บังเอิญรัก

โลกเรานี่หนอช่างกลมจนน่ากลัวและชอบเล่นตลก
จะมีอะไรให้ตะลึงได้เท่ากับพบว่าในเช้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาข้างชายแปลกหน้ารูปหล่อที่พรากความบริสุทธิ์ที่มีมาตลอด 25 ปีไป แต่ชายคนนั้นหาใช่คนแปลกหน้าไปซะทีเดียว เรื่องราวเก่าๆ ถูกนำมารื้อฟื้นพร้อมความทรงจำที่เลือนราง เป็นเรื่องบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ ! เขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะอายุมากกว่า 3 ปี
เธออยู่ปี 1….เขาอยู่ปี 4
เธอเรียนวิศวะ....เขาเรียนบริหาร -_- คณะใกล้กันมากกกกกกกกกกกก
เขาเป็นบัดดี้กับพี่เมดี้  => พี่เมดี้เป็นแฟนกับพี่รุทธ์ => พี่รุทธ์เป็นปู่รหัสของเธอ !
เท่านั้นยังไม่พอ...
แพททริก เพื่อนสนิทของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่พายุ K
จ้ะ ! โลกกลมเกิ๊น
จะถามว่าทำไมพิชชาถึงไม่เคยรู้จักหรือเจอเขามาก่อน เพราะเขาเรียนจบ 3 ปีครึ่งก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษทันที ส่วนเรื่องเคยเจอไม่เจอ แน่นอนพิชชาไม่ใช่คนที่จะจดจำใบหน้าคนอื่นได้ง่ายๆ ฉะนั้นต่อให้เคยเจอเธอก็จำไม่ได้อยู่ดี แต่เมื่อพี่เมดี้แฉวีรกรรมครั้งแรกของการเมาโค้กของพิชชา ซึ่งในวันนั้นก็มีการเลี้ยงส่งกวินก่อนไปอังกฤษ
 พิชชากำลังเมา...เขาที่เดินมาทักทายพี่เมดี้ที่โต๊ะ แล้วเธอก็...คว้าเขามาจูบ
จูบ...ที่เป็นจูบแรกของพิชชา และเป็นจูบที่เธอจำไม่ได้ !!
เธอรู้ว่าเสียจูบแรกเพราะหลังจากคืนนั้นสามหนุ่ม...พี่ชิด พี่ชื่น พี่พา รุมกันเทศนาว่าด้วยการเป็น ‘กุลสตรี’ =_= เล่นเอาสติแตกไปช่วงหนึ่ง
...นั่นคือการพบกันของทั้งสองที่ต่างฝ่ายต่างก็จำไม่ได้
“...ตอนนั้นนะโคตรตลกหน้าคุณซาน ถูกยัยขี้เมาจูบแบบไม่ตั้งตัว ดันแล้วดันอีกพิชชี่ก็ไม่ยอมปล่อย ถ้าชื่นกับรุทธ์ไม่ช่วยกันดึงออก สองคนนี้อาจตกล่องปล่องชิ้นเป็นผัวเมียกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้วมั้ง ฮะฮ่าฮ่าๆ”
คำพูดของเมดี้ทำให้สองคู่กรณีมองตากันอย่างอึ้งๆ อย่างไม่คาดคิด พิชชาได้แต่อ้าปากกระพริบตาปริบๆ เธอคิดว่าเลือดคงจะกองมารวมที่หน้าหมดแล้วมั้ง เพราะตอนนี้รู้สึกหน้าจะร้อนเห่อ หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งเขิน ทั้งอาย แต่พอมองอีกฝ่าย เขากลับเบือนหน้าหลบไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ
อืม งานเข้าของจริง
“อ่ะ สวัสดีครับคนสวย นี่ๆ จำผมได้หรือเปล่า” ทันทีที่แพททริกเห็นพิชชาก็ทำเนียนนั่งลงข้างเธอทำให้อีกคนที่มาด้วยต้องมานั่งด้วย
พิชชาไม่ตอบหันไปสนใจอาหารบนโต๊ะ ทำเอาหนุ่มหล่อเกิดความไม่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง
“เฮ้ยๆ แพททริก นี่นายคิดจะจีบน้องฉันเหรอ ระวังหัวแตก พ่อมันโคตรดุ คิดดีๆ นะยะเดี๋ยวจะหาว่าไม่บอก” เมดี้บอกยิ้มๆ แต่คนฟังตาโต
“จริงเหรอ ? แต่ลูกสาวสวยขนาดนี้เป็นผม...ก็หวง” ยังไม่วายหยอด
“อะแฮ่ม ! แคกๆๆ”
“อยากตายก่อนวัยไหมล่ะครับ คุณมึง”
พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝาแฝดผู้ขึ้นชื่อความหวงน้องอย่างภาสกรและภูผาก็โผล่มาที่โต๊ะเหมือนนกรู้ แฝดน้องที่เป็นพี่รหัสตัวจริงแค่ยืนกอดอกมองนิ่งๆ แต่แฝดพี่ส่งยิ้มเหี้ยมหักนิ้วไปมาเพื่อข่มขวัญ แพททริกมองหน้าแฝดสลับกับสาวสวยที่ถูกใจ
“จะหาเรื่องเหรอแฝด”
“ก็เออสิวะ ย้ายตูดมึงไปนั่งที่อื่นซะ”
“ฉันอยากนั่งตรงนี้ มีปัญหาเหรอน้องลูกชิด” ภาสกรทำหน้ารับไม่ได้อย่างแรงที่ถูกเรียกฉายาเก่า...ไอ้เวรนี่ ผ่านไปกี่ปีๆ ก็เรียกแต่ชื่อนี้ -_-
“กูชื่อชิดเว้ย ! จะย้ายไม่ย้าย !?”
“ทำไมต้องย้าย ฉันจะจีบน้องพิชชาไม่ได้จีบนายสักหน่อย J”
"ใครอนุญาต หน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะจีบไอ้พิช ฝันไปเถอะ ไม่ลุกก็เรื่องของมึง...ไอ้พิชลุก ! ไปนั่งนู้น”
ภาสกรดึงพิชชาออกก่อนจะนั่งลงแทนที่ล็อกคอแพททริกที่ทำท่าจะลุกตาม ส่วนภูผาก็ลากพิชชาไปนั่งข้างๆ
นู้น...ของเฮียชิดคือที่ว่างข้างเคนกับ...กวิน
ซ้าย...พี่ชื่น ขวา...นั่งติดกันเลยวุ้ย =_=;
พิชชาแอบเหลือบมองคนข้างๆ แต่เขาก็ทำเมิน พอคนอื่นๆ เผลอ เธอก็ดึงชายเสื้อเขาเรียกให้หันมามองพร้อมทำตาหวานๆ *///* แบบที่เคยเห็นขวัญข้าวทำ แต่ชายหนุ่มเพียงแค่หันมามองแค่แวบเดียวก็หันไปเหมือนเดิม เล่นเอาพิชชาอึ้ง
ตกลงโกรธจริงดิ !?
“กวิน...”
“...”
“คุณกวิน”
“...”
“ซาน...ซานต้า”
“...”
“พี่ซานคะ...”
ควับ ! ได้ผลเมื่อพิชชาทอดเสียงหวานกระซิบข้างหู เล่นเอากวินหันไปมองอย่างตะลึง หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงจนแทบกลัวว่ามันจะหลุดออกมายิ่งเห็นรอยยิ้มหวาน เขายิ่งอยากจะดึงเธอมากอด
“เป็นอะไร”
“...เปล่าครับ”
“โกหก เห็นๆ อยู่ว่าคุณเมิน”
“...ผมโทรหาคุณหลายรอบตั้งแต่ตอนเย็น คุณก็ไม่รับ”
“อ่อ คือ...ฉันลืม ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าว่างโทรศัพท์ไว้ไหน นี่ก็ไม่ได้พกมาด้วย”
“...”
“โกรธเหรอ”
“เปล่าครับ...ไม่มีอะไรหรอก”
กวินหันไปมองทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อน เขากลัวว่าถ้ายังขืนมองหน้าพิชชาใกล้ๆ แบบนี้อาจจะตบะแตกดึงเธอมาจูบต่อหน้าคนอื่น แต่การทำแบบนั้นก็สร้างความเข้าใจผิดให้คนถูกเมิน
“นี่ อย่ามาทำเป็นเมินนะ ฉันขอโทษไปแล้วไง คุณไม่มีสิทธิ์มาโกรธ อะ...” คราวนี้ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินออกไปทันที
โอ๊ย ปากพาจนอีกแล้ว Y_Y