บังเอิญรัก

โคลเวอร์วิกฤต ! พายุกระหน่ำซัด พนักงานอพยพหนีตาย...
 
ผัวะ !
“โอ๊ย ! ตบหัวผมทำไมอะเฮียเคน ?” อนลสะดุ้งหันมามองเจ้าของฝ่ามือพิฆาตหัวของเขาเมื่อครู่เล่นเอาหัวสั่นหัวคลอน...ตบแรงขนาดนี้ ทำไมเฮียไม่ถีบผมซะเลยล่ะคร้าบบบ T^T
“นี่มันอะไรนายเป็นคนโพสต์ในกระทู้บริษัทใช่ไหม”
วิศวกรหนุ่มชูหน้าจอมือถือที่เปิดเว็บไซต์ของบริษัท หัวข้อกระทู้ที่มีมือดีโพสต์เด่นหราเต็มหน้าจอ และมือดีที่ว่าคงไม่พ้นคนตรงหน้าที่ชอบทำตัวป่วน เสือกเรื่องชาวบ้านไปทั่วจนน่าจะย้ายให้ไปอยู่แผนกประชาสัมพันธ์แทน
“อุต๊ะ เอาอะไรมาพูดนะเฮีย เค้าไม่ได้ทำซะหน่อย” ทำท่าสะดีดสะดิ้งประหนึ่งสาวน้อยน่ารัก เห็นแล้วอยากคายอาหารมื้อเช้า เพราะการที่ผู้ชายตัวโตๆ กำลังบิดตัวไปมา พร้อมทำหน้าแอ็บแบ๊วเอามือจิ้มแก้มตัวเอง...น่ารักกับผีนะสิ !
โครม !
บางทีถ้าหากอนลเอาท่าทางแอ็บแบ๊วที่เจ้าตัวคิดว่าน่ารัก (=_= เหรออออ) ไปใช้กับคนอื่นก็คงไม่เจ็บตัวนัก เพราะผิวขาวบวกกับหน้าตี๋ๆ แต่มีลักยิ้ม สาวๆ คงได้กรี๊ดกร๊าดชอบใจ แต่สำหรับเคนที่ขึ้นชื่อมือเท้าไว และขยะแขยงพวกตุ๊ดเป็นทุนเดิม ท่าทางน่ารักของอนลจึงทำให้เคนเท้ากระตุกได้ง่าย
และด้วยเหตุนี้...หนุ่มตี๋อย่างอนลจึงลงไปนอนวัดพื้นเป็นที่เรียบร้อย
เอวัง -..-
 
ทางด้านคนที่เป็นต้นเหตุของกระทู้ไม่ได้รับรู้ข่าวสาวใดๆ ทั้งสิ้น อันเนื่องมาจากการนั่งข่มกลั้นสติอารมณ์ที่พร้อมปะทุได้ทุกเมื่อแก้แบบงานให้ตรงตามที่ลูกค้าเจ้าปัญหาต้องการ
ยายป้าเรื่องมาก ! จู้จี้จุกจิก ตีนกาขึ้นยังไม่รู้ตัว อายุเยอะจนจะเข้าโลงอยู่แล้ว ยังจะทำตัววุ่นวาย...ถ้าพวกไฮโซจะเป็นแบบนี้ทุกคนล่ะก็ อย่าหวังเลยแม่จะทำงานให้...ไอ้พี่ชิดนะไอ้พี่ชิด หนอย ! พอว่างหน่อยไม่ได้หางานให้ตลอด สักวันเถอะจะลาออกจากแผนกนี้ไปทำงานกับเฮียชื่นแทน ฮึ่ม !
“คนที่ไม่เคยเจอในความฝัน แต่ในชีวิตจริงแค่เดินด้วยกัน แค่นั้นก็อุ่นใจ ไม่เคยคิดรักเธอ อาจเป็นเพราะฉันนั้นใช้หัวใจ ตอบเหตุผลที่ไม่มีใครค้นเจอ...”
เสียงเพลง ‘ทำไมต้องรักเธอ’ ที่พิชชาตั้งเป็นสายโทรเข้าดังขึ้น หญิงสาวไม่ได้กำลังอินเลิฟ(?) ตอนนั้นที่เลือกเพลงนี้เพราะชอบเสียงร้องของคริส หอวังที่ร้องร่วมกับอุ๋ย วงบุดดาเบลส แต่ตอนนี้พอได้ยินทีไร พาลนึกไปถึงหน้าใครบางคน...คิดถึงตอนนั้นแล้ว
กรี๊ดดดดด >///< ตูทำอะไรลงไป โหย...แรดได้อีก
พ่อแก้ว แม่แก้ว...เขาต้องคิดว่าเราเป็นผู้หญิงชอบสนุก ชอบเที่ยวแน่เลย ทำตัวยังกับผู้หญิงเจนโลก แต่...แต่ว่า ที่หน้าบริษัทวันนั้นเขายังบอกชอบเรา >_< อ๊ากกกก เพิ่งผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวแต่รู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้เองที่ผู้ชายคนนั้นขอคบเป็นแฟน เยส ! นางสาวพิชชาจะได้ลงจากคานแล้วเว้ย งานนี้ต่อให้เอาช้างมาฉุดก็อย่าหวังว่าจะเอาอยู่ ใครขวางแม่จะกระทืบจะให้จมดินแน่ หึๆ
“คนที่ไม่เคยเจอในความฝัน แต่ในชีวิตจริงแค่เดินด้วยกัน...”  เพราะมั่วแต่เหม่อจนโทรศัพท์ตัดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ จนกระทั่งดังอีกรอบ พิชชาจึงได้สติรีบกดรับจนลืมดูว่าใครโทรมา
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ คิดถึงผมบ้างไหมครับ” หะ !? ใครวะ ?
“คะ ? นั่นใครนะ” ประสาทหรือเปล่า โทรมาถามคนอื่นว่าคิดถึงไหม
“จำเสียงผมไม่ได้หรือครับ น่าน้อยใจจัง ผมซานไงครับ”
“ซานไหน ? จำผิดหรือเปล่าคุณ ฉันไปรู้จักกับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่”
พิชชาพูดด้วยน้ำเสียงโมโห กดดูเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วต้องแปลกใจเพราะเป็นที่บันทึกไว้อยู่แล้ว
‘Zanta’ ??ใครล่ะเนี่ย !
“ซานต้า ?”
“ใช่ครับ ผมชื่อเล่นซานต้า แต่เรียกสั้นๆ ว่าซาน ชื่อจริง กวิน วรวัฒน์ เราเจอกันที่ผับเมื่ออาทิตย์ก่อน และคืนนั้นก็อยู่ด้วยกันทั้งคืน ตอนเช้าผมทำอาหารให้คุณทานก่อนจะไปส่งคุณที่บริษัท พอจะจำอะไรได้บ้างหรือยังครับ ที่รัก”
อะ O///O โอ้ยๆ ไอ้พิชบ้าเอ๊ย ! กำลังคิดจะจับเขา แต่ดันลืมชื่อซะงั้น ความประทับใจติดลบอีกแล้วตู T_T
“เอ่อ แหะๆ กวินฉันจำคุณได้ แต่ลืมชื่อเล่นคุณนะ ขอโทษนะพอดีช่วงนี้งานยุ่งจนหลงๆ ลืมๆ แต่ว่า...คุณ ชื่อเล่นคุณ ซานต้าเหรอ ?”
“ฮะๆ ไม่เข้ากับหน้าใช่ไหมครับ” มาก...ชื่อน่ารัก แต่คนหน้าโหด ถึงจะหล่อก็เถอะ >.,<
“พ่อแม่คุณช่างตั้ง”
“เป็นธรรมเนียมของครอบครัวเราครับ ทุกคนมีชื่อเล่นขึ้นต้นด้วย ซ.ซอโซ่”
“ว้าว น่ารักจัง”
“ครับ ชื่อน่ารักแต่พอโตมามันไม่เข้ากับหน้าเจ้าของเลย วันหลังผมจะแนะนำพวกเขาให้รู้จักนะครับ”
“หือ ? ทำไมต้องรู้จักอะ”
“ก็...เผื่อวันข้างหน้าที่คุณมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวผม รู้จักกันตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้เข้ากันง่ายไงครับ”
อัยย่ะ ตอบแบบนี้น่าหอบผ้าไปอยู่ด้วยจริง ^O^
ไม่ได้ๆ ต้องวางฟอร์มหน่อย เดี๋ยวเขามองว่าเราใจง่าย (แต่นอนกับเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ไม่ค่อยใจง่ายเลยตู =_=)
“มั่วล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย”
“หืม คุณไม่คิดจะรับผิดชอบผมเลยเหรอ ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง คุณได้ผมแล้วก็คิดจะทิ้งกันเลยเหรอครับ ใจร้ายที่สุด”
แค่กๆๆๆ
พิชชาถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่มเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่คาดคิด ไหนจะน้ำเสียงตัดพ้อเสียใจประหนึ่งว่าเธอไปพรากความบริสุทธิ์ของเขามา
ได้ข่าวว่า...คนที่เสียเวอร์จิ้นคือเธอไม่ใช่เหรอ !! =_=
“ค คุณ...พูดบ้าอะไร หา !”
“อย่ามาทำไม่รู้ไม่ชี้นะครับ ผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย คุณจะทิ้งผมแบบนี้ไม่ได้ มาทำให้ผมรักผมหลง พอได้ก็ทิ้งไม่สนใจไยดี คุณเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายมาก...ทั้งๆ ที่...ทั้งๆ ที่ผมทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจให้คุณทุกอย่าง เหน็ดเหนื่อยลำบากแค่ไหนก็ไม่ย่อท้อ แต่คุณกลับบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ! ใจร้าย...ใจร้ายมากกกกก”
พูดจบก็วางสายไป ปล่อยให้หญิงสาวที่ถูกกล่าวหาว่าใจร้าย ได้แล้วทิ้ง นั่งถือโทรศัพท์อ้าปากค้าง
O [ ] O  
เฮ้ยๆๆๆ นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยยยยยยยยยยย
ไงกลายเป็นแบบนี้
 
“นล...”
“มีอะไรอะเจ๊”
“แกว่าเจ๊ใจร้ายไหม”
“มาก”
“เหรอ”
อนลมองเจ๊ใหญ่ของโคลเวอร์ที่มาแปลก หลังจากพายุมรสุมสงบอันเนื่องมาจากอารมณ์ของเจ๊พิชเปลี่ยน อยู่ๆ ก็เหม่อลอยนั่งตาปริบๆ เมื่อกี้ถ้าปกติตอบแบบนั้นต้องเจอเบิ๊ดกะโหลกแน่ แต่นี่กลับไม่โดนอะไร...ผิดปกติ
“เจ๊ เป็นอะไร”
“งงอยู่ สมองประมวลผลไม่ทัน”
“ประมวลอะไรอ่ะ ใครทำให้งง”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กก็อยู่ส่วนเด็ก อย่าอยากรู้นักเลย”
อ้อ เจ๊จะว่าผมเสือกสินะ...แหม ขนาดผิดปกติปากเจ๊แกยังคมตลอด
“นล...”
“คร้าบบบ”
“...จีบผู้ชายต้องทำไงวะ”
“หะ O_O !?”