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วลุงแหมบใช้เส้นทางลัดเลาะไปอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรที่ติดขัดในช่วงเช้า เธอได้แต่นั่งนิ่งมองทางไปอย่างไร้จุดหมาย ลุงแหมบก็ตั้งใจขับรถเพื่อไปส่งคุณหนูให้ทันก่อนเข้าเรียน เขาดีใจมากที่คุณหนูของเขายอมละทิ้งอดีตอันแสนโหดร้าย และออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่สักที เขาไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงที่เข้ามาช่วยฉุดคุณหนูของเขาออกจากความทรมาน ตลอด2ปีที่ผ่านมาเขาใช้ความพยายามหลายครั้งที่จะเปลี่ยนความคิดด้านลบออกไปจากใจของคุณหนูที่เขารัก แต่ก็ไม่เคยเป็นผล หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเขาตอนนี้ เธอช่วยคุณหนูของเขาและเธอยังช่วยให้ชีวิตที่เหลือของเขามีความสุขอย่างเหลือล้นอีกด้วย รถขับเข้ามาในโรงเรียนตามคำสั่งของคุณหนูที่นั่งอยู่เบาะหลัง เธอรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว ในใจภาวนาให้การโฮมรูมยังดำเนินอยู่ ถึงแม้ว่าจะเลยมา30นาทีแล้วก็ตาม

เธอตั้งท่าจะวิ่งไปให้ถึงห้องเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เอวเล็กๆกลับถูกคว้าไว้อย่างรวดเร็วจากชายหนุ่มที่ไม่มีอาการรีบร้อนใดๆ

'ให้ตายสิ...นายรีบกะเขาเป็นไหมมมม!!!'

"ปล่อยฉันนะ ฉันจะรีบไปเรียน "

เขาไม่ฟังเธอเลยสักนิดแถมยังจับเอวเธอเดินไปพร้อมกันราวคู่รักหวานแหวว

"นี่นาย!!! มันจะมากไปแล้วนะ เดี๋ยวใครเห็นจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนอีกหรอก"  

"ก็ดีสิ ตื่นเต้นดี "

'ฮะ ตื่นเต้นงั้นหรือ นายคิดว่าฉันเป็นของเล่นของนายรึไง ไอ้ผีดิบเฮงซวย'

"ตื่นเต้นหรือ ตื่นเต้นนักใช่ไหมมมม"

เธอจับผมเขาขยุ้มอย่างหมันเคี้ยว ก่อนจะกลายเป็นดึงจิกด้วยความแค้น

'นี่แน่ะ...นี่แน่ะ...ไอ้ผีดิบยุคดึกดำบรรพ์'

"โอ๊ยยยย ยัยบ้า...ฉันเจ็บนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้..."

ยิ่งเขาบอกให้เธอปล่อยเหมือนเธอยิ่งทำแรงขึ้นอีก

'ไม่รู้รึไงว่าคนอย่างฉัน ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจ วันนี้นายได้เป็นผีดิบหัวล้านแน่ ฮึ...'

ในที่สุดเธอก็จิกหัวเขาไปจนถึงหน้าห้องเรียนจนได้ อาจารย์จิตรายังคงโฮมรูมอย่างที่เธอคิดไว้ หญิงสาวรีบปล่อยมือจากหัวของนายผีดิบก่อนจะเดินมาถึงประตูห้องเรียกสายตาทุกคนในห้องให้หันมามองโดยเฉพาะอาจารย์จิตราที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง

"มาขนาดนี้ยังคิดจะเรียนอีกหรือ"

คำถามแดกดันของอาจารย์จิตราทำเอาคนถูกถามถึงกับอึ้ง

"ขอโทษค่ะ ต่อไปจะไม่สายอีกแล้วค่ะ"

เธอพูดกับอาจารย์จิตราแต่สายตาอาจารย์กลับมองผ่านเธอไปราวกันเธอคืออากาศธาตุ

"เธอใช่ไหม คนที่มาใหม่เมื่อวานนี้"

อาจารย์จิตราถามด้วยน้ำเสียงต่างจากเธอราวฟ้ากับเหว

"ครับผม"

เพียงเขาตอบสั้นๆก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆไปได้มากโขโดยเฉพาะอาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอหันกลับมามองชายหนุ่มที่สามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากอาจารย์จิตราไปได้ ภาพชายหนุ่มรูปงามที่มีผมยุ่งๆเซ็กซี่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ หญิงสาวเผลอยิ้มให้กับความหล่อเหลาเกินห้ามใจ

เธอได้เข้ามานั่งในห้องเรียนด้วยอานุภาพความหล่อของนายผีดิบ อาจารย์จิตตรายังคงพูดธุระของตนอย่างเครียดๆ ส่วนคู่ที่มาใหม่ก็ได้แต่เถียงกันถึงเรื่องการโดนทำร้ายหนังหัวเมื่อนาทีที่ผ่านมา

“เธอมาดึงผมฉันทำแมวอะไร ยัยบ้า!!!”

“หึ...ที่นายโดนมันยังน้อยไป สำหรับความผิดของนาย”

ยิ่งเธอพูดถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์เสีย

“ผิดอะไร ฉันผิดอะไร ถ้าเหตุผลไม่ดีพอเธอโดนดีแน่!!!!”

“ชิ...ฉันไม่กลัวคนอย่างนายหรอก ไอ้คนโลเล”

ดูสิ...ดูปากเล็กๆที่กำลังด่าเขาตอนนี้สิ มันทำให้เขาอยากจะปิดปากเธอด้วยวิธีของเขาเหลือเกิน

“ไหนเธอลองบอกเหตุผลที่เธอยอมเสียเวลามานั่งด่าฉันหน่อยได้ไหม”

“ที่ฉันด่านายก็เพราะนายมัน เฮงซวย ไร้มารยาท โรคจิตชอบทำให้คนเจ็บปวด เจ้าชู โลเล ไม่จริงใจ เยอะแยะ”

“ขนาดนั้นเลย”

เขาว่าแบบขำๆ

“โดนแค่นี้มันยังน้อยไป นายนี่มัน... ฉันไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาด่านายดี ”

เธอพูดอย่างหัวเสีย

“ตกลงฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจกันแน่ฮะ”

“นายมันเจ้าชู้ไง เจ้าชู้ตัวพ่อ นายมีแฟนอยู่แล้วยังจะมาทำดีกับคนอื่นเขาอีก ความผิดของนายมันสมควรให้มดกัดตาให้บอดนัก" 

"คนอื่นอะไรฉันยังโสดอยู่นะ ยัยบ้า!!!"  

"นายนี่เป็นคนยังไงกัน โกหกได้แม้กระทั่งคนที่อยู่บ้านเดียวกัน สติดีรึเปล่า ฉันไม่ได้ตาบอดนะโว้ย!!!"

ชายหนุ่มเงียบไปสักพัก ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าชายให้เธอ

"ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้นฉันอธิบายได้นะ..."

"ความจำกลับคืนมาแล้วใช่ไหม แหม!!!คิดนานเหลือเกินนะ...นายคงจะมีหลายคนล่ะสิท่า!!!    แต่นายไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรกับฉันทั้งสิ้น เพราะฉันไม่อยากฟัง"  

"แต่เธอต้องฟัง เธอจะเข้าใจฉันแบบนี้ไม่ได้"

"ไม่..."

หญิงสาวหันหน้าหนี แต่หูเธอก็ยังคอยฟังอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มมองความน่ารักของเธออย่างรู้ทัน

"ผู้หญิงคนนั้นคือออออออ"  

"....."

"แม่ฉัน!!!"

'นั่นไง ฉันว่าแล้ว...นายนี่มันเฮงงงงงงงง'

" แม่!!!!"

เธอตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ!!! คนที่ดูสวยสง่าคนนั้นเนี่ยนะ โอ้...โรบิ้น 

"เป็นอะไรของเธอวลัย ร้องหาแม่ทำไม"  

อาจารย์จิตราที่กำลังพูดอยู่หน้าห้องกล่าวกับเธออย่างเหลืออด

"รู้สึกว่าเธอจะว่างมากนะ ถ้างั้นเธอก็เอาปัญหานี้ไปจัดการเลยไหม"

"ค่ะ..."

เธอตอบกลับไปอย่างงงๆ ก็เธอไม่ได้ฟังเลยนี่นา

"เอาล่ะฉันจะมอบหมายเรื่องนี้ให้วลัยจัดการนะ อาจารย์ต้องรีบไปสอนแล้ว ดูแลให้ดีล่ะวลัย"

สิ้นประโยคนั้นทุกคนต่างตบมือให้กับความกล้าหาญของเธอที่รับอาสาจัดการสิ่งยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครกล้ารับอาสา ยัยม่อนเดินมาหาเพื่อนรักก่อนจะตบมือให้อย่างชื่นชม

"ทำดีกับเขาก็เป็นนะแก..."

"ทำดีอะไรวะ ฉันทำอะไร "

"ก็แกเต็มใจรับอาสาจะทำโชว์ในงานเทศกาลไง เก๋มากเลยว่ะแก"

สติเริ่มกลับมา ก่อนจะตกใจกับหน้าที่ใหม่ของเธอ หน้าที่ที่ได้มาอย่างงงๆ

'งานเทศกาลลลลล ให้ตายสิโรบิ้น ฉันไม่ได้เต็มใจ... ฉันไม่รู้....'

                                                  .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....