naruto (version girl) season 2 จอมซน

ในตอนนี้หมู่บ้านเปลี่ยนแปลงไปต่างจากเมื่อก่อนเหล่าผองเพื่อนต่างก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันโดยเฉพาะเพื่อนรักของฉัน ซากุระ ฮารุโนะ ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นนินจาแพทย์ไปแล้ว ส่วนคนอื่นๆ อย่าง อุตาอุ ตอนนี้ก็กลายเป็น นักร้องและนักเต้น ส่วนอามุ กลายเป็น ตำรวจหญิงเหมือนพ่อ คิบะกลายเป็นคนส่งสารของหมู่บ้าน ส่วนตาอิคูโตะเหรอ ไม่อยากจะพูดถึงหรอกนะ แต่ก็ต้องจงใจพูด ก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมๆไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็นะมันเป็นชีวิตของหมอนั่นนี่นาที่อยากเป็นโจร ในตอนนั้นเหล่ารุ่นน้องต่างพากันบ่นว่า เมื่อไหร่พวกพี่นารูโตะ กับ พี่ซาสึเกะ จะกลับมากัน ซากุระเลยบอกไปว่า

"พี่เองก็ยังไม่รู้เลยจ้ะ น่าจะอีก2 3 วัน นะจ้ะ ทนกันหน่อยนะจ้ะ ถ้าพวกพี่นารูโตะกลับมาเดี๋ยวจะรีบไปบอกพวกเธอนะ พี่สัญญานะจ้ะ " ตอนนั้นซากุระ ค่อยๆคลี่ยิ้มให้พวกรุ่นน้อง พวกรุ่นน้องต่างเชื่อใจซากุระ

และไปวิ่งเล่นกันต่อ ตอนนั้นเองคิบะเดินไปเจอซากุระแล้วคิบะก็ชวนซากุระคุย

"ไง ซากุระ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ น่ารักขึ้นตั้งเยอะเลยนี่"

"พูดอย่างกับไม่ได้เจอกันตัังหลายปีแนะคิบะ แต่นะนายหลายไปไหนมาตั้งหลายวันเหรอ?"

"ฉันไปส่งสารให้หมู่บ้านต่างๆว่าจะมีคอนเสริตของอุตาอุในอีก 2อาทิตย์น่ะ "

"อย่างงั้นเหรอ"

"ทำไมเหรอ"

"ฉันแค่คิดถึง2คนนั้นขึ้นมาน่ะ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง จะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมรึเปล่าก็ไม่รู้นะ อยากจะให้2คนนั้นรู้ด้วยจังว่าตอนนี้มีคอนเสริตของอุตาอุเป็นครั้งแรก"

"ฉันเองก็คิดแบบเธอนั่นแหละ ซากุระ"

 

"เห้ ทั้งสองคุยกันเรื่องอะไรเหรอ"

"นี่พวกเรามาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า"

"อามุ อุตาอุ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยสบายดีรึเปล่า"

" ฉันสบายดี แล้วเธอล่ะอุตาอุ"

"ฉันก็เหมือนกัน "

"วันนี้หยุดงานเหรออุตาอุ?"

"ใช่แล้วล่ะ นานทีจะได้มาคุยกับเพื่อนแบบเนี่ยรู้สึกดีมากเลยล่ะ"

"อย่างั้นเหรอ"

"ถ้าเธอได้เป็นนักร้อง นักเต้นอย่างฉันแล้วเธอจะรู้สึก อามุ "

"ข...ขอโทษจ้าอุตาอุ"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"เห้ ซากุระ อามุ อุตาอุ ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

"ไปไหนเหรอคิบะ"

"ไปส่งสารให้พวกรุ่นที่คอยบันทึกเข้า ออกของประตูใหญ่น่ะ "

"ได้สิ"

"ได้สิ"

"ได้สิ"

ในระหว่างที่พวกคิบะกำลังเดินไปส่ง สารให้พวกรุ่นพี่ที่คอยบันทึกการเข้า ออก นั้นพวกฉันก็เดินเข้าก่อนที่พวกคิบะจะถึง แต่ระหว่างทางฉันคุยไปด้วยเดินกับ ซาสึเกะและครูคาคาชิ

"นี่ซาสึเกะ นายคิดว่านี่ใช้หมู่บ้านเราจริงๆรึเปล่า มันเปลี่ยนแปลงไปตั้งเยอะเลยว่ามั้ย?"

"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ มันดูเปลี่ยนแปลงตั้งเยอะเลย ตั้งแต่เราออกมา"

"นั้นสิ ฉันเองก็คิดแบบพวกเธอ2คนนั่นแหละ"

"ฉันคิดถึงทุกคนจังเลย นายล่ะซาสึเกะ?"

"ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่"

"งั้นครูขอตัวก่อนนะ ครูจะไปกินข้าวก่อน "

"แล้วแต่นายสิ คาคาชิ"

"งั้นไปก่อนนะศิษย์รักทั้ง2"

"นี่ซาสึเกะ ไปสำรวจหมู่บ้านกันมั้ย"

"เอาซิ มาแข่งกันว่าใครจะถึงกลางหมู่บ้านก่อน"

" เห้ ซาสึเกะ เล่นอย่างนี้ขี้โกงที่สุดเลย เล่นเป็นเด็กอยู่ได้ ฉันต้องชนะนายให้ได้เลย"

แต่ทันใดนั้นคนที่คอย บันทึกการเข้า ออกของประตู ก็พูดขึ้นว่า

"นายคิดว่า ใช่ นารูโตะกับซาสึเกะรึเปล่า"

"มันก็ต้องแน่นอยู่แล้ว แต่ว่านะไม่คิดเลยว่าทั้ง2จะโตขึ้นขนาดนั้นน่ะว่ามั้ย"

"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ นารูโตะน่ะน่ารักเหมือนแม่เลย ส่วนซาสึเกะเองก็เหมือนพ่อไม่มีผิดเลย อย่างกับ แม่นารูโตะ กับ พ่อซาสึเกะ มาเกิดใหม่เลยว่ามั้ย"

" นั้นสิ"

"คุยเรื่องอะไรอะไรกันเหรอครับรุ่นพี่"

"มินาโตะ ยัยนั้นกลับมาแล้ว"

"ห๊า?"

"ก็ญาตินายยังไงล่ะ น่ารักขึ้นกว่าเดิมเลยนะ"

"ไปที่กลางหมู่บ้านสิอาจเจอ2คนนั้นก็ได้"

ในตอนนั้นเองมินาโตะเผล่อไปชนกับเทมาริพอดี และดันไปเจอพวกคิบะที่กำลังส่งสารให้พวกรุ่นพี่ทีบันทึกการเข้า ออกของประตูใหญ่ ตอนนั้นมินาโตะเลยบอกทุกคนว่า 

"นารูโตะกับซาสึเกะกลับมาแล้ว"

"มินาโตะนายไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย"

"ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ซากุระ ตอนนี้2คนนั้นกำลังไปกลางหมู่บ้านแล้ว"

"งั้นจะมัวเสียเวลาทำไม รีบไปกันเถอะ"

"อื้ม"

"อื้ม"

"อื้ม"

"อื้ม"

"อื้ม"

ในตอนนั้นฉันก็แข่งกับซาสึเกะอย่างสนุกเหมือนกับจนมาถึงกลางหมู่บ้านฉันซาสึเกะต้องพูดว่า

"ก็ได้ นารูโตะ เธอชนะฉันแล้ว"

"ของมันแน่อยู่แล้ว แห่ แห่ แห่"

"เหนื่อยเหรอ แห่ แห่ แห่"

"พอเถอะน่าซาสึเกะตอนนี้ฉันขอพักก่อนนะ ฉันเหนื่อย นายก็เหนื่อย ถูกมั้ย?"

"ใช่ ฉันเองก็อยากพักเหมือนกัน"

ตอนนั้นพวกมินาโตะ ก็มาถึงกลางหมู่บ้านแล้วแต่ว่าไม่เจอพวกฉัน แต่ซากุระไปเห็นพวกฉันพอดีเลยตะโกนเรียกพวกฉัน

"นารูโตะ นารูโตะรึเปล่า "

"ใครเรียกฉันเนี่ย ซ...ซากุระ ซาสึเกะพวกคิบะอยู่ข้างล่างลงไปหากันมั้ย"

"เอาซิ นารูโตะ"

" ฉันชนะนายอีกรอบแล้วนะ ซาสึเกะ"

"ไม่ยุติธรรม เลย นารูโตะ"

"โทษที โทษที "

"ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ นารูโตะ ซาสึเกะคุง"

"บอกทีสินี่พวกเธอจริงๆเหรอ นารูโตะ"

"ใช่ นี่พวกเราเอง แต่ว่านะพวกเธอน่ะเปลี่ยนไปตั้งเยอะเลยนี่ว่ามั้ยนารูโตะ"

" ใช่ นี่พวกเราเอง"

"ซาสึเกะ นายเปลี่ยนไปตั้งเยอะเลย"

"นายก็เหมือนกันคิบะ"

"นารูโตะ เธอน่ารักขึ้นตั้งเยอะเลยนี่"

"ไม่หรอก เธอตั้งหากล่ะอุตาอุ สวยขึ้นตั้งเยอะเลย"

"ก็ใช่ เพราะอุตาอุ เป็นทั้งนักร้องนักเต้นนี่นา "

"จริงเหรอ อุตาอุ?"

" ใช่"

"แล้วเธอล่ะ อามุ"

"ฉันน่ะเหรอ เป็นตำรวจแห่งเคสึเกะน่ะ ส่วน ซากุระ เป็นนินจาแพทย์ คิบะ เป็นคนส่งสารน่ะ แต่ พี่ กับนารูโตะสบายกว่าพวกหนูอีก ได้เป็นหน่วยลับนี่ สบายจะตาย"

"แหม...ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก"

"แล้วเป็นไปได้มัั้ยที่ตอนนี้พวกเธอคบกันน่ะ"

"พูดเรื่องอะไรเนี่ย ซากุระ"

" พูดเล่นน่า จะเป็นไปได้ไงก็พวกเธอ2เป็นคู่แข่งกันนี่นา ใช่มั้ย"

"ช...ใช่"

"เป็นอะไรเหรอ นารูโตะ?"

"รู้สึกเพลียนิดหน่อย น่ะขอตัวก่อนนะ ซาสึเกะ"

"ให้ฉันไปส่งเธอมั้ย?"

"แล้วแต่นายเถอะ ซาสึเกะ งั้นฉันไปก่อนนะทุกคน"

"เห้ รอด้วยสิ นารูโตะ "

" ฉันไปด้วยสิ"

"ไม่ต้องหรอกคิบะ ปล่อยพวกให้พวกเขาไปกันแค่2คนเถอะ"

" ก็ได้ ถ้าพวกเธอต้องการอย่างนั้น"

ในระหว่างนั้นฉันรู้สึกเพลียสุดๆ ซาสึเกะเองก็เหมือนกัน พวกเราต่างแยกย้าย เข้าบ้าน ฉันรับสภาพบ้านของฉันไม่ได้จริงๆมันสกปรกมาก ฝุ่นก็เยอะ ฉันพอจะเหลือแรงที่จะทำความสะอาดบ้าน 

                                       ผ่านไป 30นาที

หลังจากที่ฉันรู้สึกเหนื่อยจากการที่ฉันทำควาามสะอาดบ้าน ฉันรู้ดีใจที่ได้กลับบ้านตัวเอง และรู้สึกคิดถึงทุกคน แต่ที่ฉันอยากรู้มากที่สุด คือตอนนี้ ครอบครัวของฉันเป็นยังไงบ้าง ก่อนที่ฉันจะตัวของฉันล้มบนเตียงที่แสนนุ่มของฉัน แต่ตอนนั้นเอง ฉันเหลือบไปเห็นรูปภาพที่ถ่ายกันเมื่อยังเป็นเกรดนินกันตอนใหม่ๆ ตอนนั้น ทำให้ฉันนึกถึงเมื่อตอนที่พวกฉันยังเป็นเด็กกัน และตอนที่พี่ยังมีชีวิตอยู่

ฉันหัวเราะในใจที่ดีใจได้กลับมาหมู่บ้านตอนนั้นฉันรู้สึกง่วง เลยบอกกับตัวเองว่า นอนดีกว่านี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย 

                                                                            ติดตามตอนต่อไป>_<