naruto (version girl) season 2 จอมซน

ในตอนนี้หมู่บ้านเปลี่ยนแปลงไปต่างจากเมื่อก่อนเหล่าผองเพื่อนต่างก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันโดยเฉพาะเพื่อนรักของฉัน ซากุระ ฮารุโนะ ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นนินจาแพทย์ไปแล้ว ส่วนคนอื่นๆ อย่าง อุตาอุ ตอนนี้ก็กลายเป็น นักร้องและนักเต้น ส่วนอามุ กลายเป็น ตำรวจหญิงเหมือนพ่อ คิบะกลายเป็นคนส่งสารของหมู่บ้าน ส่วนตาอิคูโตะเหรอ ไม่อยากจะพูดถึงหรอกนะ แต่ก็ต้องจงใจพูด ก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมๆไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็นะมันเป็นชีวิตของหมอนั่นนี่นาที่อยากเป็นโจร ในตอนนั้นเหล่ารุ่นน้องต่างพากันบ่นว่า เมื่อไหร่พวกพี่นารูโตะ กับ พี่ซาสึเกะ จะกลับมากัน ซากุระเลยบอกไปว่า
"พี่เองก็ยังไม่รู้เลยจ้ะ น่าจะอีก2 3 วัน นะจ้ะ ทนกันหน่อยนะจ้ะ ถ้าพวกพี่นารูโตะกลับมาเดี๋ยวจะรีบไปบอกพวกเธอนะ พี่สัญญานะจ้ะ " ตอนนั้นซากุระ ค่อยๆคลี่ยิ้มให้พวกรุ่นน้อง พวกรุ่นน้องต่างเชื่อใจซากุระ
และไปวิ่งเล่นกันต่อ ตอนนั้นเองคิบะเดินไปเจอซากุระแล้วคิบะก็ชวนซากุระคุย
"ไง ซากุระ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ น่ารักขึ้นตั้งเยอะเลยนี่"
"พูดอย่างกับไม่ได้เจอกันตัังหลายปีแนะคิบะ แต่นะนายหลายไปไหนมาตั้งหลายวันเหรอ?"
"ฉันไปส่งสารให้หมู่บ้านต่างๆว่าจะมีคอนเสริตของอุตาอุในอีก 2อาทิตย์น่ะ "
"อย่างงั้นเหรอ"
"ทำไมเหรอ"
"ฉันแค่คิดถึง2คนนั้นขึ้นมาน่ะ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง จะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมรึเปล่าก็ไม่รู้นะ อยากจะให้2คนนั้นรู้ด้วยจังว่าตอนนี้มีคอนเสริตของอุตาอุเป็นครั้งแรก"
"ฉันเองก็คิดแบบเธอนั่นแหละ ซากุระ"
 
"เห้ ทั้งสองคุยกันเรื่องอะไรเหรอ"
"นี่พวกเรามาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า"
"อามุ อุตาอุ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยสบายดีรึเปล่า"
" ฉันสบายดี แล้วเธอล่ะอุตาอุ"
"ฉันก็เหมือนกัน "
"วันนี้หยุดงานเหรออุตาอุ?"
"ใช่แล้วล่ะ นานทีจะได้มาคุยกับเพื่อนแบบเนี่ยรู้สึกดีมากเลยล่ะ"
"อย่างั้นเหรอ"
"ถ้าเธอได้เป็นนักร้อง นักเต้นอย่างฉันแล้วเธอจะรู้สึก อามุ "
"ข...ขอโทษจ้าอุตาอุ"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"เห้ ซากุระ อามุ อุตาอุ ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
"ไปไหนเหรอคิบะ"
"ไปส่งสารให้พวกรุ่นที่คอยบันทึกเข้า ออกของประตูใหญ่น่ะ "
"ได้สิ"
"ได้สิ"
"ได้สิ"
ในระหว่างที่พวกคิบะกำลังเดินไปส่ง สารให้พวกรุ่นพี่ที่คอยบันทึกการเข้า ออก นั้นพวกฉันก็เดินเข้าก่อนที่พวกคิบะจะถึง แต่ระหว่างทางฉันคุยไปด้วยเดินกับ ซาสึเกะและครูคาคาชิ
"นี่ซาสึเกะ นายคิดว่านี่ใช้หมู่บ้านเราจริงๆรึเปล่า มันเปลี่ยนแปลงไปตั้งเยอะเลยว่ามั้ย?"
"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ มันดูเปลี่ยนแปลงตั้งเยอะเลย ตั้งแต่เราออกมา"
"นั้นสิ ฉันเองก็คิดแบบพวกเธอ2คนนั่นแหละ"
"ฉันคิดถึงทุกคนจังเลย นายล่ะซาสึเกะ?"
"ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่"
"งั้นครูขอตัวก่อนนะ ครูจะไปกินข้าวก่อน "
"แล้วแต่นายสิ คาคาชิ"
"งั้นไปก่อนนะศิษย์รักทั้ง2"
"นี่ซาสึเกะ ไปสำรวจหมู่บ้านกันมั้ย"
"เอาซิ มาแข่งกันว่าใครจะถึงกลางหมู่บ้านก่อน"
" เห้ ซาสึเกะ เล่นอย่างนี้ขี้โกงที่สุดเลย เล่นเป็นเด็กอยู่ได้ ฉันต้องชนะนายให้ได้เลย"
แต่ทันใดนั้นคนที่คอย บันทึกการเข้า ออกของประตู ก็พูดขึ้นว่า
"นายคิดว่า ใช่ นารูโตะกับซาสึเกะรึเปล่า"
"มันก็ต้องแน่นอยู่แล้ว แต่ว่านะไม่คิดเลยว่าทั้ง2จะโตขึ้นขนาดนั้นน่ะว่ามั้ย"
"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ นารูโตะน่ะน่ารักเหมือนแม่เลย ส่วนซาสึเกะเองก็เหมือนพ่อไม่มีผิดเลย อย่างกับ แม่นารูโตะ กับ พ่อซาสึเกะ มาเกิดใหม่เลยว่ามั้ย"
" นั้นสิ"
"คุยเรื่องอะไรอะไรกันเหรอครับรุ่นพี่"
"มินาโตะ ยัยนั้นกลับมาแล้ว"
"ห๊า?"
"ก็ญาตินายยังไงล่ะ น่ารักขึ้นกว่าเดิมเลยนะ"
"ไปที่กลางหมู่บ้านสิอาจเจอ2คนนั้นก็ได้"
ในตอนนั้นเองมินาโตะเผล่อไปชนกับเทมาริพอดี และดันไปเจอพวกคิบะที่กำลังส่งสารให้พวกรุ่นพี่ทีบันทึกการเข้า ออกของประตูใหญ่ ตอนนั้นมินาโตะเลยบอกทุกคนว่า 
"นารูโตะกับซาสึเกะกลับมาแล้ว"
"มินาโตะนายไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย"
"ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ซากุระ ตอนนี้2คนนั้นกำลังไปกลางหมู่บ้านแล้ว"
"งั้นจะมัวเสียเวลาทำไม รีบไปกันเถอะ"
"อื้ม"
"อื้ม"
"อื้ม"
"อื้ม"
"อื้ม"
ในตอนนั้นฉันก็แข่งกับซาสึเกะอย่างสนุกเหมือนกับจนมาถึงกลางหมู่บ้านฉันซาสึเกะต้องพูดว่า
"ก็ได้ นารูโตะ เธอชนะฉันแล้ว"
"ของมันแน่อยู่แล้ว แห่ แห่ แห่"
"เหนื่อยเหรอ แห่ แห่ แห่"
"พอเถอะน่าซาสึเกะตอนนี้ฉันขอพักก่อนนะ ฉันเหนื่อย นายก็เหนื่อย ถูกมั้ย?"
"ใช่ ฉันเองก็อยากพักเหมือนกัน"
ตอนนั้นพวกมินาโตะ ก็มาถึงกลางหมู่บ้านแล้วแต่ว่าไม่เจอพวกฉัน แต่ซากุระไปเห็นพวกฉันพอดีเลยตะโกนเรียกพวกฉัน
"นารูโตะ นารูโตะรึเปล่า "
"ใครเรียกฉันเนี่ย ซ...ซากุระ ซาสึเกะพวกคิบะอยู่ข้างล่างลงไปหากันมั้ย"
"เอาซิ นารูโตะ"
" ฉันชนะนายอีกรอบแล้วนะ ซาสึเกะ"
"ไม่ยุติธรรม เลย นารูโตะ"
"โทษที โทษที "
"ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ นารูโตะ ซาสึเกะคุง"
"บอกทีสินี่พวกเธอจริงๆเหรอ นารูโตะ"
"ใช่ นี่พวกเราเอง แต่ว่านะพวกเธอน่ะเปลี่ยนไปตั้งเยอะเลยนี่ว่ามั้ยนารูโตะ"
" ใช่ นี่พวกเราเอง"
"ซาสึเกะ นายเปลี่ยนไปตั้งเยอะเลย"
"นายก็เหมือนกันคิบะ"
"นารูโตะ เธอน่ารักขึ้นตั้งเยอะเลยนี่"
"ไม่หรอก เธอตั้งหากล่ะอุตาอุ สวยขึ้นตั้งเยอะเลย"
"ก็ใช่ เพราะอุตาอุ เป็นทั้งนักร้องนักเต้นนี่นา "
"จริงเหรอ อุตาอุ?"
" ใช่"
"แล้วเธอล่ะ อามุ"
"ฉันน่ะเหรอ เป็นตำรวจแห่งเคสึเกะน่ะ ส่วน ซากุระ เป็นนินจาแพทย์ คิบะ เป็นคนส่งสารน่ะ แต่ พี่ กับนารูโตะสบายกว่าพวกหนูอีก ได้เป็นหน่วยลับนี่ สบายจะตาย"
"แหม...ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก"
"แล้วเป็นไปได้มัั้ยที่ตอนนี้พวกเธอคบกันน่ะ"
"พูดเรื่องอะไรเนี่ย ซากุระ"
" พูดเล่นน่า จะเป็นไปได้ไงก็พวกเธอ2เป็นคู่แข่งกันนี่นา ใช่มั้ย"
"ช...ใช่"
"เป็นอะไรเหรอ นารูโตะ?"
"รู้สึกเพลียนิดหน่อย น่ะขอตัวก่อนนะ ซาสึเกะ"
"ให้ฉันไปส่งเธอมั้ย?"
"แล้วแต่นายเถอะ ซาสึเกะ งั้นฉันไปก่อนนะทุกคน"
"เห้ รอด้วยสิ นารูโตะ "
" ฉันไปด้วยสิ"
"ไม่ต้องหรอกคิบะ ปล่อยพวกให้พวกเขาไปกันแค่2คนเถอะ"
" ก็ได้ ถ้าพวกเธอต้องการอย่างนั้น"
ในระหว่างนั้นฉันรู้สึกเพลียสุดๆ ซาสึเกะเองก็เหมือนกัน พวกเราต่างแยกย้าย เข้าบ้าน ฉันรับสภาพบ้านของฉันไม่ได้จริงๆมันสกปรกมาก ฝุ่นก็เยอะ ฉันพอจะเหลือแรงที่จะทำความสะอาดบ้าน 
                                       ผ่านไป 30นาที
หลังจากที่ฉันรู้สึกเหนื่อยจากการที่ฉันทำควาามสะอาดบ้าน ฉันรู้ดีใจที่ได้กลับบ้านตัวเอง และรู้สึกคิดถึงทุกคน แต่ที่ฉันอยากรู้มากที่สุด คือตอนนี้ ครอบครัวของฉันเป็นยังไงบ้าง ก่อนที่ฉันจะตัวของฉันล้มบนเตียงที่แสนนุ่มของฉัน แต่ตอนนั้นเอง ฉันเหลือบไปเห็นรูปภาพที่ถ่ายกันเมื่อยังเป็นเกรดนินกันตอนใหม่ๆ ตอนนั้น ทำให้ฉันนึกถึงเมื่อตอนที่พวกฉันยังเป็นเด็กกัน และตอนที่พี่ยังมีชีวิตอยู่
ฉันหัวเราะในใจที่ดีใจได้กลับมาหมู่บ้านตอนนั้นฉันรู้สึกง่วง เลยบอกกับตัวเองว่า นอนดีกว่านี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย 
                                                                            ติดตามตอนต่อไป>_<