เธอแสบผมซ่า โอ้ย!จะบ้าตาย

                                                                                                                                                                        ตอนที่3  
 
 
ฉันมาถึงหน้าห้องพักของตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไป ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยเหะ ก็แหง๋ หล่ะ ฉันออกมาอยู่คนเดียวแล้วหนิ เหงาเหมือนกันแหะ ฉันเดินเข้ามาแล้วปิดประตู และเดินไปที่ห้องนอนทันที ฉันเอนหลังลงกับเตียงแล้วเอามือขึ้นมาก่ายหน้าผาก
“เฮ้อ!เหงา” ฉันนอนคิดอะไรไปเรื่อย ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกทันที
ตู้ดดดดดดดดดดด… ตู้ดดดดดดดดดดด…
ฉันรอสายอยู่สักพักก็มีเสียงผู้หญิงที่ฟังยังไงก็ดูใจดีเสมอรับสาย
(ว่าไงจ๊ะลูก) แม่ฉันนั่นเองที่เป็นคนรับสาย
“อ่า แม่ ป๋าไม่อยู่หรอ?” ฉันถามแม่ไปด้วยเสียงเรียบๆ
“พ่อเรานะหรอ ไปดูพวกนักมวยอยู่โน้น มีอะไรรึป่าว ให้แม่เดินไปหาพ่อไหม?” แม่ตอบอย่างใจดี
“ป่าวๆ หนูแค่โทรมาเฉยๆ” ฉันตอบเสียงแผ่ว
“โจเป็นอะไรรึป่าวลูก” แม่ถามอย่างเป็นห่วง
“ป่าวๆ หนูไม่ได้เป็นไร แค่คิดถึงเฉยๆก็เลยโทรมา”
“คิดถึงก็มาหาสิลูก พ่อเราบ่นทุกวันเลยนะ สงสัยจะคิดถึง ไอ้เจ๋งก็เหลือร้าย สาวมาบ้านไม่เว้นวัน” แม่พูดพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“แล้วไอ้เจ๋งมันไปไหนแล้วอ่ะแม่ ” เจ๋งคือหลานชายของฉันเอง ลูกของอา พ่อแม่มันเสียไปตั้งแต่มันยังเดินไม่ได้ พ่อเลยรับมาเลี้ยงเหมือนลูกคนนึง ฉันก็รักมันเหมือนน้องชายคนนึง
“ก็ไปโรงเรียนหน่ะสิ เดี่ยวนี้ขยันใหญ่ เพราะนี่มันก็ม.5แล้ว”
“อ่า บอกให้มันตั้งใจเรียนหล่ะแม่ อ่อ! แม่ หนูได้งานทำแล้วนะ”
“งานที่ไหนลูก งานอะไร”
“เป็นครูโรงเรียนเอกชน แต่หนูยังไม่ได้ตกลงอะไรหรอก บอกป๋าด้วยนะ งั้นแค่นี้น่ะ”
“จ๊ะๆ เดี๋ยวแม่บอกให้นะ แม่กับพ่อรักหนูนะ” แม่ตอบพรางกดวางสายไป ฉันวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะตรงหัวนอนแล้วหลับตาเพื่อพักสายตา
ฉันตื่นขึ้นหลังจากที่เผลอหลับไป
“กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันมองไปที่นาฬิกาตรงหัวเตียงพร้อมกับบิดตัวไปมา สองทุ่มแล้วฉันหลับนานจนสองทุ่มเลยหรอเนี่ย
“ฮ้า! ฮ้า! ฮ้า! สู้!” ฉันตะโกนกับตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะลุกจากเตียงไปอาบน้ำ เพื่อออกไปหาอะไรกิน
หลังจากที่ฉันกลับมาจากไปข้างนอกมา ฉันก็กลับมาที่คอนโดและเข้าห้องนอน ฉันตัวลงนอนที่เตียงทันที
“เฮ้อ...พรุ่งนี้จะเป็นยังไงนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆพร้อมๆกับค่อยๆหลับตาลง
 .
.
.
.
.
.
 
 
ฉันออกที่ห้างแถวคอนโดเพราะว่านัดกับเบลลี่ไว้ว่าจะให้พวกมันช่วยเลือกเสื้อผ้ากับของที่จำเป็น หลังจากที่ฉันตัดสินใจโทรไปตกลงว่าจะไปทำงานกับลุงวัฒน์ตามที่ลุงเขาเสนอให้ ลุงวัฒน์ดูดีใจมากหลังจากที่ฉันโทรไปบอก ลุงวัฒน์บอกว่าอีก2วันให้ฉันเริ่มงานได้เลย  ฉันยืนรออยู่หน้าห้างสักพักเบลลี่ก็เดินมาสะกิตข้างหลังฉัน
“ว่าไงย่ะหล่อนหายเงียบไปเลย ฉันก็คิดว่าไปได้ดีมีสามีอยู่เมืองนอกซะแล้ว ฮุๆ” เบลลี่พูดออกมาพร้อมกับหัวเราะร่วน
“นี่เป็นคำทักทายเพื่อนของแกหรออีบอล” ฉันตอบพร้อมหัวเราะตาม
“เอ๊ะอีนี่!บอลบ้านแกซิ บอกว่าชื่อเบลลลี่ เดี๋ยวกระเทยตบปากแตก”มันพูดพร้อมกับยกมือจะตบฉันจริงๆ
“จ้า เบลลลี่” ฉันรีบพูดก่อนจะโดนกระเทยตบ โดยลอกน้ำเสียงสำเนียงมันมาเป๊ะๆ
 “แกจะมาซื้ออะไรบ้างเนี้ย? ” เบลลี่ลดมือลงก่อนจะถาม
“ก็พวกเสื้อผ้าแล้วก็อุปกรณ์พวกการเรียนการสอนแหละ”
เพราะเบลลี่มัวแต่หันมาคุยกับฉันเลยไม่ได้มองข้างหน้า เลยไปชนกับใครสักคนเข้า
“ว๊ายยย ตาเถรตกดิน”เบลลี่อุทานออกมาด้วยความตกใจ ล้มลงไปกองบนพื้น ฉันจึงรีบพยุงเพื่อนขึ้น
“วุ่นวายจริงๆ” เสียงที่ดูคุ้นหูดังขึ้นก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นพบกับผู้ชายคนเดียวกับที่ทำอนาจารที่ลานจอดรถเมื่อวาน เขาชื่ออะไรนะ หมา แมว อ๋อ!! มี
“ต๊ายสุดหล่อ! เป็นอะไรไหมคะ ถ้าเป็นอะไรบอกเลยนะคะ งานนี้ชนไม่มีหนี เดี๋ยวได้เคลมกระเทย เอ้ย!!เดี๋ยวกระเทยช่วยเคลมเองค่ะ” ไม่รู้ว่านังเบลลี่มันลุกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนนี้มันไปยืนเกาะแขนไอ้ผู้ชาย ที่ชื่อมีคนนั้นแล้ว
“เอามือออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันเกลียดกระเทย” เขากัดฟันพูดด้วยความโกรธ
“เฮ้ยยูใจเย็นๆ พิงค์แมนเขาไม่ได้ตั้งใจน่า^^” ผู้ชายน่าตาทะเล้น ผมสีน้ำตาลคาราเมล ทรงเห็ด พูดขึ้นอย่างขี้เล่น ถัดจากเขามีผู้ชายผมสีดำสนิท มือล้วงกระเป๋ายืนดูเหตุการณ์ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำเดียว ประมาณว่า ‘เรื่องนี้ริวจะไม่ยุ่ง’
“ริวยูช่วยห้ามมายเฟรนของเราหน่อยดิ” อุต๊ะ! หมอนี่ชื่อริวจริงๆหรอ นายริวอะไรนั่นหันหน้าหนี ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้ริวจะไม่ยุ่ง!
“นาย!!” ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของนายมี
“เธออีกแล้วหรอเนี่ย ยัยวิตาถาร” เขาพูดพร้อมกับจับนิ้วของฉันที่ชี้และดันมันลง
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้า” กระเทยก็ไม่ชอบ ชี้นิ้วก็ไม่ชอบ ตกลงชีวิตนายนี่มันชอบอะไรบ้างเนี่ย
“ตกลงจะเอาไง”ฉันถามเพราะดูท่าแล้วนายนี่คงไม่ยอมง่ายๆแน่
“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้ฉันเจอเธออีก” นายนั่นบอกเสียงดัง
“เสียงดังน่ารำคาญจริง นายนี่มันไม่รู้จักอายจริงๆ” ฉันบอกพร้อมกับทำหน้าเอือมๆ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นฉันไม่ชอบ”
“โว๊ะ! โน้นก็ไม่ชอบนี่ก็ไม่ชอบ นายเป็นใครถึงมาสั่งคนอื่นเขาห๊ะ!”ฉันโวยวาย
“ที่ฉันไม่ชอบคือหน้าตากวนประสาทของเธอต่างหากหล่ะ” นายนั่นพูดพร้อมกับดึงคอเสื้อของฉัน
“ฉันก็ไม่ชอบหน้าตากวนประสาทของนายเหมือนกัน” ทันทีที่พูดจบฉันก็ปล่อยหมัดไปทันที หมัดของฉันก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของหมอนั่นอย่างจัง
“โกลลลล! ยูได้หนึ่งแต้ม” ผู้ชายหน้าตาน่ารักที่ตอนนี้ยังไม่รู้ชื่อ พูดออกมาอย่างตื่นเต้นพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้กับฉัน
“เพริส- -” ผู้ชายที่ชื่อริวพูดเตือนผู้ชายเล่นๆด้วยใบหน้านิ่งๆ
“โอเค! เรื่องนี้ไอจะไม่ยุ่ง” เพริสพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเป็นการยอมแพ้
“เธอ!” มีร์ที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกจากจมูก เรียกฉันเสียงดัง ก่อนที่เขาจะโดนหิ้วปีกด้วยเพื่อนของเขาทั้งสองคน
“ปล่อย!!!” เขาโวยวายพร้อมกับสะบัดไปมาเพื่อให้หลุดจากเพื่อนของเขา
“คนมองกันเต็มแล้วไปเถอะ” ผู้ชายที่ชื่อริวพูดขึ้นนิ่งๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกับเขาแผ่รังสีน่ากลัวออกมา
“ฝากไว้ก่อนเหอะ” เขาพูดพร้อมกับเอามือชี้มือมาที่ฉันแล้วเดินออกไป อีกแล้วหรอเหอะๆ
“ครั้งก่อนก็พูดแบบนี้นี่ แล้วจะมาเอาคืนตอนไหนหล่ะพี่!” ฉันพูดไล่หลังหมอนั่นไป หมอนั่นหันมามองตาขวางก่อนที่เพื่อนของนายนั่นจะลากออกไป
“แกไม่น่าห้ามฉันเลยนังชะนี ฉันเกือบได้เคลม เอ้ย! ตบปากมันอยู่แล้ว” เบลลี่พูดพร้อมยกมือขึ้นทำท่าทาง
“แหม๋!! อีบอลทำเป็นปากเก่ง เมื่อกี้ฉันเห็นแกเงียบสุดเลยนะ- -)” จริงๆนะฉันไม่ได้ว่ามัน ตั้งแต่มีเรื่องมาฉันนึกว่ามันไม่อยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ- -
“เบลลี่ย่ะ! บอกตั้งกี่รอบแล้วทำไมไม่รู้จักจำย่ะหล่อน ก็ฉันตั้งหลักอยู่ไง แกจะให้ผู้หญิงเอวบางร่างน้อยอย่างฉันไปสู้กับผู้ชายหล่อมาดแมนทั้งสามได้ไงหล่ะ”
“แกตัวใหญ่กว่านักมวยที่ค่ายฉันอีกนะอีบอล- -” มันป๊อดเชื่อฉัน นังนี่มันป๊อดกับผู้ชายแต่ถ้าเป็นผู้หญิงเชื่อฉันมันจัดเต็ม
“เอ๊ะอีนี่! เดี๋ยวตบปากฉีก! แล้วแกไม่กลัวมันเลยรึไง ฉันเห็นแกเถียงมันจังไม่พอยังไปต่อยหน้าไอ้หล่อนั่นอีก”
“ก็มันดึงคอเสื้อฉันอ่ะ” พูดแล้วก็โมโหขึ้นมาทันที ว่าจะปล่อยไปแล้วเชียว แต่ดันมาดึงคอเสื้อฉัน ขึ้นเลยๆแบบเนี้ย สาธุ! ขออย่าได้เจอกันอีกเลย
“ย่ะ แม่คนรักศักดิ์ศรี- -”
“ฉันว่าเราไปจากตรงนี้กันเหอะ คนแมร่งมองกันเต็มเลย ยังไม่อยากดัง” ฉันพุดพร้อมกับลากเบลลี่ไปด้วย
หลังจากซื้อของเสร็จฉันกับเบลลี่ก็แยกย้ายกันกลับ เฮ้อ!อีกสองวันก็เริ่มงานใหม่แล้วสิ