▲เจ้าชู้นัก...เดี๋ยวจัดให้▼(YAOI)

ตอนที่4 : เราสองคน

หลัง จากกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปเรียนตามปกติจนคาบสุดท้ายในขณะที่ผมกำลังเก็บของ เพื่อกลับคอนโดอยู่นั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามา พอเห็นชื่อที่โทรมาก็ทำให้ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่พอกดรับแล้วเสียงปลายสายที่ดังเข้ามาก็ทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว
.
.
.
(ตัว..ช่วยเค้าด้วย)

“เฮ้ย!ใจเย็นๆ ตัวเป็นไร ตัวบอกเค้ามาซิ”

(มะ..... มีใครก็ไม่รู้มีคนมาดักรอเค้าอยู่สี่-ห้าคน ตอนแรกเค้ากะว่าคงสู้ได้สบาย แต่เห็นพวกมันมีปืนด้วยนี่สิ เค้าไม่มีอาวุธอะไรพอจะสู้พวกมันได้เลยไม่กล้าเสี่ยง เค้ากลัวว่าถ้าเป็นไรไปแล้วตัวจะไม่มีใคร กลัวว่า........) พอฟังประโยคนี้แล้วผมถึงกับน้ำตาไหล แต่ก็พยายามข่มเสียงสะอื้นไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน จึงรีบพูดแทรกอีกฝ่ายขึ้นมา

“แล้วตอนนี้ตัวอยู่ไหน” ตอนนี้ได้แต่ยกมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำตาไปคุยไปและรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถทันที

(เค้าอยู่ในโรงยิมที่โรงเรียน)

“แล้วมีใครอยู่แถวนั้นบ้างรึป่าว”

(ไม่อ่ะ เค้าอยู่คนเดียว คนอื่นกลับหมดแล้ว เพราะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย เค้ามัวแต่เก็บของอยู่ )

“เอาอย่างนี้นะ ตัวไปหาที่หลบก่อน อย่าให้พวกมันเห็น แล้วอย่าลืมปิดเสียงโทรศัพท์ด้วยล่ะ”

(ครับ ระวังตัวด้วยนะ)

“อืม เค้าจะรีบไป เค้าสัญญาจะไม่ให้พวกมันทำอะไรตัวได้”

(ตัว..........)

“หืม”

(...........เค้ารักตัวนะ)

“อืม........เค้าก็รักตัวเหมือนกัน”
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากวางสายผมก็โทรหาอิเจ๊ให้ช่วยส่งคนไปดูที่นั่นให้ด้วยอีกทีเผื่อจะช่วย อะไรได้บ้าง ตอนแรกนางบอกจะมาด้วย แต่ผมก็ยื่นคำขาดว่าไม่ได้มันอันตรายเกินไป กว่าจะตกลงกันได้ก็หลายนาทีอยู่ ก็เข้าใจนะว่านางเป็นห่วง แต่ผมแค่ไม่อยากให้เพื่อนมาเสี่ยงด้วย ผมคำนวณเวลาแล้วกว่าผมจะไปถึงถ้ารถไม่ติดก็ประมาณครึ่งชม.ได้ แต่ก่อนที่จะถึงลานจอดรถในอีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตร ก็มีแรงกระชากแขนผมไว้จากด้านหลัง
.
.
.

“เจอตัวซักทีนะไอ้ตัวแสบ” ไอ้หล่อจอมหื่นที่พยายามจะปล้ำผมที่ห้องน้ำเมื่อสามวันก่อนมันทักขึ้นพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาที่ผม

“อะ..ไอ้หื่น....เอ่อ.....นายมีไร ผมยิ่งรีบๆอยู่”

“มีอะไรเหรอ...แล้วเมิงทำอะไรกับกูไว้ล่ะห๊า?”

“ถ้านายจะแก้แค้นกันล่ะก็เอาไว้วันอื่นได้มั๊ย วันนี้ผมรีบจริงๆ มีเรื่องด่วน”

“ทำไม คิดจะหนีรึไง กูคงไม่โง่ปล่อยมึงไปง่ายๆหรอกนะ รู้มั๊ยกูต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องไปไหนไม่ได้สามวัน กว่าจะล้างหมึกออกได้หมด หึ เห็นตัวแค่นี้นี่แสบนักนะ”

“งั้นก็แสดง ว่านายยังจำรสมือรสเท้าของผมได้น่ะสิ คงจะรู้นะว่าถึงผมจะตัวเล็กกว่าแต่ถ้าเอาจริงขึ้นมาแล้วผลลัพธ์มันจะเป็นยัง ไง” พูดจบผมไม่รอให้เสียเวลาเปล่าก่อนจะปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อๆของมันและเตะไปที่ ข้อพับจนตอนนี้ไอ้หล่อจอมหื่นก็ในท่าคุกเข่า ผมใช้จังหวะนี้รีบวิ่งไปที่รถเพื่อเปิดประตูก่อนจะหยิบเอาปืนที่ซ่อนไว้ใน เก๊ะบนรถ

ตอนแรกก็กะจะขับรถไปเองแต่ผมต้องมาเสียเวลากับไอ้บ้านี่เลย เปลี่ยนใจลงจากรถเพื่อที่จะวิ่งไปขึ้นวินมอร์ไซค์ แต่กลับโดน บิ๊กไบค์ Susuki GSX-R สีดำปาดหน้าแบบหวุดหวิด ตอนแรกก็นึกว่าเป็นพวกนั้นที่จะมาดักทำร้าย แต่พอมันเปิดหมวกออกมาเท่านั้นแหละ
.
.
.
.

“โอ๊ย! จะอะไรกันนักหนาว่ะเนี่ย” ก็จะใครซะอีกล่ะครับ ไอ้หล่อจอมหื่นนั่นล่ะ

“คิดจะหนีกูเนี่ย ช้าไปอีกสิบปีไอ้ตัวแสบ” มันจอดรถแล้วเดินลงมาคว้าแขนผมไว้เมื่อเห็นท่าว่าผมกำลังจะหนี   ใช่สินะ มันขับมอร์ไซค์มานี่นา เห็นทีผมต้องผลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสซะแล้ว

“เอางี้ ผมจะไม่หนีถ้าคุณไปส่งผมที่โรงเรียนxxx ได้ทันในเวลา20นาที คุณจะแก้แค้นผมยังไงก็ได้ผมจะยอมทำตามยกเว้นอย่ามาปล้ำผมก็พอ โอเคม่ะ”


“................” มันเงียบก่อนจะเลิกคิ้วแล้วมองหน้าผม



“...............”



“ฮ่าๆๆๆ................. นี่เมิงคิดว่าที่กูตามเมิงมาเนี่ยเพราะพิศวาสเมิงงั้นหรอ” ซักพักมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา


“หรือไม่ใช่....หึ....คนบ้าอะไรเจอกันครั้งแรกก็กะจะปล้ำซะให้ได้ ถ้าไม่เรียกพิศวาสแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ.....เอาล่ะ ผมไม่มีเวลามากพอหรอกนะจะไปดีๆ หรือจะรอรับลูกตะกั่วไปกินก่อนก็เลือกเอา” ผมยกปืนขึ้นจ่อที่หัวของมันจนมันชะงักไปก่อนจะพูดตะกุกตะกักออกมา

“เออะ...เอ่อ......อืม....ก็ได้ๆ แมร่งไม่เห็นต้องโหดขนาดนี้เลยวุ้ย” มันชูมือทั้งสองข้างเป็นการบอกนัยๆว่า เออ กูยอมแพ้
.
.
.

“เอ้า....ถึงแล้ว” เนื่องจากมันพาผมมาทางลัดจึงทำให้มาถึงได้ภายในเวลาแค่10กว่านาที

“อืม ขอบใจมาก” ผมบอกก่อนจะถอดหมวกกันน็อคคืนมันไป

“เดี๋ยว........แล้วกู...เอ่อ...... จะแน่ใจได้ยังไงว่าเมิงจะไม่เบี้ยว” สงสัยคงกลัวผมจะระเบิดหัวมันล่ะมั้งมันเลยอ้ำอึ้ง จนผมรำคาญ

“เอามือถือมา” ผมรับมือถือมันมาก่อนจะเมมเบอร์ผมให้มันไป

“เสร็จธุระแล้ว นายกลับไปได้ล่ะ” ผมรีบไล่มันกลับ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงเรียน วิ่งหาโรงยิมอยู่นาน ก็เจอซักที ไม่รอช้าผมรีบกดโทรศัพท์ทันที


“ตัวเค้าถึงแล้ว ตอนนี้ตัวอยู่ตรงไหน”


(อยู่ในห้องเก็บของ ข้างๆห้องอาบน้ำอ่ะ)


“อืมๆ  ตอนนี้มีคนเฝ้าอยู่ด้านหน้า สองคนนะ”


(ระวังตัวด้วยนะ)


“ไม่เป็นไร เค้ามีปืน เดี๋ยวเจอกัน”


ผมวางสายไปกำลังจะเข้าไปจัดการสองคนที่เฝ้าด้านหน้าประอยู่ แต่จู่ๆก็มีมือปริศนามาปิดปากแล้วลากผมออกมาหลบตรงมุมอีกข้าง
.
.
.
.
.

“อย่าเสียงดังไปครับคุณเป้ ผมชัยเอง ผมมาตามคำสั่งของคุณแมน” ชัยยุทธ ลูกน้องของอิเจ๊มัน
กระซิบข้างหูผมเบาๆ จึงได้แต่พยักหน้าว่าเข้าใจแล้ว

“พวกมันที่เหลืออยู่ไหนครับ” หลังจากหลุดจากมือของชัยยุทธแล้วผมจึงรีบหันไปถามทันที

“อยู่ข้างในครับ ผมสั่งลูกน้องอีกคนไปจัดการให้แล้ว”

“ขอบคุณมากครับ แล้ว......เราจะเอาไงกับไอ้สองตัวนั่น” ผมถามพลางหันไปมองพวกมันสองคนที่ประตู

“เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณเป้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“แจ้งตำรวจรึยังครับ” ผมถามชัยยุทธออกไป

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“แล้วมีทางเข้าอื่นอีกรึป่าวครับ”

“มีครับ ทางนู้น เอ่อ...คุณเป้ระวังตัวด้วยนะครับ” ชัยยุทธบอกพร้อมชี้มือไปที่ประตูอีกด้านหนึ่ง ก่อนจะบอกด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณมาก ผมฝากด้วยแล้วกัน” ผมหันไปบอกชัยยุทธ ก่อนจะวิ่งไปที่ประตูด้านหลังตามที่ชัยยุทธบอก ผมเดินเข้าไปในโรงยิมก่อนจะมองเห็นห้องเก็บของข้างๆห้องอาบน้ำที่ว่า ในขณะที่กำลังจะก้าวขาออกไปนั้น


 





แกร๊ก!  ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกจากปลายกระบอกปืนที่จ่ออยู่ที่ขวับด้านขวา






“ถ้าขยับอีกนิดเดียว มึงตายแน่” เสียงทุ้ม ห้วนๆมาจากด้านหลังของผม


“วางปืนลง ไม่งั้นเมิงก็ตายเหมือนกัน” อันนี้ไม่ใช่เสียงของผม แต่น่าจะเป็นลูกน้องของชัยยุทธที่เข้ามาช่วยได้ทันเวลาพอดี


ผมหันกลับไปมองก่อนจะเห็นใบหน้าของผู้ชายวัยซักสามสิบต้นๆ แล้วใช้กระบอกปืนที่พกมาฟาดเข้าใบบนใบหน้าของมัน





ผลั๊วะ! หน้าของมันหันไปตามแรงฟาด จนเลือดกบปาก



“ผมฝากคุณจัดการให้ผมด้วยนะครับ” ผมละสายตาไปจากใบหน้าของมัน ไปบอกลูกน้องของชัยยุทธ


“ครับ คุณเป้ไม่ต้องเป็นห่วง”





ผมรีบวิ่งไปที่ห้องเก็บของ ก่อนจะเห็นพวกมันคนหนึ่งนอนนิ่งสลบอยู่ แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้องเก็บของนั้น

“ตัว........เค้ามาช่วยแล้ว” ผมกระซิบเรียกหาคนที่ผมรักมากที่สุดในตอนนี้

“เค้าอยู่นี่” สิ้นเสียงเด็กหนุ่มสูงโปร่งก็วิ่งเข้ามากอดผมไว้ทันที

“ตัวเป็นไรรึป่าว เจ็บตรงไหนบ้างมั๊ย” พอผละจากอ้อมกอดของผมเด็กหนุ่มก็พลิกตัวผมสำรวจไปมา

“เค้าไม่เป็นไร ว่าแต่ตัวเถอะ เป็นไรมั่งป่าว” ผมขำกับท่าทีของเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“โหย.........ระดับนี้แล้ว จิ๊บๆ”

“อ่ะคราบบบบบบ  ผมเชื่อแล้ว ไอ้ที่นอนสลบหน้าประตูน่ะฝีมือตัวใช่ม่ะ”

“แน่นอนที่สุดคราบบบบ  ฟอดดด! ชื่นใจจัง” เด็กหนุ่มตอบพลางก้มลงมาห้อมแก้มผมหนึ่งที

“หึ หึ โตเป็นหนุ่มแล้วยังจะมาหอมเค้าเป็นเด็กๆไปได้นะ เดี๋ยวเถอะ” ผมเอ็ดไปทีนึงแต่ไม่ได้จริงจังนัก

“เค้าขอโทษนะ แทนที่เค้าจะเป็นคนดูแลตัว กลับต้องให้ตัวมาช่วยซะงั้น” เด็กหนุ่มบอกด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง

“ไม่เป็นไรหรอก เค้าต่างหากล่ะที่ต้องเป็นคนดูแลตัว อย่าลืมสิ ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะ ป่ะ ไปกันเถอะ สงสัยตำรวจคงจะมาจัดการแล้วล่ะ เมื่อกี้เค้าเพิ่งได้ยินเสียงหวอรถตำรวจอ่ะ”




ผมพูดพลางกอดคอเด็กหนุ่มเดินออกมาข้างนอก แต่พอก้าวพ้นประตูห้องเก็บของไปไม่ถึงก้าวเท่านั้น













“ตัว......ระวัง”














ผลั๊วะ!!!!















โอ๊ย!

- - - - - TBC - - - - -