love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

        
บทนำ
 ในยามเย็นเช่นนี้บรรยากาศช่างชวนให้หวนคิดถึงสิ่งเก่าๆที่ผ่านมาเสียเหลือเกิน
     'พ่อคะ ข้าวตอกคิดถึงพ่อ...  พ่อไม่น่าทิ้งพวกเราไปเลย  เฮ้อ... พ่อรู้ไหมคะ ตอนนี้ข้าวตอกมี  น้องสาวแล้วนะ เธอน่ารักมากเลย เธอชื่อข้าวเจ้า แม่บอกว่าน้องจะได้มีข้าวกินตลอดไป '    หญิงสาวถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าไปพร้อมกับการปรับทุกข์ให้กับพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินได้ฟัง  
     ทุกๆเย็นเธอจะมานั่งคุยกับพระอาทิตย์เช่นนี้ทุกวัน เพราะมันเป็นที่ๆเธอและพ่อชอบมานั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันตอนเธอยังเด็ก...      พ่อของเธอจากไปตั้งแต่เธออายุได้5ขวบ และไม่นานมานี้ แม่ของเธอก็แต่งงานใหม่และมีลูกสาวที่ตอนนี้อายุได้3ขวบชื่อว่าข้าวเจ้า หลังจากระบายเรื่องราวความทุกข์ใจให้พ่อฟังเสร็จ เธอก็ต้องรีบกลับบ้านให้ทันเวลาอาหารเย็น
 " กลับมาแล้วค่ะ "
เธอเดินเข้ามาในห้องรับแขกทันที หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน
’หายไปไหนกันหมด’ เธอเดินไปรอบๆบ้านเพื่อตามหาทุกคน
  "แม่คะ ... ข้าวเจ้า..."
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งบ้าน ซึ่งก็รวมถึงหัวใจของเธอด้วยเช่นกัน
เธอรู้สึกแปลกใจจึงเดินตามหาทุกคนไปทั่วบ้าน จากเดินก็กลายเป็นวิ่งรนๆจากการที่ไม่พบใครสักคนในบ้านหลังนี้ 
 "ทุกคน อยู่ที่ไหนคะ ออกมาเถอะ หนูกลัวแล้วนะ"
ความกลัวเกราะกุมหัวใจของเธอจนหมดสิ้น เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอคิดมาตลอดจะเป็นจริง แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นในตัวของแม่ที่เธอรักอยู่เสมอ 
’ท่านต้องไม่ทิ้งฉันแน่’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพยายามปรับความรู้สึกให้คงที่แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของเธออย่างเงียบๆ
 "สงสัยจะออกไปเที่ยวกัน"
     หญิงสาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าอย่างคนที่ไร้เรี่ยวแรงไร้ชีวิตชีวา ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่มีแผนกระดาษสีเหลืองวางไว้อย่างเด่นชัดชวนมอง
                              ถึงข้าวตอก
          แม่มีเหตุจำเป็นมากที่จะต้องขายบ้านหลังนี้ แม่จึงอยากให้ลูก
ไปอยู่กับญาติของแม่ เพราะคนที่ซื่อบ้านหลังนี้ไปเขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่ภายใน1อาทิตย์
แม่จึงอยากให้ลูกย้ายออกไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลย แม่ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แม่รักลูกนะ
ไม่ได้อยากทิ้งลูกเลย แต่แม่จำเป็นจริงๆ แม่รัก และจะคิดถึงลูกตลอดไป
                                                                          แม่
’นี่มันอะไรกัน...’
กระดาษแผ่นเล็กค่อยๆร่วงลงพื้นอย่างช้าๆ เช่นเดียวกับหัวใจดวงน้อยๆของเธอ ความรู้สึกนึกคิดของเธอตื้อไปหมดน้ำตาใสๆค่อยๆเอ่อล้นออกมา ตัวชาหมดเรี่ยวแรง ไม่มีแรงแม้จะหายใจ
กลัว เธอกลัวไปหมดทุกอย่าง น้ำตาที่ไหลกลับยิ่งไหลไม่หยุดเมื่อเธอสามารถเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น และแล้วสิ่งที่เธอกลัวที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้นจนได้ ความเจ็บปวด ความเสียใจ ความรู้สึกหลากหลายตีวนอยู่ในหัวเธอซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น... 
เนิ่นนานเท่าไรแล้ว ที่เธอนั่งนิ้งๆอยู่ตรงนั้น เธอไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้นในตอนนี้นอกจากปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาให้พอ ให้สมกับความเจ็บปวดเสียใจที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้เพียงลำพัง