บังเอิญรัก

 
“เจ๊พิช ! เมื่อคืนหายไปไหน !”
เสียงทุ้มพร้อมกับฝ่ามือหนาตบโต๊ะเสียงดังทำเอาพิชชาสะดุ้งตกใจ มองร่างสูงที่พรวดพราดเข้ามายืนจ้องเขม็งจนต้องเอาหนังสือฟาดหัวโทษฐานทำเธอตกใจ
“อะไรของแกไอ้นล ตกใจหมด” อนลตาโตมองหน้ารุ่นพี่สาวอย่างไม่เชื่อสายตา
“เจ๊ ตกใจเป็นกับเขาด้วยเหรอ ผมนึกว่าเจ๊ตายด้านไปแล้ว”
โป๊ก !
“ไอ้บ้า ไปเตรียมตัวเข้าประชุมได้แล้ว เข้าสายเดี๋ยวโดนพี่ชิดบ่นอีกหรอก”
“ไม่ต้องมาทำเฉไฉเลยเจ๊ บอกมาเมื่อคืนหายไปไหนมา พวกผมตามหาเจ๊ทั้งคืนไม่ได้นอนสักคน !”
พิชชามองใต้ตาคล้ำเป็นหมีแพนด้าของอนลอย่างขำๆ เหลือบมองคนอื่นๆ ที่ไปด้วยกันเมื่อคืนพากันหาวไม่หยุด สภาพไม่ได้ต่างกันเลย เห็นแบบนี้แล้วซึ้งใจสุดๆ ที่พวกเขาเป็นห่วง แต่...
“โทษทีพอดีเจ๊ไปเจอเพื่อนนะ จากนั้นก็จำไม่ได้ เอาไว้เจ๊เลี้ยงขอโทษแล้วกัน”
“เพื่อนที่ไหน ผมไล่โทรหาเพื่อนเจ๊หมดก็ไม่มีใครรู้” สายตาจับผิดของอนลทำให้พิชชาจำต้องแสร้งตีหน้านิ่ง เรื่องจะจับโกหกเธอได้นะ ฝันไปเถอะ มวยคนละรุ่นวะนล เจ๊ขอโทษนะที่ต้องโกหก
“ชะ ไอ้นี่ ฉันก็ต้องมีเพื่อนคนอื่นบ้างสิ แกเป็นน้องนะไม่ใช่พ่อ แล้วเมื่อคืนฉันเมาได้ไง”
อนลถอนหายใจ ยอมล้าถอยเมื่อได้ยินสรรพนามการแทนตัวจาก ‘เจ๊’ เป็น ‘ฉัน’ แสดงว่าไม่ควรทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดมากไปกว่านี้
“ความผิดขวัญเองค่ะพี่พิช ขวัญเผลอวางแก้วโค้กไว้ใกล้พี่ ต้องขอโทษด้วยคะ ขวัญไม่รู้จริงๆ ว่าพี่พิชเมาโค้ก”
ขวัญข้าว มัณฑนากรสาวเอ่ยขอโทษพร้อมยกมือไหว้ น่ารักอ่อนหวานแต่ไม่อ่อนต่อโลกสมกับเป็นกุลสตรีขวัญใจหนุ่มๆ ประจำบริษัท ถ้าเทียบกับพิชชาเรียกว่านางฟ้ากับแม่มดเลยทีเดียว
“ไม่เป็นไรจ้ะ เจ๊เมาน้ำอัดลมทุกชนิดนั้นแหละ ไม่สังเกตเหรอว่าเจ๊มีตู้เย็นแยกจากคนอื่น”
“จริงเหรอคะ O_o ไม่น่าเชื่อ”
“ฮ่าๆ เชื่อเถอะขวัญ เวลาเจ๊เมาทีไรลำบากคนอื่นทุกที บอสก็เลยซื้อตู้เย็นเล็กให้เพราะเจ๊ชอบเผลอหยิบน้ำอัดลมที่พวกพี่แช่ไว้มาดื่มตลอด”
แล้วพอเมา...เจ๊แกก็กลายร่างทุกที ใครขัดใจเป็นอาละวาด ปกติอารมณ์เจ๊ก็ไม่คงที่อยู่แล้ว เจอโหมดนั้นเข้า หายนะชัดๆ T_T เสียงรำพึงรำพันในใจเหมือนกันของใครหลายคนที่รู้จักฤทธิ์เดชพิชชา
“พอๆ ไปเตรียมตัวเข้าประชุมได้แล้ว”
“คร้าบ / ค่ะ”
 
เช้านี้แผนกก่อสร้างและตกแต่งภายในของบริษัทโคลเวอร์ ดีไซน์มีเรื่องได้ฮือฮากัน เมื่อมีกุหลาบแดงช่อใหญ่พร้อมโถคุกกี้มาส่งและผู้โชคดีคนนั้นคือ แม่มดแห่งโคลเวอร์ ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาจีบโดยเฉพาะผู้ชายในโคลเวอร์ต่างล่วงรู้ถึงความร้ายกาจและขยาดไม่กล้าล่วงเกินจนยกพิชชาให้เป็นเจ๊ใหญ่ประจำบริษัท ข่าวช่อกุหลาบแดงที่ส่งมาถึงพิชชาทำให้หลายคนมาเมียงมองด้วยความอยากรู้ว่าใครกันหนอที่หน้ามืดตามัวหลงผิดมาแจกขนมจีบให้แม่มดร้ายอย่างพิชชา
และคงจะมาผิดช่วงเพราะมาตอนไหนไม่มา ดันมาตอนที่พิชชากำลังคร่ำเคร่งกับงาน ซึ่งจะทำให้เจ้าตัวหงุดหงิด อารมณ์ไม่คงที่ และเป็นป้ายบอกได้อย่างดีว่า อย่าได้กระตุกเส้นแม่คุณเด็ดขาด ไม่งั้นแม่มดได้อาละวาดจนอยู่ไม่ได้ทั้งบริษัทแน่ๆ เชือกกั้นสีแดงที่ขึงรอบโต๊ะทำงานเป็นการบอกว่าห้ามเข้าใกล้โดยเด็ดขาด ที่ถังขยะมุมห้องนอกจากเศษกระดาษกระจายเกลื่อนยังมีช่อกุหลาบแดงสวยนอนแอ้งแม้ง คนอื่นๆ มองด้วยความเสียดาย ราคาของมันคงแพงน่าดูเพราะช่อใหญ่มาก จะหยิบเอาไปปักแจกันแทนก็กลัวพิชชาจะไม่พอใจอีก
“เสียดายกุหลาบจัง” ขวัญข้าวมองช่อกุหลาบที่อยู่ถังขยะด้วยตาละห้อย
“อยากได้เหรอจ้ะขวัญ เดี๋ยวผมซื้อให้เอาไหมแลกกับเดทวันหนึ่ง” อนลเข้าไปกระแซะแจกขนมจีบ ขวัญข้าวได้แต่หัวเราะไม่ถือสาเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดจริงจังอะไร
“ก็อยากได้นะ แต่เสียดายเงินเอามาก็กินไม่ได้”
“ใช่ซี ถ้าเป็นพี่ชิดซื้อให้ ต่อให้ไม่อิ่มท้องก็อิ่มใจใช่ม้าน้องขวัญ”
เสียงแซวจากพี่ๆ ในแผนก ซึ่งต่างรู้กันว่าขวัญข้าว นางฟ้าแสนสวยคนนี้นอกจากจะเป็นขวัญใจของหนุ่มๆ ในโคลเวอร์แล้วยังเป็นหวานใจของภาสกรหรือพี่ชิด บอสใหญ่แห่งโคลเวอร์ ดีไซน์ ที่เป็นโรคติดแฟนจนต้องบังคับให้มาทำงานด้วย
“ข้าวอยากได้กุหลาบเหรอจ๊ะ แต่ข้าวชอบลิลลี่ไม่ใช่เหรอ”
เสียงทุ้มหวานแบบนี้ไม่ใช่ใคร นอกจากภาสกรหรือพี่ชิดที่มักจะพูดจ๊ะจ๋ากับขวัญข้าวเสมอ ทำเอาเสียงโห่แซว จากบรรดาลูกน้องที่อยู่ใกล้เมื่อเห็นบอสโผล่มากอดแฟนสาวกลางหมู่คนอย่างไม่อายเลยสักนิด โชคยังดีที่พวกเขาอยู่    แพนทรี่ที่จัดไว้สำหรับเป็นมุมพักผ่อนและคลายเครียดของบรรดาหัวศิลป์ที่มีความอาร์ตอยู่ในตัวไม่เหมือนกัน
โคลเวอร์ ดีไซน์เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างและตกแต่งภายในครบวงจร เกิดขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรงของภาสกรและภูผา สองหนุ่มฝาแฝดที่จบคนละด้าน ภาสกรจบสถาปัตย์ ส่วนภูผาจบวิศวะ พวกเขาจึงชวนเพื่อนๆ พี่ๆ มาลงหุ้นจนก่อตั้งบริษัทขึ้นมาโดยมีภาสกรเป็นบอสใหญ่คุมงานด้านตกแต่ง ส่วนภูผาคุมงานด้านก่อสร้าง ลูกน้องในบริษัทส่วนใหญ่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่รู้จักกัน มีอารมณ์ศิลป์คล้ายๆ กันก็เลยพูดกันง่าย แม้ในตอนแรกๆ ทำงานด้วยแทบจะตีกันตายเพราะพวกมันติสท์กันคนละแบบ แล้วยิ่งสถาปัตย์กับวิศวะถูกกันที่ไหน ติสท์เจอเถื่อน ชิงดีชิงเด่น จนไปๆ มาๆ โต๊ะทำงานมากองกันอยู่แผนกเดียวกันจนแยกไม่ออกว่าฝ่ายไหนก่อสร้าง ฝ่ายไหนตกแต่ง ภาสกรเลยยุบรวมแผนกเป็นทีมเดียวกันกินพื้นที่ไปทั้งชั้นเลย สมใจพวกมันได้เฮฮากันไม่เว้นแต่ละวัน แต่พื้นที่ทำงานของแต่ละคนจะเป็นสัดส่วนและสไตล์ต่างกันแล้วแต่อารมณ์ของเจ้าของ
“พี่กรมาตั้งแต่เมื่อไรคะ กินอะไรมาหรือยัง”
“ยังเลยจ๊ะ หิ๊วหิวพอคุยกับลูกค้าเสร็จก็รีบกลับมาเลย ข้าวล่ะจ๊ะทานอะไรไปหรือยัง”
“ยังค่ะ ข้าวกะว่าจะรอพี่กรนั้นแหละ”
“โธ่ วันหลังไม่ต้องรอนะจ๊ะคนดี เผื่อพี่กลับมาช้าข้าวจะได้ไม่ต้องหิว ปะ ไปกินข้าวกัน...อ้าว แล้วพวกนายมาทำอะไรกัน งานการไม่ทำเดี๋ยวหักเงินเดือนซะหรอก”
คู่รักคุยกันหวานชื่นเสมือนว่าอยู่ด้วยกันแค่สองคน คำเรียกชื่อก็แสนพิเศษกว่าคนอื่น แต่พอภาสกรหันมามองลูกน้องที่นั่งหน้าสลอน น้ำเสียงเปลี่ยนจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนเดียวกัน
“โหย ไอ้คุณบอสใหญ่ทีกับแฟนมีแต่จ๊ะจ๋า พอพวกเราเอาแต่หักเงินเดือน แค่นี้ก็ยังไม่พอยาไส้แล้วเว้ย !”
“อ้อเรอะครับคุณนายช่างใหญ่ เงินเดือนครึ่งแสนกับรับจ๊อบส่วนตัวนี่ยังเรียกไม่พอยาไส้ แล้วไอ้พวกลูกหมาตาดำๆ หลังคุณมันจะไม่กินแกลบเหรอวะครับ”
ภาสกรแซวเคน วิศวกรในบริษัทที่รับงานฟรีแลนซ์ส่วนตัวจนโกอินเตอร์ไปไกลถึงต่างประเทศ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ห้ามหากจะรับงานนอกบริษัท แต่จะต้องไม่ก้าวก่ายงานประจำ อีกอย่างเวลางานของพวกเขาก็ไม่แน่นอนแล้วแต่ว่าจะมีลูกค้าหรือเปล่า และช่วงนี้ก็เรียกได้ว่างานชุมจนทำให้คนบางคนออกอาการหงุดหงิด
“แล้วทำไมบริษัทมันเงียบแบบแปลกๆ วะ ทุกทีเสียงดังกว่านี้ไม่ใช่เรอะ”
“ก็ไอ้พิชนะสิ พื้นเสียอีกแล้ว”
“อ่อ สงสัยงานของคุณหญิงโสทำพิษ ตอนแรกว่าจะให้นลหรือไม่ก็ชมพู่ทำแต่สองคนนั้นมีงานแล้ว พิชว่างฉันเลยโยนให้มัน ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนคุณหญิงถึงเรียกไปพบบ่อย แล้วนี่เจ้าแม่องค์ลงมากี่วันแล้ว”
“สองแล้วครับบอส พวกผมต้องอพยพกันไปทำงานที่ห้องเขียวแทน”
อนลรายงานด้วยสีหน้าอมทุกข์พร้อมคนอื่นๆ ห้องเขียวที่พูดถึงคือห้องประชุมใหญ่ที่ทาสีเขียวทั้งห้อง วาดลวดลายธรรมชาติทั้งเฟอร์นิเจอร์การจัดตกแต่งไม่เหมือนห้องประชุมเลยสักนิด เหมือนห้องนั่งเล่นในสวนกว้างมากกว่า และห้องไม่ค่อยได้ใช้ประชุมนัก ส่วนใหญ่จะประชุมกันในห้องประชุมเล็กหรือห้องทำงานของภาสกร แต่แผนกก่อสร้างและตกแต่งภายในจะได้ใช้ห้องเขียวทุกครั้งที่แม่มดแห่งโคลเวอร์อารมณ์แปรปรวน บางคนไม่สามารถย้ายที่ได้ต้องทำงานที่โต๊ะก็จำต้องซวยไป
“พี่พิชเป็นแบบนี้บ่อยเหรอคะ” ขวัญข้าวเอ่ยถามเพราะไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ด้วยความเป็นเด็กใหม่เข้ามาทำงานได้ไม่กี่วัน จึงไม่ค่อยรู้เรื่องราวภายใน
“ข้าวเพิ่งมาทำงานคงยังไม่เคยเห็นพิชเป็นแบบนี้ ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ พิชเป็นแบบนี้ไม่บ่อยหรอก เวลาเป็นทีไรพวกนี้ทำงานลำบากทุกที พี่เลยแสกนงานก่อนค่อยให้พิชทำ”
“โหย แสกนอีท่าไหนครับบอส เจ๊ถึงกลายเป็นแบบนี้” อนลบ่น
“งานนี้มันเลี่ยงไม่ได้นี่หว่า เอาน่าทนๆ ไปเถอะ พวกนายน่าจะชิน”
ชินกับผีนะสิ! =_=;
“ทุกคนดูสนิทกันจังเลยนะค่ะ”
“ก็มีแต่เพื่อนๆ กันทั้งนั้น โดยเฉพาะไอ้พิช มันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มพวกพี่ เที่ยวเล่นกันมาตั้งแต่เรียน อยู่ด้วยกันมาจนรู้ไส้รู้พุงกันหมด แล้วดูไอ้พิชนะเรียนจบวิศวะมาอย่างดีแต่ดันมาเป็นสถาปนิก !” นายช่างใหญ่เคนบ่นด้วยสีหน้าอิจฉา
 “เอ๋ ? พี่พิชนะเหรอคะเรียนจบวิศวะ ทำไมมาเป็นสถาปนิกได้ล่ะ ?”
“พิชเป็นน้องรหัสภูผา แต่มีฝีมือด้านออกแบบ พี่เสียดายเลยสอนพิชให้ทำงานด้านนี้เองแหละ”
พูดตรงๆ คือภาสกรบังคับให้พิชชาทำงานด้านนี้ต่างหาก หึๆ
“ผมโคตรอิจฉาเจ๊ หัวอาร์ตยิ่งกว่าพวกผมที่จบด้านนี้อีกนะ งานผมยังสู้เจ๊แกไม่ได้เลย”
“เว่อร์ล่ะไอ้นล ชื่อเสียงแกใช่ย่อยมีแต่คนอยากจ้าง ค่าตัวแพงยิ่งกว่านายช่างอย่างฉันเสียอีก”
“ฮ่าๆ ทำไงได้ล่ะพี่ คนมันหล่อ”
“ถุย ! ทำมาเป็นคุย”
 “ทั้งเก่งทั้งสวยขนาดนี้ ใครได้พี่พิชไปเป็นแฟนคงโชคดีมากแน่ๆ”
กึก!!
O_O!!
หลายคนสะดุ้งทำหน้าปุเลี่ยนจนขวัญข้าวได้แต่มองอย่างงงๆ พอสบตากับแฟนหนุ่ม ภาสกรทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะตอบ
“ใครที่ได้พิชเป็นแฟนคงเป็นคราว ‘ซวย’ มากกว่าโชคดีอีกมั้งพี่ว่า และถ้ามีจริงๆ พี่จะปิดบริษัทฉลองให้เลย”
ถึงหน้าของภาสกรจะยิ้มแต่ดวงตากลับส่องประกายเข้ม จนคนมองอย่างเคนที่รู้เบื้องลึกเบื้องหลักเป็นอย่างดี ได้แต่กรอกตาหน่ายๆ
‘ที่ไอ้พิชไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนจนปานนี้ก็เพราะแกกับแฝดขี้หวงนั้นแหละทำตัวเป็นจงอางหวงไข่ ไม่อยากจะคิดเลย ถ้ามันรู้ว่ามีคนส่งกุหลาบช่อใหญ่กับคุกกี้อีกโถมาให้ไอ้พิชจะเกิดอะไรขึ้น ! แน่นอนล่ะภาสกรรู้มีหรือที่ภูผาจะไม่รู้ !’