love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               รถยนต์คันหรูขับผ่านสวนสาธารณะที่เธอชอบมานั่งคุยกับพ่อทุกเย็น เธอรู้สึกว้าเหว่เหลือเกิน เธออยากจะพูดคุยกับใครสักคนเพื่อระบายความทุกข์ทรมานที่มันเกาะกินหัวใจเธออยู่ตอนนี้ เธอขออนุญาตลุงแหมบลงตรงหน้าสวนสาธารณะแห่งนั้น โดยให้เหตุผลว่า’ขออยู่คนเดียวซักพัก’ โดยให้ลุงแหมบกลับไปก่อน ลุงแหมบเข้าใจความรู้สึกเธอในตอนนี้จึงไม่ขัดข้องที่จะทำตามที่เธอขอ
หญิงสาวนั่งลงบนม้านั่งตัวเดินแล้วมองไปรอบๆเพื่อเก็บภาพความทรงจำของที่แห่งนี้ไว้ น้ำตาแห่งความทุกข์ระทมที่เคยเก็บกักไว้พลั่งพลูออกมาอย่างเหลืออด ความเสียใจเรื่องแม่ที่เธอรัก เรื่องบ้านที่เธอเคยอยู่ เรื่องอันตรายมากมายที่ชีวิตเธอได้เจอมาถูกกลั่นกลองและระบายออกมาทางน้ำตาหยดใสๆที่อาบเต็มสองแก้มสวย ที่นี่แหละคือที่ๆทำให้เธอสุขใจที่สุด ทำให้เธออุ่นใจที่สุด ทำให้เธอหายว้าเหว่ที่สุด ทำให้ความทุกข์ของเธอลดน้อยลงที่สุด ที่นี่แหละ คือที่ของเธอจริงๆ
’พ่อคะ...ทำไมชีวิตหนูถึงบัดซบขนาดนี้ ทำไมหนูต้องเจอเรื่องที่โหดร้ายเกินจะรับได้นี้เพียงคนเดียวทำไมทุกคนที่หนูรักถึงได้หนีหายไปหมด หนูรับไม่ไหวนะคะ สู้ไม่ไหว... บางทีหนูก็อยากจะสู้ไปพร้อมๆกับใครสักคน คนที่จะทำให้หนูอุ่นใจและปลอดภัยทุกครั้งเวลาที่หนูต้องสู้กับปัญหาอะไรก็ตาม ไม่ใช่ให้หนูสู้ไปพร้อมกับหัวใจที่ว้าเหว่ทรมานแบบนี้ หนูอ่อนแอนะคะพ่อ หนูไม่รู้ว่าจะล้มหรือหมดแรงตอนไหน ความกลัวมันเข้ามาหาหนูทุกครั้งที่หายใจ อย่าปล่อยให้หนูต้องเผชิญสิ่งที่น่ากลัวนี้คนเดียวเลยนะคะ พ่อช่วยมารับหนูไปอยู่ด้วยนะ เพราะหนูสู้แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว...’
แสงสว่างเจิดจ้าส่องเข้ามาในดวงตาที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความเสียใจ เธอมองไม่เห็นสิ่งใดเลยนอกจากแสงสว่างนั้น เธอพยายามจะโฟกัสสายตาให้เข้ากับแสงที่ส่องเข้ามาแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะแสงนั้นเจิดจ้ากว่าสายตาเธอจะรับได้
’อย่าร้องไห้เลยคนดี’
เสียงอบอุ่นดังขึ้นท่ามกลางแสงเจิดจ้านั้น เป็นเสียงที่เธอจำได้ไม่มีวันลืมว่าเขาใจดีกับเธอและรักเธอมากขนาดไหน
’ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันมีเหตุผลของมัน มันอาจจะเป็นบททดสอบของใครบางคนที่อยากให้เราเติบโตขึ้นอย่างเข้มแข็งก็ได้’
พ่อ...เธออยากจะโต้ตอบพูดคุยกับเขาใจจะขาด แต่ก็ทำได้เพียงในความคิดเท่านั้นเพราะเธอไม่สามารถอ้าปากพูดสิ่งใดออกไปได้เลย
’อย่าพึ่งท้อนะ ลูกต้องผ่านไปได้ พ่ออยู่ในใจตลอดเวลา ลูกรัก’
เธอสะดุ้งสุดตัว ตื่นจากความฝันที่เหมือนจริงจนแยกแทบไม่ออก หัวใจเต้นตึกตักผิดจังหวะอย่างกับคนที่พึ่งวิ่งมาใหม่ๆ เธอเอามือลูบอกตัวเองช้าๆ ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกาย
’พ่อฉันอยู่กับฉันเสมอ ที่ตรงนี้’
หญิงสาวเหมือนได้ชาร์ตพลังจนเต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ เธอจึงได้มุ่งหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับปัญหาชีวิตด้วยแววตามุ่งมั่นและไม่กลัวเกรงต่อสิ่งใด เธอยืนอยู่หน้าบ้านนายผีดิบที่ตอนนี้ปกคลุมไปด้วยความมืดสงัด นาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มตรงย้ำว่าเธอกลับช้าเกิดไปแล้ว สองเท้าเล็กๆพยายามก้าวให้ไวที่สุดเพื่อรักษาเวลาไม่ให้เสียไปมากกว่านี้
กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..
เสียงระฆังดังขึ้นยาวๆบ่งบอกถึงอารมณ์คนเรียกได้ดี
เธอจำเป็นต้องรีบไปพบเขาก่อนจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้
“เธอหายไปไหนมา!!!”
คำถามแรกตะคอกใส่หน้าเธอจังๆ เธอรู้ว่าเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอเพาะกลิ่งหอมอ่อนๆจากกายของเขามันเตะจมูกเธอเข้าอย่างจัง
“ที่ๆฉันอยากไป”
“ไปกับใคร!!!”
“ฉันคงไม่ต้องคอยรายงานคุณทุกเรื่องหลอกมั้ง”
“เธอไปกับคนรักของเธอมาใช่ไหม!!! ตอบ!!! ใช่ไหม!!!”
เขาตะคอกเธอด้วยความโกรธที่เธอขัดคำสั่งเขาจนเผลอบีบแขนเธอแน่นโดยไม่กลัวว่าเธอจะตกใจและเจ็บปวดขนาดไหน
“ใช่!!! ฉันไปหาคนที่ฉันรักที่สุดมา!!! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยเล่า!!!”
เธอเถียงกลับไปด้วยความแรงพอกัน เธอไม่เข้าใจเขาจริงๆว่าจะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธอทำไมนักหนา แฟนกันก็ไม่ใช่ 
’หรือว่า!!! เขาจะแอบคิดอะไรกับฉันนนนนนน’
“อ๋อ...เธอคงอึดอัดใจมากสินะที่ต้องมาอยู่กับคนอย่างฉัน!!!!”
เขาตะคอกกลับไปอีกครั้ง เขาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจจนแทบทนไม่ไหวที่ต้องรู้ว่าเธอไปไหนมาไหนกับคนที่เธอรักมากเช่นนี้ เขาคงเห็นแก่ตัวเกินไปที่บังคับเธอให้อยู่กับเขาตลอดเวลาแบบนี้ จนเธอต้องออกไปหาชายอื่น ชายที่เธอรัก จนต้องกลับมามืดค่ำแบบนี้ ยิ่งนึกถึงใจก็ยิ่งเจ็บปวด เขาบีบแขนทั้งสองของเธอแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขามองเธอด้วยสายตาผิดหวังและเจ็บปวดภายใต้ความมืดในห้องของเขา
เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจเมื่อชายตรงหน้าบีบแขนเธอราวกับจะทำให้มันหักคามือจนกว่าจะสะใจ เธอพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการกระทำของเขาแต่ก็ไร้ผล เขายิ่งบีบมันแน่นกว่าเดิมเสียอีก
“ถ้ารักกันมากขนาดนั้น ก็ไปอยู่ด้วยกันเลยซิ!!! จะมาอยู่ที่นี่ทำไม!!!”
เธออึ้งไปสาววิ เขาไล่ให้เธอไปตายรึเปล่า แต่ก็ไม่สำคัญเท่าเขาไล่เธอออกจากบ้านหรอก บ้านผีดิบน่ากลัวที่เธออยากจะไปจากที่นี่มานานแสนนาน ในที่สุดวันนี้เธอก็ได้ออกไปซักที แต่เธอกลับไม่ดีใจเลยสักนิด เธอกลับใจหายมากกว่า ที่จะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ โดยคำสั่งของเจ้าของบ้าน
“ได้!!! ถ้าคุณอยากให้ฉันไป ฉันก็จะไป!!!”
เธอพูดออกไปด้วยความน้อยใจแปลกๆ ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปโดยจุดหมายปลายทางคือที่ใดก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้
“บัดซบเอ้ย!!!... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!!”
ชายหนุ่มต่อว่าตัวเองอย่างหัวเสียกับการกระทำของเขาเอง ก่อนจะวิ่งตามเธอออกไปโดยไม่คิดเลยว่านานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้ออกจากประตูบานนั้น...
 
                                                             .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....