บังเอิญรัก

ชีวิตจริงน้ำเน่ายิ่งกว่านิยาย

พิชชาเพิ่งเรียนรู้ปรัชญาข้อนี้ เพราะอะไรนะเหรอ ?...คิดดูสิ ร้อยวันพันปีกินเหล้าหนักขนาดไหน

ไม่เค๊ย...ไม่เคยนึกเคยฝันว่าตื่นขึ้นมา จะพบใบหน้าของเทพบุตรในระยะประชิดชนิดที่ว่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ใบหน้าขาวใสแทบจะมองไม่เห็นรูขุมขน แพขนตายาวปิดบังดวงตาที่ไม่รู้ว่าเป็นแบบไหน จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากสวย จะหล่อไปไหนกันวะพ่อคุณ...กล้ามเนื้อเป็นมัด ไหนจะซิกแพคที่โผล่ให้เห็นเหนือผ้าห่มที่คลุมสะโพกไว้หมิ่นเหม่

เห็นแล้วอยากวาดรูปนู้ดจังโว้ย...เอ่อ แล้วทำไมมีผู้ชายมานอนแก้ผ้าข้างเธอล่ะวะ? อย่าบอกนะว่า...

ไอ้สภาพนี้มัน...O[]O !!!!

เฮ้ย !!!!!!!!!!!!

ดวงตาของพิชชาเบิกกว้าง สมองประมวลผลแทบไม่ทัน พอลืมตาสิ่งที่เห็นอันดับแรก คือหน้าของเทพบุตรแปลกหน้านอนหลับตาพริ้ม มุมปากอมยิ้มอย่างคนมีความสุขทั้งกอดเธอแน่นจนร่างแนบแทบจะกลายเป็นคนเดียวกัน หนำซ้ำเธอยังกอดก่ายเขาด้วยเช่นกัน ! ทั้งเธอทั้งเขาก็เปลือยลอนจ้อนทั้งคู่ !

ใบหน้าที่แนบอยู่กับหน้าอกแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ขยับตามจังหวะการหายใจยิ่งทำให้พิชชาได้แต่กระพริบตาปริบๆ ยิ่งมองสภาพเตียงราวกับผ่านสงครามมา เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น ถ้ามองไม่ผิดผ้าปูที่นอนที่ถูกกระชากกองอยู่ปลายเตียงมีรอยเลือดแต้มอยู่ ชัดเลย ! พรหมจรรย์ที่หวงมาทั้งชีวิตไม่เหลือแล้ว เสียงครางงืมงำของอีกคนเรียกให้พิชชายกหัวขึ้นสบตาที่ทอประกายแปลกๆ ไม่มีแววงัวเงียเหมือนคนที่เพิ่งตื่นเลย

“ยังจะต่ออีกหรือครับ ไม่เหนื่อยหรือไง”

“หือ !?”

มือหนาเอื้อมมือมาจับมือของพิชชาที่วางอยู่บนหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อสวยและเหมือนมือของเธอกำลังจะเลื่อนต่ำไปในผ้าห่ม เลือดไหลมากองทั่วใบหน้าทั้งปากก็อ้ากว้าง

ไปอยู่ตรงนั้นได้ไงเนี่ยยยย O /// O

“หึๆ ถ้าต่ำไปกว่านั้นลูกชายผมอาจจะตื่นได้นะครับ เมื่อคืนคุณเล่นเสียจนผมหมดแรง ขอผมพักก่อนแล้วค่อยต่อนะครับที่รัก”

“คุณว่าอะไรนะ !!”

พิชชาเผลอลุกมาโดยลืมไปว่าตัวเองเปลือยอยู่ อะไรต่อมิอะไรจึงโผล่ออกมาท้าทายสายตาของชายหนุ่ม กวินกลืนน้ำลายด้วยความยากเย็น เมื่อผิวขาวใสมีรอยที่เขาทำเมื่อคืนโดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่ตอนแรกได้สัมผัสยิ่งน่าหลงใหลเมื่อมันพอดีมือ ทั้งลีลาท่าทางที่ปรนเปรอความสุขให้เขาและยิ่งได้ค้นพบว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครอง ยิ่งทำให้กวินแทบจะคลั่งไคล้จนโง่หัวไม่ขึ้น เหมือนพิชชาเพิ่งรู้ตัว หญิงสาวรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ทั้งเขินจนใบหน้าและผิวขาวแดงไปหมด ปลายตาค้อนใส่คนที่นอนหัวเราะนัยน์ตาวาว

“คุณไม่ต้องยั่วผมขนาดนี้ก็ได้ ยังไงผมก็ยอมคุณอยู่แล้ว”

“บ้าสิ ! บอกฉันมาก่อนเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

“สภาพตอนนี้ก็น่าจะรู้นะครับ พวกเราเล่นจ้ำจี้กันทั้งคืนเพิ่งจะได้พักแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง คุณจะนอนพักหรือต่ออีกรอบล่ะ”

เพียะ !!

“ตอนนั้นฉันไม่มีสติ ตอนนี้มีแล้วอย่าคิดว่าจะได้แอ้มฉันอีก ถ้าทำล่ะก็คุณได้สูญพันธุ์แน่”

สายตาดุที่จ้องมาทั้งน้ำเสียงท่าทางทำให้กวินคิดว่าหล่อนคงจะทำอย่างที่พูดไว้แน่ๆ คิดแค่นั้นขนอ่อนตามร่างกายก็ลุกพรึ่บ

“คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอครับ”

“ก็...>///< นี่ ! ฉันถามคุณนะไม่ใช่ให้มายอกย้อน ตอบมาสิ”

อันที่จริง...ไม่อยากจะบอก เหมือนเริ่มจะนึกภาพเมื่อคืนออกลางๆ >////< แต่อายเกินเลยได้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กรี๊ดดดดด อยากจะมุดหัวลงดินจริงๆ ฉันทำอะไรลงป๊ายยยย

“อา ผมเจอคุณหน้าห้องน้ำท่าทางเหมือนจะเมามากเพราะยืนแทบไม่ไหว แล้วคุณก็จูบผมแล้วก็ลากออกมาจนเรากลายมาเป็นแบบนี้แหละครับคนสวย”

“เมา ? ฉันเนี่ยนะเมา !!”

“ใช่สิ คุณคงไม่คิดว่าผมวางยาหรือบังคับคุณมาหรอกนะ คนอย่างผมมีศักดิ์ศรีพอและไม่คิดจะทำอะไรถ้าอีกฝ่ายไม่เต็มใจ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ไม่คิดว่าฉันจะเมา ส่วนเรื่องนี้นะช่างมันเหอะ”

“หา !!!”

“ตกใจอะไร คุณควรจะดีใจมากกว่าด้วยซ้ำที่ฉันไม่เรียกร้องให้รับผิดชอบ ผู้ชายชอบแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เซ็กส์แบบ One night stand”

“แต่ว่า ผมไม่...”

“เอาไว้เราค่อยคุยกันทีหลัง มีเวลาอีกตั้งอีกหลายชั่วโมง ปลุกด้วยฉันมีประชุมตอนบ่ายสอง”

พูดจบก็ล้มตัวนอนหันหลัง กวินได้แต่อ้าปากค้างทำตาปริบๆ ด้วยความอึ้ง นึกว่าหญิงสาวจะร้องไห้โวยวายเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เวลาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองเพิ่งมีเซ็กส์กับคนแปลกหน้า แล้วไหนจะเสียพรหมจรรย์อีก แต่ผู้หญิงคนนี้เหมือนไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำกับการร่วมรักกับเขา แล้วยังมีหน้ามานอนเปลือยบนเตียงของเขาทั้งยังสั่งให้ปลุก พอคิดถึงตรงนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายเสียความบริสุทธิ์มากกว่า เพราะเขาอยากจะเรียกร้อง อยากให้รับผิดชอบ อยากผูกมัด...

เอ๊ะ ถ้างั้นเขายัดเหยียดตัวเองแทนก็ได้ เพราะดูแล้วหญิงสาวคงจะไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาแน่...หึๆ เอาวะ ให้รู้กันไปว่าผู้ชายก็มีมารยาเหมือนกัน

“พิช...พิช ตื่นได้แล้วนะครับ”

“อือ กี่โมงแล้วอะ”

“เที่ยงแล้วครับ”

“เหลือเวลาตั้งค่อยเยอะ เดี๋ยวค่อยตื่น”

กวินมองร่างที่มุดกลับเข้าไปผ้าห่มอย่างอ่อนใจ ทำตัวเป็นเด็กจนเขาไม่แน่ใจว่าสาวสวยแสนร้อนแรงเมื่อคืนใช่คนเดียวกับคนที่ขี้เซาตอนนี้หรือเปล่า แล้วดูสิบอกให้เขาปลุกเองยังจะมาดื้อไม่ยอมตื่นอีก

“พิช กว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่ทำงานเดี๋ยวเข้าสายนะครับ คุณบอกว่ามีประชุมนี่”

“อือ”

“พิชๆ”

“อือ ที่ทำงานฉันไม่ซีเรียสเรื่องแต่งตัวหรอก ใส่ชุดเดิมไปก็ได้”

“แต่ตอนนี้เที่ยงแล้วนะ คุณไม่หิวเหรอ ลุกไปอาบน้ำก่อนนะครับคนดี ผมทำอาหารรอไว้แล้ว”

“อือ”

ศีรษะเล็กโผล่ออกมาแต่ตายังปิด ทำปากยื่นพึมพำจนจับใจความไม่ได้แสดงอาการขัดใจ มือบางขยี้ตาจนชายหนุ่มต้องจับไว้แล้วมองภาพร่างบางนั่งโงนเงนหลับตา เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลยุ่งไม่เป็นทรง ผิวขาวเปลือยใต้ผ้าห่มที่ห่อตัวเอาไว้ไม่มิดเป็นภาพที่เรียกรอยยิ้มให้กับชายหนุ่ม หัวใจอุ่นวาบขึ้นมาหากได้พบภาพนี้ทุกวันคงจะดีไม่น้อย และยิ่งหญิงสาวทำท่าตาปรือมองมาทางเขายิ่งทำให้อยากจะเข้าไปตะครุบขย้ำกินเสีย แต่กลัวแมวขี้เซาข่วนหน้าแล้วหนีเตลิดไป

“อาบให้หน่อย”

หะ !? O_o

ดวงตาของกวินแทบถลนออกมานอกเบ้า แม่เจ้าประคุณจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังเชิญชวนเขาอยู่จะว่าตั้งใจก็คงไม่ใช่ในเมื่อตายังปิด ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เอากับคุณเธอสิไม่ระวังตัวซะเลย

กวินหยิบผ้าเช็ดตัวพันร่างบางก่อนอุ้มเข้าห้องน้ำ กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ร่างขาวเนียนเปลือยเปล่าที่เคยสัมผัสทุกซอกทุกมุมกระตุ้นอารมณ์เขาได้ง่าย แต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกรู้สาหลับตาพริ้มสบาย ถ้าเกิดเขากินอีกฝ่ายตอนนี้จะเป็นไรไหมนะ มือบางจิกเล็บลงบนต้นแขนหนาพร้อมลืมตาจ้องด้วยความขุ่นมัวพร้อมกดเสียงจนเขาต้องรีบทำตาม

“อาบ !!”

กวินมองแมวน้อยของเขากำลังกินอาหารที่เขาทำให้อย่างเอร็ดอร่อย ชายหนุ่มยื่นมือเช็ดคราบอาหารบนริมฝีปาก แล้วก็ได้รับคำตอบแทนเป็นรอยยิ้มน่ารัก

“อร่อยไหมครับ”

“อือ คุณทำอาหารเก่งจัง ฉันทำไม่เป็นเลยสักอย่าง”

“ผมชอบทำอาหารนะ พิชชอบทานอะไรเป็นพิเศษไหม วันหลังผมจะทำให้”

“ออมเลต มะระยัดไส้หมู คุณทำขนมเป็นไหม”

“ทำเป็นแค่คุกกี้กับพุดดิ้งครับ ผมไม่ชอบกินขนมหวาน”

“โถ นึกว่าทำเค้กเป็น”

“พิชชอบเค้กเหรอ งั้นไว้ผมไปเรียนก่อนเดี๋ยวลองมาทำให้กินนะครับ”

“ดีมาก พ่อรูปหล่อ”

จุ๊บ !

อา มีความสุขจัง >///<

หลังจากนั้นกวินก็ขับรถไปส่งพิชชาที่ทำงานไม่ไกลจากคอนโดของเขาใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบริษัทรับเหมาก่อสร้างและตกแต่งภายในครบวงจรชื่อดัง ทำให้เขาได้รู้ว่าพิชชาทำงานเป็นสถาปนิก ชายหนุ่มรู้สึกทึ่ง ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ และเขาไม่คิดปล่อยมือเด็ดขาด ยังไม่ทันได้ออกรถเสียงเคาะกระจกจากฝั่งข้างคนขับก็ดังขึ้น กวินลดกระจกลงมองหญิงสาวที่ยืนนิ่ง แววตาครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง

“ครับ ?”

“...”

“พิชลืมอะไรเหรอครับ”

“ก็...อืม เปล่าแค่อยากถามหน่อย...”

“ว่า...”

“คุณชื่ออะไร” กวินมองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวที่เขินได้น่ารัก...ดูเถอะ อยู่ด้วยกันมาตั้งค่อนวันไม่นับความสัมพันธ์อันร้อนแรงเมื่อคืน ชื่อเขาเธอยังจำไม่ได้ ใจจริงก็อยากโกรธ แต่เห็นท่าทางแบบนี้แล้ว...โกรธไม่ลงแฮะ J

“กวิน ผมชื่อกวิน คุณจะเรียกซานก็ได้ครับ”

“กวิน...ฉันจะจำเอาไว้” พิชชายิ้มหวานให้ก่อนจะหันหลังเดินจากไป กวินมองแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดประตูรถเรียกหญิงสาว

“พิช !”

“?”

“ผมคิดว่า...ผมชอบคุณแล้วล่ะ คุณจะคบกับผมไหม”

“O_O///”

พิชชาอึ้ง สบดวงตาคมวาววับแสดงให้รู้ว่าชายหนุ่มพูดจริง อีตาบ้านี่จะตะโกนทำไมเนี่ย =//= โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ไม่งั้นได้มีข่าวแพร่กระจายทั้งบริษัท อับอายขายขี้หน้าแน่ บริษัทเธอยิ่งมีแต่พวกที่เลี้ยงสัตว์สี่เท้าไว้ในปาก หญิงสาวไม่ตอบหันหลังวิ่งหนีเข้าบริษัทไป ผ่านลุงยามที่ยืนส่งยิ้มแปลกๆ ไม่ต้องสงสัย เมื่อกี้ได้ยินหมดเลยแน่นอน

“ลุงยามห้ามบอกใครเรื่องนี้นะ !!”

“อา ครับๆ”

ถ้าไม่มีคนถามนะ