บังเอิญรัก

วาสุหรี่ตามองคนที่เดินผ่านหน้าไปเมื่อครู่ เขาแน่ใจว่าได้ยินเสียงฮัมเพลงเบาๆ ไหนจะใบหน้าที่ยิ้มแก้มปริเหมือนคนบ้า...แน่ล่ะ ไอ้ซานมันบ้าตั้งแต่ฮัมเพลงแล้ว ปกติเคยทำที่ไหน ที่สำคัญมันทิ้งเขากับไอ้แพทไว้ หายหัวไปทั้งคืนกลับมายังอารมณ์ดี ต้องมีอะไรแน่ๆ

“อารมณ์ดีจังนะ”

กวินชะงักหันไปมองร่างหนาของวาสุที่นั่งวางท่าเป็นเจ้าพ่อ กระดิกเท้าชวนหาเรื่อง

“หือ ? คุณซิกพูดกับผมหรือครับ ?”

“คุยกับหมามั้ง เห็นอยู่ว่าตรงนี้มีแค่เอ็งกับข้า...เมื่อคืนหายหัวไปไหน โทรไปก็ไม่รับ นึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว”

“อ้อ พอดีบังเอิญผมเจอเพื่อนนะครับ คุยกันเพลินไปหน่อย ขอโทษนะครับที่ลืมโทรบอก”

วาสุเลิกคิ้วมองกวินจนแทบทะลุ เขารู้ว่าหมอนี่โกหก... เวลาโกหกทีไรถ้าไม่หลบตาก็ใช้คำเกินจำเป็น และเมื่อกี้มันพูด ‘พอดี’ กับ ‘บังเอิญ’ ใช้คำซ้ำซ้อน

หึๆ J คิดจะโกหกข้า เร็วไปนะไอ้ลูกหมา

“อ้อเหรอ...อย่ามาแถไอ้หมา บอกความจริงมาซะดีๆ ไม่งั้นข้าจะโทรบอกแม่ใหญ่ว่าเอ็งเอาผู้หญิงไปกกที่บ้านริมน้ำ !”

 ‘แม่ใหญ่’ ที่วาสุเอ่ยออกมาเป็นเหมือนคำศักดิ์สิทธิ์ เพราะท่านคือคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้าน ‘วรวัฒน์’  แม่ใหญ่เป็นแม่ของวาสุ และเป็นพี่สาวของพ่อของกวิน และเป็นคนเลี้ยงกวินที่ขาดพ่อแม่ให้โตมาพร้อมวาสุ เขาจึงเคารพและรักแม่ใหญ่มาก

ลูกหลานตระกูลวรวัฒน์ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นเช่นนั้น สงสัยจะเป็นเพราะกรรมพันธุ์จากบรรพบุรุษที่ทำให้เด็กเกิดมามีแต่เพศชาย และด้วยความที่ว่าแม่ใหญ่เป็นหญิงเพียงคนเดียวในรอบสิบปีของตระกูล จึงทำให้ทุกคนต่างประคบประหงมเหมือนไข่ในหิน แม่ใหญ่ถือเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ในบ้าน ขอเพียงแม่ใหญ่เอ่ยปาก ทุกคนก็ยอมทำตาม เป็นเช่นนี้มาตลอด

และเพราะกวินกำพร้าทั้งพ่อและแม่ ทำให้แม่ใหญ่สงสารจึงทุ่มเทความรักให้เขาจนลูกแท้ๆ อย่างวาสุยังตกกระป๋อง พลอยทำให้บรรดาญาติๆ เอ็นดูเขาด้วยเช่นกัน

‘บ้านริมน้ำ’ ที่วาสุพูดถึงไม่ใช่บ้านที่ตั้งอยู่ตามแม่น้ำ แต่เป็นชื่อสถานที่ที่ส่วนตัว เรียกว่า เขตหวงห้าม ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวก็ไม่มีสิทธิ์เข้า สำหรับกวิน คอนโดส่วนตัวของเขาอยู่ใกล้ริมน้ำ จึงตั้งชื่อว่า บ้านริมน้ำ

ส่วนวาสุชอบทะเล จึงมีบ้านพักบนหาดส่วนตัว เรียกว่า บ้านริมเล

ซัน หรือ กรรวี น้องชายของวาสุ ชอบธรรมชาติ จึงสร้างบ้านบนภูเขา เรียกว่า บ้านริมดาว คนอื่นๆ ก็มีเช่นกัน แต่ตั้งชื่อขึ้นต้นต่างจากพวกเขาสามคน

ส่วนบรรดาผู้ใหญ่ก็หนีไปอยู่ที่ ‘ไร่ริมรัก’ ไร่กาแฟที่อยู่ทางเหนือ ปล่อยให้บ้านใหญ่ที่มีแต่หนุ่มโสดดูแล แต่ก็เหมือนบ้านร้าง นานๆ ทีถึงจะอยู่พร้อมกันหมด เพราะต่างคนก็ต่างมีหน้าที่การงาน

 “เอาอะไรมาพูดครับคุณซิก เมาค้างอยู่หรือเปล่า” กวินแสร้งทำหน้าไม่รู้เรื่อง แม้ในใจเหงื่อตก

“ซานต้า ! ถ้ามึงยังยึกยักไม่ยอมบอก กูจะขึ้นไปปลุกพวกพี่ซน ไอ้ซัน ไอ้แซนมาสอบปากคำมึงแทน !”

กวินสะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้าง...คุณซิกของขึ้นแล้ว !

นานๆ ครั้งที่วาสุจะขึ้น ‘มึง’ ‘กู’ กับพี่น้อง สงสัยคราวนี้มีคนไปเหยียบหางเลยทำให้พ่อคุณโมโห พาลคนอื่น...แล้วทำไมคนที่ซวยต้องเป็นเขาล่ะเนี่ย ! T_T

“วันนี้พี่ซนกลับบ้านหรือครับ”

“เออ นอนอืดอยู่บนห้อง”

กวินได้แต่เดินคอตกไปนั่งตรงหน้าวาสุ ถ้า ‘พี่ซน’ หรือ ศรันย์มารู้เรื่องนี้เข้า มีหวังเขาโดนจับแต่งงานแน่ๆ

ยังไม่ทันจีบ ก็ถูกจับแต่ง...พิชเกลียดเขาแน่ๆ T^T

ในครอบครัวรู้ดีว่า บ้านริมน้ำ เป็นที่ที่กวินหวงมากที่สุด แม้แต่พี่น้องยังไม่ยอมให้เข้าถ้าไม่บอกล่วงหน้า และชายหนุ่มเคยพูดไว้ว่า ผู้หญิงที่ไปที่นั้นได้นอกจากแม่ใหญ่คือ เจ้าสาวของเขา

แล้วเมื่อคืนเขาคิดยังไงถึงอุตริพาพิชชาไปที่นั้นเนี่ยยยยยย ถ้าบอกเป็นเพราะเหล้า สติของเขายังครบถ้วน...ถ้าจะโทษ คงเพราะริมฝีปากคู่นั้นที่มันทั้งหอมหวาน ดื่มด่ำเท่าไรก็ไม่อิ่ม มีแต่อยากสัมผัส...สัมผัส…

ผัวะ !!

“โอ๊ย ! อยู่ๆ มาตีผมทำไมครับคุณซิก !”

“มึงทำหน้าหื่นหาพระแสงอะไร หน้านี่เคลิ้มจนกูกลัวมึงจะลอยไปไกลเลยต้องเรียกกลับ ตกลงจะบอกกูได้ยังว่าไปแอบซุกหญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ !”

“แหม คุณซิก ซุกอะไรล่ะครับพูดแบบนี้พิชเสียหายหมด”

“อ้อ ผู้หญิงของมึงชื่อพิชเหรอ”

“อะ...เอ่อครับ แหะๆ”

“แล้วไปรู้จักกันได้ยังไง ? เมื่อไหร่ ? คบกันนานหรือยัง ?”

“เอ่อ...คือว่า เอ่อ...”

“อย่าบอกนะว่ามึงเจอเขาเมื่อคืนเลยหิ้วกลับ ?”

“...”

วาสุพูดเล่นๆ เพราะคิดว่าคนอย่างกวินไม่มีทางทำแบบนั้น แต่ทำเอาคนโดนถามพูดไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อึกอัก เล่นเอาคนถามเต้นผาง หน้าตื่นยิ่งเห็นใบหน้าแดงก่ำของอีกฝ่าย กลับกลายเป็นว่าวาสุช็อกเอง

“อ...อย่าบอกนะว่า...”

“...ครับ เราเพิ่งเจอกันเมื่อคืน”

“ไอ้ซานนนนนนน ! แล้วมึงทำไมไม่พาไปคอนโดอื่น เป็นบ้าอะไรถึงพาไปที่นั้น ไหนบอกหวงนักหวงหนา แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหน นิสัยยังไง ทำงานอะไร มึงรู้จักเขาแล้วเรอะ ! ถ้าเกิดเขามีแฟนแล้วจะทำยังไง มึงไม่คิดเลยเหรอวะ ! กูอยากจะบ้า ! เมื่อก่อนทำไมแม่งคิดแล้วคิดอีกกว่าจะทำ พอมีแฟนก็บูชาไว้บนหิ้ง จะนอนกับผู้หญิงแต่ละทีก็เลือกจนกูหมดอารมณ์ แล้วจู่ๆ มึงก็นอนกับผู้หญิงที่พบกันยังไม่ข้ามวันเนี่ยนะ !...มึงใช่ไอ้ซานต้า กวิน วรวัฒน์ ที่กูรู้จักอยู่เหรอ...หรือมึงปลอมตัวมา มึงเป็นใครนะหา !”

“ใจเย็นๆ ก่อนครับคุณซิก ใจเย็นๆ”

กวินพยายามห้ามวาสุที่เหมือนจะสติแตกไปแล้ว ทั้งยังเดินวนไปวนมาจนคนมองปวดหัว เห็นแล้วขำแทนที่จะกลัว เพราะวาสุสนิทกับกวินมากที่สุดในบ้าน ทั้งยังโตและเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมจนถึงจบมหาวิทยาลัย แม้ว่าวาสุจะแยกไปอยู่ไกลเพราะต้องรับช่วงดูแลเหมืองต่อจากบิดา แต่ชายหนุ่มมักจะหาเวลาว่างกลับมาบ้านใหญ่อยู่เสมอ วาสุมักจะเป็นห่วงเขาจนเกินเหตุแม้จะพูดจาโผงผาง

“ผม...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพาเธอไปที่นั่น แต่เวลานั้น...วินาทีที่เราสบตากัน ผมได้แต่บอกตัวเองว่า คนนี้...ต้องเป็นคนนี้เท่านั้น บางที...ผมอาจจะตกหลุมรักเธอแล้วก็ได้”

กวินเอ่ยหลังจากวาสุตั้งสติพร้อมฟังเขาแล้ว โชคดีที่คนอื่นไม่ได้ออกมาเพราะเสียงวาสุตะโกนลั่นบ้าน คงเพราะพี่น้องของเขาแทบทุกคนเป็นพวกหลับลึกเมื่ออยู่ในบ้านตัวเอง จนกว่าจะตื่นขึ้นมาเอง

“คนนี้เอาจริง ?”

“ครับ ผมจะจีบเธอ”

“หลังจากที่นอนด้วยกันมาแล้วเนี่ยนะ !”

“ก็พิชเมา พอตื่นมาก็จำไม่ได้”

“อ้อ แสดงว่ามึงหลงรักเขาข้างเดียวสินะ เวรจริง...ลีลาไม่โดน เขาเลยไม่ปลื้มมากกว่ามั้ง”

“ถ้าไม่คิดจะเอาใจช่วย ก็อย่าตัดกำลังใจกันสิครับ !”

“ยอมรับอะดิ ว่าตัวเองไม่มีน้ำยา”

“คุณซิก !!”