บังเอิญรัก

 ‘....ทั้งๆ ที่ผมทุ่มเททั้ง แรงกายแรงใจ ให้คุณทุกอย่าง เหน็ดเหนื่อย ลำบากแค่ไหนก็ไม่ย่อท้อ แต่คุณกลับบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ! ใจร้าย...ใจร้ายมากกกกก’
ตุ้บๆๆๆ
“ทำอะไรอะพี่ซาน”  แซนหรือสิกขิม วรวัฒน์ ที่เดินผ่านมาเอ่ยถามด้วยสีหน้าอึ้งๆ เพราะไม่แน่ใจว่าภาพที่เห็นเมื่อครู่ใช่พี่ชายสี่ผู้แสนสุภาพอ่อนโยนหรือเปล่า การจะเห็นท่าทางอื่นนอกเหนือจากมาดคุณชายที่มีรอยยิ้มประดับเสมอเป็นไปได้ยากแม้แต่คนในครอบครัว แล้วเมื่อกี้...ไอ้คนที่หูแดง หน้าแดงเป็นลูกตำลึงทั้งยิ้มเหมือนคนบ้าฟาดหมอนไปมา
=_= เอิ่ม...ไม่ใช่มั้ง พี่ซานไม่ทำหรอกไอ้ท่าทางพิลึกแบบนี้ สงสัยเราจะตาฝาด เรียนหนักเกินไปก็แบบนี้ ไม่ไหวๆ
“หะ !? อ่อ...เอ่อ เปล่า ไม่มีไรหรอก”
กวินสะดุ้งหันไปมองน้องชายแล้วยิ้มให้ แม้มันจะเจื่อนๆ...เมื่อกี้แซนเห็นเขาทำอะไรเพี้ยนๆ หรือเปล่านะ เฮ้อ กำลังนั่งนึกอะไรเพลินๆ อย่างตอนที่เขาโทรไปหาพิชหลังจากไม่มีโอกาสได้ไปหาเพราะต้องเคลียร์งานทั้งของตัวเองและของวาสุที่โยนงานให้เขาทำแลกกับการปิดปากไม่ฟ้องแม่ใหญ่เรื่องพิช โธ่เอ่ยตอนนั้นไม่น่าหลุดปากไปเลย Y_Y
อยากจะโทรหาพิชหลังจากแอบเอาโทรศัพท์พิชโทรเข้าเครื่องเขาตั้งแต่วันนั้น แต่ก็ไม่กล้ากลัวว่าพิชจะโกรธ กว่าจะรวบรวมความกล้าได้ก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์ หนำซ้ำยังไปพูดแบบนั้น โอ๊ย...หมั่นไส้ตัวเอง ไม่รู้ว่าไปเอาความตอแหลมาจากใคร (อะแฮ่มๆ ไม่เกี่ยวกับข้า เอ็งไม่ต้องมามอง : วาสุ)
อา...คิดถึงคืนนั้นจัง พิชชาคนนั้นช่างสวย สวยไปทั้งตัว เหมือนเหล้าที่ดื่มเข้าไปแล้วทำให้มึนเมา หลงใหลเคลิบเคลิ้ม สัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จักหน่ายโดยเฉพาะริมฝีปากคู่นั้นที่ไม่ว่าจะจูบกี่ครั้งก็ยังต้องการ ต้องการมากขึ้น....
“...พี่”
“...”
“พี่ซาน !”
“หือ ? ตะโกนทำไมแซน อยู่ใกล้แค่นี้เรียกเบาๆ ก็ได้”
ถ้าค้อนเป็น สิกขิมจะทำแต่ตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหน้าไปมา
“แซนเรียกพี่ซานเป็นสิบรอบ พี่ก็ไม่ได้ยินเอาแต่เหม่อ คิดถึงสาวที่ไหนอยู่หรือครับ”
“ป...เปล่า พี่แค่คิดอะไรนิดหน่อย” กวินพยายามทำตัวปกติแม้จะแอบสะดุ้ง...เหม่อจนได้เรื่องเลยเรา
“ไม่สบายหรือเปล่าพี่ซาน หน้าแดงมากเลยนะ ปวดหัว เจ็บคอหรือเปล่า”
กวินได้แต่นั่งมองน้องชายเอามือแตะตามร่างกายเพื่อหาสิ่งผิดปกติอย่างเป็นห่วง อาการห่วงโอเวอร์เป็นแบบนี้ตั้งแต่พ่อแม่ของกวินเสียชีวิต พี่ซนพี่ซินยังพอเข้าใจเพราะช่วยดูแลกวินมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่รู้ว่าวาสุไปกล่อมพวกน้องๆ ท่าไหนถึงตามประคบประหงมจนน่าสงสัยว่าคนอย่างกวินดูอ่อนแอมากหรือไง แต่จะให้ปฏิเสธเขาก็ทำไม่ลงเลยปล่อยให้พวกเขาทำตามใจ ก็นะมีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด
“เอ่อ...พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า ว่าแต่ทำไมวันนี้แซนกลับบ้านล่ะ ช่วงนี้ต้องเตรียมตัวไปฝึกงานไม่ใช่เหรอ พี่นึกว่านายจะนอนหอเสียอีก”
“คิดถึงกับข้าวที่บ้านอ่ะ พี่ซานทำอาหารให้กินหน่อยสิครับ ตอนนี้หิวมากกกก” สิกขิมอ้อนพร้อมกับนอนแผ่เต็มโซฟา อาหารที่ไหนก็สู้ฝีมือพี่ซานไม่ได้ อร่อยที่สุดล่ะ
“หึๆ มาถึงก็ถามหาของกิน อายุเท่าไรแล้วนะเรา”
“โหย พี่ซานเด็กกำลังโตก็แบบเนี้ยแหละ เอาของหวานด้วยนะ ขอบคุณคร้าบ”
กวินส่ายหน้ายิ้มๆ ให้น้องชายที่นอนหลับเข้าเฝ้าพระอินทร์ทันที...นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน โดยเฉพาะขนมหวาน ยกเว้นเค้ก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมสิกขิมไม่ทานเค้กทั้งๆ ที่ชอบขนมหวาน และเพราะอยากให้น้องได้ทานของอร่อย เขาถึงยอมเข้าเรียนคอร์สทำอาหารต่างๆ จะว่าไปรู้สึกตัวเองเหมือนแม่บ้านจัง -_-^
กว่าจะปลีกตัวจากสิกขิมได้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมง กวินมองน้องชายที่นอนหลับปุยหลังเปิดหนังยังไม่ถึงครึ่งเรื่อง เขาจัดการปิดทีวี ห่มผ้าให้น้อง พอมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น...พิชน่าจะใกล้เลิกงาน ไปแอบดักรอดีกว่า ^_^
หมับ !
“ซานต้าจ๋า~~~”
กวินหน้าเหวอเมื่อร่างสูงใหญ่พุ่งมากอดรัดฟัดเหวี่ยงเหมือนเขาเป็นตุ๊กตาทันทีที่กำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร...พี่ซน ศรันย์ วรวัฒน์ พี่ชายคนโตของบ้านนั้นเอง
T_T แล้วทำไมต้องโผล่มาตอนนี้ครับ แบบนี้จะได้ออกจากบ้านไหมเนี่ย ฮือ...อยากเจอหน้าพิชอ่ะ
“คิดถึงจังเลย นึกว่าจะไม่ได้เจอซานต้าซะแล้ว เป็นยังไงบ้าง ? สบายดีใช่ไหม ? งานหนักหรือเปล่า ? มี...”
“ใจเย็นๆ ก่อนครับพี่ซน ซานสบายดี ไม่เจ็บไม่ไข้ แข็งแรงดีทุกอย่างครับ”
“ก็แหมพี่เป็นห่วงนี่น่า ช่วงนี้ไอ้ซิกกลับมาบ้านใหญ่ พี่ยิ่งเป็นห่วงกลัวมันพาซานต้าไปเถลไถล ดีไม่ดีมันจะโยนงานมาให้เราทำแทน ทำงานหนักเกินไปเดี๋ยวไม่สบายนะ พี่ไม่ไว้ใจไอ้ซิก มันไม่เคยถนอมซานต้าของพี่เลย เราเองก็เหมือนกันอย่ายอมไอ้ซิกให้มาก เดี๋ยวมันได้ใจ รังแกเราอีก”
 =_= ไม่ต้องห่วงครับ คุณชายซิกแซกโยนงานให้ผมทำเรียบร้อย
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ซน  คุณซิกก็แค่ชอบแกล้งเล่นๆ”
“ไม่ได้ ! มันเป็นพี่ควรจะดูแลเราสิ ไม่ใช่มารังแกแบบนี้” เอาเข้าไป พูดเรื่องนี้ทีไรพี่ซนอารมณ์ขึ้นทุกที
“ซานเป็นผู้ชายและโตแล้วนะครับ ดูแลตัวเองได้พี่ซนไม่ต้องห่วงครับ”
“ต่อให้ผ่านไปอีกสิบปี ยังไงซานก็เป็นน้องชายตัวน้อยของพี่อยู่ดี พี่อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ถึงยังไงอย่าเข้าใกล้ไอ้ซิกให้มาก รีบๆ ไล่มันกลับเหมืองไปซะ อยู่นานพี่กลัวมันทำซานต้าของพี่เสียหาย”
เสียหาย ? -_-;;
กวินทำตาปริบๆ ไม่ค่อยเข้าใจพี่ซนมากนัก บางทีก็มีความคิดแปลกๆ ที่เขาตามไม่ทัน
“เอ่อ ครับ งั้นซานขอตัวก่อนนะครับพี่ซน”
“จะไปไหน !” น้าน เสียงห้วนมาเชียว
“ซานมีนัดครับ”
“กับใคร”
จะให้ตอบไงล่ะ ผมจะไปหาสาวครับ... =_=^^ โดนซักจนขาวแน่
“เอ่อ คือว่า...”
“มีอะไรปิดบังพี่หรือเปล่า ซานต้า...หรือว่าเรามีแฟนแล้ว !?”
“....”
ศรันย์หรี่ตาอย่างจับผิด มองท่าทางอ้ำอึ้งของน้องชายแล้วอยากรู้ แต่ก่อนจะได้ลวงความลับเสียงโทรศัพท์ที่ตั้งเป็นเสียงของคนพิเศษ ทำให้เขารีบลวงโทรศัพท์ออกมา นานๆ ทีเจ้าตัวจะยอมโทรหา พอเงยหน้าจะเรียกอีกคนให้ตามเข้าไปคุยต่อในบ้าน ร่างของน้องชายก็หายวับ เห็นแต่ท้ายรถที่กำลังขับออกไป ศรันย์ได้แต่ส่ายหน้า...เถอะ เดี๋ยวชำระความกันทีหลัง
“ผมต้องฝันอยู่แน่ๆ ที่เห็นคุณเพชรคนสวยโทรมาหา คิดถึงผมล่ะซี....”
 
ฟู่ !!
กวินถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากฉวยโอกาสหนีตอนที่พี่ซนกำลังจะรับโทรศัพท์ พี่ซนใจดีและโอ๋เขาที่สุดก็จริง แต่เรื่องความหวงก็ที่สุดเหมือนกัน...ทำอย่างกับเขาเป็นผู้หญิง กว่าจะยอมให้เขามีแฟนก็ตอนขึ้นมอปลายและช่วงนั้นพี่ซนไปเรียนต่อปริญญาโทที่อังกฤษก็เลยไม่มีคนคุม เฮ้อ...สงสัยอยู่เหมือนกันถ้าสมมติเขาบอกว่าจะแต่งงาน พี่ซนจะเป็นยังไง คงวุ่นวายน่าดู
แต่งงานเหรอ ?
คำๆ นี้ดูไกลตัวคนอย่างกวิน เขาไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ พี่ๆ ก็ยังไม่มีใครแต่งเขาก็เลยไม่รีบร้อน เขาคิดแบบนั้นมาตลอด จนกระทั่ง...ภาพใบหน้าของใครบางคนลอยเข้ามาในห้วงความคิดของกวิน จะเป็นไปได้ไหมนะ ? -///-
‘My Sweet’
กวินยิ้มแก้มปริมองชื่อคนที่โทรมาหา ก่อนจะแสร้งทำเสียงนิ่งๆ...งานนี้มีเท่าไร พ่อจะทุ่มให้หมด
“สวัสดีครับ”
[อา...สวัสดีค่ะกวิน ฉันพิชชานะคะ]
“ครับ ผมรู้”
[เอ่อ...โอย แล้วทำไมมันเริ่มต้นยากจังวะเนี่ย]
“....”  ^////^ จะน่ารักเกินไปแล้วนะ
[เรื่องเมื่อตอนกลางวันนะ...คุณโกรธเหรอ]
“...เปล่าครับ ผมแค่น้อยใจ”
[...คุณ เดี๋ยวแปบนะ]  กวินเหมือนจะได้ยินเสียงโครมครามจากปลายสาย สักพักสายตาก็มองไปเห็นบางอย่างก่อนที่เขาจะตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถ
[คุณอยู่หรือเปล่า]
“ครับ ผมกำลังฟังอยู่”
[ฉันขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี คือ...เรื่องนั้น มันยังไงดีล่ะ คุณรู้ใช่ไหมว่านั่นครั้งแรกของฉัน]
“ผมรู้ครับ ผมถึงอยากจะรับผิดชอบ”
[นั่นแหละที่ฉันอยากจะพูด มันไม่ใช่ความผิดคุณ ฉันเมาและเราเริ่มต้นจากความสัมพันธ์แบบนั้น...ฉันไม่อยากจะอยู่กับคำว่ารับผิดชอบหรอกนะ แบบนั้นมันไม่เวิร์กไปกันไม่รอดหรอก]
“แล้วถ้าเกิดคุณท้อง”
[อา เรื่องนั้นฉันไม่ได้คิดไว้ซะด้วย ไม่เป็นไรหรอกแต่ว่า...คืนนั้นคุณป้องกันไม่ใช่เหรอ ?]
เจอคำถามแบบนี้ทำเอากวินไปไม่เป็น ภาพเหตุการณ์รายละเอียดทุกตอนที่เขาไม่อาจลืม ก่อนจะชะงักเมื่อนึกบางอย่างออก
“เอ่อ พิชครับ...คือ คืนนั้น...เราไม่ได้ป้องกัน”
[….]
“...ผมขอโทษ คุณทำผมหลงจนลืมตัว >///<”
[ว่าไงนะ !! คุณล้อฉันเล่นใช่ไหม ไม่ขำนะคุณ ! $@#^#$^&]
“....” อา นี่ทำให้รู้อีกอย่างหนึ่ง...พิชบ่นเก่งมากกกกกกกกกกกก
[...บ้าเอ๊ย ! ทำไมคุณไม่เตือนฉันก่อนนะ]
“พิชไม่อยากมีลูกกับผมหรือครับ ไม่อยากให้เขาเกิดมาหรือครับ”
[ไม่ใช่ ! ฉันยังไม่พร้อมต่างหากเล่า ตาบื้อ !]
“พิชครับ...”
[….]
“ผมรู้ เราเริ่มต้นที่ความสัมพันธ์ชั่ววูบและผมมีความสุขมาก มันอาจจะฟังไม่ดีแต่ผมดีใจที่เป็นผู้ชายคนแรกของคุณ แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดที่ผมอยากจะรับผิดชอบ และผมจะบอกมันต่อหน้าคุณ แต่หลังจากนั้น...”
กวินหยุดพูดพร้อมกับขยับเข้าใกล้แผ่นหลังของใครบางคนที่เขาเดินตามมาตั้งแต่ลงจากรถ เสียงไฟส่องให้เห็นใบหน้าที่ขมวดคิ้วอย่างกังวล ก่อนหน้านั้นเขาเห็นเธอเอามือลูบหน้าท้องตอนที่เขาบอกว่าไม่ได้ป้องกัน มันทำให้เขาคิดถึงภาพที่เธออุ้มท้อง...ลูกของเขา แค่นั้นหัวใจของเขาพองโตและเต้นระรัวจนแทบทะลุออกมา เขาปิดโทรศัพท์ลง โน้มไปกระซิบที่ข้างหู
“...คุณจะคบกับผมไหม ?”